ร้ายพ่ายกลายรัก의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

“ท่านหิวหรือไม่ ข้าไปหาอะไรมาให้ท่านกินดีกว่า” หลิงเวยเอ่ยถามคนตัวโตก่อนจะรีบเปลี่ยนเส้นทางการเดินหันหน้าไปทางกระโจมที่แปลงเป็นโรงครัวชั่วคราวที่อยู่ถัดออกไปอีกหลายสิบจั้งในทันที โดยไม่มีการรีรอคำตอบรับอันใดเนื่องจากนางก็หิวเช่นกัน เขาดูดกลืนพลังของนางไปจนหมดเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมาฟงชินหยางจึงหยุดเดินแล้วมองหาโต๊ะที่มีตั่งนั่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากหน้ากระโจมของเขา เมื่อนั่งลงเรียบร้อยเขาจึงสังเกตได้ว่าเหล่าผู้คนทั้งหลายต่างพากันนอนหลับพักผ่อนไปแล้วยังกระโจมใครกระโจมมัน เหลือเพียงเสียงสรวลเสเฮฮาดังออกมาจากบางกระโจมแค่เพียงเท่านั้น โดยรอบบริเวณยังคงมีทหารเดินยามตามปกติชายหนุ่มพลันหรี่สายตาคมลงเพียงนิดเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนส่งตรงมาทางเขาคนที่แอบมองเขาอยู่เป็นสตรี เขาสังเกตอยู่เป็นนานแล้วตั้งแต่เขากำลังใช้เวลาส่วนตัวอยู่กับภรรยา สตรีนางนั้นจ้องมองมาตลอดเวลาคล้ายกับพวกโรคจิตมีความวิปริตไม่ธรรมดาสตรีบ้าอะไรแอบมองคนอื่นพลอดรักกัน!อวี้ถิงคือสตรีนางนั้นนางเริ่มทนไม่ได้อีกต่อไป หลังจากที่นางต้องไปนั่งเฝ้าองค์หญิงยู่ว์เจินปลดทุกข์พร้อมคอยหอบหญ้าเหมาเฉ่าเอาไปปิดปากหลุมให้องค์หญิงอยู่เ

เฉินหยางหลงยังคงเงียบงันตีหน้ามึน หลิงเวยจึงรีบเอ่ยคำย้ำเตือนอย่างเจาะจงมากยิ่งขึ้น“บุรุษสูงศักดิ์ชาติกำเนิดสูงส่งย่อมเข้าใจได้ไม่ยากเพคะ”“...”เฉินหยางหลงยิ่งฟังยิ่งหางคิ้วกระตุกแต่ยังมึนไม่ยินยอม“ข้าไม่เข้าใจ”“...”ครานี้เป็นหลิงเวยบ้างที่คิ้วกระตุก“หากเจ้าเปิดโอกาสให้ข้า รับรองว่าข้าไม่มีทางแพ้อาหยางแน่ๆ” เขามั่นใจในความเป็นบุรุษเพศของตนเองยิ่งนัก“ไม่มีโอกาสนั้นเพคะ”“...”“สำหรับหม่อมฉันต้องชินหยางเท่านั้น”“...”หลิงเวยแสดงความกล้าหาญออกมาได้อย่างน่าชมนอกจากนางไม่คิดที่จะหนีแต่อย่างใดนางยังกล้ายืนจ้องมองเข้ามาในดวงตาคู่คมของบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้า ไร้แววสั่นไหวแม้แต่น้อยสตรีขี้กลัวที่เอาแต่หลบตาเดินหนี หน้าแดงหูแดงน้ำใสปริ่มๆ อยู่เต็มขอบตาตลอดเวลาในตลาดวันนั้นได้หายไปแล้วเฉินหยางหลงได้แต่ยืนนิ่งด้วยคาดไม่ถึงว่านางจะกล้าเอ่ยคำตัดรอนเขาถึงเพียงนี้ สมแล้วที่เป็นภรรยาของฟงชินหยางเจ้าสหายบ้าเลือดของเขา...บุรุษร่างสูงในอาภรณ์บ่งบอกฐานันดรสูงศักดิ์กำลังเดินมาตามทางผ่านกระโจมประจำตำแหน่งอ๋องไป ด้วยภายในใจคิดจะไปกระโจมของสหายเพื่อร่ำสุราค่ำคืนนี้เขารู้สึกอารมณ์ดียิ่งนัก เขากำล

ยามรุ่งสางแสงตะวันยังไม่ทันโผล่พ้นขอบฟ้าภายในกระโจมหลังหนึ่งร่างสองร่างที่กำลังนอนปีนเกลียวพัลวันจนร่างสองร่างคล้ายกับงูสองตัวพันกันกลับผงกหัวลุกขึ้นมาก่อนจะหยัดกายแกร่งเพียงครึ่งลำตัวคงเหลือไว้เพียงครึ่งลำตัวที่ยังคงกดตรึงอีกร่างเอาไว้อย่างแนบแน่นจนจมที่นอนอึดใจเสียงแผ่วหวานเริ่มเอ่ย “พอก่อน...”“ไม่นาน...” เสียงแหบต่ำเอ่ยออกมาพร้อมลมหายใจกรุ่นร้อนพ่นใส่ใบหน้าของอีกคนที่อยู่ใต้ร่าง“เช้าแล้ว ไม่เอา” หลิงเวยยังคงปฏิเสธเนื่องจากเกรงว่าอาจจะมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่นอกกระโจมแล้วเกิดได้ยินเสียงต่างๆ ระหว่างนางกับเขา“อีกครู่เดียว” ฟงชินหยางยังคงเอาแต่ใจ เขาหยัดกายเพียงนิดก่อนแทรกกายแกร่งแล้วกระชับเริ่มควบขยับกลางลำตัวให้เกิดจังหวะเนิบนาบสร้างความเสียวซ่านได้อย่างต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งยามนี้ สตรีใต้ร่างเริ่มระทดระทวยอยู่ใต้ร่างของฟงชินหยางโดยกลางลำตัวถูกเขาครอบครองจนจมมิด นางทำได้เพียงแอ่นอกยกกายขยับสะโพกตามจังหวะรัญจวนที่เขามอบให้โดยกลั้นหายใจกลั้นเสียงครางเอาไว้อย่างสุดกำลัง “เบาๆ ประเดี๋ยวใครได้ยิน” นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วหวิวแต่ลมหายใจสั่นไหวรุนแรงตามจังหวะโย

เวลาผ่านไปหลายวันฟงชินหยางและหลิงเวยจึงเดินทางกลับมาถึงจวนตระกูลฟงสองสามีภรรยาจึงพากันไปทำความเคารพทักทายบิดามารดาภายในห้องโถงของเรือนกลางก่อนจะสั่งการบ่าวไพร่ให้นำสินรางวัลที่ฮ่องเต้กับฮองเฮาทรงพระราชทานส่งมอบให้มารดาได้จัดการในลำดับต่อไป“หยางเอ๋อร์เจ้าพาเวยเอ๋อร์ไปพักผ่อนก่อนเถิด ทางนี้แม่จัดการให้เอง” ฟงฮูหยินกล่าวคำไปทางฟงชินหยางและหลิงเวย เมื่อสังเกตเห็นสองสามีภรรยามีใบหน้าอิดโรยคล้ายกับผ่านการเคี่ยวกรำบางอย่างมา โดยเฉพาะหลิงเวยที่มีใบหน้าอ่อนล้าเหลือเกิน มิรู้ว่าพวกเขาเจอพายุระหว่างเดินทางมาหรือไร ไยทำท่าอ่อนแรงปานนั้นหลิงเวยสังเกตเห็นสายตาของแม่สามีมองมาอย่างใคร่รู้จึงทำได้แค่ยิ้มหวานๆ ส่งไปก่อนจะก้มหน้าลงอย่างเขินอายเป็นที่สุดผิดกับฟงชินหยางที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อิ่มเอิมเหลือประมาณเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเจอพายุประเภทใดตลอดการเดินทาง หากจะมีพายุที่รุนแรงที่สุดในใต้หล้าคงไม่พ้นพายุอารมณ์ที่เกิดจากกำหนัดของสองสามีภรรยาคู่นี้เมื่อบุตรชายพาสะใภ้เดินออกจากห้องโถงไปแล้วจึงหันหน้าไปสั่งให้สาวใช้ข้างกายได้ต้มยาบำรุงตามไปให้ทั้งสองได้ดื่มกินในทันที นางจักต้องบำรุงสะใภ้เสียหน่อยเห็นได้

“ลี่หลินช่วยเป็นแบบให้พี่วาดภาพหน่อยเถิด” หลิงเวยเอ่ยคำอ่อนหวานไปทางฟงลี่หลินที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันฟงลี่หลินกะพริบตาปริบๆ นางไม่กล้าขัดใจพี่สะใภ้แน่ๆ ขนาดพี่ใหญ่ผู้น่าเกรงขามยังยอมลงให้นางทุกสิ่งทุกอย่าง“วาดข้าให้งามที่สุดในใต้หล้าเลยนะเจ้าคะ” ฟงลี่หลินไม่ขออะไรมากจริงๆ นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วมานั่งยังฝั่งตรงกันข้ามกับหลิงเวยในทันทีเวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยามภาพวาดของฟงลี่หลินพลันเสร็จสิ้นไป หลิงเวยจึงต้องการบรรเลงพิณ นางกล่าวขออนุญาตอีกครา เสี่ยวชุ่ยจึงวิ่งออกไปถามฟงฮูหยินแล้วกลับมาพร้อมพิณงดงามในอีกครั้ง “เจ้าสนใจร่ายรำหรือไม่” อีกครั้งที่หลิงเวยเอ่ยถามฟงลี่หลิน ทำให้ฟงลี่หลินได้แต่กล้ำกลืนตามใจสตรีตั้งครรภ์“ข้าจะพยายามนะเจ้าคะ อาซ้อ” ภายในศาลาริมสระบัวพลันปรากฏภาพของสตรีนางน้อยผู้เป็นน้องคนเล็กของบ้านที่มักจะชอบฟันดาบปีนหลังคาเรือนกลับต้องมานั่งนิ่งๆ เยี่ยงผ้าพับไว้ทั้งยังต้องร่ายรำให้งดงามอ่อนหวาน บางวันยังต้องนั่งปักผ้าเป็นเพื่อนพี่สะใภ้จนหน้ามืดตาลายเห็นได้ชัดว่านางกำลังถูกครอบงำไม่ต่างจากบุรุษผู้เป็นพี่ชายของนาง...พี่สะใภ้นางนี้ช่างร้ายกาจยิ่งแล้ว...ค่ำคืนในยามรัติกาลอัน