ตอนที่6 การเริ่มต้นใหม่ที่ดีมาก

หลังจากที่จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยดีแล้ว เจิ้งซิงอีจึงได้เดินออกมาจากห้อง หญิงสาวกวาดตามองและเดินสำรวจไปทั่วบริเวณบ้านด้วยความคิดถึง ในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในบ้านเพราะทุกคนต่างก็ออกไปทำงานกันหมด ภายในบ้านจึงค่อนข้างที่จะเงียบ  

เวลานี้ทั้งพ่อ แม่ พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่คงจะกำลังตากแดดตากลมทำงานอยู่ในแปลงนา พี่รองและพี่สะใภ้รองคงวุ่นวายอยู่กับการเปิดร้านค้าจนหัวหมุน พี่สามก็คงประจำการอยู่ในค่ายทหารทำหน้าที่ที่เขารักและภาคภูมิใจ ส่วนหลานชายทั้งสองของเธอก็คงกำลังมีความสุขกับการได้ไปโรงเรียน 

เจิ้งซิงอียิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงทุกคนในครอบครัว ตอนนี้ทุกคนยังคงใช้ชีวิตอย่างดี แม้จะเหนื่อยแต่พวกเขาก็มีรอยยิ้มและมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้

ดีจริงๆ ที่เธอได้มีโอกาสได้ย้อนกลับมาในตอนที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป และการได้กลับมาในครั้งนี้ เธอจะไม่ยอมให้ความสุขและรอยยิ้มของพวกเขาต้องหายไปอีก

ตอนนี้เป็นเวลาสายมากแล้วหญิงสาวจึงเดินเข้าไปในห้องครัว เพื่อเตรียมหุงหาอาหารให้กับทุกคน ทำในสิ่งที่ในชีวิตก่อนเธอไม่เคยคิดที่จะทำ 

หากเป็นเมื่อก่อน หน้าที่นี้คงจะเป็นของผู้เป็นแม่ พอใกล้จะเที่ยงแม่เจิ้งที่ทำงานอยู่ในแปลงนาอย่างแข็งขันก็จะเร่งรีบกลับมาบ้านเพื่อหาข้าวปลาอาหารไปให้สามี บุตรชายและลูกสะใภ้ในแปลงนา

ส่วนเธอก็เอาแต่แต่งตัวสวยทำตัวไร้สาระไปวันๆ และพาตัวเองไปวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับหวังลู่เสียน หรือไม่ก็สร้างเรื่องสร้างราวให้ผู้เป็นสามีคอยตามล้างตามเช็ด

เธอช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวและไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

เพียงแค่นึกถึงหวังลู่เสียนก็คล้ายกับรอบๆ ตัวจะมืดมนลง หญิงสาวจึงรีบสลัดชื่อของคนชั่วผู้นั้นออกจากหัว ไม่อยากให้วันดีๆ ต้องมามัวหมอง เร่งลงมือทำอาหารง่ายๆ สองสามอย่าง เพราะอีกไม่นานมารดาของเธอก็คงจะกลับมาแล้ว

และก็เป็นเช่นนั้น แม่เจิ้งเดินเข้าครัวมาในขณะที่เธอกำลังจัดอาหารใส่ปิ่นโต อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ 

แม่เจิ้งทำเพียงปรายตามองบุตรสาวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะตัดใจเดินเลี่ยงอีกฝ่ายไปยังด้านหลังครัวหันไปล้างผักในตะกร้าที่เก็บกลับมาเพื่อจะทำอาหาร แม้ว่าใจนั้นอยากจะกล่าววาจากับบุตรสาวสักหลายคำ เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของนางกำลังจัดเตรียมอาหารใส่ปิ่นโต

เมื่อครู่ตอนเดินผ่านบ้านหวัง เหมือนนางจะเห็นหวังลู่เสียนอยู่ที่นั่น ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดระยะหลังมานี้อีกฝ่ายดูเหมือนจะกลับมาบ้านเดิมบ่อยเหลือเกิน บุตรสาวลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช่นนี้คงไม่แคล้วนำไปให้หวังลู่เสียนอีกกระมัง

แม่เจิ้งระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักอกหนักใจ นางไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีแล้ว เพราะไม่ว่าจะทำเช่นไร ใครจะว่ากล่าวตักเตือนอย่างไร ดูเหมือนบุตรสาวของนางไม่คิดจะรับฟังเลยแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายความสัมพันธ์กับทุกคนคล้ายจะยิ่งแย่ลง วาจาที่บุตรสาวเอ่ยราวกับทุกคนคือคนนอกและสิ่งที่บุตรสาวกระทำลงไปเมื่อวานนี้กระทบจิตใจของคนในครอบครัวไม่น้อยเลย ยอมรับว่าเมื่อวานทั้งคำพูดและการกระทำของอีกฝ่ายทำให้นางทั้งโกรธและเสียใจเป็นอย่างมาก

เจิ้งซิงอีมองแผ่นหลังของผู้เป็นแม่ด้วยสองตาที่ร้อนผ่าว เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เห็นผู้เป็นแม่ยังคงแข็งแรงดี ไม่ได้ซูบผอมและเจ็บป่วย

หญิงสาวยิ้มกว้างออกมารีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าที่ไม่รู้ว่าไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหามารดา

แม้รู้ดีว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังโกรธเธอมากอย่างที่ไม่เคยโกรธมาก่อน เรื่องที่เธอสร้างเรื่องจนสามีต้องลาออกจากการเป็นทหาร และยังไล่เขาออกจากบ้าน ทั้งเธอยังอวดดี ใช้คำพูดที่ไม่น่าฟังกล่าวว่าทุกคน ทั้งที่พวกเขาเอ่ยตักเตือนเพราะความหวังดี แต่เธอกลับไม่คิดจะฟังใครและยังกล่าวว่าพวกเขานั้นยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของเธอจนน่ารำคาญ

เธออยากจะทุบหัวตัวเองแรงๆ ให้สมกับความงี่เง่านั้นจริงๆ

ชีวิตก่อนก็เป็นเช่นนี้ ทุกคนจึงพากันหมางเมินเธอเพื่อต้องการให้เธอคิดได้ แต่เธอกลับไม่ได้สนใจทั้งยังเมินเฉยใส่พวกเขาเช่นกัน จนทุกอย่างแย่ไปหมด

แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้ทุกอย่างซ้ำรอยเดิมอีก ในเมื่อเธอเป็นคนผิด เธอก็ควรที่จะขอโทษและแก้ไข

"แม่คะ หนูขอโทษ"

แม่เจิ้งที่กำลังล้างผักชะงักไปทันที ไม่ทันที่นางจะได้ใคร่ครวญคำพูดที่ได้ยินก็รับรู้ถึงอ้อมแขนที่เข้ามากอดนางเอาไว้แน่น

"หนูขอโทษนะคะ ตอนนี้หนูรู้ตัวแล้วว่าสิ่งที่ทำมันผิด หนูเสียใจๆ"

เจิ้งซิงอีซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังอบอุ่นของมารดา เอ่ยบอกเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่ซับจนเหือดแห้งเมื่อครู่พลันไหลออกมาอีกระลอก

แม่เจิ้งหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เข้ามาสวมกอดนางจากด้านหลัง มองสบดวงตาคู่งามที่ตอนนี้แดงช้ำ สองข้างแก้มเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำ ไหนเลยนางจะโกรธเคืองบุตรสาวได้นาน ยิ่งอีกฝ่ายเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดเช่นนี้ นางก็พร้อมที่จะให้อภัย

ฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำงานจึงยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามของบุตรสาวอย่างทะนุถนอม

"ไม่ ไม่เป็นไรเลยลูก อย่าร้องไห้อีกเลย แค่ลูกรู้ตัวว่าทำผิดแล้วยอมรับ ปรับปรุงและพร้อมแก้ไข ก็พอแล้ว"

"ค่ะแม่"

เจิ้งซิงอีพยักหน้ารับ คลี่ยิ้มให้มารดา ก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายเดินเข้ามาในครัว

"หนูเตรียมอาหารเอาไว้แล้ว แม่เอาไปสิคะ"

เจิ้งซิงอีเอ่ยบอกแม่เจิ้งพร้อมทั้งส่งปิ่นโตอาหารให้อีกฝ่าย

แม่เจิ้งรับปิ่นโตจากมือบุตรสาวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเหลือบมองปิ่นโตอีกเถาหนึ่งที่บุตรสาวกำลังจัดเตรียมอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าพลันจางหาย

"เถานั้นหนูจะเอาไปให้พี่หนิงหลงค่ะ"

เจิ้งซิงอีเอ่ยบอกคนเป็นแม่ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใดอยู่

"อีอีลูกพูดจริงหรือ"

แม่เจิ้งเอ่ยถามขึ้น มองหน้าของบุตรสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างจริงจัง รอยยิ้มของนางยิ่งแย้มกว้างขึ้น

"เช่นนั้นลูกยอมรับอาหลงแล้วใช่ไหม"

"ค่ะแม่"

"ดีจริงๆ เช่นนั้นอาหลงก็ไม่ต้องย้ายออกไปจากบ้านเราแล้วสิ"

แม่เจิ้งเอ่ยออกมาด้วยความยินดี ด้วยรู้ว่าบุตรเขยของนางไม่อยากที่จะเหยียบเข้าไปบ้านของตัวเองเท่าใดนัก แต่คำตอบของบุตรสาวทำให้นางรู้สึกงุนงง

"ไม่หรอกค่ะแม่ เขาไปอยู่บ้านของเขานั้นถูกแล้ว"

"ทำไมล่ะ ลูกยอมรับในตัวพี่เขาแล้วไม่ใช่หรอกหรือ"

เจิ้งซิงอีจับมือมารดามากุมไว้ เอ่ยบอกอย่างจริงจัง

"แม่คะ นั่นเป็นบ้านของเขานะคะ จะปล่อยทิ้งเอาไว้ได้อย่างไร อีกอย่างเขาแต่งงานแล้ว ก็สมควรที่จะต้องสร้างครอบครัวของตัวเอง เราสองคนจะอยู่รบกวนที่บ้านตลอดไปได้อย่างไร"

"ที่ลูกพูด หมายถึงลูกจะออกไปอยู่กับอาหลงหรือ"

แม่เจิ้งเอ่ยถามออกมา รอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ นางไม่ได้ลำบากหากทั้งสองจะอยู่ด้วยกันในบ้านเจิ้งไปตลอด แต่หากบุตรสาวคิดได้เช่นนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี 

"ค่ะ หนูแต่งให้เขาแล้ว สามีอยู่ที่ไหนหนูก็จะอยู่ที่นั่น"

"ดี ดี ดีจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเรารีบเอาอาหารไปให้พวกเขากันเถอะ ป่านนี้พวกเขาคงจะหิวแย่แล้ว"

แม่เจิ้งเอ่ยชักชวนบุตรสาวด้วยความตื่นเต้นยินดี นางอยากจะเล่าเรื่องน่ายินดีที่เกิดขึ้นให้สามีและบุตรชายฟังจะแย่แล้ว

สองแม่ลูกพากันเดินไปคุยไป เมื่อถึงทางแยกที่จะไปแปลงนาแม่เจิ้งจึงเดินแยกออกไป เจิ้งซิงอียืนส่งมารดาจนสุดสายตา แล้วจึงเดินตรงไปทางบ้านเสิ่นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

การเริ่มต้นใหม่ของเธอนับว่าไม่เลวเลย