บททั้งหมดของ ชะตารักพันธนาการ: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11 งานเลี้ยงหานอี้หลงกลับมายังจวนในเวลาพลบค่ำด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด เขาเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้องอย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อน หยางชิวเหยาเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ยื่นมือไปบีบนวดให้เขาอย่างเอาใจ“ท่านพี่วันนี้มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ...ข้าเห็นท่านทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่เป็นนาน”หานอี้หลงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาดึงแขนของหยางชิวเหยามานั่งที่ด้านข้างพร้อมจ้องมองใบหน้านวลอย่างมิคิดจะเบื่อหน่าย ดวงตาสุกสกาวตรงหน้าทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีลดทอนลงไปเป็นอันมาก“งานของข้าก็วุ่นวายเช่นนี้อยู่เป็นประจำ เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลย” หานอี้หลงพูดพลางปรบมือเบาๆ ไปที่มือบางอย่างมิต้องการให้นางกลัดกลุ้มไปด้วย“ท่านก็อย่าเคร่งเครียดมากนักเลย ท่านพี่เก่งกล้าสามารถ ปัญหาต้องคลายลงไปได้แน่”คำกล่าวเยินยอของหญิงคนรักทำเอาหานอี้หลงถึงกับยิ้มไม่หุบ “ฮูหยินของข้าปากหวานเช่นนี้ ข้าจะหนีรอดจากเจ้าไปได้เช่นใดกัน”เมื่อหานอี้หลงกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง ทำเอาหยางชิวเหยาถึงกับค้อนขวับเข้าให้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ทั้งสายตาและคำพูดกรุ้มกริ่มของเขาก็ยังคงเป็นเฉกเช่นเดิมมิเปลี่ยนไปเลยหานอี้หลงห

บทที่ 13 กระอักกระอ่วนหยางชิวเหยากำสองมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือให้ความเจ็บแต่กลับมิเท่ากับหัวใจของนางในเวลานี้ สายตาจ้องมองตอบกลับจางลู่เหวินอย่างนึกเจ็บปวดและขุ่นเคือง “ข้ามีสิ่งใดต้องเสียดายกันเล่า ในเมื่อท่านกับข้ามิได้ข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว”คำพูดประชดประชันและถากถางยิ่งกรีดลึกเข้าไปกลางใจของจางลู่เหวิน เขาถือวิสาสะยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้านวลของหยางชิวเหยาราวกับแกะน้อยในเกามือราชสีห์“หึ...หึ...” จางลู่เหวินแค่นหัวเราะออกมาอย่างนึกสะเทือนใจ “ชิวเหยา...เจ้าช่างเลือดเย็นมิเปลี่ยนแปลงไปเลย...เจ้าเป็นเช่นนี้ก็ดี ข้าจะได้สนุกกับเกมครั้งนี้เสียมากหน่อย” หยางชิวเหยารีบปัดมือหนาออกจากใบหน้าของตนอย่างหวาดหวั่น คำพูดแค้นเคืองของจางลู่เหวินทำเอานางถึงกับขนลุกชันไปทั้งตัว “ลู่เหวิน...ท่านอย่าได้คิดทำอันใดกับท่านพี่เป็นอันขาด ข้าจะไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่” “ท่านพี่งั้นหรือ...ดูท่าเจ้ากับใต้เท้าหานจะรักใคร่กันดียิ่งนัก ข้าชักอยากรู้แล้วว่าหัวใจรักของเจ้าเป็นเช่นใดกัน” จางลู่เหวินใบหน้าเข้มขึ้นในทันทีที่ได้ยินหยางชิวเหยาปกป้องสามีของนางเช่นนี้ “ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว...ท่านพี่

บทที่ 15 ปะทะฝีปากท้องพระโรงในวันนี้ยังคงมีความตึงเครียดเฉกเช่นเคย หัวข้อที่กำลังถกเถียงกันยังคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการงานก่อสร้างเขื่อนกั้นน้ำในเมืองเตียงอัน หานอี้หลงยื่นฎีกาถวายแก่หงจูเหลียง เมื่อเขาได้อ่านฎีกาดังกล่าวก็แสดงสีหน้าบึ้งตึงและมีโทสะเป็นอันมาก หงจูเหลียงโยนฎีกาลงบนพื้นด้วยความโมโหอย่างหนัก“ใต้เท้าหาน ข้าสั่งให้เจ้าจัดการความเรียบร้อย เหตุใดจึงมีฎีกาเช่นนี้อีก”หานอี้หลงมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาเป็นอันมาก “กราบทูลฝ่าบาท บัดนี้เหล่าชาวบ้านต่างไม่พอใจเกี่ยวกับเงินเบี้ยหวัดที่ได้รับ ดังนั้นหม่อมฉันจึงอยากทูลเสนอให้เพิ่มเบี้ยหวัดแก่พวกเขาเพื่อให้การดำเนินการเป็นไปอย่างเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ” หานอี้หลงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในการก่อสร้างครั้งนี้ต้องเกณฑ์ผู้คนเป็นจำนวนมาก เบี้ยหวัดที่ได้รับจัดสรรจึงแจกจ่ายไม่เพียงพอต่อจำนวนชาวบ้านที่มี หานอี้หลงที่เล็งเห็นความสำคัญของเขื่อนกั้นน้ำที่จะช่วยมิให้เกิดน้ำท่วมแก่เมืองเตียงอันและเมืองข้างเคียงจนลุกลามปัญหามาสู่เมืองหลวงได้ เขาจึงตัดสินใจยื่นฎีกาดังกล่าวแม้จะถูกทัดทานมากเพียงใดก็ตาม“เหลวไหลสิ้นดี เจ้าคิดว่าเงินท้องพระคลังมีจำนวนม

บทที่ 17 ทวงสิทธิ์หยางชิวเหยาอุทานขึ้นมาด้วยความตกตะลึง หานอี้หลงยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าของนาง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นพร้อมกับคิ้วที่ขมวดจนแทบจะเป็นปมเข้าหากัน“เหยาเอ๋อร์...เจ้ามาทำอันใดที่นี่” หานอี้หลงกล่าวถามด้วยความแปลกใจ สภาพของหยางชิวเหยาที่วิ่งออกมาจากห้องด้านข้างดูมีท่าทางลุกลี้ลุกลน อีกทั้งผมเผ้ายังหลุดลุ่ยจนเป็นที่ผิดสังเกตหยางชิวเหยายังไม่ทันได้ตอบสิ่งใดออกมา จางลู่เหวินก็เดินตามออกมาจากห้องนั้นเช่นกัน หานอี้หลงหันมองหน้าจางลู่เหวินที่เดินออกจากห้องในเวลาไล่เลี่ยกับฮูหยินของตนก็แทบจะกระอักเลือดตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำด้วยโทสะจ้องมองจางลู่เหวินด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอันมาก “พวกเจ้า...”จางลู่เหวินเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาด้วยความเจ้าเล่ห์ มือหนึ่งยกขึ้นลูบริมฝีปากที่บัดนี้มีรอยแดงปื้นปรากฏบนแก้มของเขาเล็กน้อยหยางชิวเหยาแทบอยากกลั้นใจตายตรงหน้า หรือไม่ก็มุดตัวดำดินหนีหายออกจากสถานการณ์ที่น่าคลุมเครือเช่นนี้ นางได้แต่เม้มปากแน่นอย่างไม่รู้จะแก้ต่างให้ตนเองเช่นใด“คารวะใต้เท้าหาน ช่างบังเอิญยิ่งนัก” จางลู่เหวินกล่าวทำลายความเงียบตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันกวนประสาทออกมาหานอี้

บทที่ 19 แต่งตั้งอนุหยางชิวเหยาตื่นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียยิ่งนัก ค่ำคืนที่ผ่านมานางรู้สึกผิดต่อหานอี้หลงยิ่งนัก แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเกือบค่อนคืนหยางชิวเหยาก็ยังคงมิอาจข่มตาหลับลงไปได้จนกระทั่งเกือบรุ่งสางหยางชิวเหยาลุกขึ้นจากเตียงโดยตั้งใจจะไปหาหานอี้หลงเพื่อขอโทษและปรับความเข้าใจกับเขาอีกครั้งในระหว่างนั้นเสี่ยวเว่ยก็รีบสาวเท้าเข้ามาภายในเรือนด้วยท่าทางร้อนรนใจยิ่งนัก “คุณหนู...เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวเว่ยที่มีท่าทางกระหืดกระหอบรีบโพล่งออกมาในทันที“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ” หยางชิวเหยากล่าวถามด้วยความสงสัยขึ้นมา“เอ่อ...เมื่อคืน...เมื่อคืนใต้เท้าหานร่วมหลับนอนกับโม่ป่ายหรูเจ้าค่ะ” เสี่ยวเว่ยรีบรายงานนายหญิงของตนในทันที นางชำเลืองมองหยางชิวเหยาด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของนายหญิงของตนหยางชิวเหยาชะงักค้างไปเมื่อได้ยินเรื่องดังกล่าว นางเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลายก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เวลานี้ท่านพี่สบายดีหรือไม่”“คุณหนู...” เสี่ยวเว่ยรีบร้องประท้วงออกมาในทันที นางมิเข้าใจว่าเหตุใดนายหญิงของตนยังคงสงบนิ่งอยู่ได้เช่นนี้ แม้ว่าเดิมทีนายหญิงต้อ