Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 51 - Bab 60

ฟงชินหยางยังคงนอนเหยียดตัวบนเตียงนอนยามเอ่ยสั่งการอย่างเอาแต่ใจ “เจ้าแค่ไปเรียกบ่าวไพร่ของเจ้ามาทำความสะอาดก็พอ”หลิงเวยจึงเงียบไป นางจะเรียกใช้งานใครได้ ในเมื่อยามก่อนเป็นถึงคุณหนูของจวนยังเอ่ยสั่งการยากเย็น ยามนี้แต่งออกไปแล้วนับเป็นคนนอกจะเอ่ยสั่งใครได้กัน อีกครั้งที่หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจอยู่ในอกพลางก้มหน้าลงต่ำแล้วเดินคอตกออกนอกห้องไปหลิงเวยเดินออกมาด้านหน้าของเรือนเห็นทหารติดตามของฟงชินหยางยืนกระจายตัวด้วยสีหน้าถมึงทึงท่าทางน่ากลัวอยู่เต็มหน้าเรือนและสาวใช้หนึ่งนางที่เดินทางมาด้วยกันจากจวนตระกูลฟง เหล่าทหารพวกนี้นางเห็นได้ชัดว่ามิใช่เพียงเหล่าทหารชั้นประทวนธรรมดา วันก่อนจะเดินทางมานั้นเหล่าทหารชั้นผู้น้อยหลายรายต่างทำความเคารพพวกเขาอย่างพินอบพิเทาก่อนออกเดินทาง อีกทั้งเครื่องแต่งกายของพวกเขายังบ่งบอกตำแหน่งแตกต่างจากทหารชั้นผู้น้อยที่นางเคยเจอ เช่นนั้นแล้วกลุ่มคนพวกนี้จึงนับได้ว่าเป็นแขกของนาง นางจึงเอ่ย “พวกเจ้าพักผ่อนตามสบายนะ ข้าจะไปสั่งโรงครัวทำอาหารมาให้”“ขอรับ/เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย” ทุกคนประสานเสียงตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียงแสดงความเคารพยำเกรงไม่สร่างซาหลิงเวยเห็นอย่างน

เสียงดังโครมครามทำลายข้าวของเครื่องเรือนดังครืนๆ ทำเอาสาวใช้ของจวนตระกูลหลิงสามนางที่กำลังทำความสะอาดในเรือนชานต่างพากันตกใจวิ่งเข้ามาดูกันอย่างสามัคคี พวกนางมองเห็นสามีตัวโตของคุณหนูหลิงเวยกำลังกราดเกรี้ยวอาละวาดโดยที่คุณหนูเพียงยืนมองตามด้วยเนื้อตัวสั่นเทาใบหน้าแดงก่ำน้ำตาไหลรินอา...ภาพนี้ต้องบอกต่อแทนที่จะตระหนกตกใจ สาวใช้ทั้งสามนางกลับคิดไปอีกทาง และไม่คิดจะเข้าไปห้ามปรามหรือช่วยเหลือหลิงเวยแต่อย่างใด ทั้งยังทิ้งงานในมือวิ่งออกไปนอกเรือนเพื่อหมายจะคาบข่าวไปนินทาอย่างสนุกปากตามวิสัยการนินทาเจ้านายเป็นงานหลักยิ่งกว่างานใดๆฟงชินหยางยืนตระหง่านอยู่เหนือซากปรักหักพังของตู้โต๊ะตั่งเครื่องเรือนทั้งหลายทั้งเล็กทั้งใหญ่โดยไม่มีอาการเหนื่อยหอบใดๆ เลยสักนิด เขาสามารถพังเรือนทั้งหลังยังได้ชายหนุ่มปรายสายตาคมดุมองปราดไปที่ร่างบางของหญิงสาวอรชนที่ยืนนิ่งกะพริบตามองเขาผ่านม่านน้ำตาสีใสในครานี้น้ำตาของนางทำให้เขายิ่งคันตามเนื้อตัวโดยเฉพาะที่ฝ่ามือเขากำลังคันมืออยากฆ่าคน!“เจ้าไม่ควรอ่อนแอให้ใครเหยียบย่ำ” เขาเอ่ยเสียงกดต่ำครางคำราม “เจ้าควรเข้มแข็ง”หลิงเวยเงยหน้าขึ้นสู้สายตาคมดำอย่างไม่มีห

ฝ่ามือน้อยๆ ของร่างระหงนุ่มนิ่มยังคงสั่นระริกอยู่ตรงแผ่นหลังกว้างใหญ่ของฟงชินหยางทำเขาต้องยืนนิ่งงันให้เวลากระต่ายน้อยของเขาอยู่ครู่ใหญ่หลิงอี้ถังที่หมดความอดทนยังคงส่งเสียงไม่ยินยอม“เจ้าเป็นบุตรสาวของพ่อไยปล่อยให้สามีของเจ้ากล่าววาจาสามหาวกับพ่อเยี่ยงนี้ เจ้าช่างอกตัญญู” เขากล่าวอ้างสิทธิ์ของบิดาจากบุตรีที่มิเคยใคร่ใส่ใจนางมาเนิ่นนานปีหลิงเวยได้ยินยิ่งสะดุ้ง หลิงอี้ถังที่เป็นถึงเสนาบดีกรมคลังไหนเลยคิดจะยินยอมให้ใครมาถอนหงอกได้โดยง่าย เขาจึงคำรามเสียงดังฟังชัดไปทางบุตรเขย“นางเป็นบุตรสาวของข้า ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน ข้าก็ยังคงเป็นบิดาของนางอย่างเต็มตัวสามารถเรียกสิทธิ์พึงกระทำได้ทุกสิ่งอย่าง”ฟงชินหยางถามกลับไป หาได้หวั่นเกรงผู้เป็นพ่อตาไม่ “เช่นนั้นแล้วบุตรสาวของท่านผู้นี้สามารถเรียกร้องสิทธิ์ใดจากบิดาเยี่ยงท่านได้บ้าง”หลิงอี้ถังนิ่งงัน นึกขัดเคืองขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มยังคงเอ่ยถ่วงเวลาให้หญิงสาวทางด้านหลัง “ท่านใช้นางเป็นเครื่องมือหมายผูกมัดข้า บอกข้ามาว่าสิทธิ์ของบิดามีข้อนี้หรือไม่”หลิงอี้ถังได้ยินพลันผงะ “ข้าเป็นพ่อข้าย่อมมีสิทธิ์ทุกอย่าง” เขาคำรามเสียงดัง “นา

เรือนหลังเล็กท้ายจวนที่เคยเป็นเรือนนอนของใครบางคนพังครืนลงมาทั้งหลังเนื่องจากมันไม่จำเป็นจักต้องมีอีกต่อไป เพราะว่าเจ้าของเรือนจะไม่มีวันได้กลับมาอาศัยมันอีก ถัดมาเป็นเรือนโตหลังงามของฮูหยินใหญ่พลันเกิดไฟไหม้โดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ทั้งยังโหมกระพือลุกไหม้อย่างรวดเร็วอยู่ภายในเรือนนอนนั้น ทำเอาผู้คนเริ่มปลุกปั่นอย่างน่าสงสาร และถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเปลวเพลิงขนาดย่อมคล้ายกับเกิดขึ้นจากเทียนไม่กี่เล่มที่ล้มใส่กระดาษใกล้ผ้าม่าน แต่แค่นั้นก็ทำให้มีสตรีงดงามในอาภรณ์สีสดข้อมือพันผ้าเข้าเฝือกทั้งสองข้างได้วิ่งหนีกระเซอะกระเซิงผมเผ้ารุงรังน่าเกลียดน่ากลัวออกมาจากในเรือนนอนได้อย่างน่าสมเพชตามด้วยบ่าวไพร่ทั้งหลายที่ก่อนหน้ามองหลิงเวยด้วยรอยยิ้มขบขัน ในยามนี้รอยยิ้มนั้นกำลังเปลี่ยนไปเป็นกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ซึ่งก็ไม่มีใครช่วยเหลือใคร ทุกคนต่างวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง ไร้การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เห็นได้ชัดว่าจวนแห่งนี้มีแต่คนเห็นแก่ตัว ถัดจากเรือนของฮูหยินใหญ่เป็นเรือนของบุตรสาวของนางทั้งสองที่ก่อนหน้านี้ด่าทอหลิงเวย พวกนางตกน้ำหมดสติไปก่อนหน้า หากแต่บัดนี้สตรีสองนางนั้

นางซุกซบใบหน้าแนบจมูกเย็นเฉียบผิวแก้มแห้งตึงกับลำคอกรุ่นร้อนของเขา เนื้อตัวของนางสั่นเบาๆ และยิ่งสั่นเทาเมื่อน้ำตาไหลออกมา นางร้องไห้อีกแล้ว...ฟงชินหยางบ่นอุบในใจ ครานี้มิใช่เพียงอาการคันตามเนื้อตัว แต่เป็นในอกที่เริ่มกระตุกสั่นไหว เขาไม่ชอบให้นางร้องไห้ เขาชอบเวลานางยิ้ม“ข้าขอโทษ” เสียงสั่นเครือเริ่มเอ่ยคำออกมาเบาๆ“ขอโทษอันใด” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยคำรามยามก้าวเท้าหนักๆ อุ้มร่างบางไม่ยอมปล่อย“ข้าทำได้แค่นี้ ข้าเป็นได้แค่นี้ ข้าเป็นสตรีน่าสมเพชน่ารังเกียจ ข้าไม่คู่ควรกับท่าน ข้าทำให้ท่านผิดหวังแล้ว”เสียงของหลิงเวยขึ้นจมูกบ่นอู้อี้ยาวเหยียดอยู่ตรงลำคอแกร่งของฟงชินหยางชายหนุ่มเปล่งเสียงกดต่ำได้ยินแค่เพียงนาง “แน่นอนเจ้าน่ารังเกียจ เจ้าทำให้ข้าผิดหวัง เจ้าทำให้ข้าเป็นเครื่องมือของเจ้าตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ไม่เคยมีใครมีความสามารถเช่นเจ้า สตรีร้ายกาจ…”ประโยคเชือดเฉือนเหนือชั้นของฟงชินหยางทำหลิงเวย ถึงกับสะอึกก้อนลึกลับกลางลำคอ นางจึงลืมตาขึ้นเม้มริมฝีปากแน่นหญิงสาวมองเห็นเพียงปลายคางคมสันของเขา นางจึงผงกศีรษะขึ้นเพื่อมองให้เห็นใบหน้าของเขาแบบเต็มตา นางเห็นเพียงแค่ใบหน้าเย็นชาสายตาค