All Chapters of ท่านแม่ทัพ เอ็นดูข้าสักนิดได้หรือไม่: Chapter 21 - Chapter 30

เมิ่งเสี่ยวหลาน ที่กำลังนั่งมองชุดเครื่องประดับล้ำค่าและชุดที่ถูกตัดขึ้นจากช่างมือหนึ่งของเมืองหลวงอย่างประณีตงดงามเข้าชุดกัน ด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย หากเป็นเวลาอื่น นางคงรู้สึกตื่นเต้นกับความงดงามตรงหน้าเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้นางไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับชินอ๋องอะไรนั่นเลยสักนิด นางนั้นครุ่นคิดอยู่ตลอดทั้งคืนก็ยังคิดไม่ตกว่าจะหาทางออกอย่างไรดีในขณะที่กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่นั้น หางตากลับเหลือบไปเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของคนสนิทที่กำลังทำลับๆล่อๆของลั่วซี ดูลุกลี้ลุกลนจนต้องแอบเดินตามออกไปดู"ลั่วซีออกมาทำสิ่งใดด้านหลังจวนกัน"ใบหน้างามที่หน้านิ่วคิ้วขมวด มองร่างเล็กที่เดินลัดเลาะออกมาหลังจวนอย่างสงสัยใคร่รู้เอ หรือลั่วซีจะแอบนัดแนะกับบุรุษ ใช่ย่อยเหมือนกันนะ ลูกสาวชั้น ก่อนจะเห็นว่าร่างเล็กนั้นเดินหายลับไปตรงประตูเล็กด้านหลังเรือน ขอดูหน้าเจ้าชายของลั่วซีสักหน่อยเถิดว่าจะหล่อเหลาหรือไม่ มือขาวเรียวที่ยกขึ้นปิดปากเล็กอวบอิ่มแล้วหัวเราะคิกคักอย่างถูกอกถูกใจ ก่อนจะค่อยๆ ย่องตามอีกฝ่ายไปอย่างน่าสงสัย "อาโฮ่ว เหตุใดถึงได้มาเองเล่า ประเดี๋ยวคุณหนูมาเห็นเข้าได้กลายเป็นเรื่องหรอก"ลั่วซีที่

และแล้วก็มาถึงวันงาน โฉมสะคราญในอาภรณ์งดงามที่เดินเยื้องย่างออกมาจากเรือนเดินตรงไปยังเรือนใหญ่ ตลอดสองข้างทางที่เดินผ่านราวรอบกายหยุดชะงัก สิ่งรอบตัวหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ บรรดาบ่าวไพร่ต่างหันมองจนเหลียวหลังอย่างตื่นตะลึง ลืมกระทั่งกฎเกณฑ์ที่บ่าวรับใช้พึงมีว่ามิควรจ้องมองผู้เป็นนาย เมื่อรู้ตัวก็รีบก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนสายตาที่กำลังไหวระริก ร่างบางที่ก้าวออกมาจากเรือน ก้าวเดินอย่างสง่างาม เยื้องย่างราวนางพญา พกพาความมั่นใจไปจนเต็มเปี่ยม จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่หน้าเรือนใหญ่ ที่มีรถม้าที่ดูหรูหราสมฐานะรถม้าของจวนตระกูลเมิ่ง ตระกูลของท่านเสนาบดีผู้มั่งคั่งและร่ำรวยที่สุดของแคว้น ร่างบางที่หยุดยืนรอคอยผู้เป็นใหญ่ของจวนอย่างสำรวม มิได้สนใจสายตาที่ลอบมองนาง หันมองบ่าวคนสนิทข้างกายที่ใบหน้าเล็กนั้นแดงก่ำ ราวกับกำลังกดข่มอารมณ์บางอย่าง จนต้องเอื้อมมือเรียวขาวบิดเอวอีกฝ่ายจนสะดุ้งสุดตัว"โอ๊ย! ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู"ลั่วซีที่รีบเอ่ยขอโทษคุณหนูของนาง แต่ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงแดงเรื่อ จนผู้เป็นนายถลึงตามองอย่างคาดโทษท่านเสนาบดีเมิ่งจินหลี่ที่เดินเคียงข้างมากับฮูหยินเอก เมิ่งหนิงเหมย ในอาภรณ์งดงามเข้

"นางทั้งสองเป็นบุตรีของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ"เสนาบดีเมิ่งที่เอ่ยแนะนำบุตรีทั้งสองของตนให้ผู้สูงศักดิ์ต่างแคว้นได้รู้จัก ในฐานะที่อีกไม่ช้าอีกฝ่ายจะกลายเป็นบุตรเขยผู้สูงศักดิ์ของตระกูล มองใบหน้าบุตรีคนโตแล้วรู้สึกถึงเหงื่อเย็นที่ไหลซึมแผ่นหลัง แต่เจ้าตัวแสบกลับยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อนสิ่งใด"หม่อมฉันเมิ่งเสี่ยวหลานถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"เสี่ยวหลานที่ทำความเคารพบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้าอย่างอ่อนช้อยงดงาม แต่เสียงที่ดัดจนแหลมเล็กแสบแก้วหูนั้น ทำให้ทุกสายตาหันมามองนางเป็นจุดเดียวกัน แม้จะอยากเอาคืนชายคนรัก แต่หากเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง นางต้องแต่งให้บุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้จริงๆ นางคงทำใจมิได้ แม้พระองค์จะตรงใจนางทุกอย่าง แต่นางไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษกับพระองค์เลย ส่วนแม่ทัพซ่งเอาคืนภายหลังก็ยังมิสาย เห็นแววตาไหวระริกของบุรุษสูงศักดิ์ที่มองนางแล้วอยากจะเอานิ้วจิ้มตาอีกฝ่ายนัก คงจะกลั้นขำนางจนสุดความสามารถกระมัง มีตาหามีแววไม่ ข้าแค่ยังมิได้ถอดรูปเท่านั้นเอง หากได้เห็นรูปโฉมที่แท้จริงของข้า แล้วจะตกตะลึง หึชินอ๋องหมิงเว่ยหรงที่พิจารณาใบหน้าสตรีผู้เป็นหนึ่งในสตรีที่ทางราชสำนักแคว้นหมิงคิดจะให้เขา

"ร้ายเสียจริงนะท่าน อย่าบอกนะว่า..."เสี่ยวหลานที่นั่งบิดกายไปมาอย่างเขินอาย แล้วยกนิ้วชี้เล็กๆทั้งสองข้างของนางขึ้นมาเกี่ยวพันกันมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างสื่อความหมาย อีกฝ่ายจึงรับยกมือขึ้นจับยึดนิ้วมือเล็กนั้นเอาไว้ ใบหน้าเหลอหลาแดงก่ำเมื่อล่วงรู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่ รีบเอ่ยปฏิเสธพัลวัน"มิใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ ฟังให้จบก่อนสิ"แล้วเริ่มเล่าให้นางฟังต่อ ก่อนที่นางจะคิดไปไกลมากกว่านี้และในคืนเดียวกันนั้นหลังจากที่แยกกับนาง ก็มีชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นนับสิบคน คนพวกนั้นต่างคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นกล่าวเพียง กระหม่อมสมควรตาย จนเขางุนงงไปหมด บอกกับคนพวกนั้นเพียงว่าเขาจำสิ่งใดไม่ได้ คนเหล่านั้นดูจะตกใจไม่น้อย ก่อนที่จะบอกแก่เขาว่าเขาคือ ชินอ๋องหมิงเว่ยหรงแห่งแคว้นหมิง และเล่าเรื่องราวเพียงคร่าวๆ ให้เขาฟัง แต่เมื่อเขาบอกว่าเขาไม่สามารถกลับไปเป็นชินอ๋องอะไรนั่นได้อีกแล้ว และจะใช้ชีวิตอยู่ที่จวนแห่งนี้ คนเหล่านั้นก็ทำบางอย่างกับเขาจนสลบไป ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราและพิษที่อยู่ในกายก็ได้ถูกขับออกไปจนหมดแล้วเมื่อรักษาตัวจนหายดี ก็รู้ว่าร่างนี้เป็นอนุชาของฮ่องเต้แคว้นหม

หลังจากผ่านพ้นงานเลี้ยงในค่ำคืนนั้น วันรุ่งขึ้นบุรุษผู้ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่บุตรเขยของจวนก็มาเยือนในวันรุ่งขึ้น เสี่ยวหลานที่วันนี้กลับมาเป็นคุณหนูใหญ่เมิ่งเสี่ยวหลานผู้งดงามเป็นหนึ่งดังเก่า ออกมาต้อนรับบุรุษสูงศักดิ์ด้วยรอยยิ้มงดงามแจ่มใส จนเป็นที่งุนงงของคนในจวน สตรีที่ยอมแต่งหน้าประหลาดราวสตรีวิปลาสเพื่อมิให้อีกฝ่ายสนใจไปอยู่ที่ใดเสียแล้ว แต่มิมีใครกล้าที่จะเอ่ยถามอันใดออกไป ได้แต่ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนหนุ่มคนสาว ดูแล้วทั้งสองก็เหมาะสมกันไม่น้อย นางคงจะตัดใจจากแม่ทัพหนุ่มที่ปักใจรักมานานแล้วกระมัง"เจ้างดงามดังที่เคยกล่าว มิได้พูดเกินจริง จริงๆด้วย"ชินอ๋องหมิงเว่ยหรงที่เอ่ยชื่นชมโฉมสะคราญที่เชิดใบหน้างดงามของนางขึ้นจนคอตั้ง ยกยิ้มขึ้นอย่างภูมิอกภูมิใจ เมื่ออยู่กันตามลำพังในศาลากลางสวนบุปผาที่งดงามของจวนเสนาบดี"ใช่ไหมล่ะ"เสี่ยวหลานที่ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน รินชาให้แขกสูงศักดิ์ด้วยรอยยิ้มกว้าง จนบุรุษที่มองนางอยู่ต้องส่ายหน้าอย่างเอ็นดู อยู่กับนางแล้วเขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก ตั้งแต่มาอยู่ในฐานะชินอ๋องผู้สูงศักดิ์บนบ่าของเขาดังกับมีบางอย่างกดทับอยู่ตลอดเวลา จนเขารู้สึกเหนื่อยล้ากับ