All Chapters of เจย์เลอร์ Jay Z : Chapter 1 - Chapter 5

บริษัทแห่งหนึ่งหญิงสาวในชุดนักศึกษา อายุราวๆ 20 ปีต้นๆ ได้ กำลังเดินเข้าไปในออฟฟิศ ซึ่งติดป้ายประกาศรับสมัครพนักงานช่วยงานหนึ่งตำแหน่ง ไม่รู้หรอกว่าตำแหน่งอะไร แต่สำหรับงานพาร์ทไทม์ที่ได้เงินเดือนดีขนาดนี้ มันก็ควรจะคว้าไว้ไม่ใช่เหรอแค่งานพาร์ทไทม์ แต่เงินเดือนกลับมากกว่างานประจำของพนักงานบางคนอีกใครจะว่าเธอหน้าเงินก็ช่าง จะว่ายังไงก็แล้วแต่ เพราะสิ่งที่ขับเคลื่อนชีวิตของเธอได้ก็คือเงินเท่านั้น มีเงินก็เท่ากับไม่อดตายร่างบางเดินตามผู้จัดการเข้าไปด้านใน ซึ่งเขาบอกว่าเธอต้องเข้าไปดีลกับเจ้านายของเขาอีกที นั่นมันก็น่าแปลกอยู่นะ ทำอย่างกับว่าเธอมาสมัครเป็นเด็กเสี่ยงั้นแหละ"รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพี่ไปบอกเจ้านาย ถ้าเขาอนุญาตแล้วค่อยเข้าไป""ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าตอบรับหงึกๆ มองดูคนที่พาเธอเดินมาทิ้งไว้หน้าห้องห้องนึง สักพักเขาก็เดินออกมา"เข้าไปได้เลยนะ""เดี๋ยวสิคะ แล้วพี่ล่ะ?" เธอรีบทัดทาน จู่ๆ ก็บอกให้เธอเข้าไป แต่ตัวเองจะเดินออกไปเนี่ยนะ เขาต้องเป็นคนพาเธอไปไม่ใช่เหรอ"หมดหน้าที่แล้ว จะอยู่ทำไม?""อ่าว...ก็นึกว่าพี่จะเป็นคนนำหนูเข้าไป..." เธอพูดเสียงแผ่ว เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงตอนนี้ก

ไลลาได้รับมอบหมายไปให้รับคน ซึ่งน่าจะเป็นผู้หญิง ที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง พร้อมกับคนของเจย์เลอร์ พอมาถึงเธอก็เดินเข้าไปข้างใน ทุกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูต่างพากันจับจ้องมองราวกับว่าเธอมันน่ากินอะไรอย่างนั้นแต่พอเห็นว่าเธอมากับใคร ก็ไม่มีใครกล้ายุ่ง แม้กระทั่งจะพูดแซวก็ยังไม่กล้า"สวัสดีค่ะคุณหยีใช่ไหมคะ?" เธอเดินเข้าไปทักทายหญิงสาวคนนึง ที่ดูเหมือนว่าจะยืนรอใครอยู่"เธอเป็นใคร?" หญิงสาวเอ่ยถาม พร้อมกับไล่สายตามองเหมือนดูถูก ก็แหงล่ะเธอมาที่นี่ทั้งที่ยังใส่ชุดนักศึกษานี่นาและสิ่งที่เธอทำก็ไม่ต่างอะไรจากแม้เล้าเลยสักนิด"ฉันเป็นคนของคุณเจย์ค่ะ ฉันมารับคุณ" ไลลารีบแสดงตัว"อะไรกัน นี่ให้เด็กเหลือขอมารับฉันงั้นเหรอ?" สายตาที่มองเหมือนดูถูกมันก็น่าโกรธแล้วนะ นี่ยังใช้คำพูดแบบนี้อีก โกรธแหละแต่ข่มอารมณ์ไว้อยู่ เธอเป็นคนนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ได้ยอมคนขนาดนั้นสักหน่อย"....." ไลลาไม่ได้ตอบ เธอได้แต่ท่องไว้ว่านี่คืองาน ข่มอารมณ์ และกัดฟันพูดประโยคต่อไป "เชิญขึ้นรถค่ะ""ฉันไม่ไป ให้เด็กแบบนี้เนี่ยนะมารับฉัน?""แล้วคุณหยีจะให้ทำยังไงคะ?""ให้เจย์มารับฉันเอง""เรื่องนี้คุณคงต้องไปคุยกับเจย์เองนะครั

พอกลับมาถึงห้องไลลาก็ถูกเพื่อนซักถามอยู่ยาวนานเหมือนกัน ซึ่งเธอก็ไม่สามารถบอกได้ ว่าเมื่อคืนเธอไปเจออะไรมาบ้าง เธอไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วง และก็ไม่ได้อยากโกหกอะไรเลย แต่สถานการณ์ของเธอในตอนนี้มันยังไม่พร้อมจริงๆ"เมื่อคืนรู้ไหมว่ากูพยายามส่งข้อความพยายามติดต่อหามึง ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่บุกไปที่บริษัทที่เอามึงไปส่งไว้""ก็ดีแล้วที่ไม่ไป"".....""ที่บริษัทนั้นตกกลางคืนแล้วเวรยามมันแน่นหนา เดี๋ยวจะเป็นปัญหากันเปล่าๆ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ""อืมๆ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงหมดแล้วมึงเนี่ย"ไลลาทำตามที่เพื่อนของเธอบอก เธอรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะรู้สึกเหนียวตัวจนบอกไม่ถูก และตรงส่วนนั้นก็มีน้ำไหลเยิ้มออกมาจนเปื้อนกางเกงในไปหมดอีกด้วยจากนั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงและหลับปุ๋ยไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่เพื่อนมาปลุก วันนี้เธอมีเรียนตอนบ่าย ปกติเธอไม่ได้มานอนหลับจนไม่รู้เวลาอย่างนี้เลยเวลาผ่านไปจนกระทั่งเย็นก๊อกๆๆ ~หญิงสาวเคาะประตูห้อง ถึงแม้จะเป็นห้องทำงานของเขา แต่เธอก็ไม่อยากเข้าไปเห็นภาพที่มันไม่ควรจะเห็น ถ้าหากเธอพรวดพราดเข้าไป แล้วเจอเขากำลังบรร