ตอนที่8 สามี

ร่างบางที่มัวแต่สนใจสองข้างทาง จนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้มาคนเดียว หันไปมองรอบกายอีกทีปรากฏว่าบุรุษที่มากับนางได้หายตัวไปแล้ว

ไหนบอกกับพี่ชายของนางว่าจะส่งนางให้ถึงจุดหมายปลายทางอย่างไรเล่า เจ้าแม่ทัพสัพปรับ

นึกว่าข้าจะแคร์หรือ รู้จักน้ำขิงน้อยไปเสียแล้ว นี่ใคร นี่คือคุณหนูใหญ่จวนเสนาบดีเมิ่งผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้เชียวนะ  สตรีที่ทั้ง สวย รวย เก่ง ขนาดนี้  กล้าเมินข้าได้เช่นไรกัน หึ กลับเองก็ได้วะ   

เสี่ยวหลานที่หาได้แคร์กับการที่ถูกบุรุษผู้นั้นทิ้ง มองร้านรวงสองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ ยิ่งร้านเครื่องประดับตรงหน้าที่มีเครื่องประดับงดงามกำลังส่องประกายระยิบระยับอยู่นั้น ยิ่งทำให้ดวงตากลมโตเปล่งประกายวิบวับ นางอยากได้ปิ่นประดับอัญมณีที่ถูกวางอยู่บนผืนผ้ากำมะหยี่อันนั้น 

โดยไม่ให้เป็นการเสียเวลาเท้าเล็กก็มุ่งหน้าไปยังสิ่งล่อตาล่อใจตรงหน้า มือเล็กบอบบางพลันตบลงไปบนเอวบาง

ถุงเงิน

ฮื้อ นางลืมไปเสียสนิทว่านางไม่ได้พกถุงเงินมา ก็ใครจะไปคิดเล่าว่าจะแยกกันกับผู้เป็นพี่ชาย ทำไงดีล่ะทีนี้

หยกพก ใช่หยกพกประจำตัวของนาง แค่เพียงแสดงหยกของนาง ก็สามารถซื้อเครื่องประดับทั้งร้านนี้ก็ยังได้ คนในเมืองนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก ตระกูลเมิ่ง ตระกูลผู้ทรงอิทธิพลและมั่งคั่งร่ำรวยของเมืองหลวงแห่งนี้ ให้เขาส่งใบรายการไปเก็บเงินที่จวนคือจบปัญหา

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือบางก็ตบลงตรงบริเวณรอบๆเอวก่อนจะเลื่อนขึ้นมาลูบๆคลำๆไปทั่วทั้งตัว ใบหน้างามพลันซีดเผือด นิสัยหลงๆลืมๆของนางตามติดข้ามภพข้ามชาติมาขนาดนี้เลยหรือ

คนสวยแย่แล้ว

ตอนนี้อย่าว่าแต่ซื้อเครื่องประดับเลย แม้แต่เงินสักอีแปะยังไม่มีติดตัว เมิ่งเสี่ยวหลานคนเดิมก็เก็บตัวอยู่แต่ในจวนไม่เคยมาเดินตลาดอย่างที่นางกำลังทำ จึงไม่มีใครรู้ว่านางคือคุณหนูใหญ่ตระกูลเมิ่ง ขืนบอกไปจะได้โดนกล่าวหาว่าแอบอ้าง เพราะข่าวลือของนางนั้น คือสตรีถือตัวว่าตนเองสูงส่งคงไม่มาเดินอยู่ข้างถนนเช่นนี้แน่ ดวงตากลมโตที่กวาดตามองไปรอบๆอย่างเคว้งคว้าง ช่างดูน่าสงสารยิ่งนัก

สำรวจของมีค่าบนกายของนาง ก็ตัดใจขายมันไปไม่ได้ เพราะนางก็ชอบทุกชิ้นมากเช่นกัน

ระหว่างที่กำลังเคว้งคว้างราวเด็กหลงทาง หางตาก็พลันเหลือบไปเห็น เงาร่างของบุรุษคุ้นตาที่หายหัว เอ่อหายตัวไปปล่อยให้นางเดินโง่ๆอยู่คนเดียวเสียตั้งนานสองนาง กำลังเดินตรงมาหานาง ใบหน้างามถึงกับยกยิ้มหวานอย่างดีใจ รอยยิ้มที่ทำให้บุรุษที่กำลังเดินมาถึงกับชะงักไป

"ข้าคิดว่าท่านทิ้งข้าแล้วเสียอีก"

เอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงอ่อนเสียงหวาน

"ไร้สาระ"

เสียงเรียบนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินผ่านนางไป

"ท่านแม่ทัพ เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ"

ร่างสูงที่หันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่านางมีปัญหาอะไร

"ข้าลืมนำถุงเงินมาและไม่ได้พกหยกประจำตัวมาด้วย กลับจวนเลยดีกว่าเจ้าค่ะ"

เอ่ยกับอีกฝ่ายพร้อมส่งยิ้มแห้งไปให้ 

ร่างสูงที่สีหน้ายังคงเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"มาเถอะ"

เสี่ยวหลานที่เห็นดังนั้น จึงรีบเอ่ยถามขึ้นอย่างยินดี

"ท่านจะออกให้ข้าก่อนหรือเจ้าคะ"

"อืม ไปกันได้แล้วหรือยัง"

"เอ่อ เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ พี่หลงเย่"

เสียงอ่อนหวานที่เอ่ยเรียกเขาเช่นนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนเห็นลักยิ้มข้างแก้มนวล ทำให้หัวใจแกร่งกระตุกวูบเต้นกระหน่ำจนน่าตกใจ จึงแสร้งตีหน้าดุปกปิดอาการผิดปกติของตน

เสี่ยวหลานที่เห็นอีกฝ่ายมองตนตาเขียวจึงรีบกล่าวขึ้น

"เรียกไม่ได้หรือเจ้าคะ เช่นนั้น เรียกเฮียได้หรือไม่ หรือ แด๊ดดี้ดี"

กล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างถูกใจ จนถูกสายตาคมดุตวัดมามองถึงได้หยุดหัวเราะแล้วส่งยิ้มจืดเจื่อนมาให้อีกฝ่าย

"จะเรียกเช่นไรก็สุดแล้วแต่เจ้าเถอะ"

ซ่งหลงเย่ที่ตีน่าเบื่อหน่ายส่งให้อีกฝ่าย แต่คำที่หลุดออกมาจากปากเล็กนั้นทำให้เขาแทบสำลักน้ำลาย ใบหูนั้นแดงก่ำ

"สามี"

เมื่อตั้งสติได้ก็ถลึงตามองเจ้าของใบหน้างดงามที่กำลังลอยหน้าลอยตาฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้เขา

"เมิ่งเสี่ยวหลาน"

รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นยั่วโทสะตน จึงกล่าวขึ้น ข่มอารมณ์ที่กำลังตีกันวุ่น นางช่างยั่วประสาทเก่งนัก

"เจ้ามีสิ่งใดก็รีบกล่าวมา ข้ามิได้มีเวลาทั้งวันหรอกนะ"

เสี่ยวหลานที่หุบยิ้มฉับ เมื่อเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงกำลังโกรธจนหน้าแดง มองบุรุษตรงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

"ขอยืมเงินหน่อย" 

เสียงหวานที่กล่าวขึ้นเสียงดังฟังชัดพร้อมกับยื่นฝ่ามือเรียวขาวมาตรงหน้าเขา ทำตาปริบๆ

"ข้าอยากได้ปิ่นปักผมชิ้นนั้น ถึงจวนแล้วจะคืนให้"

กล่าวพร้อมกับพยักพเยิดไปยังปิ่นปักผมที่วางโดดเด่นอยู่

"วุ่นวาย"

ร่างสูงที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินผ่านหน้านางเข้าไปด้านใน เห็นดังนั้นโฉมงามก็ยิ้มร่า เร่งฝีเท้าตามเข้าไป

"เถ้าแก่ข้าต้องการปิ่นอันนี้"

เถ้าแก่เจ้าของร้านที่กุลีกุจอหยิบปิ่นราคาแพงส่งให้ ก่อนจะยื่นมือมารับเงินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ซ่งหลงเย่ที่ถือปิ่นไว้ในมือ มองสตรีตรงหน้าที่มองปิ่นในมือเขาด้วยดวงตาเปล่งประกาย มือขาวนวลยื่นมาตรงหน้า แต่ร่างหนากลับก้าวเข้ามาประชิดร่างบางที่สูงเพียงอกของเขา กายบางพลันชะงัก มือบอบบางที่ยื่นออกมาเพื่อรับปิ่นตอนนี้กลับวางทาบอยู่บนแผ่นอกแข็งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หัวใจดวงน้อยพลันเต้นกระหน่ำ ก่อนที่มือหนาจะปักปิ่นในมือลงบนมวยผมของนาง  แล้วผละออกก่อนจะเดินออกไป

"ไปกันได้แล้ว วุ่นวายเสียจริง"

เสี่ยวหลานที่มัวแต่ตกตะลึงมองตามแผ่นหลังกว้าง มือบางยกขึ้นลูบปิ่นบนศีรษะอย่างเหม่อลอย จนไม่รู้ว่าบุรุษที่เดินนำออกไป กำลังยกยิ้มขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร รู้เพียงเขารู้สึกสุขใจจนอยากยิ้ม