ตอนที่9 จับผิด

เจิ้งซิงอีอ้าปากค้าง มองค้อนอีกฝ่ายตาแทบพลิกก่อนจะคว้าตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารเหล่านั้นเข้าปาก

"ทีนี้จะกินได้หรือยัง"

เสิ่นหนิงหลงมองสตรีที่ขึงตามองเขา ใบหน้าสวยงอง้ำอย่างไม่พอใจ แต่ดวงตากลมโตกลับปรากฏประกายแง่งอนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้ปฏิกิริยาเหล่านั้นจะทำให้หัวใจคันยุบยิบ กระนั้นความคลางแคลงสงสัยก็ยังคงไม่จางหาย เพราะนี่ไม่ใช่วิสัยปกติของคนเป็นภรรยา หากในยามปกติคาดว่าถ้อยคำแสลงหูคงได้หลุดออกมาจากปากเล็กๆ นั่น และอาหารบนโต๊ะคงได้ถูกเก็บกลับไปตั้งแต่เขาเอ่ยจบประโยคแล้ว

แต่ถึงแม้จะไม่รู้ว่าภรรยามีจุดประสงค์ใดที่มาทำดีด้วย เขาก็ไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกขุ่นเคืองและอารมณ์เสียไปมากกว่านี้อีก เพราะอาจจะเป็นเขาเองที่ไม่อาจทนรับได้ไหว วาจาเชือดเฉือนที่ทำให้ต้องระเห็จมาที่นี่ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางยังทำให้ใจเจ็บและจุกไม่หาย หากถูกภรรยาแสดงฤทธิ์เดชใส่อีกรอบเขาคงได้หลั่งน้ำตาเป็นแน่ จึงยอมเดินไปล้างมือแล้วกลับมานั่งลงฝั่งตรงข้ามภรรยาแต่โดยดี แต่ภาพอาหารหน้าตาน่ากินบนโต๊ะทำให้เขาต้องแปลกใจอีกครั้ง

เจิ้งซิงอีขยับตัวอย่างอึดอัดรู้สึกใจแป้วขึ้นมาเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่จ้องมองอาหารนิ่งไม่ยอมขยับตะเกียบเสียที ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใดอยู่ จึงได้แต่ตีหน้าขรึมเอ่ยเร่งเสียงอุบอิบ

"กินสิ แล้วก็กินให้หมดด้วยล่ะ แม่จะได้ไม่เสียน้ำใจที่อุตส่าห์ทำมาให้"

ความดีความชอบครั้งนี้เธอขอยกให้ผู้เป็นแม่ไปก่อนก็แล้วกัน หากจะบอกออกไปว่าตัวเองเป็นคนทำก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะยิ่งสงสัยและไม่ยอมกินอาหารที่เธอทำ

เสิ่นหนิงหลงเหลือบตามองคนที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองกดดันเขา แววตาของภรรยาที่กำลังมองมาบอกเขาว่า เธอรอคอยให้เขากินอาหารบนโต๊ะนั้นมากเพียงใด แม้จะสงสัยกับท่าทีเหล่านั้นแต่ก็ยอมขยับตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก ทันทีที่ได้ลิ้มรสชาติอาหารนั้น ริมฝีปากหยักก็เม้มเข้าหากัน ราวกับกำลังข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

เจิ้งซิงอีที่เฝ้าสังเกตอีกฝ่ายอยู่ตลอด เมื่อเห็นสามียอมกินก็เผลอยิ้มออกมา แต่ก็แทบจะหุบยิ้มไม่ทันเมื่อจู่ๆ คนที่พึ่งจะคีบอาหารเข้าปากก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"คิดจะทำอะไรกันแน่"

"ทำอะไร พี่หมายความว่ายังไง"

เจิ้งซิงอีถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ภายในใจนั้นกลับสั่นไหว

"ก็ที่พยายามทำดีกับพี่อยู่นี่ไง เธอต้องการอะไรจากพี่กันแน่ อาหารพวกนี้แม่ยายไม่ได้เป็นคนทำแน่"

เสิ่นหนิงหลงกล่าวเสียงหนักแน่น นัยน์ตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง

เขากินอาหารฝีมือแม่ยายมาตลอด เรียกได้ว่ากินมาตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้ เหตุใดจะไม่รู้ว่าอาหารพวกนี้แม่ยายไม่ได้เป็นคนทำ ความจริงแค่มองหน้าตาของอาหารเขาก็สามารถรับรู้ได้โดยที่ไม่ต้องกินด้วยซ้ำ และเขาก็ยังรู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ แม้ว่าจะเคยกินอาหารฝีมือภรรยาเพียงแค่ครั้งเดียว และมันก็นานมากแล้วแต่เขาก็จดจำรสมือของเธอได้ไม่เคยลืม

เจิ้งซิงอีจ้องมองคนที่มองมาที่เธอราวกับจะจับผิดกัน และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเธอเป็นคนทำอาหารพวกนี้ด้วย เมื่อไม่อาจหาคำแก้ตัวได้จึงเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

"ฉันแค่รู้สึกผิดและอยากจะขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้พี่ต้องลาออกจากการเป็นทหารก็เท่านั้น"

"แค่นั้นจริงๆ น่ะหรือ"

เสิ่นหนิงหลงหรี่ตาลงเอ่ยถามภรรยาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด

"ใช่ แค่นั้น ทำไม หากฉันเป็นคนทำแล้วพี่จะไม่กินหรือไง"

เจิ้งซิงอีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างท้าทาย

"กินสิ"

ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ก่อนจะก้มหน้าลงกินอาหารต่ออย่างเงียบๆ

เจิ้งซิงอีเห็นแบบนั้นก็หยิบตะเกียบอีกคู่คีบอาหารเข้าปากบ้าง ก่อนชะงักไปเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่มองมา

"ฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน หิว"

บอกแบบนั้นแล้วก็หลบสายตาอีกฝ่าย ตีมึนก้มหน้าก้มตากินต่อ

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงเล็กน้อยซ่อนรอยยิ้มจางๆ เอาไว้ภายใต้ท่าทีเคร่งขรึม จนอีกฝ่ายไม่ทันได้สังเกตเห็น หัวใจของเขาเต้นแรงกับคำพูดและการเปลี่ยนแปลงของภรรยา กระนั้นเขาก็ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกดีใจนั้นเอาไว้ภายใต้เปลือกนอกที่เย็นชาและระแวดระวัง

เขาไม่รู้ว่าความจริงแล้วภรรยาต้องการอะไรกันแน่ สิ่งที่พูดออกมานั้นจริงแค่ไหน มีเหตุผลอะไรที่ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้ เขาจึงเลือกที่จะซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเอาไว้ เพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดที่อาจเกิดขึ้นได้ในอนาคต

และคงต้องรอดูกันต่อไปว่าภรรยาของเขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หรือไม่ หรือมันเป็นแค่เพียงละครฉากหนึ่งเพื่อหลอกให้เขาตายใจกันแน่

ในใจของเสิ่นหนิงหลงเต็มไปด้วยความขัดแย้งและความสับสน เขารู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างมาตลอด โหยหาความรักและความใส่ใจจากภรรยา อยากใช้ชีวิตคู่กับเธออย่างมีความสุข แต่ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวที่จะเปิดใจให้เธอมากเกินไป เพราะเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอแสดงออกมานั้นจริงใจหรือไม่ เขาจึงเลือกที่จะสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องหัวใจของตัวเอง

เจิ้งซิงอีเหลือบตามองคนที่ดูหวาดระแวงเธอ และมีท่าทีระมัดระวังตัวอยู่ตลอด แล้วได้แต่ทอดถอนลมหายใจออกมา

ในชีวิตก่อนทำไมถึงไม่ระแวงระมัดระวังตัวเช่นนี้บ้าง เธอเสแสร้งและร้ายกาจถึงเพียงนั้นเหตุใดจึงยังหลงเชื่อและยอมเธอทุกอย่าง แต่พอมาตอนนี้เธอกลับตัวกลับใจอยากเป็นภรรยาที่ดีกลับมาตั้งแง่จับผิดเธอเสียได้

หรือสามีของเธอจะชอบคนเลวกันนะ พูดจาหวานๆ ไม่ชอบ แต่ชอบให้ด่าทอต่อว่า

เฮ้อ! เธอก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ คนเลวจะกลับตัวไม่ได้หรือยังไง