Lahat ng Kabanata ng ร้ายพ่ายกลายรัก: Kabanata 61 - Kabanata 70

อารมณ์ของหลิงเวยเริ่มกลับมาเป็นปกติหลังจากที่ได้ปล่อยน้ำตาออกมาจนเปียกอาภรณ์ของใครบางคนเมื่อฟงชินหยางอุ้มนางมาจนถึงรถม้าและวางนางลงบนรถม้า นางจึงจับคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยนั่นจึงทำให้ฟงชินหยางต้องพาเรือนร่างสูงใหญ่ตามมือเรียวน้อยๆ เข้ามาภายในรถม้าเสียด้วยกันมิรู้ได้ว่าเรี่ยวแรงหายไปทางใดนางยังมิได้ออกแรงดึงเขาด้วยซ้ำ!เมื่อทั้งสองเข้ามาภายในรถม้าและปิดผ้าม่านลงสนิทเรียบร้อยดีแล้ว เพียงครู่รถม้าจึงเริ่มออกตัว เห็นได้ชัดว่าเหล่าลูกน้องของฟงชินหยางรู้หน้าที่มากมายปานใดภายในรถม้าคันนี้ได้ดัดแปลงส่วนตั่งให้กลายเป็นคั่งโดยการทำพื้นไม้ของรถม้าให้เป็นสองชั้นเพื่อให้ชั้นล่างเป็นที่วางกระทะใส่ถ่านร้อนๆ ส่วนพื้นชั้นบนที่สูงจากชั้นล่างเพียงเล็กน้อยเจาะรูเล็กๆ หลายรูเอาไว้ให้พอดีกับความร้อนที่ถูกส่งขึ้นมาจากกระทะที่ใส่ถ่านอมไฟแต่ยังคงทิ้งระยะช่องไฟให้ห่างเอาไว้แล้วนำฟูกผืนหนาปูทับจนเต็มพื้นรถม้า ความอบอุ่นภายในรถม้าจึงมีมากนักเมื่อเทียบกับภายนอกตัวรถ เมื่อฟงชินหยางนั่งลงดีแล้วหลิงเวยจึงเอ่ย “เสื้อของท่านเปียกหมดแล้ว”ชายหนุ่มได้ยินจึงหรี่ตามองนาง “นี่น้ำตาหรือน้ำตก”“...”หญิงส

หลิงเวยยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา “ส่วนแม่รองนั้น วันๆ ไม่คิดทำการสิ่งใด เอาแต่บังคับขู่เข็นข้าให้วาดภาพร่ายกลอนกระทั่งปักผ้าลวดลายยากเย็นเพื่อให้บุตรสาวของนางเอาไปไล่หลอกลวงบุรุษ หากข้าไม่ทำก็จ้องแต่จะสร้างข่าวลือเสียหายจนข้าไม่อาจสู้หน้าผู้ใด กระทั่งแม่ค้าในตลาดยังไม่ยอมขายของให้ข้า ทำให้ข้าไม่สามารถซื้อหาของใช้ส่วนตัวเป็นนาน”ฟงชินหยางได้ฟังพลันมือลั่น เขาจะเดินไปบีบคอแล้วดึงลิ้นของสตรีนางนั้นออกมา!หลิงอี้ถังได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบงัน เขาไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน แต่ถึงจะรู้ แล้วอย่างไร? เขาไม่จำเป็นต้องสนใจ!หลิงเวยเงยหน้ามองบิดา แน่นอนว่าบิดาย่อมไม่รู้เรื่องพวกนี้ บิดาของนางมีหน้าที่ดูแลแค่เพียงเรื่องนอกบ้าน ขยายวงศ์ตระกูล เพิ่มอำนาจ หาความสำราญจากเรือนร่างสตรี แค่นั้น!นี่นับว่าเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่นางกับบิดาได้คุยกันหญิงสาวส่งยิ้มหวานล้ำกล่าวคำเยือกเย็น “ท่านพ่อ ท่านมีหน้าที่แค่เพียงขยายเผ่าพันธุ์จริงๆ”หลิงอี้ถังได้ยินพลันผงะ นี่บุตรสาวของเขาเห็นเขาเป็นสัตว์ป่าชนิดใด?“เจ้า!” เขาส่งเสียงได้แค่นั้นความเงียบงันเริ่มปกคลุมทุกสรรพสิ่งรอบกายพลันนิ่งไปหลิงอี้ถังเรียกสต

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางจึงเริ่มอธิบายสิ่งที่ตนตั้งใจกระทำให้กับคนตัวโตที่กำลังขมวดคิ้วคล้ายสงสัยคล้ายงุนงง“กระดาษซวนจื่อ เป็นกระดาษสีขาวนวล มีความเหนียวมากเป็นพิเศษ สามารถซึมซับน้ำและหมึกได้อย่างดี ทั้งหมึกและสีสามารถซึมลงกระดาษและแผ่กระจายตัวได้อย่างเร็ว ม้วนง่ายน้ำหนักเบา เมื่อคลี่ออกมาจะไม่เกิดรอยยับหรือฉีกขาด เป็นกระดาษที่ถ่ายทอดความงามของสีและหมึกอย่างเต็มที่ หมึกยังคงเข้ม สียังคงสดอยู่เสมอ สามารถเก็บเอาไว้ได้อย่างยาวนานเป็นร้อยปีกระดาษไม่เปื่อยยุ่ย ข้าจะใช้สีของดอกไม้หลากหลายวาดภาพและเขียนบทกวีถวายพระองค์ ท่านคิดว่าอย่างไร”ฟงชินหยางกะพริบตาปริบๆ ข้อมูลอันใดไม่มีเข้าหูของเขาทั้งสิ้น เขาเห็นเพียงรอยยิ้มของนาง“ชินหยาง ท่านคิดว่าอย่างไร” หลิงเวยถามซ้ำเมื่อเห็นคนตัวใหญ่ยังคงเงียบงัน นี่นางพูดอันใดผิดกัน?“อ่า...ย่อมได้ๆ ” ชายหนุ่มได้สติหลุดออกจากภวังค์เขาจึงหันหน้าไปสั่งการทหารติดตามให้ไปหามาให้ในทันที คงเหลือเพียงสาวใช้นางหนึ่งให้ติดตามหลิงเวย“ข้าอาจจะนั่งร่ำสุรากับท่านอ๋องสักครึ่งชั่วยาม เจ้ารอได้หรือไม่ แล้วข้าจะพาเจ้าไปหาบรรยากาศเหมาะแก่การวาดภาพ”หลิงเวยยังคงเอ่ยคำเสียงใสน่า

ในยามนี้นั้น...หลิงเวยได้กลายเป็นโฉมงามล่มเมืองที่มีสองบุรุษหนุ่มหล่อเหลาหุ่นแน่นกำลังประกาศสงครามเพื่อแย่งชิงตัวนางหนึ่งคือพยัคฆ์ สองคือมังกรแน่นอนว่ามังกรมีหาง และหางของมันก็ยาวจนเกินไป หางของมังกรมีสตรีหลายนางพ่วงท้ายอยู่จนเต็มขบวน แต่กับพยัคฆ์นั้น หางของมันมิได้ยาว ทั้งยังไม่มีสตรีนางใดพ่วงท้าย และที่สำคัญ! ลีลายังเหลือร้าย...อา...นี่นางกำลังคิดอันใดนางกำลังมีปัญหาอีกแล้ว...หลิงเวยคิดไปคิดมาก็ยังคงวกวนกลับมายังเรื่องของสามีที่มีลีลาเหนือชั้นมากมาย พาเอาพวงแก้มขาวนวลเนียนพลันเปล่งปลั่งดวงตาพลันเป็นประกาย นางเอียงตัวเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกายอย่างเหม่อลอยใบหน้าแดงระเรื่อดวงตาสื่อความหมายฉายชัดเกินเก็บข่มส่งตรงไปยังคนตัวใหญ่นามว่าฟงชินหยาง นางถึงกับนึกละอายจนต้องรีบซบใบหน้าเข้ากับแผงอกอบอุ่นของเขาในทันทีสองบุรุษที่กำลังส่งสายตาต่อสู้กันกลางอากาศถึงกับกะพริบตาปริบๆ เห็นได้ชัดว่านางเลือกใคร…ฟงชินหยางรีบเอื้อมวงแขนกำยำประคองกอดหลิงเวยเอาไว้แน่นพลางปรายสายตาเฉี่ยวคมไปทางเฉินหยางหลงแล้วเลิกคิ้วเข้มขึ้นแสดงออกถึงความกำชัยในขณะที่เฉินหยางหลงต้องถลึงตาจ้องมองก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงกำ

ทันใดนั้นเสียงของสตรีนางหนึ่งพลันดังจากทางนอกศาลา “เจ้ามีนามว่าหลิงเวยเช่นนั้นหรือ”หลิงเวยชะงักมือจากกระดาษตรงหน้าแล้วผินสายตาตามเสียงหวานแหลมนั้นทันทีสตรีนางเดิมยังคงกล่าว “เจ้าเป็นสตรีที่ท่านอ๋องคิดจะแต่งงานด้วยจนออกจากวังไปตามหาเจ้าที่ตลาด”หลิงเวยนั่งฟังนิ่งๆ ไม่กล้าต่อคำอันใด สตรีนางนี้เป็นสตรีนางเดียวกับที่นั่งเล่นหมากล้อมกับท่านอ๋องผู้นั้น สตรีนางนี้เป็นชายาของท่านอ๋องอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ท่าทางที่กำลังหึงหวงนั่นคืออันใด? ไยมาหึงหวงนาง...ชายาของเฉินหยางหลงนามว่าฮุ่ยจินยังคงเอ่ย “เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดมาแย่งความโปรดปรานจากท่านอ๋องของข้า เจ้ามีสามีแล้วอย่าลืม”หลิงเวยได้ฟังยิ่งกะพริบตา“หึ!” ฮุ่ยจินแค่นเสียงในลำคอ “ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางเจ้า คอยดู!” จบคำก็เดินกรีดกรายจากไปโดยไม่สนใจคนฟังแม้แต่น้อยหลิงเวยได้แต่เงียบงัน มิใช่ว่าเถียงไม่ทัน แต่สตรีนางนั้นกำลังพูดอันใด???หลังจากได้รับอนุญาตจากเจ้าของวังเฉินอ๋องให้ใช้ศาลาริมสระน้ำเป็นสถานที่วาดภาพร่ายบทกวีจนเสร็จสรรพตามใจต้องการหลิงเวยจึงเก็บกระดาษม้วนเอาไว้แล้วกอดแนบอกเดินมาหาฟงชินหยางบนระเบียงชั้นสองของตำหนักเซียงกงในทันทีห