All Chapters of คุณสามีขา ภรรยาสำนึกผิดแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

ไม่มีทาง เธอไม่มีวันยอมให้ทุกอย่างจบลงแบบนี้แน่ มีโอกาสได้กลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อได้ชดใช้ให้สามี กลับมาเพื่อที่จะรักเขา และใช้ชีวิตกับเขา เธอจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร เธอไม่ยอมเสียเขาไปเพราะเรื่องแค่นี้อย่างแน่นอนคิดได้เช่นนั้นมือเล็กที่สั่นน้อยๆ ก็ยื่นออกไปจับชายเสื้อของสามีกระตุกเบาๆ แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยสิ่งใดออกมาคนที่เอาแต่นิ่งเงียบก็หันกลับมาเอ่ยบอกเธอ"เข้าบ้านกันเถอะ"เสิ่นหนิงหลงระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา พยายามจัดการกับอารมณ์โกรธและความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อหวังลู่เสียน ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนเป็นภรรยาที่ดูเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ นั่นทำให้หัวใจที่ขุ่นมัวเพราะโทสะอ่อนยวบ เพราะสิ่งที่เห็นคือความหม่นเศร้า เสียใจ และความรู้สึกผิดในดวงตาคู่นั้นของภรรยา แต่เขาไม่ได้โกรธเธอ จึงคลี่ยิ้มบางๆ ให้คนที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยดวงตาสั่นไหว มือหนายื่นไปจับมือภรรยา สัมผัสที่เย็นเฉียบจากปลายนิ้วของเธอ ทำให้เขายิ่งกระชับมือเล็กเอาไว้แน่น จับจูงมือภรรยาเดินเข้าบ้าน ทำทุกอย่างเช่นดังปกติเพราะไม่อยากให้ภรรยานั้นคิดมากและโทษตัวเองยอมรับว่าเขาหวั่นไหวและรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของหวังลู่เสียน แต

เช้าวันต่อมาสองสามีภรรยาเข้าครัวช่วยกันทำอาหารด้วยใบหน้าชื่นมื่น บุรุษรูปร่างสูงใหญ่กำลังช่วยภรรยาคนงามนวดแป้งอย่างแข็งขัน แม้จะดูเงอะงะไปบ้าง แต่เขากลับทำมันด้วยความตั้งใจ มือหนาของเขาสัมผัสแป้งนุ่มนิ่ม นวดมันจนเป็นเนื้อเนียน ในขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องมองภรรยาอย่างไม่ละสายตา แฝงไปด้วยความรักและความเอ็นดูจะว่าไปแล้วอกอวบอิ่มของภรรยานุ่มนิ่มคล้ายแป้งที่กำลังนวดอยู่ตอนนี้เลยเสิ่นหนิงหลงมองร่างอรชรที่กำลังเตรียมส่วนผสมอื่นๆ อย่างคล่องแคล่วด้วยแววตาอ่อนเชื่อมและเต็มไปด้วยความชื่นชมภรรยาของเขาเก่งกาจไปเสียทุกอย่าง ทำอาหารก็อร่อยและยังงดงามที่สุด มือเล็กๆ ของหญิงสาวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังคงความอ่อนช้อย ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวาน ราวกับภาพวาดที่งดงามเขารู้สึกตกหลุมรักภรรยาตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าใบหน้าหล่อเหลาแสดงออกถึงความสุขที่เปี่ยมล้นเพียงแค่ได้มองคนเป็นภรรยา รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหนา ความสุขของเขาก็มีเพียงแค่นี้ เพียงแค่ได้มองคนที่รักในทุกๆ วัน"แป้งนวดเสร็จแล้วครับภรรยา"ชายหนุ่มเดินเข้ามาสวมกอดภรรยาจากด้

แสงไฟนีออนริมถนน สะท้อนให้เห็นใบหน้าซีดเซียวหมองคล้ำของหวังลู่เสียน บนใบหน้าที่เคยสะอาดเกลี้ยงเกลา ตอนนี้ยังเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลฟกช้ำดำเขียว เหงื่อไคลไหลท่วมตัวจนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม เขาหายใจหอบเหนื่อย วิ่งแทบไม่ทันลมหายใจตัวเอง รองเท้าหนังเก่าๆ ที่เคยดูดีตอนซื้อใหม่ ตอนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นและรอยขีดข่วน เหมือนกับชีวิตของเขาในตอนนี้ชายหนุ่มกัดฟันกรอด แววตาเต็มไปด้วยความคั่งแค้น แม้จะเหนื่อยจนแทบจะขาดใจ แต่เขากลับไม่คิดที่จะผ่อนฝีเท้าลงนั่นก็เพราะเสียงฝีเท้าหนักๆ หลายคู่ที่ดังไล่มาจากทางด้านหลัง เสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่ดังก้องตามมาติดๆ หวังลู่เสียนรู้ดีว่าพวกมันคือใคร พวกอันธพาลจากบ่อนการพนัน ที่เขาเป็นหนี้พวกมันก้อนโต หนี้ที่เขาไม่มีทางใช้คืนได้ จนต้องหนีหัวซุกหัวซุนหวังลู่เสียนรวบรวมพละกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิด สับฝีเท้าวิ่งเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่ทั้งมืดมิดและเงียบสงัด ตัดสินใจซ่อนตัวอยู่หลังกองขยะที่ทั้งเหม็นและสกปรก กลิ่นเหม็นชวนขยะแขยงของขยะเน่าเสียโชยเข้าจมูกจนแทบจะอาเจียน แต่เขาก็จำต้องหลบอยู่ตรงนี้อย่างไร้ทางเลือกมือไม้ของเขาสั่นเทา เหงื่อเย็นไหลซึมออกมา เปียกชุ่มเสื้อผ้าที่เปื้อน

รุ่งอรุณยังไม่ทันจะแต้มสีทองอร่ามบนขอบฟ้า ซูหลันและหวังลู่เสียนก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาแต่งกายมิดชิด หลบหลีกสายตาผู้คน เดินไปยังห้องพักฟื้นของเสิ่นจง ซูหลันซ่อนตัวอยู่ในมุมอับสายตาด้านหน้าห้องพักผู้ป่วย มองตามแผ่นหลังของบุตรชายที่เดินหายเข้าไปในห้องพักของสามีด้วยหัวใจที่เต้นระทึก เนื้อตัวของนางสั่นเทา มือเย็นเฉียบกำเข้าหากันแน่น เฝ้ามองประตูห้องผู้ป่วยอย่างใจจดใจจ่อ ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก...เสียงนาฬิกาแขวนผนังเรือนใหญ่ด้านหน้าห้องพักผู้ป่วย ดังก้องกังวานในความเงียบสงัดยามรุ่งสาง ราวกับเสียงเคาะสั่นประสาท ทุกวินาทีมันช่างยาวนาน ซูหลันเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย และความหวาดกลัว เหงื่อเย็นค่อยๆ ไหลซึมตามแผ่นหลัง มือไม้สั่นเทา เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมขึ้นบนหน้าผาก แสงไฟนีออนสลัวๆ สะท้อนให้เห็นใบหน้าซีดขาว ดวงตาหวาดหวั่นเฝ้าจับจ้องไปที่ประตูห้อง ราวกับจะมองทะลุผ่านไปให้เห็นคนในห้อง กระซิบเสียงแผ่วเบา แทบจะกลืนหายไปกับความเงียบ"คุณคะอย่าโทษฉันเลยนะ ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ อโหสิกรรมให้ฉันกับลูกด้วยนะคะ"ส่วนหวังลู่เสียนเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวนั้นหนักแน่น เหลื

"สามี มาล้างไม้ล้างมือได้แล้วค่ะ อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว"เจิ้งซิงอีเดินออกมาชะโงกหน้าด้านหลังประตูห้องครัว ร้องบอกคนเป็นสามีที่กำลังพรวนดินอยู่ในแปลงผักที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก เมื่อเห็นว่าขาหมูตุ๋นที่เธอตุ๋นมาหลายชั่วโมงเริ่มที่จะเปื่อยได้ที่แล้ว"ครับๆ พี่ขอรดน้ำผักอีกนิด ไม่นานก็เสร็จแล้วครับ"เสิ่นหนิงหลงขานตอบภรรยาก่อนจะวางจอบในมือลง แล้วคว้าบัวรดน้ำที่วางอยู่ข้างกัน เร่งรดน้ำผักในแปลงที่ตอนนี้เขียวชอุ่ม เติบโตอวบอ้วน ใกล้จะเก็บมากินได้แล้ว หลังจากที่รดน้ำผักเรียบร้อยแล้วก็เดินกลับมาล้างไม้ล้างมือและหน้าตาที่เปื้อนดินโคลนจนสะอาดสะอ้านเตรียมกินมื้อเย็นแสนอร่อยกับภรรยา"เหนื่อยไหมคะ"เจิ้งซิงอีเอ่ยถามสามีด้วยรอยยิ้มหวาน เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในครัว เธอวางจานผัดเห็ดป่าในมือลง ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กเช็ดหน้าเช็ดตาที่เปียกน้ำให้เขาอย่างใส่ใจ"เหนื่อยมากๆ เลยครับภรรยา"เสิ่นหนิงหลงเอ่ยตอบภรรยา สีหน้าและแววตากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่"แต่ตอนนี้หายเหนื่อยแล้วครับ"ลำแขนแกร่งโอบกอดภรรยาเข้ามาแนบชิด กระซิบบอกเสียงแหบพร่า ปลายจมูกโด่งกดหอมกดจูบไปทั่