All Chapters of คุณสามีขา ภรรยาสำนึกผิดแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

เรื่องราวความรักของเราทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะราบรื่น ทุกอย่างจบลงด้วยความสุขสมหวังแต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นอีกเพียงแค่หนึ่งคืนเท่านั้น ผ่านค่ำคืนนี้ไป วันรุ่งขึ้นก็จะเป็นวันที่เธอรอคอย เพราะวันพรุ่งนี้คือวันแต่งงานของเธอกับหวังลู่เสียนเจิ้งซิงอีจึงตั้งใจเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ และก็เป็นดังที่ชายคนรักพูดเอาไว้ เมื่อเธอไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้เพราะรู้สึกตื่นเต้นมากจนเกินไปริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อคลี่เป็นรอยยิ้มสุขใจเพียงแค่คิดถึงชายคนรัก ในขณะที่ฝ่ามือเรียวเล็กสอดเข้าไปใต้หมอนหนุน หยิบเอาขวดสเตนเลสทรงเหลี่ยมสลักลวดลายงดงามออกมา แล้วกอดมันเอาไว้แนบอก ซึ่งด้านในนั้นคือเหล้าหมักผลไม้รสชาติหอมหวานมันเป็นสิ่งที่หวังลู่เสียนมอบให้กับเธอ เขาบอกกับเธอว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอนอนหลับสบายขึ้น ซึ่งตัวเขาเองก็ต้องพึ่งสิ่งนี้เพราะเขาก็คงจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเช่นเดียวกันกับเธอเจิ้งซิงอีเปิดฝาของมันออก ยกขึ้นจรดปลายจมูก สูดดมกลิ่นหอมละมุนของมันเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะยกขึ้นดื่ม กลืนน้ำสีหวานลงคอ รสชาติของมันนุ่มละมุนทั้งยังหวานล้ำ เธอรู้สึกพอใจกับรสชาติของมันเป็นอย่างมาก จนเผลอดื่มเข้าไปจนหมดขวด จาก

หลังจากที่เธอหมดสิ้นลมหายใจ เจิ้งซิงอีคิดว่าทุกอย่างคงจะจบสิ้นลงแล้วในชาติภพนี้ต่อจากนี้เธอคงต้องเดินทางไปชดใช้กรรมในสิ่งที่เคยก่อ และวิญญาณชั่วร้ายเช่นเธอคงไม่พ้นต้องตกนรกแต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเธอไม่อาจที่จะไปไหนได้ กลายเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ล่องลอย วนเวียนอยู่ในภพภูมินั้นหลังจากหมดลมหายใจไปแล้ว เธอคิดว่าความเจ็บปวดที่ได้รับเหล่านั้นจะจางหายแต่เธอกลับยิ่งต้องพบกับความเจ็บปวดทบทวี ทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าตาย เพราะเธอต้องทนมองผลของการกระทำของตัวเธอเองบิดามารดาที่รักและถนอมเธอที่สุด ต้องอับอายกับคำติฉินนินทาของผู้คน เพราะการกระทำอันน่ารังเกียจของเธอ และตรอมใจกับการตายของเธอจนล้มป่วย ใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มเมตตาอยู่เป็นนิจกลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าหม่นหมอง ร่างกายซูบผอมลงทุกวัน รอเวลาที่จะได้ตายตามบุตรสาวอันเป็นที่รักไปพี่ชายทั้งสามของเธอที่ต้องการทวงความยุติธรรมกับการตายที่คลุมเครือให้น้องสาวเช่นเธอ กลับถูกอีกฝ่ายเล่นงานจนแทบจะไร้ที่ซุกหัวนอนพี่ใหญ่เจิ้งโฮ่ว ถูกแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกาย และพยายามฆ่า เพราะบุกเข้าไปทำร้ายร่างกายของหวังลู่เสียน ทั้งที่ฝ่ายนั้นบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

หลังจากที่จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยดีแล้ว เจิ้งซิงอีจึงได้เดินออกมาจากห้อง หญิงสาวกวาดตามองและเดินสำรวจไปทั่วบริเวณบ้านด้วยความคิดถึง ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในบ้านเพราะทุกคนต่างก็ออกไปทำงานกันหมด ภายในบ้านจึงค่อนข้างที่จะเงียบ เวลานี้ทั้งพ่อ แม่ พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่คงจะกำลังตากแดดตากลมทำงานอยู่ในแปลงนา พี่รองและพี่สะใภ้รองคงวุ่นวายอยู่กับการเปิดร้านค้าจนหัวหมุน พี่สามก็คงประจำการอยู่ในค่ายทหารทำหน้าที่ที่เขารักและภาคภูมิใจ ส่วนหลานชายทั้งสองของเธอก็คงกำลังมีความสุขกับการได้ไปโรงเรียน เจิ้งซิงอียิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงทุกคนในครอบครัว ตอนนี้ทุกคนยังคงใช้ชีวิตอย่างดี แม้จะเหนื่อยแต่พวกเขาก็มีรอยยิ้มและมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ดีจริงๆ ที่เธอได้มีโอกาสได้ย้อนกลับมาในตอนที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป และการได้กลับมาในครั้งนี้ เธอจะไม่ยอมให้ความสุขและรอยยิ้มของพวกเขาต้องหายไปอีกตอนนี้เป็นเวลาสายมากแล้วหญิงสาวจึงเดินเข้าไปในห้องครัว เพื่อเตรียมหุงหาอาหารให้กับทุกคน ทำในสิ่งที่ในชีวิตก่อนเธอไม่เคยคิดที่จะทำ หากเป็นเมื่อก่อน หน้าที่นี้คงจะเป็นของผู้เป็นแม่ พอใกล้จะเที่ยงแม่เจิ้งที่ทำ

"มาทำอะไรที่นี่"น้ำเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เจิ้งซิงอีสะดุ้ง รู้ดีว่าเจ้าของเสียงทุ้มนั้นคือผู้ใดโดยที่ไม่ต้องหันกลับไปมอง หัวใจของเธอพลันเต้นแรงขึ้นราวกับจะทะลุออกมานอกอก เมื่อถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายจริงๆเจิ้งซิงอีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ รู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น จนอยากจะแทรกกายหายไปจากตรงนี้ อย่างน้อยๆ ก็ขอไปตั้งหลักก่อน แต่เมื่อไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อย่างใจคิด จึงตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเรือนกายสูงใหญ่กำยำเฉกเช่นชายชาติทหารภาพที่ปรากฏสู่สายตาทันทีที่หันกลับไปมองคือแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย เสื้อเนื้อบางสีเทาหม่นที่ชื้นเหงื่อ เปียกจนแนบเนื้อ มองเห็นเป็นรูปเป็นร่างแผงอกกำยำและยอดอกเด่นชัด จนอดไม่ได้ที่จะหลุบสายตามองต่ำลงไปกว่านั้นมัดกล้ามเนื้ออันทรงพลังของบุรุษเพศที่เรียงตัวสวยทำลมหายใจคนมองสะดุด ลำคอถึงกับแห้งผาก จนต้องรีบดึงสายตากลับขึ้นมาด้านบน แต่นั่นกลับไม่ได้ช่วยอันใดมากนัก เมื่อไล่สายตาไปตามลำคอแกร่ง และสันกรามคมชัดที่สื่อถึงความมั่นคง ริมฝีปากบางได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสัน จนกระทั่งสบเข้ากับดวงตาสีสนิมเข้มดั่งดวงดาวในยามราตรี แฝงไว้ด้ว

หลังจากมื้อเที่ยงที่ไม่เคยได้มีร่วมกันมาก่อนกับภรรยาจบลง เสิ่นหนิงหลงที่เฝ้าสังเกตพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไปของภรรยาคนงามก็ยิ่งเกิดความระแวงสงสัย เพราะเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ เปลี่ยนไปจนเขาคิดว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ภรรยาของเขา เธอไม่ใช่เจิ้งซิงอีผู้หญิงเอาแต่ใจที่เขารู้จักถึงแม้ว่าท่าทางจะดูเหมือนปั้นปึ่ง ไม่ใส่ใจ นิ่งๆ เงียบๆ แต่เขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกอย่างที่แสดงออกมา ดังคำกล่าวที่ว่า สายตาหลอกกันไม่ได้ตลอดมื้ออาหารสายตาของภรรยาที่มักจะเผลอไผลมองมานั้น มันทั้งรอคอยและเต็มไปด้วยความคาดหวังแม้ปากเล็กๆ นั้นจะปิดเงียบ แต่ดวงตาพราวระยับของเธอกลับกำลังส่งเสียงดังอร่อยใช่หรือไม่ ชมฉันสิ ชมฉันสิถึงแม้จะรู้สึกแบบนั้น แต่เขาก็ทำเพียงกินอาหารด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ ถึงมันจะอร่อยมากๆ ก็ตาม แต่เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยปากชมให้เธอได้ใจหรอกเพราะรู้ดีว่าเธอมีจุดประสงค์แอบแฝง ภรรยามีบางอย่างในใจแน่ แต่เมื่อไม่อาจบังคับให้อีกฝ่ายพูดออกมาได้ในตอนนี้ว่าต้องการสิ่งใดจากเขา จึงได้แต่นิ่งเฉยเสีย ความอดทนของอีกฝ่ายใช่ว่าจะมีมากเสียเมื่อไหร่ ยิ่งการต้องมาทำดีกับเขา อีกฝ่ายไม่เคยที่จะฝืนใจทำได้นานเสียด้วยซ้ำ อีกไ