ตอนที่2 อดีตที่ไม่เคยลืม

เรื่องราวความรักของเราทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะราบรื่น ทุกอย่างจบลงด้วยความสุขสมหวัง

แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

อีกเพียงแค่หนึ่งคืนเท่านั้น ผ่านค่ำคืนนี้ไป วันรุ่งขึ้นก็จะเป็นวันที่เธอรอคอย เพราะวันพรุ่งนี้คือวันแต่งงานของเธอกับหวังลู่เสียน

เจิ้งซิงอีจึงตั้งใจเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ และก็เป็นดังที่ชายคนรักพูดเอาไว้ เมื่อเธอไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้เพราะรู้สึกตื่นเต้นมากจนเกินไป

ริมฝีปากอวบอิ่มแดงระเรื่อคลี่เป็นรอยยิ้มสุขใจเพียงแค่คิดถึงชายคนรัก ในขณะที่ฝ่ามือเรียวเล็กสอดเข้าไปใต้หมอนหนุน หยิบเอาขวดสเตนเลสทรงเหลี่ยมสลักลวดลายงดงามออกมา แล้วกอดมันเอาไว้แนบอก ซึ่งด้านในนั้นคือเหล้าหมักผลไม้รสชาติหอมหวาน

มันเป็นสิ่งที่หวังลู่เสียนมอบให้กับเธอ 

เขาบอกกับเธอว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอนอนหลับสบายขึ้น ซึ่งตัวเขาเองก็ต้องพึ่งสิ่งนี้เพราะเขาก็คงจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเช่นเดียวกันกับเธอ

เจิ้งซิงอีเปิดฝาของมันออก ยกขึ้นจรดปลายจมูก สูดดมกลิ่นหอมละมุนของมันเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะยกขึ้นดื่ม กลืนน้ำสีหวานลงคอ รสชาติของมันนุ่มละมุนทั้งยังหวานล้ำ 

เธอรู้สึกพอใจกับรสชาติของมันเป็นอย่างมาก จนเผลอดื่มเข้าไปจนหมดขวด จากนั้นจึงทอดกายลงนอนด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า ขณะหลับตาลง ภายในหัวของเธอก็ยังมีเพียงใบหน้าของชายคนรัก

ในค่ำคืนนั้นหญิงสาวรู้สึกว่าเธอหลับไปพร้อมกับความฝันที่ทำให้รู้สึกดีจนยากที่จะอธิบาย เป็นความฝันที่ทำให้เธอรู้สึกดีมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่ไม่คิดเลยว่า ตื่นขึ้นมาอีกทีเธอกลับไม่ได้นอนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ทั้งยังนอนเปลือยกายอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษที่เธอไม่ชอบหน้า ทั้งยังชิงชังเขาอย่างที่สุด

เสิ่นหนิงหลง

ชายหนุ่มผู้นี้เป็นสหายรักของพี่สาม เจิ้งซาน ของเธอ  ทั้งยังสนิทสนมกับสมาชิกทุกคนในครอบครัวของเธอเป็นอย่างดี แต่เขากลับเป็นคนที่เธอไม่เคยชอบหน้า

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอชิงชังคนผู้นี้อย่างที่สุด เพราะอีกฝ่ายเป็นคนเดียวที่มักจะขัดใจเธอตลอด ทั้งยังต่อว่าเธอซึ่งหน้า กล่าวหาว่าเธอเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ดื้อด้านและ ไม่รู้จักโต 

พี่สามเจิ้งซานกับเสิ่นหนิงหลงเข้ากองทัพไปเป็นทหารด้วยกัน และได้กลับมาเยี่ยมบ้านพร้อมกันเมื่อหลายวันก่อน ทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้าน เสิ่นหนิงหลงก็มักจะพักอยู่บ้านเจิ้ง เขาไม่เคยกลับไปเหยียบบ้านเสิ่นของตนเลยสักครั้ง และทุกๆ ปีก็มักจะเป็นเช่นนี้ ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องของอีกฝ่ายว่าเหตุใดเขาจึงไม่อยากกลับบ้านของตัวเอง เขาอยากจะอยู่ที่ไหนทำอะไรก็หาใช่เรื่องของเธอ ขอแค่อีกฝ่ายไม่เข้ามาอยู่ในระยะสายตาของเธอก็เพียงพอแล้ว

แต่ในครั้งนี้เขาไม่เพียงอยู่ผิดที่ผิดทาง แต่กลับยังกล้ากระทำตัวต่ำช้าไร้ยางอาย

เจิ้งซิงอีรู้สึกตกใจจนแทบสิ้นสติ แต่นั่นไม่น่าตกใจเท่ากับความปวดร้าวกลางกายที่เกิดขึ้นกับเธอ ความเปียกชื้นเหนียวเหนอะหนะตรงซอกกายสาวเป็นสิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนนี้เกิดสิ่งใดขึ้นระหว่างเธอกับเสิ่นหนิงหลง

ในตอนนั้นเธอยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวหรือคิดทำสิ่งใดเลยด้วยซ้ำ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

เจิ้งซิงอีดวงตาเบิกโพลง ณ ตอนนั้น เธอไม่สนใจใบหน้าตื่นตะลึงของคนในครอบครัวหรือใครๆ เลยด้วยซ้ำ ในสายตาของเธอเห็นเพียงแววตาเจ็บปวดเสียใจของชายคนรักเพียงเท่านั้น

เขากำลังมองมาที่เธอด้วยความเจ็บช้ำและผิดหวังอย่างที่สุด ก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะฟังเสียงร้องอ้อนวอนของเธอแม้แต่น้อย

"พี่ลู่เสียนอย่าพึ่งไป ได้โปรดฟังฉันก่อน"

เสียงร้องเรียกอันสั่นเครือน่าเวทนานั้นไม่ได้ทำให้คนที่เดินออกไปหันกลับมามอง

ราวกับทุกอย่างรอบกายของเธอนั้นหยุดเคลื่อนไหว ภายในหัวของเธอนั้นอื้ออึงไปหมด

เพราะความตื่นตระหนก ตกใจ เจ็บปวด เสียใจ ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจ ความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา ทำให้เธอไม่อาจที่จะทนรับได้ไหว ถึงกับหมดสติไปในทันที

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา เจิ้งซิงอีอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะหมดสติไปเป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

งานแต่งของเธอกับหวังลู่เสียนในวันนั้นถูกยกเลิกไปแล้ว และอีกสามวันข้างหน้าเธอจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับ เสิ่นหนิงหลง ผู้ชายคนที่เธอเกลียดแสนเกลียด และยิ่งเกลียดชังเขามากขึ้น เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

เธอถึงกับอาละวาดอย่างหนัก ทั้งกรีดร้อง ร่ำไห้ ไม่ยินยอมที่จะแต่งให้กับชายผู้นั้น เธอด่าทอต่อว่าเขามากมายจนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งยังลงมือทุบตีเขาด้วยความคับแค้นใจ

คำพูดที่ชายคนรักเคยเอ่ยกับเธอเกี่ยวกับเสิ่นหนิงหลงหลั่งไหลเข้ามาในหัว เธอจึงปักใจเชื่อว่าเขาเป็นคนวางแผนทุกอย่างเพื่อที่จะทำลายความรักของเธอกับหวังลู่เสียน

เขาวางแผนเพื่อที่จะทำลาย ทำร้ายจิตใจคนรักของเธอ

เพราะเสิ่นหนิงหลงคือศัตรูคู่แค้นตั้งแต่วัยเยาว์ของหวังลู่เสียน ภายหลังยังต้องกลายมาเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เขาจึงยิ่งเกลียดชังลูกติดของแม่เลี้ยงเข้ากระดูก เกลียดชังคนที่เขาคิดว่าเป็นคนแย่งชิงทุกอย่างไปจากตน ไม่ว่าจะเป็นบิดา และกิจการของตระกูลเสิ่นภายในเมืองที่หวังลู่เสียนบริหารจนเจริญรุ่งเรือง ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นเสิ่นหนิงหลงเองต่างหากที่ไร้ความสามารถ เขาไม่เคยที่จะช่วยเหลือสิ่งใดเลยด้วยซ้ำ จะมากล่าวหาว่าผู้อื่นแย่งชิงของของตนได้อย่างไร

เป็นเสิ่นหนิงหลงที่วางแผนมาตั้งแต่ต้น เพื่อที่จะเอาคืนเธอและหวังลู่เสียน

เธออยากที่จะฆ่าเขาให้ตกตายด้วยมือของเธอเอง