บททั้งหมดของ คุณสามีขา ภรรยาสำนึกผิดแล้ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

"ขอบคุณนะคะ สามี"เจิ้งซิงอีอุบอิบบอกเจ้าของอ้อมแขนด้วยรอยยิ้มขัดเขินกับคำเรียกขานที่ตนใช้ ซุกใบหน้าที่แดงก่ำกับแผงอกกว้าง ถูไถปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายที่เธอพึ่งจะค้นพบว่าเธอชอบมาก กระชับอ้อมแขนกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น ซึมซับความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยของอ้อมกอดของสามี"อืม"เสิ่นหนิงหลงหลับตาลงกดจมูกโด่งลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มขานรับในลำคอ หัวใจของเขาเต้นระรัว อิ่มเอมไปด้วยความยินดี ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ความสนใจทั้งหมดจดจ่ออยู่แต่กับคนในอ้อมแขนหญิงสาวผู้ที่อยู่ในใจของเขามาเนิ่นนาน ภรรยาของเขา"มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม"ชายหนุ่มกระซิบถามแผ่วเบาราวกับละเมอ แขนแข็งแรงกอดรัดร่างเล็กที่สูงแค่อกของเขาแน่นขึ้น ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่วเบากับแผ่นหลังบอบบาง สัมผัสร่างนุ่มนิ่มหอมละมุนของภรรยาที่ขยับกายแนบชิดกับอกแกร่งของเขา สูดดมความหอมละมุนของเส้นผมดำขลับ และซึมซับถึงการเต้นของหัวใจที่ใกล้ชิดกัน เจิ้งซิงอีคลี่ยิ้มน้ำตาคลอเธอรู้ดีว่าสามีกำลังรู้สึกอย่างไร เธอไม่ได้ตอบเขาในทันทีหญิงสาวคลายอ้อมแขนออกจากเอวสอบของสามีแล้วเปลี่ยนเป็นยกขึ้นคล้องลำคอของเขาเอาไว้แทน แหงนเงยใบหน้าขึ้นมองปลายคางแกร่งด้วย

ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้วเจิ้งซิงอีจามออกมาติดๆ กันจนปลายจมูกแดงก่ำ แถมใบหน้าก็ร้อนผ่าวไปทั้งแถบ เธอรู้สึกอับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แม้ในชีวิตก่อนจะอยู่ร่วมเรือนในฐานะสามีภรรยากับเขาถึงสองปี แต่ทุกครั้งที่ต้องร่วมเตียงกัน เธอไม่เคยต้องมาเผชิญหน้ากับเขาแบบนี้ หลังจากที่รังแกเธอ เขาก็มักจะหายหน้าไปเสมอ เพราะรู้ดีว่าหากเธอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเขา เธอจะต้องอาละวาด ด่าทอและพูดจาทำร้ายจิตใจเขาอีกอย่างแน่นอนฮัดชิ้ว ฮัดชิ้วเจิ้งซิงอีจามออกมาอีกครั้ง เมื่อฝุ่นละอองลอยเข้าจมูก เธอรู้สึกขัดใจตัวเองอย่างที่สุด เมื่อครู่เกลือกกลิ้งคลุกฝุ่นจนเลอะเทอะเธอกลับไม่จามออกมาสักแอะ แต่พอตอนนี้กลับจามเอาจามเอาให้ขายหน้า"พี่หนิงหลง ฉันทำเองค่ะ"หญิงสาวเอ่ยบอกคนที่กำลังปัดฝุ่นและคราบสกปรกออกจากเสื้อผ้าของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะฟังเธอเลยสักนิด ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำความสะอาดเสื้อผ้าให้ จนเธอต้องปล่อยเลยตามเลย แต่ก็ยังไม่คิดที่จะสบตาอีกฝ่ายแม้แต่น้อย"เรียบร้อยแล้วครับภรรยา มาเถอะพี่จะพาไปล้างหน้าล้างตา"เสิ่นหนิงหลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเอ่ยบอกคนที่พยายาม

บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ภายในบ้านเจิ้งตอนนี้เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด กลิ่นหอมหวนของเนื้อย่าง ผัดผัก หมูตุ๋น และน้ำแกงลอยฟุ้งไปทั่วบ้านเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังก้องกังวาน ปะปนกับเสียงพูดคุยครื้นเครงของผู้ใหญ่ ให้บรรยากาศที่อบอุ่นเป็นกันเองและเต็มไปด้วยความสุขเจิ้งซิงอีมองภาพตรงหน้าที่ไม่ได้เห็นมานานมากแล้วด้วยความรู้สึกยินดีอย่างที่สุด ภายในใจมันเต็มตื้นไปหมด ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีโอกาสได้กลับมาเห็นภาพเหล่านี้อีกครั้ง หลานชายตัวน้อย เจิ้งหนาน บุตรชายของพี่ใหญ่และเจิ้งไห่ บุตรชายของพี่รองกำลังพากันวิ่งเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นเป็นระยะ ส่วนพี่สะใภ้ทั้งสองกำลังช่วยกันทยอยยกอาหารขึ้นโต๊ะใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ด้านหนึ่งพี่รองเจิ้งเอ้อร์ผู้ที่มักจะมีเรื่องราวต่างๆ มาเล่าสู่กันฟังเสมอกำลังเล่าเรื่องอย่างออกรส โดยมีพี่ใหญ่เจิ้งโฮ่วคอยพูดขัดอยู่เนืองๆ จนทำให้ถูกอีกฝ่ายแง่งอนใส่อยู่หลายครั้ง ภาพของสองพี่น้องที่มักทุ่มเถียงกันเหมือนเด็กๆ ทำให้ทุกคนอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรักและความสุข แววตาคู่งามของคนที่แอบมองอยู่ไกลๆ รื้นไปด้วยหยาดน้ำ กระบอกตาร้อนผ่าว ค

"ซิงอี"เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อมกับคนผู้หนึ่งก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ข้างทาง ทำให้เจิ้งซิงอีชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินไปตามเส้นทางมุ่งหน้าสู่บ้านเสิ่น ชายหนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลา แต่งกายดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า มือไม้สะอาดสะอ้านดูเจ้าสำอางอย่างคนที่ไม่เคยทำงานหนัก ทำให้มือที่ถือตะกร้าอยู่กำเข้าหากันแน่น'หวังลู่เสียน'เจิ้งซิงอีถึงกับคลี่ยิ้มหวานเมื่อเห็นอีกฝ่าย ในวันนี้เธอเอาแต่คิดถึงคนผู้นี้ พอคิดอยากจะเจอก็ได้เจอ ช่างได้อย่างใจดีจริงๆคนกำลังร้อนเงินอยู่พอดีความจริงเธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าหากไม่เห็นเธอโผล่หน้าไป อีกฝ่ายต้องมาหาเธอแน่ แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วถึงขนาดนี้เธอกำลังกังวลเรื่องหาเงินซ่อมแซมบ้านและซื้อของเข้าบ้านอยู่พอดี ยังจำเป็นที่จะต้องใช้เงินอีกมาก และเงินกับทรัพย์สินมีค่าของเธอก็อยู่ที่คนผู้นี้แทบทั้งหมด อีกฝ่ายโผล่มาได้ถูกเวลาจริงๆแต่ครั้งนี้อย่าได้หวังว่าจะมาปอกลอกอะไรจากเธอไปได้อีก กลับกันเธอยังจะทวงของที่เป็นของเธอกลับคืนมาด้วย"พี่ลู่เสียน"เจิ้งซิงอีคลี่รอยยิ้มหวานเอ่ยเรียกอีกฝ่าย เก็บซ่อนแววตารังเกียจและเกลียดชังที่มีเอาไว้ เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้"ซิงอี เธอหายหน้า

"ทำไมถึงไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนคะ คุณสามี"เจิ้งซิงอีเอ่ยถามคนเป็นสามีที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนเตียงด้วยเสียงอ่อนหวานหยอกเย้า ในมือถือผ้าผืนเล็กเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ลงมือเช็ดเส้นผมเปียกชื้นให้อย่างอ่อนโยน"หลังอาบน้ำต้องเช็ดผมให้แห้งก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"น้ำเสียงหวานเอ่ยบอก ทั้งคำพูดและการกระทำนั้นทั้งอ่อนโยนและเอาใจใส่ จนรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของคนที่ได้รับการปรนนิบัติจากภรรยา "ขอบคุณครับ"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา แม้ท่าทีของเขาจะดูปกติอย่างยิ่ง แต่เจิ้งซิงอีกลับรับรู้ได้ถึงกระแสความผิดปกติบางอย่างจากท่าทีนั้นมือเล็กๆ ที่วางอยู่บนไหล่กว้างหลังจากที่ซับเส้นผมเปียกชื้นเรียบร้อยแล้ว เลื่อนลงมาโอบกอดเอวสอบของสามีจากด้านหลัง เอ่ยถามเสียงหวาน เมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าคมคายดูเคร่งเครียดเล็กน้อย แต่ถึงแม้ว่าจะเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่คิดที่จะปล่อยผ่าน เธอไม่อยากให้เขาต้องทุกข์ใจอยู่คนเดียว"เป็นอะไรไปคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า""เปล่าครับ" เสิ่นหนิงหลงเม้มปากแน่นเอ่ยปฏิเสธทันที เปลือกตาหลุบลงต่ำปิดซ่อนความคิดและความกังวลใจที่มีเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนเป็นภรรยา