หญิงสาวหันมองไปตามเสียงก็พบว่านั่นคือ คามิล เพื่อนสนิทของเธอที่ไม่ได้คุยกันมานานแล้ว เขากำลังนั่งจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มที่เข้ามาชวนเธอคุย สายตาที่แสนจะเย็นชาและดุดันนั้นทำเอาชายหนุ่มคนนั้นถึงกับต้องรีบหลบสายตาทันที
เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง มันน่าหงุดหงิดนะที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ อุตส่าห์หนีมาจนถึงที่นี่แล้วเชียว
“ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่”
“ครับ”
พูดจบเธอก็ลุกเดินหนีไปนั่งตรงที่อื่น โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของคามิลที่กำลังจ้องมองตามไปเลย
ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้า ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วยนะ
“ฮาน่า...”
“…..” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เพราะเธอได้เจอ ขุนเขา อีกคนด้วย หรือว่าสองคนนี้จะมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันนะ “อย่ามายุ่ง กูจะอยู่คนเดียว”
“ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง?” ขุนเขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ก่อนจะเหลือบมองไปยังหน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่คามิลนั่งอยู่ และก็ไม่ต้องเดาอะไรมากไปกว่านั้นเลย “ไอ้มิลมันทำอะไรให้อีกล่ะ?”
“บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องมายุ่ง”
“แต่งตัวแบบนี้ออกมาเที่ยว ไม่กลัวบ้างรึไง”
“เรื่องของกู”
“ฮาน่า...”
“…..”
“อย่าดื่มเยอะ”
แก้วเครื่องดื่มถูกขุนเขาดึงออกไปขณะที่เธอกำลังยกขึ้นดื่ม การกระทำนั้นทำให้ฮาน่าไม่พอใจเอามากๆ แต่เธอก็เป็นคนที่เก็บอารมณ์ได้ดีเลยคนนึง เลยไม่ได้แสดงออกมาว่ากำลังไม่พอใจ
“เอาคืนมา”
“ฮาน่า...ฟังกันบ้างดิวะ”
“….” เธอหันไปจ้องตาเขม็ง ก่อนที่เธอนั้นจะเดินออกไปจากคลับ หลีกหนีจากเสียงเพลงและแสงสีที่มันทำให้เธอเริ่มมัวเมา อีกอย่างถ้าเธอยังอยู่ตรงนั้นคงได้ทะเลาะกับขุนเขาแน่นอน
แต่ก็ยังไม่วายที่ขุนเขาจะเดินตามออกมา
“ฮาน่า...หยุดก่อน”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง ไปให้พ้นป่ะ”
“เฮ้ย เราเพื่อนกันนะเว้ย ผ่อนๆ ลงบ้างดิวะ โตๆ กันแล้วเนี่ย”
“…..” คราวนี้เธอหยุดฟัง แต่ก็ไทชม่ได้พูดอะไร เพราะอยากจะรู้ว่าขุนเขาจะพูดอะไรอีกบ้าง เธอไม่ได้อยากฟังอะไรที่มันซ้ำๆ เดิมๆ และก็ไม่อยากฟังคำแก้ตัวด้วย ต่อให้บ้านหลังนั้นจะทำความสะอาด เก็บกวาดจนไม่เหลือร่องรอยอะไรแล้ว แต่มันก็ลบออกไปจากความทรงจำของเธอไม่ได้
“ได้ข่าวว่าซื้อคอนโดใหม่เหรอ?”
“อืม...”
“ไม่คิดจะกลับไปที่บ้านของเราแล้วจริงดิ”
“ต่างคนต่างทำงาน ต่างคนต่างอยู่ แยกย้ายกันไป มันแปลกตรงไหน?”
“…..” ขุนเขาไม่เถียง เพราะเธอก็พูดถูกที่ว่าพอโตขึ้นแล้วทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปเพื่อมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่เขารู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร “มาเที่ยวทำไมไม่บอก?”
“แล้วทำไมต้องบอก?”
“ที่นี่กูเป็นหุ้นส่วนอยู่ มึงไปเรียนต่างประเทศอยู่นานคงไม่รู้”
“อ๋อ...” เป็นการตอบกลับสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยคำพูดต่างๆ มากมายที่เธอไม่ได้ถามกลับไป
มันก็จริงแหละ เธอไปเรียนต่างประเทศอยู่เป็นปี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนสนิทสองคนนี้ทำธุรกิจอะไรอีกบ้างนอกจากบริษัท แล้วก็ธุรกิจส่วนตัวของตัวเอง
“มาเที่ยวไกลนะ”
“ไม่ไกลสักหน่อย”
“งั้นก็แสดงว่าคอนโดที่ซื้อก็อยู่แถวๆ นี้สินะ”
“…..” อ่า ให้ตายสิเสียรู้ซะจนได้ กะว่าจะไม่บอกแล้วเชียวว่าพักอยู่คอนโดตรงไหน แต่ก็โดนถามทางอ้อมจนได้ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรกับการที่สองคนนี้จะหาคอนโดที่เธอพักอยู่ แต่เธอก็ไม่อยากให้ใครรู้อยู่ดี
“ขอสูบบุหรี่นะ”
“อืม..”
พอได้คำตอบจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ขุนเขาก็หยิบซองบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อออกมาทันที ก่อนที่ปากจะปากคาบก้นบุหรี่ออกมาจากซองพร้อมด้วยจุดไฟสูบควันเข้าปอดอึกใหญ่และพ่นออกมาอย่างแรง
“ฮู่ว~ งานเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ดี เรื่อยๆ”
“จะกลับไปที่อเมริกาอีกหรือเปล่า?”
“ไม่แน่ใจ”
“อ๋อ...”
ทั้งสองไม่ได้มีการสนทนากันอีกจนกระทั่งบุหรี่ในมือของขุนเขาหมดตัวลง ก้นบุหรี่ถูกทิ้งลงพื้นและถูกขยี้ด้วยรองเท้าหนังสุดหรูของขุนเขา
“จะกลับเข้าไปดื่มอีกหรือเปล่า?”
“จะมายุ่งทำไม จะดื่มหรือไม่ดื่มก็เรื่องของกูสิ”
"ขับรถมาเองไม่ใช่หรือไง"
"อืม..."
"เดี๋ยวกูไปส่ง"
"ขอบใจ แต่ไม่ต้อง" ฮาน่าหันกลับไปมองด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปข้างในต่อ เธอกลับเข้าไปนั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่เดิม แต่ก็ยังไม่ได้มีการสั่งเครื่องดื่มอะไรมา
"คุณฮาน่า..."
"นึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก" เธอมองหน้าผู้ชายที่เรียกชื่อของเธอ เป็นผู้ชายที่เข้ามาสนทนากับเธอก่อนหน้านี้นั่นแหละ นึกว่าเขาจะกลับไปแล้วซะอีก
"ผมเห็นผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นไปข้างบนแล้วก็เลยเดินมาหาคุณครับ"
ผู้ชายคนนั้นที่ว่าก็คงไม่พ้นคามิลสินะ
"อ๋อ..."
"เพื่อนเหรอครับ"
"ค่ะ เพื่อนสมัยเรียนน่ะ"
"ดูเขาสนิทสนมกับคุณจังเลยนะครับ"
"นี่ตกลงคุณมาเที่ยวหรือมาถามชีวิตส่วนตัวของฉันกันแน่คะ?"
"เอ่อ...."
"ขอโทษนะคะที่ต้องบอกตามตรง แต่ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวจริงๆ"
"ต้องขอโทษด้วยครับ"
ตอนแรกก็ว่าจะชอบแล้วนะ แต่พอถูกถามเรื่องราวต่างๆ มากมาย เธอก็เริ่มไม่ชอบเช่นกัน โดยเฉพาะคนที่ชอบถามเรื่องส่วนตัวของเธอ หรือบางเรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครรู้ ต่อให้มันจะไม่ใช่เรื่องส่วนตัวก็ตาม
"ฮาน่า..."
"จะตามมาทำไมอีก" เธอหันไปพูดพึมพำกับชายหนุ่มที่เรียกชื่อของเธอ สองคนนี้นี่เป็นอะไรกัน ทำไมถึงได้ตามติดชีวิตเธอขนาดนี้
"ขอโทษนะ ผมจะขอนั่งดื่มด้วยได้หรือเปล่า" ขุนเขามองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮาน่าเพื่อนสนิทของตัวเองและก็อยู่ตรงข้ามกับเขา
"อ๋อ เชิญครับ"
"....." ขุนเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ยอมเขาก็จะนั่งอยู่ตรงนี้
"ก่อนหน้านี้คุณฮาน่าบอกว่าเรียนจบมาจากอเมริกาใช่ไหมครับ"
"ค่ะ"
"ผมอยากรู้จังเลยครับว่า การเรียนการศึกษาที่อเมริกาเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากที่นี่เลยนะคะ"
"อ๋อ..."
"ทำไมคะ คุณอยากจะไปเรียนที่นั่นบ้างงั้นเหรอคะ"
"แหม...ผมไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอกครับ"
"....."
"ถ้าคุณฮาน่าไม่ติด ผมอยากจะชวนคุณฮาน่าไปดื่มต่อที่ห้องของผม จะว่ายังไงครับ?"
"หึ!" ฮาน่าแค่นหัวเราะ พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก มาด้วยวิธีการแบบนี้อีกแล้วเหรอ ก่อนหน้านั้นโดนเธอปฏิเสธก็ไม่ยักจะรู้สึกขายหน้าบ้างเลยนะ เห็นเธอยอมพูดเห็นเธอยอมคุยด้วยเข้าหน่อย ก็กลับคิดว่าเธอง่ายไปซะงั้น
"แล้วถ้าผมไม่ให้เพื่อนของผมไปล่ะครับ คุณจะมีปัญหาอะไรไหม?" ขุนเขาถามกลับ พร้อมกับจ้องตาเขม็งไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ เขาเองก็เป็นเสือผู้หญิงเหมือนกัน ทำไมจะไม่รู้ว่าผู้ชายที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้ต้องการอะไรจากฮาน่า
"ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผมกับคุณฮาน่านะครับ คุณเป็นใคร แค่เพื่อนผมว่า...."
"แค่เพื่อนแล้วยังไง กูเป็นคู่หมั้น ทีนี้มีสิทธิ์แล้วหรือยัง?" เสียงห้าวหาญของคามิลดังขึ้นทางด้านหลังของชายหนุ่มที่กำลังล่อลวงฮาน่า
"จริงเหรอครับคุณฮาน่า!?"
"....." ฮาน่าไม่ได้ตอบอะไร เพราะเธอกำลังตกใจกับคำพูดของคามิลอยู่ ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนี้ และเธอก็รู้ว่าพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายเองก็เห็นดีเห็นงามถ้าทั้งสองคนจะคบกัน แต่เรื่องแบบนั้นมันยังไม่ทันได้เกิดขึ้นสักหน่อย และตอนนี้เรื่องบาดหมางระหว่างเพื่อนสนิทมันก็ยังไม่จบลงเลย
"กูเป็นว่าที่คู่หมั้น ได้ยินชัดไหม?"
"พูดอะไรของมึง!" ฮาน่าข่มเสียงพูดใส่
ในขณะที่เธอกำลังยืนตกใจอยู่ และผู้ชายคนนั้นเองก็หน้าเหวอไม่ต่างกัน แต่ขุนเขากลับยืนยิ้มเหมือนกำลังสะใจมาก
"ไอ้มิล!"
"พ่อแม่ของเราคุยกันแล้ว เรื่องการหมั้นหมาย" คามิลตอบ
"จะเถียงอะไรอีกไหมล่ะ หน้าเหวออ่ะดิ เถียงไม่ออกเลยดิ คราวนี้จะกวนส้นตีนอีกไหม?" ขุนเขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยสายตาที่พร้อมปะทะ เขาก็ไม่ใช่คนใจเย็นอะไรขนาดนั้นหรอก และก็ไม่ใช่คนพูดดีอะไรกับใครขนาดนั้นด้วย ถ้าไม่มากวนตีนเขาก่อนอ่ะนะ
"พวกมึงนี่มัน...!!"
ฮาน่าคว้าแก้วเครื่องดื่มที่อยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ดื่มรวดเดียวจนหมด เธอหมดคำจะพูดกับสองคนนี้จริงๆ
คามิลที่ได้เห็นฮาน่าหยิบแก้วเครื่องดื่มนั้นขึ้นมาดื่มก็ทำเอาเขาหน้าเหวอไปเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านั้นเหมือนจะเห็นว่าผู้ชายคนนี้ใส่อะไรลงไปในเครื่องดื่มแก้วนี้
"ฮาน่า!"
"พวกมึงนี่มันแม่งโคตร...!! อึก!" สายตาของฮาน่าดูผิดหวังกับคนตรงหน้าเอามากๆ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป นอกจากการหันหลังและเดินออกไปแทน
"อย่าให้กูเห็นมึงมาที่คลับของกูอีก!" คามิลพูด นั่นไม่ใช่คำขู่แต่มันคือคำเตือน ซึ่งก็แน่นอนว่าถ้าไม่คิดที่จะทำตาม ก็เตรียมตัวที่จะได้รับผลจากนี้ได้เลย
"มีอะไรวะไอ้มิล!?" ขุนเขาที่เห็นคามิลวิ่งออกมาจากคลับก็รีบตามออกมา พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
"ตามหาฮาน่าก่อน ไอ้เหี้ยนั่นเอายาอะไรก็ไม่รู้ใส่ไปในแก้วของฮาน่า" คามิลพูดอย่างลนลาน เพราะถ้ายาที่ใส่ไปในแก้วนั้นออกฤทธิ์ก่อนที่เขาจะเจอตัวเธอ มันจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากแน่ๆ
"สัสเอ้ย!!"
ทั้งสองเดินออกตามหาฮาน่ากันให้ทั่ว เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนที่รถของเธอก็ไม่มีและรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิมด้วย นั่นจึงทำให้สองเพื่อนใจร้อนเข้าไปใหญ่คามิลแม้จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นหย่อนผงยาลงไปในแก้วแต่ก็ไม่เห็นว่ามันคือยาอะไร และก็ไม่รู้ด้วยว่าหลังจากที่ฮาน่านั้นดื่มเครื่องดื่มที่มีผงยาลงไปแล้วจะเป็นยังไงบ้าง“ไอ้มิล กูว่าต้องแยกกันหาก่อนวะ” ขุนเขาที่กำลังรีบเดินตามพอวนกลับมาเจอกับคามิลอีกครั้งก็เข้ามาพูดด้วยทันทีผ่านไปสักพักทั้งสองแยกย้ายกันออกตามหาจนไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ทุกวินาทีกับการออกตามหาฮาน่าในตอนนี้มันสำคัญทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง หรือกำลังถูกใครลวนลามอยู่หรือเปล่า“อึกฮึก!!” เสียงครางแผ่วเบาที่ดังออกมาจากมุมที่มีต้นไม้ปิดบังอยู่ทำให้คามิลที่กำลังเร่งรีบกับการเดินต้องหยุดชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปตามเสียงที่ได้ยินมา และก็ได้เห็นหญิงสาวที่กำลังตามหานั้นนั่งขดตัวอยู่ ตัวของเธอสั่นเทาไปหมด แม้จะอยู่ในมุมมืดแต่เขาก็ยังพอจะมองเห็นว่าตัวของเธอนั้นกำลังสั่น“ฮาน่า!!” คามิลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะรีบถอดเส
เช้าวันต่อมาฮาน่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา บวกกับอาการที่ปวดหัวนิดๆ คล้ายคนที่กำลังเป็นไข้ แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยทว่าพอเธอได้ลืมตาขึ้นและมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเอง มันถึงได้ทำให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ และก็ไม่ใช่คอนโดของเธอด้วยพอฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็พอจะจำได้อย่างเลือนลางว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สภาพเนื้อตัวที่ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้า บวกกับตรงข้อมือและข้อเท้าที่มีรอยแดงเหมือนกับถูกมัดมันยังไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ ใช่ไหมความบริสุทธิ์ของเธอยังไม่ถูกใครพรากไปใช่ไหมแกร๊ก~"ฟื้นแล้วเหรอ?""ไอ้เหี้ยขุน เป็นมึงเองหรอกเหรอ?""อ-อะไร?!""ไอ้เลวมึงนี่มัน..."ฮาน่าหันกลับไปคว้าหมอนที่อยู่ทางด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ปาใส่คนตรงหน้าไปด้วยแรงที่มี แต่ทว่าขุนเขากลับหลบได้ทัน และคนที่โดนก็ดันเป็นคามิลที่เดินเข้ามาพอดี"อะไรอีกวะเนี่ย?""พวกมึงทำอะไรกู?!""เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้น พวกกูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย" ขุนเขารีบพูดดักเพื่อยับยั้งความคิดของฮาน่า ดูเหมือนว่าเธอนั้นกำ
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนกระทั่งวันหยุดแม้จะไม่อยากลับบ้านแต่ฮาน่าก็ทนการถูกรบเร้าของผู้เป็นแม่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าแม่ของเธอนั้นอยากให้ไปเจอใคร แต่ก็แอบคิดว่าคงไม่ใช่คามิลหรอกนะ"คุณแม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยล้า พร้อมกับลากสังขารของตัวเองเดินเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าคนที่เดินออกมารับเธอกลับเป็นแม่บ้าน"สวัสดีค่ะคุณหนู""ป้าบัวคะคุณแม่ไปไหน""เห็นว่าจะขอขึ้นไปแช่น้ำอุ่นข้างบนน่ะค่ะ ให้ป้าขึ้นไปตามให้ไหมคะ""ไม่เป็นอะไรค่ะ ป้าบัวไปทำงานต่อเถอะ""ค่ะคุณหนู"ฮาน่าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มคล้ายกับคนที่กำลังนอนหลับ แต่เธอก็แค่พักสายตาเฉยๆ เท่านั้นแหละ..........ผ่านไปสักพัก"ลูกสาว...""....." ฮาน่าค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของ คุณหญิงเกวลิน แม่สุดที่รักของเธอเองนั่นแหละ "อืม... ไหนคุณแม่บอกว่าจะมีคนมาไงคะ นี่หนูมารอตั้งนานแล้วไม่เห็นมีใครมาเลย""แม่บอกว่าตอนเย็นนะ เราไม่ได้ฟังหรือเปล่า""....." ฮาน่าก้มลงมองดูนาฬิกาตรงข้อมือของตัวเอง ก่อนที่เธอนั้นจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง นี่มันยังไม่เที่ยงเลยแต่เธอก็มาก่อนซะแล้ว ที่จริงเธอจำคำพูดของแม่ท
ณ บริษัทใหญ่KMกรุ๊ปฮาน่าเดินเข้าไปในบริษัทของคามิลเพราะได้รับคำเชิญให้มาร่วมการประชุมของประธานบริษัทต่างๆ แม้เธอจะยังไม่ได้รับตำปหน่งหน้าที่นี้เต็มตัวแต่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาร่วมประชุม“สวัสดีค่ะคุณฮาน่า”“ค่ะ”“เชิญด้านในเลยค่ะ”“ขอบคุณค่ะ”ฮาน่าเข้าไปในห้องประชุมโดยที่มีผู้ช่วยของคามิลเป็นคนเปิดประตูให้ พอเดินเข้าไปเธอก็เห็นคามิลและขุนเขานั่งรออยู่แล้ว ซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะทั้งสองเป็นหุ้นส่วนกัน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะมีใครมาอีกหรือเปล่า“หวัดดีฮาน่า” ขุนเขายกมือโบกทักทายหญิงสาวที่เข้ามาใหม่เล็กน้อย พร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางอารมณ์ดี“อืม...มากันเร็วนะ”“เดินมาแค่นี้ ไม่เร็วก็ให้มันรู้ไปสิ” คามิลตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ไอ้น้ำเสียงแบบนี้แหละที่มันทำให้ฮาน่ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดจากวนประสาท“กวนตีน!” ฮาน่าหันไปด่าเข้าให้ รู้อยู่หรอกว่าอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่คิดว่าทั้งสองจะมาเร็วแบบนี้ กว่าจะถึงเวลาประชุมก็ยังอีกตั้ง 15 นาทีเลย เป็นเจ้าของที่นี่เดินจากห้องทำงานมาสามก้าวก็ถึงแล้ว“แฮ่ม! ใจเย็นก่อนหนุ่มๆ สาวๆ” เสียงทุ้มเอ่ยทักดังขึ้นมา ทำให้ฮาน่าหันไปมองพร้อมกับทำหน้าเหวอ เพราะบุคคลนั้นคือ
หลายเดือนถัดมาครืด ครืด ครืดโทรศัพท์เครื่องหรูของฮาน่าสั่นครืดขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานและวางมือถือไว้ข้างๆ ตัวเอง ก่อนที่มือเรียวเล็กจะจับมือถือเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาและกดรับสาย“อืม ว่ามา” เธอกดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์ไว้ตรงที่เดิม และก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ( กลางวันไปกินข้าวกัน ไอ้มิลจะเลี้ยง )“…..” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วฮาน่าก็เหลือบไปมองที่นาฬิกาตรงข้อมือของเธอเอง เพราะมัวแต่ทำงานจึงไม่ได้ดูเวลาพักเลยนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว( ฮาน่า )“อะไร?”( เธองานยุ่งเหรอ )“นิดหน่อยอ่ะ”การถูกชักชวนในเรื่องแบบนี้น้อยนักที่เธอจะพลาด แต่ตอนนี้งานของเธอมันล้นตัวจริงๆ แทบจะกระดิกไปทางไหนไม่ได้แล้ว( ฮะ เฮ้ย! กูคุยอยู่เนี่ย!! ) เสียงของคนปลายสายดังขึ้นเหมือนกับว่ากำลังทะเลาะกับใครบางคน ทำให้ฮาน่ามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือโดยอัตโนมัติ( กูเองนะฮาน่า เดี๋ยวแวะไปหา ซื้อของกินไปด้วย ) น้ำเสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากพูดตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็กดวางไปซะก่อนแล้ว แบบนี้เธอจะไปทำอะไรได้ล่ะ“วุ่นวายกันจริงๆ ไอ้พวกนี้” ฮาน่าพึมพำกับตัวเองอย่างจ
“สองคนนั้นทำไมไปนานจัง” ฮาน่าพึมพำออกมา เพราะคามิลและธารานั้นหายออกไปหยิบจานกันนานแล้ว หวังว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะถึงจะรู้จักนิสัยของคามิลเป็นอย่างดี แต่ก็ยังรู้ดีอีกว่า คามิลนั้นเป็นคนที่ปากปีจอใช้ได้เลยทว่าสิ้นสุดคำพูดของเธอเท่านั้นได้ไม่นานนักทั้งสองก็พากันเดินออกมา“รอนานไหมครับน้องฮาน่า”“ไม่นานเลยค่ะ”ธาราจัดการเตรียมอาหารใส่จานให้กับฮาน่าและเพื่อนของเธออีกสองคนอย่างพิถีพิถันตามประสาคนที่เป็นเชฟไม่นานนักเธอก็ได้ชิมรสชาติอาหารเหล่านั้น ดวงตากลมสวยเบิกกว้างพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึงความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง“อย่ามัวแต่ยิ้มสิ พี่อยากรู้ว่าเป็นยังไง” ธาราที่กำลังรอคำตอบจากหญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้น เพราะเธอเอาแต่ยิ้มอยู่แบบนั้นเขาเลยไม่รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง“อร่อยมากค่ะ” มือสวยป้องปากตัวเองขณะที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ ดวงตาของเธอนั้นเป็นประกายแวววับบ่งบอกถึงความสุขที่ได้ลิ้มลองรสชาติอาหารนี้ทว่าความสุขของเธอก็ถูกขัดจากเพื่อนสนิทอย่าง คามิล“จืดชืด เป็นเชฟได้ยังไงวะ สงสัยเรียนจากมหาลัยเถื่อนชัวร์” แม้จะเป็นคำพูดที่เหมือนกำลังพึมพำอยู่กับตัวเอง แต่การที่อยู่ใกล้กันแบบนี้ก็ไม่แปลก
พวกเราทั้งสามคนเป็นเพื่อนกัน เติบโตมาด้วยกันเพราะครอบครัวรู้จักและสนิทกันพอได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองพวกเราก็ได้ซื้อบ้านเป็นชื่อของพวกเราทั้งสามคน และทำข้อตกลงเอาไว้ว่าบ้านหลังนี้จะมีแค่พวกเราสามคนเท่านั้นฉัน ริฮานน่า ไปเรียนต่อที่อเมริกาหนึ่งปี หลังจากที่จบจากมหาวิทยาลัยที่นี่แล้ว และช่วงระยะเวลาหนึ่งปี เราก็มีการติดต่อกันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยครั้งเหมือนกับตอนที่ยังเรียนอยู่ เพราะต่างคนต่างก็มีหน้าที่การงานของตัวเองจนกระทั่งวันหนึ่งฉันเรียนจบ และกะว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์พวกเพื่อนๆ ทำให้มันตกใจและดีใจที่ได้เห็นฉันกลับมา แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย และก็ไม่รู้เลยว่าลับหลังที่ฉันไม่อยู่พวกมันทำอะไรมากกว่านี้อีกบ้างคำสัญญาที่เคยให้กันไว้ ข้อตกลงที่เคยทำกันเอาไว้ ยังจำได้อยู่หรือเปล่า?ทันทีที่ฉันกลับมาถึงบ้านและได้เห็นบ้านของตัวเองที่ไม่ได้กลับมาเป็นแรมปี ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์สักหน่อย แต่กลับโดนพวกมันเซอร์ไพรส์ซะเอง"พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!"*************************“ฮาน่า!!”“กูถาม พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!!” หญิงสาวตวาดใส่กลุ่มคนตรง
ตกเย็นของวันถัดมา“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” หญิงสาวยกมือขึ้นสวัสดีหญิงชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งก็เป็นพ่อแม่ของคามิลและขุนเขา เพราะครอบครัวสนิทกันมากแต่ก็ไม่ได้นัดกันมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยกันบ่อยๆ“หนูฮาน่า!”“หนูฮาน่าจริงๆ เหรอเนี่ย ไม่ได้เจอกันแค่ปีเดียว สวยขึ้นเป็นกองเลย” แม่ของคามิลนั้นเอ่ยชมอย่างไม่ขาดปาก เพราะไม่ได้เจอกับฮาน่ามาเป็นปีเลยก็ว่าได้ กลับมาคราวนี้เธอสวยขึ้นเป็นกองเลย“ขอบคุณค่ะคุณป้า”“เข้าบ้านกันก่อนเถอะนะ ตรงนี้อากาศร้อน” พ่อของขุนเขาพูดขึ้น“แล้วนี่ทั้งสองหนุ่มมาหรือยัง” แม่ของฮาน่าเอ่ยถามขึ้น“โทรตามแล้ว กำลังมาน่ะ”ฮาน่าไม่ได้พูดอะไรกับใครเลย มีแต่พ่อแม่ของเธอกับพ่อแม่ของคามิลและขุนเขาเท่านั้นที่พูดคุยเล่นกัน เธอยังไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงถ้าได้เจอกับสองเพื่อนสนิทอีกครั้งผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงรถสปอร์ตดังมา และไม่นานนักสองหนุ่มสุดหล่อก็เดินเข้ามาพร้อมกัน และกล่าวทักทายลุงป้าน้าอาของตัวเองอย่างนอบน้อม“สวัสดีครับ คุณอาคุณน้า” คามิลพูด“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า คุณอาคุณน้า” ขุนเขาพูดที่ต้องเรียกต่างกันก็เพราะพ่อแม่ของพวกเขาไม่ได้อายุเท่ากัน ต่อให้จะเ
“สองคนนั้นทำไมไปนานจัง” ฮาน่าพึมพำออกมา เพราะคามิลและธารานั้นหายออกไปหยิบจานกันนานแล้ว หวังว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะถึงจะรู้จักนิสัยของคามิลเป็นอย่างดี แต่ก็ยังรู้ดีอีกว่า คามิลนั้นเป็นคนที่ปากปีจอใช้ได้เลยทว่าสิ้นสุดคำพูดของเธอเท่านั้นได้ไม่นานนักทั้งสองก็พากันเดินออกมา“รอนานไหมครับน้องฮาน่า”“ไม่นานเลยค่ะ”ธาราจัดการเตรียมอาหารใส่จานให้กับฮาน่าและเพื่อนของเธออีกสองคนอย่างพิถีพิถันตามประสาคนที่เป็นเชฟไม่นานนักเธอก็ได้ชิมรสชาติอาหารเหล่านั้น ดวงตากลมสวยเบิกกว้างพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึงความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง“อย่ามัวแต่ยิ้มสิ พี่อยากรู้ว่าเป็นยังไง” ธาราที่กำลังรอคำตอบจากหญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้น เพราะเธอเอาแต่ยิ้มอยู่แบบนั้นเขาเลยไม่รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง“อร่อยมากค่ะ” มือสวยป้องปากตัวเองขณะที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่ ดวงตาของเธอนั้นเป็นประกายแวววับบ่งบอกถึงความสุขที่ได้ลิ้มลองรสชาติอาหารนี้ทว่าความสุขของเธอก็ถูกขัดจากเพื่อนสนิทอย่าง คามิล“จืดชืด เป็นเชฟได้ยังไงวะ สงสัยเรียนจากมหาลัยเถื่อนชัวร์” แม้จะเป็นคำพูดที่เหมือนกำลังพึมพำอยู่กับตัวเอง แต่การที่อยู่ใกล้กันแบบนี้ก็ไม่แปลก
หลายเดือนถัดมาครืด ครืด ครืดโทรศัพท์เครื่องหรูของฮาน่าสั่นครืดขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานและวางมือถือไว้ข้างๆ ตัวเอง ก่อนที่มือเรียวเล็กจะจับมือถือเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาและกดรับสาย“อืม ว่ามา” เธอกดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์ไว้ตรงที่เดิม และก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ( กลางวันไปกินข้าวกัน ไอ้มิลจะเลี้ยง )“…..” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วฮาน่าก็เหลือบไปมองที่นาฬิกาตรงข้อมือของเธอเอง เพราะมัวแต่ทำงานจึงไม่ได้ดูเวลาพักเลยนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว( ฮาน่า )“อะไร?”( เธองานยุ่งเหรอ )“นิดหน่อยอ่ะ”การถูกชักชวนในเรื่องแบบนี้น้อยนักที่เธอจะพลาด แต่ตอนนี้งานของเธอมันล้นตัวจริงๆ แทบจะกระดิกไปทางไหนไม่ได้แล้ว( ฮะ เฮ้ย! กูคุยอยู่เนี่ย!! ) เสียงของคนปลายสายดังขึ้นเหมือนกับว่ากำลังทะเลาะกับใครบางคน ทำให้ฮาน่ามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือโดยอัตโนมัติ( กูเองนะฮาน่า เดี๋ยวแวะไปหา ซื้อของกินไปด้วย ) น้ำเสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากพูดตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็กดวางไปซะก่อนแล้ว แบบนี้เธอจะไปทำอะไรได้ล่ะ“วุ่นวายกันจริงๆ ไอ้พวกนี้” ฮาน่าพึมพำกับตัวเองอย่างจ
ณ บริษัทใหญ่KMกรุ๊ปฮาน่าเดินเข้าไปในบริษัทของคามิลเพราะได้รับคำเชิญให้มาร่วมการประชุมของประธานบริษัทต่างๆ แม้เธอจะยังไม่ได้รับตำปหน่งหน้าที่นี้เต็มตัวแต่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาร่วมประชุม“สวัสดีค่ะคุณฮาน่า”“ค่ะ”“เชิญด้านในเลยค่ะ”“ขอบคุณค่ะ”ฮาน่าเข้าไปในห้องประชุมโดยที่มีผู้ช่วยของคามิลเป็นคนเปิดประตูให้ พอเดินเข้าไปเธอก็เห็นคามิลและขุนเขานั่งรออยู่แล้ว ซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะทั้งสองเป็นหุ้นส่วนกัน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะมีใครมาอีกหรือเปล่า“หวัดดีฮาน่า” ขุนเขายกมือโบกทักทายหญิงสาวที่เข้ามาใหม่เล็กน้อย พร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางอารมณ์ดี“อืม...มากันเร็วนะ”“เดินมาแค่นี้ ไม่เร็วก็ให้มันรู้ไปสิ” คามิลตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ไอ้น้ำเสียงแบบนี้แหละที่มันทำให้ฮาน่ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดจากวนประสาท“กวนตีน!” ฮาน่าหันไปด่าเข้าให้ รู้อยู่หรอกว่าอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่คิดว่าทั้งสองจะมาเร็วแบบนี้ กว่าจะถึงเวลาประชุมก็ยังอีกตั้ง 15 นาทีเลย เป็นเจ้าของที่นี่เดินจากห้องทำงานมาสามก้าวก็ถึงแล้ว“แฮ่ม! ใจเย็นก่อนหนุ่มๆ สาวๆ” เสียงทุ้มเอ่ยทักดังขึ้นมา ทำให้ฮาน่าหันไปมองพร้อมกับทำหน้าเหวอ เพราะบุคคลนั้นคือ
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนกระทั่งวันหยุดแม้จะไม่อยากลับบ้านแต่ฮาน่าก็ทนการถูกรบเร้าของผู้เป็นแม่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าแม่ของเธอนั้นอยากให้ไปเจอใคร แต่ก็แอบคิดว่าคงไม่ใช่คามิลหรอกนะ"คุณแม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ" เสียงหวานเอื้อนเอ่ยเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยล้า พร้อมกับลากสังขารของตัวเองเดินเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าคนที่เดินออกมารับเธอกลับเป็นแม่บ้าน"สวัสดีค่ะคุณหนู""ป้าบัวคะคุณแม่ไปไหน""เห็นว่าจะขอขึ้นไปแช่น้ำอุ่นข้างบนน่ะค่ะ ให้ป้าขึ้นไปตามให้ไหมคะ""ไม่เป็นอะไรค่ะ ป้าบัวไปทำงานต่อเถอะ""ค่ะคุณหนู"ฮาน่าทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โซฟา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มคล้ายกับคนที่กำลังนอนหลับ แต่เธอก็แค่พักสายตาเฉยๆ เท่านั้นแหละ..........ผ่านไปสักพัก"ลูกสาว...""....." ฮาน่าค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของ คุณหญิงเกวลิน แม่สุดที่รักของเธอเองนั่นแหละ "อืม... ไหนคุณแม่บอกว่าจะมีคนมาไงคะ นี่หนูมารอตั้งนานแล้วไม่เห็นมีใครมาเลย""แม่บอกว่าตอนเย็นนะ เราไม่ได้ฟังหรือเปล่า""....." ฮาน่าก้มลงมองดูนาฬิกาตรงข้อมือของตัวเอง ก่อนที่เธอนั้นจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง นี่มันยังไม่เที่ยงเลยแต่เธอก็มาก่อนซะแล้ว ที่จริงเธอจำคำพูดของแม่ท
เช้าวันต่อมาฮาน่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา บวกกับอาการที่ปวดหัวนิดๆ คล้ายคนที่กำลังเป็นไข้ แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยทว่าพอเธอได้ลืมตาขึ้นและมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเอง มันถึงได้ทำให้เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ และก็ไม่ใช่คอนโดของเธอด้วยพอฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็พอจะจำได้อย่างเลือนลางว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สภาพเนื้อตัวที่ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้า บวกกับตรงข้อมือและข้อเท้าที่มีรอยแดงเหมือนกับถูกมัดมันยังไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ ใช่ไหมความบริสุทธิ์ของเธอยังไม่ถูกใครพรากไปใช่ไหมแกร๊ก~"ฟื้นแล้วเหรอ?""ไอ้เหี้ยขุน เป็นมึงเองหรอกเหรอ?""อ-อะไร?!""ไอ้เลวมึงนี่มัน..."ฮาน่าหันกลับไปคว้าหมอนที่อยู่ทางด้านหลังของเธอ จากนั้นก็ปาใส่คนตรงหน้าไปด้วยแรงที่มี แต่ทว่าขุนเขากลับหลบได้ทัน และคนที่โดนก็ดันเป็นคามิลที่เดินเข้ามาพอดี"อะไรอีกวะเนี่ย?""พวกมึงทำอะไรกู?!""เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้น พวกกูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย" ขุนเขารีบพูดดักเพื่อยับยั้งความคิดของฮาน่า ดูเหมือนว่าเธอนั้นกำ
ทั้งสองเดินออกตามหาฮาน่ากันให้ทั่ว เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนที่รถของเธอก็ไม่มีและรถก็ยังจอดอยู่ที่เดิมด้วย นั่นจึงทำให้สองเพื่อนใจร้อนเข้าไปใหญ่คามิลแม้จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นหย่อนผงยาลงไปในแก้วแต่ก็ไม่เห็นว่ามันคือยาอะไร และก็ไม่รู้ด้วยว่าหลังจากที่ฮาน่านั้นดื่มเครื่องดื่มที่มีผงยาลงไปแล้วจะเป็นยังไงบ้าง“ไอ้มิล กูว่าต้องแยกกันหาก่อนวะ” ขุนเขาที่กำลังรีบเดินตามพอวนกลับมาเจอกับคามิลอีกครั้งก็เข้ามาพูดด้วยทันทีผ่านไปสักพักทั้งสองแยกย้ายกันออกตามหาจนไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ทุกวินาทีกับการออกตามหาฮาน่าในตอนนี้มันสำคัญทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง หรือกำลังถูกใครลวนลามอยู่หรือเปล่า“อึกฮึก!!” เสียงครางแผ่วเบาที่ดังออกมาจากมุมที่มีต้นไม้ปิดบังอยู่ทำให้คามิลที่กำลังเร่งรีบกับการเดินต้องหยุดชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปตามเสียงที่ได้ยินมา และก็ได้เห็นหญิงสาวที่กำลังตามหานั้นนั่งขดตัวอยู่ ตัวของเธอสั่นเทาไปหมด แม้จะอยู่ในมุมมืดแต่เขาก็ยังพอจะมองเห็นว่าตัวของเธอนั้นกำลังสั่น“ฮาน่า!!” คามิลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะรีบถอดเส
หญิงสาวหันมองไปตามเสียงก็พบว่านั่นคือ คามิล เพื่อนสนิทของเธอที่ไม่ได้คุยกันมานานแล้ว เขากำลังนั่งจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มที่เข้ามาชวนเธอคุย สายตาที่แสนจะเย็นชาและดุดันนั้นทำเอาชายหนุ่มคนนั้นถึงกับต้องรีบหลบสายตาทันทีเธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง มันน่าหงุดหงิดนะที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ อุตส่าห์หนีมาจนถึงที่นี่แล้วเชียว“ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่”“ครับ”พูดจบเธอก็ลุกเดินหนีไปนั่งตรงที่อื่น โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของคามิลที่กำลังจ้องมองตามไปเลยไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้า ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วยนะ“ฮาน่า...”“…..” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เพราะเธอได้เจอ ขุนเขา อีกคนด้วย หรือว่าสองคนนี้จะมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันนะ “อย่ามายุ่ง กูจะอยู่คนเดียว”“ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง?” ขุนเขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ก่อนจะเหลือบมองไปยังหน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่คามิลนั่งอยู่ และก็ไม่ต้องเดาอะไรมากไปกว่านั้นเลย “ไอ้มิลมันทำอะไรให้อีกล่ะ?”“บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องมายุ่ง”“แต่งตัวแบบนี้ออกมาเที่ยว ไม่กลัวบ้างรึไง”“เรื่องของกู”“ฮาน่า...”“…..”“อย่าดื่มเยอะ”แก้วเครื่องดื่มถูกขุนเขาดึงออกไปขณะที่เธอกำลังยกข
ริฮานน่า Talkเวลาผ่านไปร่วมเดือนได้ ฉันจัดการอะไรต่อมิอะไรลงตัวหมดแล้ว ได้คอนโดที่อยู่ใหม่และก็อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทของคุณพ่อด้วย ส่วนพวกเพื่อนสนิทอีกสองคนฉันไม่ได้ติดต่อเลย และก็ไม่คิดที่จะติดต่อไปด้วยตอนนี้ฉันกำลังยืนแต่งตัวไปเที่ยวคลับอยู่ ฉันไม่รู้จะอยู่ทำอะไรเหมือนกัน อยู่คนเดียวที่ห้องมันก็น่าเหนื่อยและก็แสนจะเบื่อมาก ปกติก็จะไปเที่ยวกับสองคนนั้นแหละ ไปไหนเราก็ไปด้วยกันอยู่แล้ว ยิ่งไปเที่ยวคลับตัวยิ่งติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ เรียกได้ว่าฉันไม่ต้องกลัวเลยเพราะมีบอดี้การ์ดคอยดูแลอยู่ถึงสองคนแต่ก็ไม่ได้แปลว่านอกเหนือจากสองคนนั้นแล้วฉันจะไม่มีเพื่อนอีกเลย แค่ไม่ได้ติดต่อกันอีกแค่นั้นเองพอแต่งตัวอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเอง ลงมาที่ใต้คอนโดและขับรถของตัวเองออกไปแหงล่ะรถคันนี้คุณพ่อเพิ่งจะถอยมาให้ใหม่ๆ เลย ที่ขับรถไปเองเพราะฉัน คิดว่าตัวเองไม่ได้จะไปดื่มอะไรแค่อยากไปเที่ยวเพิ่มสีสันให้หายเบื่อเท่านั้นเองพอมาถึงฉันก็เดินไปตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่มีบาร์เทนเดอร์อยู่ทันที ปกติถ้าฉันกับพวกนั้นได้มาเที่ยวคลับเราสามคนก็จะมานั่งกันอยู่ตรงนี้แหละ"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ
ตกเย็นของวันถัดมา“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” หญิงสาวยกมือขึ้นสวัสดีหญิงชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งก็เป็นพ่อแม่ของคามิลและขุนเขา เพราะครอบครัวสนิทกันมากแต่ก็ไม่ได้นัดกันมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยกันบ่อยๆ“หนูฮาน่า!”“หนูฮาน่าจริงๆ เหรอเนี่ย ไม่ได้เจอกันแค่ปีเดียว สวยขึ้นเป็นกองเลย” แม่ของคามิลนั้นเอ่ยชมอย่างไม่ขาดปาก เพราะไม่ได้เจอกับฮาน่ามาเป็นปีเลยก็ว่าได้ กลับมาคราวนี้เธอสวยขึ้นเป็นกองเลย“ขอบคุณค่ะคุณป้า”“เข้าบ้านกันก่อนเถอะนะ ตรงนี้อากาศร้อน” พ่อของขุนเขาพูดขึ้น“แล้วนี่ทั้งสองหนุ่มมาหรือยัง” แม่ของฮาน่าเอ่ยถามขึ้น“โทรตามแล้ว กำลังมาน่ะ”ฮาน่าไม่ได้พูดอะไรกับใครเลย มีแต่พ่อแม่ของเธอกับพ่อแม่ของคามิลและขุนเขาเท่านั้นที่พูดคุยเล่นกัน เธอยังไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงถ้าได้เจอกับสองเพื่อนสนิทอีกครั้งผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงรถสปอร์ตดังมา และไม่นานนักสองหนุ่มสุดหล่อก็เดินเข้ามาพร้อมกัน และกล่าวทักทายลุงป้าน้าอาของตัวเองอย่างนอบน้อม“สวัสดีครับ คุณอาคุณน้า” คามิลพูด“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า คุณอาคุณน้า” ขุนเขาพูดที่ต้องเรียกต่างกันก็เพราะพ่อแม่ของพวกเขาไม่ได้อายุเท่ากัน ต่อให้จะเ