All Chapters of ร้ายพ่ายกลายรัก: Chapter 71 - Chapter 80

ช่วงใกล้สิ้นปีในฤดูกาลอันหนาวเหน็บอย่างนี้มักจะมีกิจกรรมที่เหล่าเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงโปรดปราน นั่นก็คือพิธีการล่าสัตว์ซึ่งมักจะจัดขึ้นในทุกๆ ปีช่วงเดือนสิบหรือเดือนสิบเอ็ดเป็นต้นไปภายในคณะเดินทางไปร่วมพิธีล่าสัตว์อันศักดิ์สิทธิ์ประจำปีนี้มีเชื้อพระวงศ์ราชนิกุลมากมายพร้อมทั้งเหล่าทหารยศน้อยยศใหญ่พากันเดินทางไกลไปเป็นขบวนในการล่าสัตว์ครั้งนี้นอกจากฮ่องเต้ ฮองเฮา และเหล่าสนมที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานเพียงสองนางแล้วก็ยังมีองค์รัชทายาท ชายาขององค์รัชทายาท ท่านอ๋องที่ยังคงมิได้ออกไปครองแคว้นที่ใดพร้อมด้วยชายาของพระองค์ นอกจากนี้ยังมีองค์ชายและองค์หญิงที่ได้รับสิทธิ์มาด้วยแค่ไม่กี่คนภายในขณะเดินทางของทหารชั้นผู้น้อยนั้นมีสตรีในอาภรณ์ทหารที่ย้ายจากชายแดนมาประจำการที่เมืองหลวงแค่เพียงไม่นาน นางมีนามว่า อวี้ถิงอวี้ถิงนั้นถูกสหายทั้งสองคือซือซือและอี้ผิงจับมัดแล้วนั่งรถม้ามาส่งนางพร้อมจดหมายย้ายสังกัดให้มาประจำการที่เมืองหลวง เดิมทีอวี้ถิงนั้นไม่อยากมาร่วมพิธีล่าสัตว์นี้เลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าเมื่อนางมองเห็นฟงชินหยางได้ร่วมเดินทางมาด้วย นางจึงคล้ายกับติดปีกบินได้และเดินทางตามขบวนมาด้วยความรื่นเริงพร้

เสียงพูดคุยอย่างออกรสออกชาติสรวลเสเฮฮายังคงดังระงมทว่าเพียงไม่นานเสียงของมหาขันทีพลันดัง“ฮ่องเต้เสด็จ...”ตามด้วยพระวรกายสูงค่าในอาภรณ์สูงส่งทะมัดทะแมงขับใบหน้าให้หล่อเหลาผลักดันอายุให้ดูหนุ่มแน่นของฮ่องเต้พลันดำเนินเสด็จมา พระองค์ดำเนินเสด็จตามด้วยฮองเฮาและสนมคนโปรดทั้งสอง ทุกชีวารายรอบพร้อมกันลุกขึ้นยืนก่อนจะยอบกายลงคุกเข่าโค้งศีรษะทำความเคารพกันอย่างพร้อมเพรียงเมื่อองค์เหนือหัวทรงนั่งประจำยังตำแหน่งที่ประทับพร้อมสตรีสูงศักดิ์ตามลำดับเป็นที่เรียบร้อย เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนพลทั้งหลายจึงกลับลงนั่งยังตำแหน่งดังเดิม เฉินหยางหมิงเซียนฮ่องเต้ตรัสคำปราศรัยเพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นการเปิดงานและเพียงไม่นานดนตรีก็เริ่มบรรเลงตามด้วยการแสดงที่องค์ชายและองค์หญิงเตรียมมาเพื่อเอาใจเสด็จพ่อของพวกเขาหนึ่งในชุดการแสดงนั้นมีองค์หญิงยู่ว์เจินที่แต่งกายเป็นบุรุษนั่งอยู่กับฟงชินหยางและเฉินหยางหลงได้ขึ้นแสดงฝีมือด้วย เมื่อได้เวลาการแสดงของยู่ว์เจิน นางจึงลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามแล้วหันหน้าเข้าหาฟงชินหยางพร้อมยกสองนิ้วขึ้นชี้ที่ดวงตาเรียวสวยของตนแล้วชี้ไปทางฟงชินหยางเป็นเชิงหยอกเย้าฟงชินหยางว่าให้จับต

ท่ามกลางเหล่าขุนพลที่เคยเคียงข้างร่วมรบกันมา ฟงชินหยางกำลังนั่งคุยกับเหล่าสหายที่เป็นขุนพลอย่างถูกปากถูกคอเพราะได้คุยในเรื่องเดียวกันตามประสาของชายชาติทหารชาตินักรบสายงานเดียวกัน“คราศึกเจี้ยนหยาง ข้าล่ะคันมือ ไม่น่าเจอสัญญาสงบศึกเลยให้ตาย!” เสียงของแม่ทัพแห่งราชวังฝั่งประจิมเริ่มเสียงดังหลังจากยกจอกเหล้าเข้าปากไปหนึ่งอึกใหญ่ “เจ้าแม่ทัพของพวกมันบังอาจชี้หน้าข้า ฮึ!”“ฮ่า ฮ่า ก็เจ้าหน้าตาอัปลักษณ์ มันชี้มาด้วยนิ้วมืออันสั่นเทาเสียขวัญอย่างไรเล่า” เสียงของแม่ทัพราชวังฝั่งบูรพาเอ่ยขัด“นี่ไม่นับว่าอัปลักษณ์” แม่ทัพฝั่งประจิมกล่าวคำพลางชี้ใบหน้าของตนที่มีรอยแผลบากลากยาว “นี่นับว่าเป็นสัญลักษณ์”“อ่า...ใช่ๆ สัญลักษณ์” เสียงขุนพลหลายคนสอดประสาน “ฮ่าฮ่า ย่อมเป็นเช่นนั้น” เสียงหัวเราะพลันดังฟงชินหยางเพียงนั่งร่วมรับฟังและหัวร่อกับสหายโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น นอกจากเสียงหลากหลายของบุรุษแล้วยังคงมีเสียงหวานใสของยู่ว์เจินที่ยังคงพยายามเหลือเกินกับฟงชินหยางหวังเพียงให้เขาสนใจนางเท่านั้นในค่ำคืนนี้ “อาหยาง...ท่านมีสัญลักษณ์หรือไม่” ฟงชินหยางเพียงปรายสายตามององค์หญิงยู่ว์เจินอึดใจก่อนเบนสายตาก

เสียงหวานกังวานใสทำให้ฟงชินหยางที่มิได้สนใจการแสดงของใครๆ ก่อนนี้ต้องหันหน้าไปมองในทันที“อ่า...นั่น สตรีงดงามนางนั้น” ขุนพลในกลุ่มเริ่มเอ่ยคำพาสหายทั้งหลายให้หันมองตามอย่างตื่นเต้นสามัคคี “ภรรยาของแม่ทัพฟง!” ทุกคนเอ่ยออกมาพร้อมดวงตาพราวระยับแสดงความชมชอบฉายชัดกันถ้วนหน้าเฉินหยางหลงถึงกับชะงักนิ่งนั่งมองหลิงเวยกลางลานการแสดงอย่างตะลึงงัน ในขณะที่ฮุ่ยจินอยากจะหัวเราะร่าดูเถิดดูหน้าพระสวามี!เสียงแว่วหวานของหลิงเวยยังคงเอ่ย “ข้าขอมอบบทเพลงบุปผาสายชลนี้ให้สามีของข้าแต่เพียงผู้เดียว ฟงชินหยาง!” นางกล่าวพลางปรายสายตาสวยหวานมองตรงมายังเจ้าของนามทำเอาเจ้าของนามถึงกับอึ้งตะลึงจ้องมอง อึดใจข้ารับใช้ของฮุ่ยจินก็เดินนำพิณประดับทองคำมามอบให้หลิงเวยกลางลานการแสดงโอรสสวรรค์คลี่ยิ้มอบอุ่นรอชมการแสดงที่ไม่คาดฝันจากหลานสะใภ้ตรงหน้าพลางจับมือฮองเฮาข้างกายมาตบเบาๆ ด้วยความเคยชิน ก่อนจะทรงส่งสัญญาณเป็นเชิงอนุญาตให้หลิงเวยได้เริ่มการแสดงในเวลาต่อมา หลิงเวยยอบกายทำความเคารพนายเหนือหัวอีกคราแล้วค่อยๆ นั่งลงตรงหลังเครื่องสายทองคำด้วยท่วงท่างดงามอ่อนหวานแต่ทรงพลังก่อนจะเริ่มกรีดกรายนิ้วมือเรียวเล็

สองสามีภรรยายังคงยืนอย่างงามสง่าใจกลางลานแสดง แต่ทว่าสายตาที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ นั่นคืออันใดฮ่องเต้ที่นั่งลุ้นอยู่ไม่ไกลจึงเริ่มกระแอมไอออกมา“เจ้าทั้งสอง ใจเย็นเถิด...” สุรเสียงอบอุ่นของเจ้าแห่งแผ่นดินทำสองสามีภรรยาหลุดออกจากภวังค์ใบหน้าของทั้งสองที่คล้ายกับดึงดูดกันและกันจนริมฝีปากเกือบประกบกันเมื่อครู่จึงขยับถอยออกมาบุคคลรายรอบถึงกับครางฮือเบาๆพวกเขากำลังเสียดายแทน อีกนิดเดียวเท่านั้นอยากเห็นคนจูบกันยิ่งแล้ว...ท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลสาดส่องสีขาวเนียนเป็นยองใย ภายในหุบเขาบนผืนป่าพนาไพรที่ใช้เป็นสถานที่ตั้งกระโจมในพิธีการล่าสัตว์ป่าประจำปี เยื้องออกมาไกลๆ จากกระโจมที่พักหลายหลังที่ถูกแยกฝั่งชายหญิง มีสองเงาร่างของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีกำลังนั่งเคียงข้างกันอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ใต้ร่มไม้กลมกลืนไปกับความมืดทั้งๆ ที่เป็นเงาของคนสองคนแต่ทว่าเมื่อมองดูแล้วคล้ายกับมีแค่เพียงเงาร่างเดียวกระนั้น พวกเขากำลังนั่งซ้อนกันหาได้นั่งแบบปกติดีๆ ไม่“ตรงนี้เลยหรือ” เสียงแว่วหวานเอ่ยถามยามถูกจับยกให้นั่งลงบนตักแกร่ง“ตรงนี้เลย” เสียงแหบพร่าเอ่ยตอบก่อนก้มหน้าลงหมายรุกล้ำแทรกซึม“ไยไม่ไปทำในกระโจมเ