ตอนที่12 ลั่วซีน้อย

แม่ทัพซ่งหลงเย่ที่จ้องใบหน้างามนิ่ง ก่อนจะหันใบหน้าหนีสตรีตรงหน้าราวกับโกรธเคือง แต่ใบหูนั้นกลับแดงก่ำ ระบายลมหายใจช้าๆราวกับสะกดกลั้นอารมณ์ นางทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง บ้าจริง นี่เขาจะแพ้ให้กับความร้ายกาจของนางหรอกหรือ ไม่มีทาง

"เขินหรือเจ้าคะ สามี"

เสียงหวานที่เอ่ยกระเซ้าขึ้น ใช้หัวไหล่เล็กกระแซะต้นแขนแข็งแกร่งของเขาอย่างไม่กลัวเกรง นางเป็นสตรีเช่นไรกัน ถึงได้แตะเนื้อต้องตัวบุรุษเช่นนี้ แต่เขาเองก็กลับรู้สึกราวกับว่ามีกระแสความร้อนวิ่งวุ่นไปทั้งร่าง กับบุรุษอื่นนางจะให้ความสนิทสนมเช่นนี้หรือไม่นะ คิดได้เช่นนั้นกลับทำให้ยิ่งรู้สึกขุ่นเคือง

"ไม่มีทาง แล้วเจ้าอย่าได้เอ่ยวาจาเช่นนี้อีก เป็นถึงคุณหนูสูงศักดิ์เหตุใดจึงกล่าวว่าผู้อื่นเป็นสามีโดยไม่อายปาก แล้วการแตะเนื้อต้องตัวบุรุษนี่อีก มันไม่สมควรมิรู้หรือ"

โอ้ววว แรง!

"ข้าก็แค่ล้อเล่นเอง เหตุใดต้องโมโหด้วย เชอะ ไม่อยากได้ตำแหน่งนี้ก็ไม่เป็นไร ข้ายกให้พี่หยุนฟงก็ได้"

"ไม่ได้!!"

แม่ทัพซ่งที่เผลอตัวตวาดเสียงดังใส่นาง จ้องมองดวงตากลมโตที่มองเขาอย่างไม่พอใจ

"ข้าหมายถึงเจ้าจะไปเรียกผู้อื่นว่าสามีไปทั่วเช่นนี้ไม่ได้ เห็นแก่หน้าบิดามารดาเจ้