All Chapters of ร้ายพ่ายกลายรัก: Chapter 101 - Chapter 110

หน้าค่ายทหารหน้าด่านติดกับชายแดนทางตอนเหนือของแคว้นเฉินที่มีชื่อว่าชางเจียกำลังปรากฏเงาร่างของหนึ่งบุรุษสองสตรีในอาภรณ์ทหารประจำการแคว้นเฉินยืนอยู่ตรงนั้นอย่างลับๆ ล่อๆ“อาซ้อ ปานกับไฝของท่านเคลื่อนตำแหน่ง” เสียงหวานใสของสตรีในอาภรณ์ทหารหญิงมีรอยแผลเป็นอยู่ข้างแก้มด้านซ้ายเอ่ยออกมาพลางเอื้อมมือขึ้นจัดตำแหน่งปานสีแดงข้างแก้มขวากับไฝเม็ดใหญ่สีดำใต้ดวงตาข้างซ้ายให้สตรีที่นางเรียกว่าอาซ้อในทันที“เราต้องปลอมตัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ” หนึ่งบุรุษในกลุ่มเอ่ยถามพลางลูบคลำเส้นหนวดแข็งกระด้างของตนที่ต้องไว้ให้ยาวตั้งแต่เริ่มเดินทางออกมาจากบ้านที่จวนตระกูลฟง หากมองดีๆ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นอย่างมากแต่กลับมีรอยบากของแผลเป็นขนาดใหญ่พาดเฉียงจากหว่างคิ้วลากมาถึงสันกรามข้างขวาทำให้ความหล่อเหลาของเขาเลือนหายไปจนสิ้น สตรีที่มีไฝเม็ดดำกับปานแดงพยักหน้าน้อยๆ คลี่ยิ้มงดงามตามวิสัยแล้วเอ่ยเสียงหวาน “ท่านแม่กำชับมาว่าสงครามในยามนี้นับว่านิ่งเงียบแต่มันแค่คล้ายกับถูกเหยียบเอาไว้เท่านั้น อีกทั้งเรายังไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรูที่แท้จริง ชินหยางเป็นถึงแม่ทัพก็จริงอีกทั้งมีหลายคนกลัวเกรงในความเป็นอา

น้องสามีทั้งสองบ่นยาวเหยียดไปทางหลิงเวยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย พวกเขายังมิทันได้ใช้ประโยชน์จากการปลอมตัวเลย ขอเล่นสนุกก่อนเป็นไรแต่หลิงเวยหาได้มีสิ่งใดเข้าหูไม่ นางมองเห็นเพียงฟงชินหยางกำลังยืนอยู่ตรงนั้น นั่นคือสามีของนางที่นางคิดถึงแทบขาดใจในทุกๆ วันนางจึงพยายามเดินฝ่าแผ่นหลังของเหล่าทหารทั้งหลายเพื่อเข้าไปใกล้ฟงชินหยางอีกหน่อยอย่างดื้อดึงทันใดนั้นเสียงคำรามแข็งกร้าวจากฟงชินหยางพลันดัง"เอาสองพี่น้องนี้ไปขังคุกมืดสามเดือน งดน้ำงดข้าว"“อา...สมกับเป็นท่านแม่ทัพฟง” เสียงอื้ออึงเซ็งแซ่ครางฮือฮาออกมา“นี่มิใช่ว่าฆ่ากันให้ตายทั้งเป็นหรือไร ปาดคอตรงนี้เลยดีกว่าหรือไม่ ปาดคอเลย ปาดคอเลย”ประโยคหลากหลายเอ่ยออกมาจากพลทหาร เห็นได้ชัดว่ามักจะเกิดเหตุการณ์เยี่ยงนี้อยู่บ่อยครั้ง “เกิดอันใดขึ้นหรือพี่ชาย” ฟงจินหมิงผู้สงสัยในทุกสรรพสิ่งแห่งโลกหล้าอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามพลทหารที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน พลทหารนายนั้นตอบคำโดยไม่หันมามองหน้าคนถาม“สตรีนางนั้นคงอยากปีนเตียงท่านแม่ทัพฟงประไร ทหารหญิงหลายนางชมชอบท่านแม่ทัพฟงกันทั้งนั้น อืม...ข้าเองยังชมชอบเขา อา...” กล่าวจบก็ทำหน้าแดงหูแดงเห็นได้ชัดว่าพลทหาร

ภาพของสตรีตั้งครรภ์ส่งยิ้มหวานส่งกล่องขนมตามด้วยเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของฟงชินหยางเข้าไปในเรือนแล้วหายเข้าไปในนั้นเพียงสองต่อสองกำลังสร้างความเข้าใจผิดอย่างมหันต์ให้กับสตรีนางหนึ่งได้เป็นอย่างดีเนื่องจากนางอยู่หลังพุ่มไม้และอยู่ห่างออกไปถึงสิบจั้งฟงจินหมิงและฟงลี่หลินเองก็เข้าใจผิดไม่ต่างกัน เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดมิได้มีประสาทสัมผัสทางใบหูและสายตาที่ปราดเปรื่องดังเช่นฟงชินหยางหลิงเวยที่กำลังชาวาบไปทั้งเรือนร่างทำได้เพียงประมวลผลตามภาพที่ตนได้เห็นฟงชินหยางมีภรรยาที่ตั้งครรภ์อยู่ที่นี่!?เขากำลังจะมีบุตรกับสตรีนางอื่น แล้วบุตรชายทั้งสองของนางเล่า?เมื่อหลิงเวยคิดได้อย่างนั้นวิญญาณจึงหลุดออกจากร่างในทันที ฟงจินหมิงและฟงลี่หลินได้แต่มองกันไปมาตาปริบๆในขณะที่ทั้งสามกำลังเข้าสู่ภวังค์มืดมิด เสียงห้าวหาญของทหารนายหนึ่งพลันดังประชิดเข้ามา “พวกเจ้าทั้งสามเป็นทหารเข้ามาใหม่คิดจะหลบหนีการฝึกอยู่หลังพุ่มไม้รึ ช่างบังอาจ!” จบคำก็หันหน้าไปเรียกพลทหารติดตามอีกสองนายข้างหลัง “พวกเจ้าไปลากตัวสามคนนั้นออกมาจากพุ่มไม้เดี๋ยวนี้” เห็นได้ชัดว่าผู้ออกคำสั่งเป็นหัวหน้ากองอย่างแน่นอนและยังบ้าอำนาจใช่ย

เวลายามซวี(19.00-20.59)...ภายในเรือนใหญ่กลางวังชินอ๋องของเฉินจิ้นเหอสถานที่จัดงานเลี้ยงนี้เป็นเรือนรับรองที่มีขนาดใหญ่โตเกินมาตรฐาน มีห้องโถงโล่งกว้างมากนักเห็นได้ชัดว่าเรือนแห่งนี้สร้างขึ้นมาเพื่อการจัดงานเลี้ยงโดยเฉพาะ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องปกติของหัวเมืองหลักที่มีรอยเชื่อมต่อหลากแคว้นหลากชนเผ่าเมื่อสถานที่พร้อมอาหารพร้อมเหล่าบริวารพร้อมงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าคณะทูตจากแคว้นเป่ยฉีจึงเริ่มขึ้นขุนนางแลข้าราชบริพานทั้งหลายต่างพากันตบเท้าเดินเข้ามาภายในงานแล้วนั่งร่วมงานเลี้ยงกันอย่างรื่นเริง เสียงพูดคุยดังระงมจึงมีดังเช่นปกติเหมือนทุกครั้งที่มีการจัดงานเลี้ยง เพียงครู่ ท่านอ๋องเฉินจิ้นเหอในชุดสีน้ำเงินเข้มปักดิ้นสีทองเหลืองอร่ามทั่วอาภรณ์เดินอย่างงามสง่ามาในมาดสูงศักดิ์ทรงอำนาจแห่งเจ้าเมืองเคียงข้างมากับเหลียนซือจินพระชายาผู้มีใบหน้างดงามอ่อนกว่าวัยในอาภรณ์หรูหราสีแดงสดลายเหมยกุ้ยปักดิ้นสีทองงามระยับตาม ด้วยธิดาสาวนามว่า เฉินจินเยว่ชิง ผู้งดงามดั่งบุปผาบานสะพรั่งในอาภรณ์หรูหราไม่แตกต่างจากมารดาพร้อมด้วยแม่ทัพหนุ่มผู้เกรียงไกรรูปร่างสูงใหญ่องอาจทรงพลังทั้งยังน่ากลัวน่าเกรงขามนามว่า

ทางฝั่งองค์ชายฉีเล่อนั้นได้แต่นั่งมองสาวงามที่กำลังนั่งเอาหน้าอกกลมๆ ถูกท่อนแขนของเขาด้วยสายตาเรียวคมฉายแววเย็นชาท่าทางนิ่งเฉยเขาไม่อาจปฏิเสธสาวงามนางนี้ได้แต่อย่างใดด้วยเพราะว่ามันอาจเป็นการหยามเกียรติงานเลี้ยงแห่งค่ำคืนนี้ เขาจึงได้แต่นั่งอดทนกับหน้าอกนุ่มๆ ที่กำลังเสียดสีไปมากับต้นแขนของเขาพลางส่งสายตาพิฆาตเป็นสัญญาณตอบกลับสายตาหยาดเยิ้มยั่วยวนนั่นเป็นระยะๆแต่ทว่า สตรีตรงด้านข้างกลับยังคงยั่วยวนไม่เลิกราเขาจึงทำได้เพียงนั่งอดทนต่อไป...บนแท่นประทับสูงสุดแห่งค่ำคืน จินเยว่ชิงได้แต่นั่งมองฟงชินหยางไม่วางตา นางยังคงมองเขาตลอดมาถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมองมาทางนางเลยนางยอมรับว่านางชมชอบเขามาก นางชอบเขามาแต่ไหนแต่ไร กระทั่งเมื่อหกปีก่อนนั้นนางได้ไปร่วมงานล่าสัตว์ประจำปี นางกลับเห็นสตรีนางหนึ่งประกาศตัวว่าเป็นภรรยาของเขาและบอกรักเขาแบบเปิดเผยในธารกำนัลนางจึงช้ำใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าเมื่อนางเดินทางกลับเข้าหัวเมืองมานางกลับได้กำลังใจจากมารดาของนางเป็นอย่างดีมารดาของนางรับปากว่าจะช่วยนางทุกวิถีทางที่จะทำให้ฟงชินหยางได้มาเป็นสามีของนางให้จงได้ มารดาของนางต้องการบุรุษผู้นี้มาเป็นบุตรเขย ค