ตอนที่ : 06 ไม่สบาย

เช้าวันต่อมา

ฮาน่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา บวกกับอาการที่ปวดหัวนิดๆ คล้ายคนที่กำลังเป็นไข้ แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ทว่าพอเธอได้ลืมตาขึ้นและมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเอง มันถึงได้ทำให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ และก็ไม่ใช่คอนโดของเธอด้วย

พอฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็พอจะจำได้อย่างเลือนลางว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สภาพเนื้อตัวที่ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้า บวกกับตรงข้อมือและข้อเท้าที่มีรอยแดงเหมือนกับถูกมัด

มันยังไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ ใช่ไหม

ความบริสุทธิ์ของเธอยังไม่ถูกใครพรากไปใช่ไหม

แกร๊ก~

"ฟื้นแล้วเหรอ?"

"ไอ้เหี้ยขุน เป็นมึงเองหรอกเหรอ?"

"อ-อะไร?!"

"ไอ้เลวมึงนี่มัน..."

ฮาน่าหันกลับไปคว้าหมอนที่อยู่ทางด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ปาใส่คนตรงหน้าไปด้วยแรงที่มี แต่ทว่าขุนเขากลับหลบได้ทัน และคนที่โดนก็ดันเป็นคามิลที่เดินเข้ามาพอดี

"อะไรอีกวะเนี่ย?"

"พวกมึงทำอะไรกู?!"

"เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้น พวกกูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย" ขุนเขารีบพูดดักเพื่อยับยั้งความคิดของฮาน่า ดูเหมือนว่าเธอนั้นกำลังเข้าใจผิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไปว่าเธอไม่ได้หรอก เพราะสภาพของเธอในตอนนี้มันก็ไม่แปลกที่จะทำให้เธอคิดแบบนั้น

"นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงคิดว่าพวกกู...เอามึงอ่ะ?" คามิลพูด

"แล้วมันไม่ใช่แบบนั้นหรือไง ทำไมกูอยู่ในสภาพนี้ล่ะ แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้" ฮาน่าชี้ไปที่ข้อมือและข้อเท้าของตัวเอง มันเป็นร่องรอยเหมือนกับคนถูกมัดตรึงไว้กับอะไรสักอย่าง

สองเพื่อนสนิทหันมองหน้ากัน ก่อนจะหันกลับมามองหน้าของหญิงสาวที่กำลังหน้าเสียอยู่บนเตียง

"พวกมึงมองอะไร?"

"เมื่อคืนมึงรู้หรือเปล่าว่ามึงแดกยาเข้าไป" คามิลพูด

"ห๊ะ?!"

"ไอ้หมอนั่นที่เข้ามาชวนมึงคุยอ่ะ มันแอบวางยามึง" ขุนเขาพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

"ละ แล้ว แล้วมึงก็จะบอกว่า เพราะกูโดนวางยาพวกมึงเลยทำแบบนั้น เหรอ?" ฮาน่าตกใจยิ่งกว่าเดิม เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเธอก็มีผัวสองคนในคราเดียวเลยสิ

ไม่สิมันต้องไม่ใช่แบบนั้น!

เธอยังไม่เคยยกความบริสุทธิ์ให้กับใครเลย แต่ดันต้องมาเสียซิงให้กับเพื่อนสนิทสองคนเนี่ยนะ แถมยังมีผัวทีเดียวพร้อมกันสองคนอีก

"บ้าเหรอ!" ขุนเขาตะเบ็งเสียงใส่

"มึงโดนยา มึงจำไม่ได้เลยหรือไงว่าทำอะไรไว้บ้าง?" คามิลถาม

"......" ฮาน่าเงียบ ไม่ใช่ว่าเธอจำอะไรไม่ได้ แต่เพราะความจำทุกอย่างมันเลือนลางต่างหากเธอถึงไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือแค่ความฝัน

"มึงโดนยา พวกกูพยายามช่วยแล้ว พอกลับเข้ามาในห้องมึงต่างหากที่พยายามจะปล้ำพวกกูสองคนจนต้องจับมัดไว้จนกว่าจะหมดฤทธิ์ยา" ขุนเขาพูด

พอได้ยินอย่างนั้นแล้วฮาน่าถึงกับทำตัวไม่ถูกเลย ณ ตอนนั้นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองนั้นถูกวางยาเขาให้แล้ว ก็คงไม่มีใครคิดเหมือนกันใช่ไหมล่ะเธอเองก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ

ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินไม่ใช่ว่าไม่เคยรู้จักเกี่ยวกับยาพวกนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนกับตัวเองไง

"รถของกูอยู่ไหนล่ะ"

"เช้านี้กูให้คนไปขับกลับมาไว้ที่คอนโดให้แล้ว" คามิลตอบ

"อืม ขอบใจที่ช่วย กูจะกลับคอนโดแล้วมีงานต้องทำต่อ"

ร่างบางประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียง แต่พอเท้าของเธอนั้นถึงพื้นและพยายามที่จะก้าวเดินไป อาการวูบวาบก็แล่นเข้ามาทันที และก็ทำให้เธอนั้นทรงตัวไม่อยู่จนทำให้คามิลที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุดต้องรีบเข้ามาจับไว้

พอได้สัมผัสกับตัวของเธอก็ทำให้คามิลรู้สึกได้เลยว่านี่มันคืออาการที่ไม่ปกติเลย คนเราไม่ควรที่จะมีอุณหภูมิร่างกายสูงขนาดนี้

"ตัวร้อนนี่ กินยานอนพักก่อนแล้วค่อยไป"

"ไม่เอา"

"อย่าดื้อนักเลยนะฟังกันหน่อยเหอะ!"

เธอถูกรั้งให้กลับไปนั่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิมโดยที่เธอนั้นเองก็ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไร

"ไอ้ขุนมึงไปสั่งโจ๊กมาให้ฮาน่าหน่อยไป แล้วก็ซื้อยามาด้วย"

"เออๆ"

ทั้งสองไม่มีใครทำอาหารเป็นเลย ก็ตามประสาผู้ชายที่อยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ

ครืด ครืด ครืด

"เอาโทรศัพท์ให้หน่อย"

คามิลลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของฮาน่าซึ่งอยู่บนโต๊ะ ห่างออกไปจากเตียงอยู่เหมือนกัน และเอายื่นให้กับเธอด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

"ขอบใจ"

.....

"ค่ะคุณพ่อ"

( ลูกสาววันนี้เข้าบริษัทไหมสายแล้วนะ )

"วันนี้หนูคงไม่ได้เข้าค่ะ ไม่ค่อยสบาย"

( แล้วนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก! ) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

"ก็แค่ไข้หวัดธรรมดาแหละค่ะ พักสักวันก็คงจะหายแล้ว ขอโทษคุณพ่อด้วยนะคะเพิ่งเริ่มทำงานเองแท้ๆ"

( ไม่เป็นอะไรหรอกลูกพ่อเข้าใจ )

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"

( แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง )

"ยะ...."

"โจ๊กมาแล้วนะ กำลังร้อนๆ เลย" เสียงของขุนเขาดังเข้ามาในห้อง ทำเอาทั้งเธอและปลายสายเงียบไปเลย

( หนูอยู่กับใคร? )

"อยู่กับคุณเขาแล้วก็คามิลค่ะ" กะว่าจะไม่บอกแล้วเชียวว่าอยู่กับใคร ถึงพ่อของเธอจะไว้ใจสองคนนี้ก็เหอะ แต่การที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องแบบนี้ด้วยกันมันก็น่าแปลกใช่ไหมล่ะ

( อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็กินข้าวแล้วก็กินยาซะนะลูก )

"ค่ะคุณพ่อ หนูขออะไรอีกอย่างได้ไหมคะ"

( ว่ามาสิคะลูกสาว )

"อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณแม่นะคะ หนูไม่อยากให้คุณแม่เป็นห่วง"

( โอเค พ่อจะไม่บอกแต่หนูก็ต้องสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ )

"หนูสัญญาค่ะ"

หลังจากพูดคุยกับคนเป็นพ่อเสร็จเธอก็กดวางสายทันที

............

"กินข้าวแล้วก็กินยา พักอยู่ที่นี่แหละ หายดีแล้วค่อยขับรถกลับไป" คามิลพูด

"ขอบใจ"

ในสายตาของเธอทั้งสองก็เป็นเพื่อนที่ดีเลย ถ้าไม่นับเรื่องที่มันเกิดขึ้นตอนที่เธอกลับมาจากอเมริกา สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิ เธอขอเท่านี้เอง เธอไม่ขออะไรใครเลย ไม่เคยก้าวก่าย ไม่เคยวุ่นวาย แต่ก็กลับทำให้กันไม่ได้ มันแปลกเหรอที่เธอจะยังโกรธอยู่

เวลาผ่านไป...

"อ่ะชุด...." ขุนเขาเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดสีขาวของเธอที่ใส่ไปเที่ยวคลับเมื่อคืน "เมื่อคืนมันเปียก ก็เลยเอาไปส่งซักอบแห้งให้แล้ว"

"ขอบใจ"

"ตกลงจะไม่กลับไปที่บ้านจริงๆ ดิ?"

"เมื่อไหร่จะเลิกถามเซ้าซี้สักที"

"คราวนี้อยากรู้คำตอบ ไม่ต้องประชด บอกมาตามตรง"

"ไม่กลับ"

"เพราะ?"

"....." ฮาน่าหันไปมองขุนเขา อยากจะสวดใส่ให้อีกสักรอบนึง แต่พอคิดไปคิดมาทำแบบนั้นไปมันก็เท่านั้นแหละ "คอนโดที่อยู่ มันอยู่ใกล้ที่ทำงานมากกว่า กูไม่อยากเดินทางไกล ต่างคนก็ต่างทำงานไงขนาดมึงยังอยู่คอนโดกันเลย ทำไมกูจะอยู่คอนโดไม่ได้"

"อ๋อ..."

"คราวนี้ก็เลิกถามได้แล้ว"

"อืม..."

"ไอ้มิลมันไปไหนแล้วล่ะ"

"รีบไปบริษัทแล้วเห็นว่ามีประชุมด่วน"

"อ๋อ..."

"ให้กูขับรถให้ไหมล่ะ ขากลับเดี๋ยวนั่งรถแท็กซี่กลับเอง"

"ไม่เป็นอะไรตอนนี้กูหายดีแล้ว"

"....."

"ขอบใจสำหรับเรื่องเมื่อคืนที่ช่วยเอาไว้"

"อือ..."

เธอร่ำลากับขุนเขาพอเป็นพิธีเท่านั้นเพราะถึงยังไงมันก็ต้องได้เจอกันอีกอยู่แล้วล่ะ ก่อนจะรีบเดินลงมาที่ด้านล่าง และขับรถของตัวเองกลับทันที

เป็นไปได้เธอก็ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นหรอก

แต่ใครจะไปคิดล่ะ ว่าผู้ชายคนนั้นจะแอบเอายาใส่ไปในแก้วของเธอ ทั้งที่หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไรเลย แถมการแต่งตัวก็ดีดูเป็นคนมีภูมิฐานด้วย แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นคนหื่นโรคจิตอะไรแบบนี้

คนก็เยอะขนาดนั้นทำไมถึงยังกล้าทำ

ครืด ครืด

"ค่ะคุณแม่"

( อาทิตย์นี้กลับมาที่บ้านเราไหมลูก )

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

( แม่คิดถึง )

"เรื่องนี้หนูขอดูก่อนได้ไหม ถ้างานมันไม่เยอะจริงๆ หนูก็จะไปนะคะ"

( แล้วนี่ทำอะไรอยู่ลูก )

"กำลังขับรถกลับคอนโดค่ะ"

( อ๋อ... )

"ถ้างั้นเอาไว้ค่อยคุยกันนะคะคุณแม่หนูขอขับรถก่อน"

( ได้จ้ะ )

เธอรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้กับการที่แม่ของเธอชวนเธอกลับบ้านแบบนี้ คงไม่ได้ชวนครอบครัวของขุนเขาและคามิลมากินข้าวที่บ้านอีกใช่ไหม

ถึงแม่ของเธอจะไม่ได้บังคับเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและคามิล แต่ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแม่ของเธอนั้นต้องการที่จะให้เธอกับคามิลเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน

ยิ่งตอนที่คามิลประกาศว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเขาในคลับ เล่นเอาเธอทำตัวไม่ถูกเลย และก็เริ่มกลัวว่าคามิลจะตกลงเรื่องความสัมพันธ์นี้ ต่อให้เธอจะปฏิเสธก็ตาม

ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอจะทำยังไง ไม่ใช่ว่าคามิลไม่ดี แต่เพราะเธอกับคามิลมีความสัมพันธ์แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะหลงรักกัน ถึงมันอาจจะเป็นไปได้ แต่เธอก็ยังไม่รู้เลยว่ามันจะเริ่มต้นแบบไหนและจบลงแบบไหน เพราะถ้าความสัมพันธ์มันต้องจบลงแบบไม่สวย แน่นอนว่ามันมองหน้ากันไม่ติดอีกเลยแหละ เป็นเพื่อนกันต่อให้ทะเลาะกันมีปัญหากันถึงยังไงมันก็ยังมองหน้ากันได้อยู่ดี แต่ถ้าต้องจบความสัมพันธ์ลงแบบความสัมพันธ์ของความรักอย่างนี้ มันต้องไม่ดีมากแน่ๆ