ตอนที่8 สามีภรรยาพบหน้า

"มาทำอะไรที่นี่"

น้ำเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เจิ้งซิงอีสะดุ้ง รู้ดีว่าเจ้าของเสียงทุ้มนั้นคือผู้ใดโดยที่ไม่ต้องหันกลับไปมอง หัวใจของเธอพลันเต้นแรงขึ้นราวกับจะทะลุออกมานอกอก เมื่อถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายจริงๆ

เจิ้งซิงอีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ รู้สึกประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น จนอยากจะแทรกกายหายไปจากตรงนี้ อย่างน้อยๆ ก็ขอไปตั้งหลักก่อน  แต่เมื่อไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อย่างใจคิด จึงตัดสินใจหันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเรือนกายสูงใหญ่กำยำเฉกเช่นชายชาติทหาร

ภาพที่ปรากฏสู่สายตาทันทีที่หันกลับไปมองคือแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย เสื้อเนื้อบางสีเทาหม่นที่ชื้นเหงื่อ เปียกจนแนบเนื้อ มองเห็นเป็นรูปเป็นร่างแผงอกกำยำและยอดอกเด่นชัด จนอดไม่ได้ที่จะหลุบสายตามองต่ำลงไปกว่านั้น

มัดกล้ามเนื้ออันทรงพลังของบุรุษเพศที่เรียงตัวสวยทำลมหายใจคนมองสะดุด ลำคอถึงกับแห้งผาก จนต้องรีบดึงสายตากลับขึ้นมาด้านบน แต่นั่นกลับไม่ได้ช่วยอันใดมากนัก เมื่อไล่สายตาไปตามลำคอแกร่ง และสันกรามคมชัดที่สื่อถึงความมั่นคง ริมฝีปากบางได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสัน จนกระทั่งสบเข้ากับดวงตาสีสนิมเข้มดั่งดวงดาวในยามราตรี แฝงไว้ด้วยความลึกลับและดึงดูดใจอย่างประหลาด คิ้วคมเข้มที่ยิ่งขับให้ใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ เส้นผมสีดำขลับชื้นเหงื่อถูกปัดเสยขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ 

เจิ้งซิงอีถึงกับดวงตาพร่ามัวราวกับตกอยู่ในภวังค์ พิศมองใบหน้านั้นอย่างเหม่อลอย เหตุใดเธอถึงพึ่งจะมองเห็นว่าสามีของเธอหล่อเหลาถึงเพียงนี้กันนะ

"ยังจะจ้องอีกนานไหม"

น้ำเสียงราบเรียบที่เอ่ยถามขึ้น และคิ้วคมเข้มพาดเฉียงที่ขมวดเข้าหากันของคนตรงหน้า ราวกับจะดึงรั้งสติของเจิ้งซิงอีให้กลับมาอยู่กับร่องกับรอย ดวงตากลมโตจึงกะพริบถี่ รู้สึกอับอายขึ้นมาเมื่อรู้สึกตัวว่าตนได้ทำเรื่องน่าขายหน้าตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

ยิ่งพอได้สบเข้ากับดวงตาสีสนิมกล้าแกร่งที่กำลังจ้องมองมา เธอกลับยิ่งพูดสิ่งใดไม่ออก คำพูดที่ตระเตรียมเอาไว้ถูกกลืนลงท้องไปจนหมด บรรยากาศรอบกายอันน่าอึดอัด ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก คล้ายสมองจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ จึงทำได้เพียงส่งยิ้มน้อยๆ กลับไปให้เขา จ้องมองอีกฝ่ายราวกับคนโง่งม

เสิ่นหนิงหลงชะงักไปจังหวะหนึ่ง หรี่ตามองเจ้าของใบหน้างามที่ส่งยิ้มมาให้เขาด้วยความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อสายตา

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้เป็นภรรยาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แต่ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายภายในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกเศร้าสลด เตรียมใจฟังคำพูดที่จะทำให้เจ็บปวด คิดว่าผู้เป็นภรรยาคงจะมาหาเรื่องชวนทะเลาะเพราะไม่อยากจะมาอยู่ร่วมกับเขาที่นี่เป็นแน่ แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น ท่าทีของเธอผิดจากที่เขาคาดไปมากโข

ดวงตากลมโตคู่งามที่มักจะมองมาอย่างชิงชังรังเกียจในตอนนี้กลับดูอ่อนเชื่อม อ่อนโยนจนเขาสัมผัสได้ รอยยิ้มน้อยๆ ที่ปรากฏบนใบหน้างามถูกส่งมาให้เขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในห้วงเวลาที่สายตาของเขาจับจ้องกับภาพงดงามตรงหน้า หัวใจของเขาก็พลันเต้นระรัวราวกับกลองรบที่ถูกตีอย่างหนักหน่วง ความหวังอันแสนลึกซึ้งเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจราวกับดอกไม้ที่ผลิบานท่ามกลางความมืดมัว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าภาพตรงหน้าคือสิ่งที่เขาปรารถนาและเฝ้ารอคอยจะเห็นจากเธอมาตลอด

ทว่าในขณะเดียวกันนั้นการกระทำและคำพูดที่ภรรยาพูดใส่หน้าเขาตลอดมาก็ย้ำเตือนว่าภาพตรงหน้าเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

มีใครบ้างที่จะเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืน

ความรู้สึกที่ประดังเข้ามาในคราวเดียวกันนั้นช่างสับสนและขัดแย้งจนยากจะอธิบาย

ความผิดหวังไม่แน่ใจแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างราวกับมีม่านหมอกมาปกคลุม ความสงสัยกัดกินจิตใจจนอึดอัด จุดประสงค์ของการมาเยือนครั้งนี้ของอีกฝ่ายคืออะไรกันแน่ หญิงสาวมีเจตนาแอบแฝงอะไรกัน หรือต้องการจะหลอกลวงอะไรเขาอีก

เสิ่นหนิงหลงมองคนที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมเอ่ยสิ่งใดออกมา จึงได้ถอนสายตาจากใบหน้างามไม่คิดที่จะเอ่ยถามหรือกล่าววาจาอะไรกับหญิงสาวอีก

ความน้อยเนื้อต่ำใจมากมายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานและคำพูดที่ทำให้ใจเจ็บของภรรยายังติดอยู่ในใจของเขาจนยากที่จะลืม

ชายหนุ่มหาบฟืนที่เก็บกลับมาขึ้นหลัง มืออีกข้างคว้าตะกร้าหวายที่ด้านในนั้นมีหัวมันอยู่สามสี่หัวเดินเข้าไปในครัว โดยไม่สนใจผู้เป็นภรรยาอีก เพราะรู้ดีว่าในที่สุดเธอก็จะเอ่ยในสิ่งที่ต้องการออกมา

ดวงตาคู่คมสีสนิมหม่นแสงลง มุมปากปรากฏรอยยิ้มเยาะหยัน หากไม่มีสิ่งที่ต้องการมีหรือที่ภรรยาของเขาจะพาตัวเองมาหาเขาถึงที่นี่

จิ้งซิงอีมองตามเรือนกายกำยำที่เดินหายเข้าไปในครัวด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอระบายลมหายใจออกมาพยายามระงับความประหม่าที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรต่อไปดี สายตาของอีกฝ่ายที่มองมาใช่ว่าเธอจะมองไม่ออก แต่จะทำอย่างไรได้ก็เธอดันย้อนกลับมาในตอนที่เกิดเรื่องแล้ว คงทำได้แค่ง้องอนสามีให้เขาอภัยให้ จึงได้แต่เดินตามหลังสามีเข้าไปในครัว และก็ได้รู้ว่าการง้อและเอาใจใครสักคนนั้นไม่ง่ายเลย

"นั่นพี่จะทำอะไร ฉันนำอาหารมาแล้วพี่ไม่เห็นหรือ ยังจะกินมันเผาอีกทำไม"

เจิ้งซิงอีเอ่ยถามคนที่ก้มหน้าก้มตาก่อกองไฟโดยไม่สนใจที่จะมองเธอเสียงขุ่น ถ้อยคำหวานหูอันใดเธอโยนทิ้งไปหมดแล้ว เพราะตระหนักได้ว่าหากเธอเปลี่ยนไปมากจนเกินไป ย่อมทำให้อีกฝ่ายผิดสังเกตและอาจคิดว่าเธอมีแผนร้ายอยู่ก็ได้

เสิ่นหนิงหลงชะงักมือที่กำลังจุดเตาไฟในทันที เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างคลางเคลงใจ ก่อนจะเหลือบตาลงมองปิ่นโตในมือของหญิงสาว

เจิ้งซิงอีเห็นเช่นนั้นก็วางปิ่นโตลงบนโต๊ะกลางห้อง ซึ่งอีกฝ่ายคงจะทำความสะอาดเอาไว้เพราะตรงบริเวณนี้ดูเหมือนจะสะอาดกว่าส่วนอื่นที่ยังเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่นที่จับกันจนหนา มองข้ามสายตาจับผิดที่มองมาลงมือจัดเรียงอาหารอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเอ่ยเร่งสามีที่เอาแต่จ้องมองการกระทำของเธอ

"พี่มากินเสียสิ"

เสิ่นหนิงหลิงหรี่ตามองภรรยาที่วันนี้ดูเหมือนจะทำตัวผิดปกติต่างไปจากเดิมจนน่าสงสัย เอ่ยถามในสิ่งที่ใจคิด แล้วรู้สึกขมพร่าไปทั้งอก

"คิดจะทำอะไรอีก คงไม่ได้คิดจะวางยาสามีตัวเองหรอกใช่ไหม"

นั่นปะไร เธอคิดผิดเสียที่ไหน