บททั้งหมดของ friend zone รักร้ายนายเพื่อนสนิท [ 3P ] : บทที่ 1 - บทที่ 10

พวกเราทั้งสามคนเป็นเพื่อนกัน เติบโตมาด้วยกันเพราะครอบครัวรู้จักและสนิทกันพอได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองพวกเราก็ได้ซื้อบ้านเป็นชื่อของพวกเราทั้งสามคน และทำข้อตกลงเอาไว้ว่าบ้านหลังนี้จะมีแค่พวกเราสามคนเท่านั้นฉัน ริฮานน่า ไปเรียนต่อที่อเมริกาหนึ่งปี หลังจากที่จบจากมหาวิทยาลัยที่นี่แล้ว และช่วงระยะเวลาหนึ่งปี เราก็มีการติดต่อกันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยครั้งเหมือนกับตอนที่ยังเรียนอยู่ เพราะต่างคนต่างก็มีหน้าที่การงานของตัวเองจนกระทั่งวันหนึ่งฉันเรียนจบ และกะว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์พวกเพื่อนๆ ทำให้มันตกใจและดีใจที่ได้เห็นฉันกลับมา แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย และก็ไม่รู้เลยว่าลับหลังที่ฉันไม่อยู่พวกมันทำอะไรมากกว่านี้อีกบ้างคำสัญญาที่เคยให้กันไว้ ข้อตกลงที่เคยทำกันเอาไว้ ยังจำได้อยู่หรือเปล่า?ทันทีที่ฉันกลับมาถึงบ้านและได้เห็นบ้านของตัวเองที่ไม่ได้กลับมาเป็นแรมปี ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์สักหน่อย แต่กลับโดนพวกมันเซอร์ไพรส์ซะเอง"พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!"*************************“ฮาน่า!!”“กูถาม พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!!” หญิงสาวตวาดใส่กลุ่มคนตรง

ริฮานน่า Talkเวลาผ่านไปร่วมเดือนได้ ฉันจัดการอะไรต่อมิอะไรลงตัวหมดแล้ว ได้คอนโดที่อยู่ใหม่และก็อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทของคุณพ่อด้วย ส่วนพวกเพื่อนสนิทอีกสองคนฉันไม่ได้ติดต่อเลย และก็ไม่คิดที่จะติดต่อไปด้วยตอนนี้ฉันกำลังยืนแต่งตัวไปเที่ยวคลับอยู่ ฉันไม่รู้จะอยู่ทำอะไรเหมือนกัน อยู่คนเดียวที่ห้องมันก็น่าเหนื่อยและก็แสนจะเบื่อมาก ปกติก็จะไปเที่ยวกับสองคนนั้นแหละ ไปไหนเราก็ไปด้วยกันอยู่แล้ว ยิ่งไปเที่ยวคลับตัวยิ่งติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ เรียกได้ว่าฉันไม่ต้องกลัวเลยเพราะมีบอดี้การ์ดคอยดูแลอยู่ถึงสองคนแต่ก็ไม่ได้แปลว่านอกเหนือจากสองคนนั้นแล้วฉันจะไม่มีเพื่อนอีกเลย แค่ไม่ได้ติดต่อกันอีกแค่นั้นเองพอแต่งตัวอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเอง ลงมาที่ใต้คอนโดและขับรถของตัวเองออกไปแหงล่ะรถคันนี้คุณพ่อเพิ่งจะถอยมาให้ใหม่ๆ เลย ที่ขับรถไปเองเพราะฉัน คิดว่าตัวเองไม่ได้จะไปดื่มอะไรแค่อยากไปเที่ยวเพิ่มสีสันให้หายเบื่อเท่านั้นเองพอมาถึงฉันก็เดินไปตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่มีบาร์เทนเดอร์อยู่ทันที ปกติถ้าฉันกับพวกนั้นได้มาเที่ยวคลับเราสามคนก็จะมานั่งกันอยู่ตรงนี้แหละ"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ

ทั้งสองเดินออกตามหาฮาน่ากันให้ทั่ว เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนที่รถของเธอก็ไม่มีและรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิมด้วย นั่นจึงทำให้สองเพื่อนใจร้อนเข้าไปใหญ่คามิลแม้จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นหย่อนผงยาลงไปในแก้วแต่ก็ไม่เห็นว่ามันคือยาอะไร และก็ไม่รู้ด้วยว่าหลังจากที่ฮาน่านั้นดื่มเครื่องดื่มที่มีผงยาลงไปแล้วจะเป็นยังไงบ้าง“ไอ้มิล กูว่าต้องแยกกันหาก่อนวะ” ขุนเขาที่กำลังรีบเดินตามพอวนกลับมาเจอกับคามิลอีกครั้งก็เข้ามาพูดด้วยทันทีผ่านไปสักพักทั้งสองแยกย้ายกันออกตามหาจนไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ทุกวินาทีกับการออกตามหาฮาน่าในตอนนี้มันสำคัญทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง หรือกำลังถูกใครลวนลามอยู่หรือเปล่า“อึกฮึก!!” เสียงครางแผ่วเบาที่ดังออกมาจากมุมที่มีต้นไม้ปิดบังอยู่ทำให้คามิลที่กำลังเร่งรีบกับการเดินต้องหยุดชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปตามเสียงที่ได้ยินมา และก็ได้เห็นหญิงสาวที่กำลังตามหานั้นนั่งขดตัวอยู่ ตัวของเธอสั่นเทาไปหมด แม้จะอยู่ในมุมมืดแต่เขาก็ยังพอจะมองเห็นว่าตัวของเธอนั้นกำลังสั่น“ฮาน่า!!” คามิลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะรีบถอดเส

เวลาผ่านล่วงเลยไปจนกระทั่งวันหยุดแม้จะไม่อยากลับบ้านแต่ฮาน่าก็ทนการถูกรบเร้าของผู้เป็นแม่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าแม่ของเธอนั้นอยากให้ไปเจอใคร แต่ก็แอบคิดว่าคงไม่ใช่คามิลหรอกนะ"คุณแม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยล้า พร้อมกับลากสังขารของตัวเองเดินเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าคนที่เดินออกมารับเธอกลับเป็นแม่บ้าน"สวัสดีค่ะคุณหนู""ป้าบัวคะคุณแม่ไปไหน""เห็นว่าจะขอขึ้นไปแช่น้ำอุ่นข้างบนน่ะค่ะ ให้ป้าขึ้นไปตามให้ไหมคะ""ไม่เป็นอะไรค่ะ ป้าบัวไปทำงานต่อเถอะ""ค่ะคุณหนู"ฮาน่าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มคล้ายกับคนที่กำลังนอนหลับ แต่เธอก็แค่พักสายตาเฉยๆ เท่านั้นแหละ..........ผ่านไปสักพัก"ลูกสาว...""....." ฮาน่าค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของ คุณหญิงเกวลิน แม่สุดที่รักของเธอเองนั่นแหละ "อืม... ไหนคุณแม่บอกว่าจะมีคนมาไงคะ นี่หนูมารอตั้งนานแล้วไม่เห็นมีใครมาเลย""แม่บอกว่าตอนเย็นนะ เราไม่ได้ฟังหรือเปล่า""....." ฮาน่าก้มลงมองดูนาฬิกาตรงข้อมือของตัวเอง ก่อนที่เธอนั้นจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง นี่มันยังไม่เที่ยงเลยแต่เธอก็มาก่อนซะแล้ว ที่จริงเธอจำคำพูดของแม่ท

หลายเดือนถัดมาครืด ครืด ครืดโทรศัพท์เครื่องหรูของฮาน่าสั่นครืดขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานและวางมือถือไว้ข้างๆ ตัวเอง ก่อนที่มือเรียวเล็กจะจับมือถือเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาและกดรับสาย“อืม ว่ามา” เธอกดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์ไว้ตรงที่เดิม และก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ( กลางวันไปกินข้าวกัน ไอ้มิลจะเลี้ยง )“…..” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วฮาน่าก็เหลือบไปมองที่นาฬิกาตรงข้อมือของเธอเอง เพราะมัวแต่ทำงานจึงไม่ได้ดูเวลาพักเลยนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว( ฮาน่า )“อะไร?”( เธองานยุ่งเหรอ )“นิดหน่อยอ่ะ”การถูกชักชวนในเรื่องแบบนี้น้อยนักที่เธอจะพลาด แต่ตอนนี้งานของเธอมันล้นตัวจริงๆ แทบจะกระดิกไปทางไหนไม่ได้แล้ว( ฮะ เฮ้ย! กูคุยอยู่เนี่ย!! ) เสียงของคนปลายสายดังขึ้นเหมือนกับว่ากำลังทะเลาะกับใครบางคน ทำให้ฮาน่ามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือโดยอัตโนมัติ( กูเองนะฮาน่า เดี๋ยวแวะไปหา ซื้อของกินไปด้วย ) น้ำเสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากพูดตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็กดวางไปซะก่อนแล้ว แบบนี้เธอจะไปทำอะไรได้ล่ะ“วุ่นวายกันจริงๆ ไอ้พวกนี้” ฮาน่าพึมพำกับตัวเองอย่างจ