ตอนที่1 จุดสิ้นสุด&จุดเริ่มต้น

.... สะโพกสอบกระหน่ำรัวจนขาเตียงหัก.... 

"เอ๊าะ!!! อึก!!!" 

เจ็บ!!! 

เสียงร้องนั้นไม่ใช่ในนิยายที่กำลังอ่านหลอกนะแต่เป็นเสียงของฉันเอง ฉันชื่อ น้ำขิง สาวแว่นร่างอวบ ที่เกาะคานทองไว้อย่างเหนียวแน่นไม่ใช่ว่าฉันอยากจะเกาะนะ แต่มันลงไม่ได้เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนมาเฉียดใกล้ จะมีก็แต่พระเอกในนิยายเท่านั้นให้จินตนาการถึง แต่วันนี้คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกอยู่ดีๆ กำลังฟินเป็นอย่างมากก็รู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป รู้สึกตัวอีกทีก็มองเห็นสภาพตัวเองนอนฟุบหน้ากลมๆ อยู่บนหนังสือนิยายที่อ่านก่อนจะกลายเป็นวิญญาณอย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้ แต่ที่ฉันรับไม่ได้คือหน้าหนังสือที่เปิดค้างไว้นั้นคือฉากกำลังเสียวของพระนาง ไม่นะ!!! หากคนที่มาเจอและเก็บศพฉันเห็นว่าฉันตายเพราะอ่านนิยายเสียวจะไม่อับอายขายขี้หน้าเหรอ รูปของฉันคงโชว์หราอยู่บนข่าวหน้าหนึ่งพาดหัวจนเป็นที่ตลกขบขันของคนทั้งประเทศ "สาวแว่น หัวใจวายตาย ดับคาหนังสือเสียว" 

ไม่!!!!! 

แต่ก่อนที่ฉันจะฟุ้งซ่านไปกว่านี้ก็รู้สึกถึงแรงดูดมหาศาลดึงฉันลอยคว้างลงไปในหลุมลึกสีดำจนสติดับวูบไปอีกครั้ง

"โอ้ยยย ปวดหัวชะมัด เป็นผีแล้วยังเจ็บได้ด้วยเหรอวะ" 

ฉันที่ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองรู้สึกถึงแรงบีบรัดจนรู้สึกเจ็บไปหมดและสัมผัสได้ถึงมือสากที่ตบแก้มฉันหลายๆ ครั้งพร้อมกับเสียงเรียกชื่อใครสักคนที่ฉันไม่รู้จัก มือนั่นก็ระรัวตบไม่หยุด

โว้ย!! จะตบทำไมนักหนาวะ

ก่อนจะพยายามลืมตาขึ้นหมายจะด่าเจ้าของมือนั้น แล้วเหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่งไป เมื่อฉันลืมตามองเจ้าของมือสากที่ตอนนี้กำลังกล่าวอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่ได้ยินหรอกเพราะใบหน้าของชายคนนี้มันทำให้หูอื้อตาลายไปหมดแล้ว หล่อ หล่อมาก จนนึกถึงคำยอดฮิตในแอป แอปนึง คำที่ฉันอยากจะตะโกนให้ดังๆ มาตลอด

อยากมีผัวววววว!!!!! 

เมื่อสายตาสองคู่มองสบกันหัวใจฉันก็พลันเต้นแรง แต่แล้วก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนหัวจะระเบิดแล้วก็มีภาพเหตุการณ์ต่างๆ มากมายวิ่งวุ่นเข้ามาเต็มไปหมดก่อนที่สติจะดับวูบไปอีกครั้ง

ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ที่อยู่ดีไม่ว่าดีช็อคตายอย่างน่าอนาถและน่าอับอายแล้ว ยัง ยังไม่พอ กลับมาโผล่ยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยอีก 

จากเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนนี้ก็ผ่านมากว่าสิบวันแล้วที่นางแสร้งป่วย ความจริงนางรู้สึกตัวตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่เพราะไม่รู้ว่าตนกำลังเผชิญกับอะไรอยู่จึงใช้ความเงียบและอาการป่วยที่เกิดจากการตกน้ำของเจ้าของร่างเป็นข้ออ้างและใช้เป็นเกราะกำบังเพื่อตั้งหลักกับเหตุการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายนี้ จนวันนี้ถึงเวลาที่นางจะต้องออกมาเผชิญหน้ากับความจริงเสียทีเพราะไม่อยากรู้สึกผิดบาปที่ทำให้ บิดามารดา และพี่ชายของร่างนี้เป็นทุกข์กับการแสร้งป่วยของนาง และไม่อาจหลบหลีกได้อีกต่อไป

เมิ่งเสี่ยวหลาน นี่คือนามของร่างนี้ที่นางต้องมาใช้ชีวิตอยู่ ข้อดีข้อแรกที่นางปลาบปลื้มคือครอบครัวของร่างนี้รักนางมาก และมีฐานะ มีอำนาจ และนางมีท่านป้าเป็นถึงฮองเฮาของแคว้น โก้ไม่หยอกเลยใช่ไหมล่ะ

บิดาของนาง เมิ่งจินหลี่ เสนาบดีฝ่ายซ้ายแห่งราชสำนักแคว้นถัง น้องชายแท้ๆ ของฮองเฮามีทั้งเงินทองและอำนาจล้นมือ แต่นางติดอยู่เรื่องเดียวคือการมีภรรยาเยอะแยะมากมายของบิดา ดีที่มารดาของนางเป็นฮูหยินเอก นามว่า เมิ่งหนิงเหมย และมีฮูหยินรองหนึ่งคน นามว่า เจียวหว่านชิง  และอนุภรรยาอีกเก้านาง นางมีพี่ชายร่วมบิดามารดาหนึ่งคน ที่พบเจอครั้งแรกก็ถึงกับทำให้นางเลือดกำเดาแทบกระฉูดกับหน้าตาที่หล่อเหลาเขย่าติ่ง นาม เมิ่งหมิงห้าว และบุตรีฮูหยินรองน้องสาวต่างมารดาของนาง เมิ่งเหลียนฮวา แม่ดอกบัวขาวจอมเสแสร้งที่นางมีความรู้สึกว่าแม่ดอกบัวช้ำดอกนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเจ้าของร่างที่ความทรงจำในหัวนางช่างเลือนรางเหลือเกินและน้องชายที่เกิดจากอนุภรรยาอีกโขยงใหญ่ น่าแปลกที่นางและเหลียนฮวาเป็นบุตรีเพียงสองคนของตระกูลเมิ่ง

ร่างอวบอิ่มอรชร ที่ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ที่ส่องให้เห็นเรือนร่าง ตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาหงส์ คมหวานซึ้ง กำลังสะท้อนให้เห็นรูปร่างสมส่วน ที่สะท้อนออกมา ผิวขาวนุ่มละมุนดุจดังน้ำนม ผมดำขลับนุ่มสลวยที่ยาวถึงบั้นท้ายงามงอนกลมกลึง องค์ประกอบบนใบหน้าเล็ก เหมาะเจาะลงตัว ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอขึ้นงดงามยั่วยวน ดังนางฟ้านางสวรรค์ นิ้วมือเรียวขาวผ่องลากไล้ลงมาตามลำคอระหงแผ่วเบา ผ่านทรวงอกขาวผ่องอวบอิ่ม ยอดอกสีชมพูระเรื่อ ไล่มาตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่าง ภาพสะท้อนตรงหน้า แทบทำให้หยุดหายใจ ทุกองค์ประกอบล้วนลงตัวดังสวรรค์บรรจงปั้นแต่ง

นี่คือเรื่องดีเรื่องที่สอง ที่ได้หลุดมาอยู่ ในยุคสมัยนี้ นางปลื้มปริ่มยินดีนักกับรูปโฉม ที่ได้แต่ใฝ่ฝันหามาตลอด ภาพที่ปรากฏตรงหน้าและมือเรียวที่กำลังสัมผัสทุกส่วนของร่างกายอย่างหลงใหลอยู่นั้นทำให้รับรู้ได้ว่าทุกอย่างคือเรื่องจริงมิได้แค่ฝันไป

มือบอบบางที่กำลังยักย้าย โพสต์ท่าทางเลียนแบบนางแบบชื่อดังจำต้องชะงัก เมื่อมีเสียงเรียกจากด้านนอกดังเข้ามา

"คุณหนูเจ้าคะ นายท่านและฮูหยินให้บ่าวมาเรียนว่าท่านแม่ทัพมาถึงแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงของบ่าวรับใช้ที่ดังขึ้นด้านหน้าเรือนดึงให้นางหลุดจากห้วงความคิด รีบหยิบเอี๊ยมและอาภรณ์ตัวในมาสวม หันไปมองชุดงดงามสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนคิ้วเรียวจะเลิกขึ้นสูง 

"ใครอยู่ด้านนอกเข้ามาหน่อยสิ"

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับสตรีรูปร่างดีสองนางเดินเข้ามารอรับคำสั่งอย่างนอบน้อม บ่าวรับใช้สองคนนี้เป็นคนของมารดาเจ้าของร่างที่ถูกส่งให้มาดูแลนาง เหตุเพราะบ่าวรับใช้ของเจ้าของร่างนี้ถูกโบยและขายออกไปก่อนหน้าที่ร่างนี้จะตกน้ำด้วยข้อหาลักขโมย ในความทรงจำของร่างนี้นางนั้นเปลี่ยนบ่าวรับใช้บ่อยมากและไม่มีบ่าวคนไหนที่จะอยู่รับใช้นางได้เพราะความร้ายกาจของเจ้าของร่างเดิมจึงไม่มีบ่าวรับใช้คนสนิทอย่างที่พึงมี

"ข้าไม่ชอบอาภรณ์สีนี้ ไปเปลี่ยนเป็นสีแดงมาให้หน่อยสิ"

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้ทั้งสองนางแม้จะแปลกใจแต่ก็มิได้เอ่ยถาม เพราะปกติคุณหนูใหญ่ชอบสวมใส่อาภรณ์สีขาวได้แต่ไปทำตามความประสงค์ของคุณหนูของจวน แม้จะแปลกใจกับท่าทางอ้อนๆ มิได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดเหมือนทุกครั้งเมื่อไม่ได้ดั่งใจนั้นด้วย