ตอนที่10 หลงกล

เสี่ยวหลานที่โอบแขนเรียวรอบลำคอแกร่ง ตอนนี้ใบหน้าเล็กที่แนบใบหน้ากับแผ่นหลังกว้างแข็งแกร่งนั้นกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในหัวน้อยๆกำลังคิดถึงกลวิธี อ่อยยังไงให้ได้ผู้ ที่นางศึกษามาตลอดแต่ไม่เคยได้ใช้ วันนี้นางจะนำกลยุทธ์ทั้งหมด ตกแม่ทัพผู้นี้กลับเรือนให้จงได้ แต่พอได้อยู่ใกล้บุรุษแบบแนบชิดเช่นนี้ ภายในหัวมันกลับตีบตันไปเสียหมด กลิ่นหอมของบุรุษเพศที่กรุ่นอยู่ในจมูกยิ่งทำให้นางไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี 

แต่ความคิดทั้งหมดต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของสตรีนางหนึ่ง ที่กำลังถูกมัดไว้กับต้นไม้และมีผู้ชายตัวโตเท่าควายใช้หวายเฆี่ยนตีนางอย่างโหดร้ายอยู่

"หยุดๆ ปล่อยข้าลง"

ร่างเล็กที่ดีดดิ้นลงจากแผ่นหลังแกร่ง โดยไม่ทันตั้งตัวร่างเล็กก็ปรี่เข้าไปผลักบุรุษร่างใหญ่โตเต็มแรงจนล้มลงก้นจั้มเบ้ากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

"พลั๊ก!!"

"โอ้ย!"

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ของชายร่างยักษ์นั่นหรอกนะ แต่เป็นของนางเองที่ผลักผู้อื่นแต่กลับเป็นนางที่ล้มลง

เจ็บชะมัด ตัวโตอย่างกับควายแล้วยังทรงโจรอีก

"คนสวย แส่ไม่เข้าเรื่องนะเจ้า"

ร่างใหญ่โตที่กำลังย่างสามขุมตรงมาหาร่างงดงามของสตรีที่กำลังลูบก้นตัวเองปอยๆอยู่ จำต้องหยุดชะงัก เมื่อมีคมกระบี่เงาวับเข้ามาขวาง ก่อนจะหันใบหน้าที่มีหนวดเครารกรุงรัง เตรียมพุ่งเข้าหาผู้สอดมืออีกคน แต่ใบหน้าของผู้ที่ยืนถือกระบี่ชี้หน้าเขาอยู่ทำให้ชายร่างหนาหยุดชะงัก ละล่ำละลักกล่าวเสียงสั่น 

"เอ่อ ท่านแม่ทัพซ่ง"

ท่านแม่ทัพซ่งหลงเย่ที่มองบุรุษที่ถอยออกไปยืนก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาเย็นชาของตนจึงพยุงร่างเล็กที่มุ่ยหน้าเพราะความเจ็บปวดตรงสะโพกมนก่อนจะกล่าวขึ้น 

"วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง"

ใบหน้าหล่อเหลาเมื่อเห็นว่านางทรงตัวได้แล้ว ไม่วายกล่าวตำหนิ เห็นว่าฝ่ามือเล็กนั้นมีรอยถลอกจนมีเลือดซึมออกมา จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าเนื้อดีของตนเช็ดตรงรอยแผลถลอกอย่างอ่อนโยน

"เจ็บมากหรือไม่"

เสี่ยวหลานที่ในตอนแรก มิได้รู้สึกเจ็บอันใดมาก เห็นแววตาอีกฝ่ายที่มองมาอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากอวบอิ่มจึงแม้มเข้าหากันแน่นใช้ฟันซี่เล็กขาวสะอาดกัดลงบนริมฝีปากเบาๆ ดวงตากลมโตฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำ มองใบหน้าหล่อเหลากะพริบตาปริบๆ พลางพยักหน้าบ่งบอกว่านางเจ็บแค่ไหน

"อย่ากัดปากตนเองเช่นนั้น"

นิ้วเรียวที่ยกขึ้นแตะบนเรียวปากอิ่มพร้อมคำห้ามปราม หัวแม่มืออุ่นร้อนเผลอนวดคลึงริมฝีปากอิ่มแดงเรื่ออย่างเผลอไผล ความนุ่มหยุ่นนั้นทำให้เผลอกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากอย่างเลื่อนลอย

เสี่ยวหลานที่มองไปหน้าหล่อเหลาในระยะใกล้จนแทบจะเห็นรูขุมขน ใบหน้างามที่ตกตะลึงกับการกระทำนั้นแหงนเงยขึ้นมองปลายคางแกร่งอย่างโง่งม 

คนอะไรหล่อยันลูกกระเดือก 

ยิ่งใบหน้าคมเข้มที่ค่อยๆโน้มมา ยิ่งทำให้รู้สึกประหม่า จนเล็บคมเผลอจิกเล็บลงบนฝ่ามือเล็กที่มีรอยแผล

"โอ๊ย"

มือหนาที่ชะงักค้างรีบผละใบหน้าคมที่แดงก่ำไปจนถึงใบหูออกอย่างเก้อกระดาก มองดูฝ่ามือเล็กที่มีเลือดไหลซึม

"พันผ้าเอาไว้ก่อนนะ"

ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าพันฝ่ามือเล็กให้กับสตรีที่ตอนนี้ใบหน้างามนั้นแดงระเรื่ออย่างอ่อนโยน

เกือบไปแล้วเสี่ยวหลานเอ๋ย อีกเพียงแค่นิดเดียวจะได้ฟินแล้วเชียว 

เมิ่งเสี่ยวหลานที่คิดอย่างแสนเสียดาย เมื่อเห็นสายตาละมุนของบุรุษตรงหน้าที่จ้องมองมา จึงปลีกกายออกไปดูสตรีที่ถูกทำร้ายอย่างเก้อกระดาก รู้สึกไม่คุ้นชินกับสายตาแบบนั้นของอีกฝ่าย ยอมยกธงขาวยอมแพ้ก่อนแล้วกัน ตอนนี้ใจของนางละลายตุ้มๆต่อมๆไปหมดแล้ว พอเอาเข้าจริงๆนางกลับกลายเป็นสตรีขี้ขลาดไปเสียนี่ ไม่สมเป็นสตรียุค20××เอาเสียเลย 

"เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าถึงได้ทำกับนางเช่นนี้"

เสียงทุ้มที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวกับชายร่างยักษ์ ทำให้ในเสี่ยวหลานหันไปให้ความสนใจ

"เอ่อ นางถูกขายให้กับนายของข้าขอรับ แต่กลับทำร้ายนายท่าน จึงโดนลงโทษด้วยการเฆี่ยนและขายนางออกไปขอรับ ท่านแม่ทัพ"

เสียงของเจ้ายักษ์กล่าวขึ้น

เสี่ยวหลานเมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงผละจากสตรีที่โดนเฆี่ยน แล้วกล่าวขึ้น

"ข้าจะซื้อนาง ขอยืมเงินท่านหน่อยสิ แล้วข้าจะคืนให้แถมดอกเบี้ยอย่างงาม"

ร่างบางที่เดินมาเผชิญหน้ากับร่างสูง มองเขาตาปริบๆ พร้อมแบมือเล็กที่มีผ้าเช็ดหน้าพันอยู่ แม่ทัพซ่งหลงเย่ที่มองท่าทางนั้นแล้วส่ายหน้า เขาชักจะแพ้กิริยาเช่นนี้ของนางเสียแล้ว 

เมื่อได้ตามความต้องการร่างบางจึงหันไปหาเจ้าร่างยักษ์นั้น

"นี่ค่าตัวของแม่นางผู้นั้น แล้วเจ้าก็ไปหารถม้ามาให้ข้าด้วย แล้วข้าจะไม่เอาความที่เจ้าทำข้าบาดเจ็บ"

อะไรกัน เขาไปทำร้ายนางตอนไหนกัน เป็นนางที่ล้มลงไปเองมิใช่หรอกหรือ

ไม่เพียงชายร่างยักษ์ที่ตกตะลึงกับคำกล่าวหานั้น แต่บุรุษข้างกายนางก็ตะลึงเช่นกัน ใบหน้างามที่ถลึงตามองชายร่างใหญ่โดยไม่เกรงกลัวนั้น ทำให้เขาถึงกับลอบอมยิ้ม

"แม่นาง ข้ายังมิได้ทำร้ายเจ้าเลยนะ"

"ยังจะเถียง ก็เห็นอยู่ว่าข้าผลักเจ้าจนล้มลง"

ใช่ นางผลักข้าจนล้ม แล้วข้าทำร้ายนางที่ใดกัน

แม้อยากจะเถียงใจแทบขาดแต่ก็ยอมทำตามประสงค์นางแต่โดยดี ร่างบางที่ยกยิ้มอย่างพอใจอยู่นั้นมิได้สังเกตเลยว่า บุรุษหล่อเหลาที่มากับนางกำลังลอบส่งสายตากับชายร่างยักษ์และสตรีผู้ถูกทำร้ายอย่างรู้กัน