All Chapters of ท่านแม่ทัพ เอ็นดูข้าสักนิดได้หรือไม่: Chapter 1 - Chapter 10

ภาพโฉมสะคราญในชุดสีแดงช่างดูงดงามเย้ายวนยิ่งนัก ภพก่อนใช่ว่านางจะเฉิ่มเชยเพียงแต่ว่าเสื้อผ้าที่ใส่นั้นไม่มีไซร์ ใส่อะไรก็ไม่สวยจึงทำให้เลือกเสื้อผ้าที่ใส่แล้วสบายตัว จึงทำให้ดูเฉิ่มเชย แต่ตอนนี้รูปร่างของนางงดงามสมส่วนเสียขนาดนี้ ใส่อะไรก็ดูสวยไปหมด ต่อไปนี้เมิ่งเสี่ยวหลานผู้นี้จะเป็นเมิ่งเสี่ยวหลานคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิมยืนหมุนกายหน้ากระจกหนึ่งรอบก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้เงาสะท้อนในกระจกด้วยรอยยิ้มเซ็กซี่กระชากใจ"เป๊ะอะ"ก่อนคนงามที่สร้างความประหลาดใจให้บรรดาสาวใช้ทั้งหลายจะเยื้องย่างกรีดกรายพาร่างงามเย้ายวน เดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยพื้นกระเบื้อง สองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยมวลดอกไม้นานาพันธุ์ ด้วยกิริยาอ่อนช้อย โดยปกติแล้วหากท่านแม่ทัพมาเยือนยังจวนคราใด คุณหนูใหญ่ของจวนคงต้องรีบเร่งไปพบมิให้อีกฝ่ายต้องคอย แต่ครั้งนี้กลับมิได้ดูเร่งรีบอย่างที่ควรจะเป็น และยังสวมอาภรณ์ที่มิใช่สีขาวอย่างทุกครั้ง ในความทรงจำของร่างนี้ความจริงนางมิได้ชมชอบสีขาวแต่ที่ต้องสวมใส่สีขาวเพราะต้องการประชันกับผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาเท่านั้นที่นางผู้นั้นชอบสวมใส่สีขาวจนเป็นภาพชินตา ผู้คนต่างยกยอปอปั้นว่าน้องสาวนางนั้นเหมา

"เห้อ! เบื่อ"ร่างบางที่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องกว้างอย่างเบื่อหน่าย นางอุดอู้อยู่แต่ในห้องอยู่หลายวันแล้ว พ่อยอดยาหยีของนางตั้งแต่วันนั้นก็หายเข้ากลีบเมฆ ไม่โผล่มาให้นางได้ชื่นฉ่ำหัวใจเลย สงสัยจะแค้นใจนางจนอกแตกตายไปแล้วกระมัง เล่นกับใครไม่เล่น ริจะมาลองของกับแม่ เป็นไงละเจอลูกยั่วของนางเข้าไปถึงกับน็อคกลางอากาศไปเลย บอกแล้วว่านางแซ่บ หุหุไม่ไหวแล้วหากยังอุดอู้อยู่แต่ในนี้นางต้องอกแตกตายแน่ๆ นิยงนิยายก็ไม่มีให้อ่าน บ่าวรับใช้คนสนิทก็ไม่มีให้สนทนา สองคนนั่นก็เหมือนหุ่นยนต์มีชีวิต อะไรจะอยู่ในกรอบปานนั้น เกิดใหม่มาสวยหุ่นแซ่บทั้งที ไม่ออกไปแรดบ้างก็เสียดายแย่ คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงรีบตรงไปยังเรือนใหญ่ วันนี้นางต้องได้ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก จะมัวแต่นั่งกินนอนกินไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคงได้เฉาตายเป็นแน่ อุตส่าห์ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ทั้งที ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากันหน่อยเมื่อมาถึงเรือนใหญ่ยังมิทันได้ก้าวเข้าไปในเรือน สายตาก็ไปปะทะกับร่างสูงของผู้เป็นพี่ชายที่ดูจากการแต่งกายแล้วคงกำลังจะไปข้างนอกเป็นแน่ ไม่รอช้าจึงพาร่างงามตรงเข้าไปเกาะแขนแกร่งพร้อมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน"พี่ใหญ่ กำลังจะไปไหนหรือ

สายตาที่สบประสานกันทำให้แม่ทัพหนุ่มถึงกับชะงัก ใบหน้างดงามของสตรีที่ทำให้เขาข่มตาไม่หลับมาหลายค่ำคืน เพียงแค่หลับตาลงใบหน้าและสายตาของนางในวันนั้นก็ลอยเด่นมาก่อกวนให้รู้สึกยุบยับในหัวใจ บางค่ำคืนถึงขั้นต้องลุกไปอาบน้ำกลางดึก อาการประหลาดนั้นพึ่งจะได้ทุเลาลง ในวันนี้กลับต้องมาพบเจอนางอีก เขาหรือสู้อุตส่าห์หลีกเลี่ยงไม่ไปเยือนจวนเสนาบดี ทั้งที่รู้สึกกระวนกระวายนั่งไม่ติดจิตใจมันร่ำๆแต่จะไปเยือนเสียให้ได้ แต่ก็กดข่มใจเอาไว้ จนร้อนรุ่มไปหมด เขาคงโดนนางทำคุณไสยมนต์ดำใส่แน่แล้ว มองใบหน้างดงามที่ส่งยิ้มหวานมาให้จึงได้แต่ตีหน้าขรึมกลับไป พยายามกดข่มจิตใจที่ตอนนี้กำลังเต้นอย่างกับกลองศึก ก้าวอย่างมั่นคงไปนั่งยังที่ว่างที่ดันอยู่ตรงกันข้ามกับสตรีมากเล่ห์เสี่ยวหลานที่มุ่ยหน้าใส่บุรุษที่ทำหน้าดุใส่นาง นางรึอุตส่าห์คิดถึง ที่ไม่เจอหลายวันกลับมาตีหน้ายักษ์ใส่นางเสียนี่ แต่ให้ตายเถอะขนาดทำหน้าโหดแล้วยังหล่อกะซวกไส้ หล่อวัวตายควายล้ม เหล่าบุรุษที่รายล้อมนางอยู่นี้ว่าหล่อเหลาแล้ว พ่อเทพบุตรซาตานของนางกลับกลบรัศมีจนดูจืดชืดไปเสียหมด คิดแล้วเศร้าใจนัก มือบางจึงหยิบจอกสุราของผู้เป็นพี่ชายยกซดเสียหมดจอก

ร่างบางที่มัวแต่สนใจสองข้างทาง จนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้มาคนเดียว หันไปมองรอบกายอีกทีปรากฏว่าบุรุษที่มากับนางได้หายตัวไปแล้วไหนบอกกับพี่ชายของนางว่าจะส่งนางให้ถึงจุดหมายปลายทางอย่างไรเล่า เจ้าแม่ทัพสัพปรับนึกว่าข้าจะแคร์หรือ รู้จักน้ำขิงน้อยไปเสียแล้ว นี่ใคร นี่คือคุณหนูใหญ่จวนเสนาบดีเมิ่งผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้เชียวนะ สตรีที่ทั้ง สวย รวย เก่ง ขนาดนี้ กล้าเมินข้าได้เช่นไรกัน หึ กลับเองก็ได้วะ เสี่ยวหลานที่หาได้แคร์กับการที่ถูกบุรุษผู้นั้นทิ้ง มองร้านรวงสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ ยิ่งร้านเครื่องประดับตรงหน้าที่มีเครื่องประดับงดงามกำลังส่องประกายระยิบระยับอยู่นั้น ยิ่งทำให้ดวงตากลมโตเปล่งประกายวิบวับ นางอยากได้ปิ่นประดับอัญมณีที่ถูกวางอยู่บนผืนผ้ากำมะหยี่อันนั้น โดยไม่ให้เป็นการเสียเวลาเท้าเล็กก็มุ่งหน้าไปยังสิ่งล่อตาล่อใจตรงหน้า มือเล็กบอบบางพลันตบลงไปบนเอวบางถุงเงินฮื้อ นางลืมไปเสียสนิทว่านางไม่ได้พกถุงเงินมา ก็ใครจะไปคิดเล่าว่าจะแยกกันกับผู้เป็นพี่ชาย ทำไงดีล่ะทีนี้หยกพก ใช่หยกพกประจำตัวของนาง แค่เพียงแสดงหยกของนาง ก็สามารถซื้อเครื่องประดับทั้งร้านนี้ก็ยังได้ คนใ

เสี่ยวหลานที่โอบแขนเรียวรอบลำคอแกร่ง ตอนนี้ใบหน้าเล็กที่แนบใบหน้ากับแผ่นหลังกว้างแข็งแกร่งนั้นกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในหัวน้อยๆกำลังคิดถึงกลวิธี อ่อยยังไงให้ได้ผู้ ที่นางศึกษามาตลอดแต่ไม่เคยได้ใช้ วันนี้นางจะนำกลยุทธ์ทั้งหมด ตกแม่ทัพผู้นี้กลับเรือนให้จงได้ แต่พอได้อยู่ใกล้บุรุษแบบแนบชิดเช่นนี้ ภายในหัวมันกลับตีบตันไปเสียหมด กลิ่นหอมของบุรุษเพศที่กรุ่นอยู่ในจมูกยิ่งทำให้นางไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี แต่ความคิดทั้งหมดต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของสตรีนางหนึ่ง ที่กำลังถูกมัดไว้กับต้นไม้และมีผู้ชายตัวโตเท่าควายใช้หวายเฆี่ยนตีนางอย่างโหดร้ายอยู่"หยุดๆ ปล่อยข้าลง"ร่างเล็กที่ดีดดิ้นลงจากแผ่นหลังแกร่ง โดยไม่ทันตั้งตัวร่างเล็กก็ปรี่เข้าไปผลักบุรุษร่างใหญ่โตเต็มแรงจนล้มลงก้นจั้มเบ้ากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง"พลั๊ก!!""โอ้ย!"เสียงร้องอย่างเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ของชายร่างยักษ์นั่นหรอกนะ แต่เป็นของนางเองที่ผลักผู้อื่นแต่กลับเป็นนางที่ล้มลงเจ็บชะมัด ตัวโตอย่างกับควายแล้วยังทรงโจรอีก"คนสวย แส่ไม่เข้าเรื่องนะเจ้า"ร่างใหญ่โตที่กำลังย่างสามขุมตรงมาหาร่าง