Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 111 - Bab 120

มุมมืดมุมหนึ่งถัดออกมาจากงานเลี้ยงต้อนรับไม่ไกลกัน “แผนของเราก็คือ...” เสียงกระซิบกระซาบที่เบามากของฟงจินหมิงทำเอาฟงลี่หลินและหลิงเวยต้องก้มหน้ารับฟังจนปลายจมูกชนกัน “เราจะต้องทำอย่างไรก็ได้ให้งานเลี้ยงยังคงดำเนินไปให้เป็นปกติที่สุดเพื่อรักษาชื่อเสียงของแว่นแคว้นรักษาหน้าตาของชินอ๋องรักษาหน้าที่การงานของพี่ใหญ่รักษาสัมพันธ์อันดีกับองค์ชายพระองค์นั้น” “อืม...” ฟงลี่หลินและหลิงเวยพยักหน้าน้อยๆ จนปลายจมูกสัมผัสไล้กันไปมา“อาซ้อบรรเลงเพลงพิณในทำนองเร้าอารมณ์อย่างที่สุด บรรเลงจนกว่าข้ากับน้องเล็กจะรำดาบแล้วเข้าไปเชื้อเชิญให้สาวงามที่นั่งขนาบข้างของพี่ใหญ่กับองค์ชายให้ออกมาร่ายรำเสียด้วยกันจนกระทั่งจบบทเพลงพวกเราจักต้องลากสาวงามร้ายกาจสองนางนั้นให้ออกมาอย่างแนบเนียนมิให้เสียบรรยากาศงานเลี้ยงและไม่ให้ใครผิดสังเกตโดยเด็ดขาด หลังจากนั้นพวกเราก็จะใช้สาวงามสองคนนี้เป็นเหยื่อล่อแล้วจัดการกับคนหวังร้ายในลำดับต่อไป” “อืม...” อีกครั้งที่สองสตรีพยักหน้าตอบรับจนจมูกถูกัน“อาซ้อ” ฟงลี่หลินเอ่ยมาทางหลิงเวยเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เรื่องสตรีตั้งครรภ์นางนั้นท่านจะทำอย่างไร”หลิงเวยได้ยินพลันชะงักไปหญิง

หลิงเวย ฟงลี่หลินและฟงจินหมิงเดินมาจนถึงเบื้องหน้าของเฉินจิ้นเหอแล้วยืนตระหง่านท้าทายทุกสายตาอยู่อึดใจพวกเขาพากันยอบกายคารวะชินอ๋องและพระชายาพลางแอบปรายหางตามองสาวงามทั้งสองผู้เป็นเป้าหมายอย่างรวดเร็วชั่วพริบตา แล้วยืดตัวขึ้นเพื่อยืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อตรึงสายตาของเหล่าผู้คนอีกครู่หนึ่ง โดยที่ไม่หันหน้ามองไปทางใครแบบเจาะจง กระทั่งฟงชินหยางยังมิได้อยู่ในสายตาของพวกเขาในยามนี้ ถึงแม้ว่าฟงชินหยางจะกำลังตกตะลึงจนตาค้างกับทั้งสามคนก็ตามทีหลิงเวยเห็นทุกคนกำลังมองมาอย่างสนใจจึงเริ่มต้นการแสดงตามแผนการนางก้าวเท้าน้อยๆ เดินถอยหลังออกไปหลายก้าวแล้วยกพิณผีผาขึ้นแนบอกด้วยแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างของนางที่บัดนี้แข็งแรงยิ่งนัก เนื่องจากนางมักจะอุ้มบุตรชายทั้งสองขึ้นแนบอกและเข้าเอวพร้อมๆ กันอยู่ทุกวันฟงจินหมิงและฟงลี่หลินเพียงยืนนิ่งเคียงคู่กันพร้อมยกดาบไม้ในมือขึ้นไขว้กันเหนือศีรษะในท่าสวยงามแลสง่าผิดกับรูปลักษณ์พร้อมการแสดง ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นของพวกเขาสงบเรียบนิ่งน่ายำเกรงมากเป็นพิเศษเมื่อหลิงเวยก้าวถอยหลังไปยืนได้ตำแหน่งที่ต้องการเสียงกังวานแว่วหวานทรงพลังของนางจึงเอ่ยออกมา“บทเพลงนี้มีชื่อว่

จินเยว่ชิงหรี่ตามองสองสตรีอัปลักษณ์ที่คนหนึ่งมีปานแดงกับไฝเม็ดใหญ่น่าเกลียดและอีกคนหนึ่งมีแผลเป็นลากยาวที่ข้างแก้มหากเป็นสตรีงดงามสวยหยาดเยิ้มที่ทางจวนเฟ้นหาตามเงื่อนไขความงามและฝีมือในการตอบสนองความสำราญต่อบุรุษเพศขั้นเซียน นางเกรงว่าฟงชินหยางจักอดใจเอาไว้ไม่ไหวจนลากสตรีงดงามนางนั้นออกไปกลืนกินจนหนำใจทั้งยังนอนกกนอนกอดกันไม่ยอมปล่อยทำให้อารมณ์กระสันพวยพุ่งรุนแรงจนพลาดพลั้งติดใจกันไปถึงไหนต่อไหน หึ! นางไม่มีวันยอม ไม่ยอมแน่ๆ เมื่อจินเยว่ชิงคิดได้ดังนั้นจึงคำรามด้วยเสียงหวานใส“ดีมาก เยี่ยมมาก ข้าชมชอบการแสดงชุดนี้ยิ่งนัก” หญิงสาวเอ่ยคำดังกังวานมาทางสามทหารหน้าบากตรงหน้ากลางลานแสดงเฉินจิ้นเหิอและเหลียนซือจินกำลังนั่งมองทหารทั้งสามที่แสดงการขับขานทั้งยังร่ายรำดาบเข้ากับบทเพลงอย่างนึกทึ่งแลประทับใจขึ้นมา เนื่องจากว่าการแสดงชุดนี้ช่างตรงใจพวกเขาทั้งสองเป็นอย่างมาก การที่บุรุษต้องออกไปทำศึกสงครามแล้วมีสตรีนั่งเฝ้ารออยู่ทุกยามตามความหมายแห่งบทเพลงนั่น ความรู้สึกเป็นเช่นไรนั้น พวกเขาสองสามีภรรยาต่างรู้ดี “ทหารหญิงท่านนี้แสดงได้ถึงบทเพลงเป็นอย่างมาก เจ้าคงประสบด้วยตนเองเลยกระมัง” เหลี

หลิงเวยก้มหน้าน้อยๆ หลุบตาลงเพื่อซุกซ่อนประกายหวามไหวในดวงตาสุดชีวิตเมื่อได้ใกล้ชิดกับฟงชินหยางเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี ห้าปีแล้ว ห้าปีเชียว ห้าปีที่ได้อ่านแต่จดหมาย หาได้เห็นหน้านอนมองตากันและกอดกันไม่หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ แอบชำเลืองมองชายหนุ่มข้างกายพลางเม้มปากเอาไว้แน่นพวงแก้มนวลเนียนเริ่มแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ นางกำลังเนื้อร้อนไปหมดแล้วในยามนี้ และยิ่งร้อนรุ่มคล้ายเป็นไข้เมื่อรับรู้ถึงความร้อนจากกล้ามเนื้อหนั่นแน่นของเขายามนั่งใกล้กัน ฟงชินหยางยิ่งเพิ่มความร้อนแรงในแววตาเมื่อมองเห็นท่าทางของภรรยาเป็นอย่างนั้นห้าปีแล้ว ห้าปีเชียว ห้าปีที่ได้อ่านแต่จดหมาย หาได้เห็นหน้านอนมองตากันและกอดกันไม่นั่นคือความนัยจากห้วงคำนึงของความคิดถึงที่มิได้นัดหมายของสองสามีภรรยาที่ยามนี้คนหนึ่งปลอมตัวและอีกคนหนึ่งเล่นตามน้ำไปแบบมึนๆ ทั้งสองยังคงนั่งนิ่งๆ ชำเลืองมองหน้ากันไปมาอยู่เงียบๆ ไร้สรรพเสียงใดๆ มีเพียงแต่อารมณ์บางอย่างที่ห่างหายไปนานเริ่มปะทุดุเดือดจนเลือดสูบฉีดแทบพุ่งอยู่ตรงแก่นกลางใจโดยมิได้นัดหมายแต่กำลังเกิดขึ้นพร้อมกันฟงลี่หลินได้แต่ยืนชะงักอยู่กลางอากาศที่จู่ๆ พี่สะใภ้ก็หมุนตัวเดินจาก

หลิงเวยพลันถลึงตามองค้างอ้าปากเล็กน้อยฟงชินหยางเห็นกระต่ายน้อยฝีมืออ่อนด้อยยิ่งนึกถูกใจ เขาย่อมตามใจนางหากนางอยากเล่นสนุก เขาจะทำเป็นไม่รู้จักนางก็ได้แต่จะจับนางขย้ำให้หนำใจไปเลย“เจ้าบรรเลงพิณได้ยอดเยี่ยมมากข้าชมชอบยิ่งนัก” ชายหนุ่มก้มหน้ากระซิบกระซาบกับหญิงสาวข้างกายหมายเกี้ยวนางอย่างนึกสนุกขึ้นมาบ้าง “ท่านคงชมชอบสตรีทุกนางที่เล่นพิณได้” หลิงเวยอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน เจอกันแค่วันนี้แต่เอ่ยคำเยี่ยงนั้นหรือ?ลับหลังนางเขาเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่? หลิงเวยมองค้อนคนตัวโตขวับๆ จนแก้มแดงพองออก ดวงตาที่โตอยู่แล้วยิ่งกลมโตเข้าไปอีก ปานแดงกับไฝเม็ดใหญ่มิใช่อุปสรรคกับความน่ารักของนางเลยสักนิดฟงชินหยางก้มหน้ามองคนตัวเล็กอย่างนึกเข่นเขี้ยวเหลือเกินจนต้องขยับกายหนาแน่นเข้าใกล้นางอีกนิดจะได้ใกล้ชิดและแกล้งกันได้ถนัดถนี่มากยิ่งขึ้น "ไม่เลย...ข้าไม่เคยชอบใคร" เสียงกระซิบทุ้มต่ำชิดใบหู“ท่านไม่ควรทำตัวเยี่ยงนี้” หลิงเวยดุออกมาแต่หาได้เบี่ยงหูออกห่าง นางกำลังทำในสิ่งที่ไม่เคยมีใครได้ทำ“ข้าทำตัวอย่างไร” ฟงชินหยางตีหน้ามึนถามออกไป"ท่านไม่ควรตีสนิทกับสตรีอย่างนี้ เรายังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ" หญิงสาวเ