ตอนที่9 ละมัน

ร่างบางเมื่อได้สติ ก็รีบวิ่งตามแผ่นหลังกว้างออกไป แก้มนวลนั้นขึ้นสีระเรื่อไม่รู้ว่าเพราะวิ่งหรือเพราะขัดเขินบุรุษที่เดินอยู่ด้านหน้ากันแน่

"รอด้วยเจ้าค่ะ"

เสียงหวานที่ดังไล่หลังมา ทำให้บุรุษที่ก้าวเดินอยู่ด้านหน้าต้องหันกลับไปมองร่างเล็กที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเขา อัญมณีหลากสีที่ส่องประกายวิบวับอยู่บนศีรษะนางล้อกับแสงตะวันดูงดงามแต่ก็มิอาจงามเท่าใบหน้านวลที่ซับสีแดงระเรื่อที่ส่งยิ้มจนดวงตากลมโตคู่งามเปล่งประกายวิบวับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรี

"ท่านแม่ทัพ มีอะไรหรือไม่เจ้าคะ"

เสี่ยวหลานเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างแกร่ง แต่เขากลับเอาแต่จ้องหน้านาง โดยไม่ยอมก้าวเดินเสียที จึงได้เอ่ยถามขึ้น แต่อีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบราวกับตกอยู่ในภวังค์ นิ้วเรียวสวยจึงยกขึ้นจิ้มไปบนอกแกร่งที่แน่นตึง จนใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วขึ้น

"ข้างามจนท่านถึงกับตกตะลึงเชียวหรือเจ้าคะ"

ภาพใบหน้างามที่ส่งยิ้มมาให้เขาอย่างล้อเลียน ทำให้บุรุษที่พึ่งได้สติถึงกับทำตัวไม่ถูกกระแอมไอขึ้นแก้เก้อ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"ชักช้า"

แล้วก้าวเดินต่อ แต่ก็ยอมก้าวช้าลงเพื่อให้นางได้เดินไปพร้อมกัน

เสี่ยวหลานที่มุ่ยหน้าให้บุรุษที่เดินอยู่ด้านข้างก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ เท้าของนางเจ็บไปหมดแล้ว ขาเรียวอ่อนล้าจนแทบจะก้าวไม่ออก 

"ท่านแม่ทัพ อีกนานหรือไม่กว่าจะถึงตลาดทาส"

แม่ทัพซ่งหลงเย่ที่ปรายตามองโฉมสะคราญที่ใบหน้านวลนั้นแดงก่ำมีเม็ดเหงื่อซึมตามขมับเล็ก ริมฝีปากหนาพลันยกยิ้มขัน นึกย้อนไปในตอนที่นางไม่ยอมใช้รถม้า เพราะอยากที่จะเดินเที่ยวชมตลาด เขาเองก็ไม่ได้ขัดข้อง ยอมตามใจนาง โดยไม่ทักท้วงสิ่งใด

"เดินเท้าอีกประมาณครึ่งชั่วยามก็ถึง"

เสียงเรียบที่เอ่ยขึ้น พร้อมกับก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

หึหึ

เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างเย้ยหยัน เมื่อเห็นว่าสตรีที่เดินอยู่ข้างกายในตอนแรกยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ก่อนจะได้ยินเสียงโอดครวญที่ดังขึ้นตามหลัง

"ท่านว่าจ้างรถม้าเถอะนะเจ้าค่ะ ข้าจะคืนเงินให้เอง ข้าเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว"

เสียงเล็กที่ดังขึ้น ไม่ได้ทำให้เขาหยุดฝีเท้ายังคงเดินต่อไป เมื่อเดินห่างออกมาก็ไม่มีทีท่าว่านางจะเดินตามมา จึงได้หยุดเท้าแล้วหันกลับไปมอง

นางยังคงไม่ขยับ ยังคงปักหลักยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น ใบหน้างามนั้นงอง้ำ ปากอวบอิ่มคว่ำลงอย่างน่าสงสาร และโดยไม่คาดคิดร่างบอบบางนั้นกลับทรุดกายลงนั่งข้างทาง โดยไม่สนสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา จนเขาต้องเดินกลับเข้าไปดึงรั้งแขนเล็กให้นางลุกขึ้น แต่นางกลับทิ้งน้ำหนักลงไม่ยอมลุก

"ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เมิ่งเสี่ยวหลาน แถวนี้ไม่มีรถม้าหรอกนะ"

เขาบอกกับนางด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึมให้ได้ยินกันแค่สองคน เพราะทั้งคู่กำลังกลายเป็นจุดสนใจจากคนรอบข้าง

"ไม่ ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"

ดวงตากลมโตที่มีหยาดน้ำเอ่อคลออยู่ในนั้นดูน่าสงสาร เอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย 

ซ่งหลงเย่ที่จ้องมองสตรีที่นั่งทำตาปริบๆมองเขาอย่างขอความเมตตาราวกับเด็กน้อยนั้น ทำให้เขาส่ายหน้าอย่างระอา เมิ่งเสี่ยวหลาน สตรีแสนร้ายกาจผู้นั้นหายไปไหนเสียแล้ว

"พี่หลงเย่ หลานเอ๋อ ปวดเท้าไปหมดแล้ว เดินไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงอ่อนหวานที่เอ่ยเสียงปนสะอื้น หยาดน้ำใสหยดแหมะ พร้อมกับมือบอบบางที่ยื่นลงไปบีบนวดข้อเท้าเล็กของตัวเอง 

ท่าทางของสตรีตรงหน้า ที่ครั้งหนึ่งเขารู้สึกชิงชังในตัวนางยิ่งนัก ตอนนี้ภาพของสตรีที่กำลังทำตาละห้อย กำปั้นเล็กขาวนวลที่ทุบเบาๆลงบนเรียวขาเล็ก ทำให้หัวใจแข็งแกร่งดุจหินผาอ่อนยวบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และกลับใจอ่อนให้กับสตรีที่เขามักบอกกับตัวเองมาเสมอว่าเกลียดชังในตัวนาง และมักถอยห่างอยู่เสมอ แต่ตอนนี้กลับพาตัวเองมาพัวพันวนเวียนอยู่ข้างกายนางเสียเอง โดยไม่มีใครต้องร้องขอ

ยิ่งเสียงหวานที่ดังขึ้นอย่างออดอ้อนนั้น ยิ่งทำให้เขาแพ้อย่างราบคาบ ร่างสูงใหญ่กำยำนั่งชันเข่าลงข้างหนึ่งหันแผ่นหลังกว้างไปหาร่างบาง

"ขึ้นหลังข้า"

เสี่ยวหลานที่เงยหน้าจากข้อเท้าเล็ก มองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม เรียวปากอวบอิ่มยกยิ้มขึ้นสมใจ นัยน์ตาเศร้าหมองก่อนหน้าหายวับ ปรากฏความเจ้าเล่ห์วาบผ่าน ความยินดีเต้นเร่าอยู่ในนั้นจนปิดไม่มิด

"มันจะดีนะเจ้าคะ"

โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันเปลี่ยนใจ แขนเรียวขาวผ่องรีบยกขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่ง พาร่างเล็กบอบบางของตนขึ้นขี่หลังบุรุษผู้ยอมเสียสละตนให้นาง ใบหน้างามยกยิ้มกว้างเหมือนไม่เคยมีอาการโศกเศร้าใดๆมาก่อน

ซ่งหลงเย่ที่ได้ฟังคำนางได้แต่ยกยิ้มขึ้น ส่ายหน้าให้กับคำพูดนั้น นางช่างทำให้เขาหลุดยิ้มบ่อยเหลือเกิน ซึ่งเขานั้นถือว่าเป็นบุรุษผู้หนึ่งที่ยิ้มยากมาก ก่อนจะลุกขึ้นพานางเดินมุ่งหน้าไปตามถนน

"เสี่ยวจู่จู"

เสียงเรียบที่เอ่ยขึ้น ของคนที่แบกนางไว้บนหลัง ทำให้ใบหน้างามแดงก่ำ ปากเล็กยื่นออกมาอย่างแง่งอน เอ่ยขึ้นอย่างไม่ยินยอม

"ข้าไม่ใช่หมูน้อยนะ"