All Chapters of คุณสามีขา ภรรยาสำนึกผิดแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

"ซิงอีมาแล้วหรือ"หวังลู่เสียนเดินเข้าไปหาหญิงสาวด้วยรอยยิ้มละมุน เอื้อมมือไปจับมืออ่อนนุ่มของเธอเอาไว้ สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและทะนุถนอมแต่มันกลับทำให้อีกคนต้องใช้ความพยายามในการข่มใจไม่ให้ชักมือกลับอย่างสุดความสามารถเจิ้งซิงอีเก็บสายตารังเกียจของตัวเองอย่างรวดเร็ว ทำได้เพียงตีหน้าเศร้าเพียงเท่านั้น สายตาที่มองตอบกลับไปก็มีเพียงความรักและความหลงใหลอีกฝ่าย ไหนเลยจะมีร่องรอยความเกลียดชังปรากฏให้เห็น"พี่ลู่เสียนรอนานไหมคะ ฉันทำให้พี่ต้องลำบากแล้ว"เจิ้งซิงอียิ้มบางๆ แต่ดวงตานั้นเศร้าสร้อยอย่างยิ่ง หวังลู่เสียนเงียบไปครู่หนึ่ง ลูบไล้นิ้วหัวแม่มือกับมือนุ่มนิ่ม สายตาอ่อนโยนมองสบกับหญิงสาวสื่อความหมาย เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ไม่เลย นานกว่านี้พี่ก็รอได้ เธอก็รู้ไม่ใช่หรือ ไม่ว่าอย่างไรพี่ก็จะรอเธอ"เจิ้งซิงอีแทบจะแบะปากเหลือบตามองบนกับประโยคนั้นของอีกฝ่าย คำหวานๆ ของหวังลู่เสียน ที่เธอรู้ดีว่ามันเป็นเพียงคำหลอกลวง เป็นเพียงเครื่องมือที่เขาคิดใช้เพื่อควบคุมเธอ แต่เธอก็ทำได้เพียงแสดงท่าทีเอียงอายและปลาบปลื้มใจออกมาเท่านั้น"พี่ดีกับฉันที่สุด"เอ่ยแล้วหญิงสาวก็ระบายลมหายใจ

เจิ้งซิงอีตื่นขึ้นมาเข้าครัวตั้งแต่รุ่งสาง เพื่อเตรียมอาหารให้กับทุกคน ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อติดรถพี่ชายคนรองเข้าไปในเมือง ส่วนสามีของเธอนั้น เป็นคนที่ทำอะไรก็รวดเร็วไปเสียหมด อีกฝ่ายตื่นนอนก่อนเธอเสียอีก ลุกขึ้นมาก็ผ่าฟืนกองใหญ่ รดน้ำผักที่ปลูกเอาไว้ ให้อาหารสัตว์เลี้ยง และยังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้คงกำลังนั่งสนทนายามเช้าอยู่กับเหล่าพี่ชายและพ่อของเธอตามประสาผู้ชายส่วนเธอที่เป็นผู้หญิงก็เป็นธรรมดาที่จะต้องพิถีพิถันในการแต่งเนื้อแต่งตัว หญิงสาวตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองบนกระจกเงาบานใหญ่ ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อเผยรอยยิ้มพึงพอใจ บนนั้นสะท้อนให้เห็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วน อกเป็นอก เอวเป็นเอว ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่ตัดเย็บอย่างประณีต ผิวขาวนวลเนียน ดวงตาคมสวย ผมยาวสีดำถูกมัดรวบขึ้นด้วยผ้าผูกผมเข้ากับสีชุดอย่างสวยงาม มีเครื่องประดับไข่มุกเม็ดเล็กๆ ประดับอยู่บนใบหูและลำคอระหง ดูสง่างาม และเย้ายวน เมื่อเธอก้าวออกมาจากห้องก็เดินตรงไปหาสามีที่รอเธออยู่ สายตาจ้องมองแผ่นหลังกว้างอย่างชื่นชม สามีของเธอเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สง่างามและมีเสน่ห์ ใบหน้าของเขาทั้งหล่อเหลาคมคาย ยิ่

แสงตะวันยามบ่ายคล้อย สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างสีอ่อนเข้ามาภายในบ้าน สะท้อนเข้ามาในดวงตาคู่สวยของเจิ้งซิงอีที่กำลังวางแจกันดอกไม้ใบสุดท้ายลงบนโต๊ะเล็กข้างหน้าต่างริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มราวกับดอกไม้บานในแจกัน ในที่สุดบ้านของเธอก็เสร็จสมบูรณ์พร้อมที่จะเข้าอยู่แล้วบ้านของเธอกับเสิ่นหนิงหลง สถานที่ที่เธอจะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่อย่างสมบูรณ์แบบ หัวใจของเธออิ่มเอมไปด้วยความสุขจนแทบจะล้นปรี่ออกมา สายลมอ่อนที่พัดผ่านเข้ามา ทำให้ม่านหน้าต่างพลิ้วไหวตามแรงลม หอบเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ด้านนอกเข้ามาให้คนรู้สึกสดชื่น มองออกไปก็เห็นใครบางคนกำลังขุดดินอยู่อย่างขยันขันแข็งเจิ้งซิงอีค่อยๆ ดึงม่านขึ้น มองดูสามีด้วยแววตาอ่อนโยน เพียงแค่เธอเอ่ยว่าอยากมีแปลงดอกไม้สวยๆ เอาไว้หน้าบ้าน สามีของเธอก็กระตือรือร้นที่จะปลูกมันด้วยมือของเขาเองแสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายสาดส่องลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา ที่กำลังค่อยๆ ขุดดินอย่างตั้งใจ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน หยาดเหงื่อไหลซึมตามไรผมและกรอบหน้า ข้างกายของเขามีแปลงดอกไม้ที่ปลูกเสร็จเรียบร้อยแล้วอยู่สามแปลง มันดูงดงามเป็นอย่างมากทั้งๆ ที่พึ่งจะลงดินได้เพียงวันเดีย

ในขณะที่ฝั่งหนึ่งกำลังชื่นมื่นมีความสุขกับการย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ ฝั่งของสองแม่ลูกตระกูลหวังกลับกำลังกลัดกลุ้มกระวนกระวาย เมื่อรอแล้วรอเล่า รอมาจนจะครบหนึ่งสัปดาห์คนที่เฝ้ารอก็เงียบหายไป ไม่มีการติดต่อกลับมาและมันเป็นการเฝ้ารอที่สร้างความทุกข์ทรมานทั้งกายและใจให้กับสองแม่ลูกเป็นอย่างมาก จนแทบจะเป็นบ้าตาย เพราะทั้งคู่แทบจะไม่ย่างเท้าออกจากบ้านเลยสาเหตุนั่นก็เพราะหวาดกลัวคนจากบ่อนจะมาทวงถามเรื่องหนี้สินที่หยิบยืมมา"จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ พังหมดแล้วชีวิตฉัน"ซูหลันกรีดร้องออกมาใบหน้าบิดเบี้ยวจนดูแทบไม่ได้ เพราะไม่อาจทนได้ไหวอีกต่อไป สองมือฉีกทึ้งแผ่นกระดาษหลายแผ่นในมือจนขาดไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะนั่งลงร้องห่มร้องไห้ก่นด่าชะตาชีวิตโดยไม่ต้องกลัวว่าจะอับอายใคร เพราะบรรดาคนรับใช้ถูกไล่ออกไปจนหมดแล้ว ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเพียงนางและบุตรชายเท่านั้นชีวิตดีๆ ที่แสนสุขสบายของนางพังหมดแล้ว ต้องซ่อนตัวจากเจ้าหนี้ในบ่อนไม่พอ บ้านที่นำไปจำนองเอาไว้ ธนาคารยังส่งหนังสือมาเร่งรัดให้จ่ายดอกเบี้ยที่ค้างชำระภายในหนึ่งเดือนไม่อย่างนั้นจะโดนยึด ทางโรงพยาบาลก็ส่งหนังสือมาให้ชำระค่ารักษาพยาบาลของเสิ่นจงที่ตอน

เจิ้งซิงอีกำหมัดแน่นจนข้อต่อขาวซีด ดวงตาฉายแววเดือดดาลทั้งโกรธทั้งกลัว เตรียมซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าหวังลู่เสียนอย่างไม่ลังเล หากเขากล้าแตะต้องเธอ แต่ก่อนที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายจะแตะต้องโดนตัวเธอ กลับมีบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกร่างของเขาเต็มแรง เร็วราวกับสายฟ้าแลบ จนเธอเองก็มองแทบไม่ทัน แต่คล้ายจะเห็นเป็นรองเท้าหนังสีดำมันวาวที่ดูคุ้นตา แรงปะทะนั้นทำให้ร่างของหวังลู่เสียนปลิวไปกระแทกพื้นห่างจากเธอไปหลายก้าว เสียงกระแทกดังก้องกังวานจนคล้ายจะได้ยินเสียงกระดูกลั่นความเงียบงันปกคลุมไปชั่วขณะ หลังจากที่หายจากอาการตกตะลึงปนโล่งใจ เจิ้งซิงอีก็ร้องดังออกมาน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความดีใจ เมื่อเห็นว่าเจ้าของฝ่าเท้าเมื่อครู่นั้นเป็นใคร "สามี พี่สาม"หญิงสาวถึงกับยิ้มกว้างด้วยความยินดี เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดแขนแกร่งของสามีเอาไว้แน่น ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ แต่ก็ผ่อนคลายลงเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นจากเขา ไม่ลืมที่จะหันไปส่งยิ้มบางให้พี่ชายที่ยืนกอดอกคุมเชิงอยู่ไม่ไกลเสิ่นหนิงหลงที่ใบหน้าคมเข้มดูมืดครึ้ม บึ้งตึงราวกับจะฆ่าคนได้ ดวงตาฉายแววเย็นชา แต่กลับอ่อนโยนลงเมื่อมองมายังภรรยา เข