All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพ่อแม่มือใหม่ในยุค 80: Chapter 1 - Chapter 10

ช่วงปี 1981 เยาวชนที่มีการศึกษาในหมู่บ้าน มีกำหนดที่จะกลับเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อทำการสอบเข้าศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย ไป๋ถังลูกสะใภ้ตระกูลลู่ เมื่อได้ทราบข่าวเธอก็ไปหา สวีจ้าว เยาวชนผู้มีการศึกษาทุกวัน เพื่อหวังให้เขาพาตนเองกลับเข้าเมืองหลวงไปด้วย หญิงสาวเดินส่ายสะโพกไปตามถนนด้วยท่าทางจริตจะก้าน ในเวลานี้เป็นช่วงบ่ายคล้อย ชาวบ้านพึ่งกินข้าวกลางวันและพักผ่อนจากการทำงานในทุ่งนา พวกเขามองดูใบหน้าของเธอที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง แล้วก็นึกดูถูกอยู่ในใจไป๋ถังไม่ได้สนใจสายตาดูถูกของชาวบ้าน เธอเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่มองทาง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรดินที่เธอเหยียบ จู่ๆ มันก็ทรุดตัวลงไป หญิงสาวจึงเสียการทรงตัวแล้วตกลงไปในคูน้ำข้างถนน!มีหญิงสาวที่แต่งงานแล้วหลายคนที่พาลูกมานั่งรับลมเย็นๆ ใต้ต้นไทรใหญ่ มองเห็นเหตุการณ์แล้วพากันหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่าฮ่า ดูผู้หญิงชั่วคนนั้นสิ มัวแต่จะไปยั่วยวนผู้ชาย เดินไม่ยอมดูทางจนตกลงไปในคูน้ำข้างถนน!”“สามีของหล่อนก็ช่างแปลกประหลาดนักภรรยาอยากจะปีนขึ้นไปบนเตียงคนอื่น เขาก็ยังไม่ยอมสนใจ ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”ลี่จูนั่งฟังบรรดาเพื่อนบ้านนินทาไป๋ถังอย่างเงียบๆ

หลังจากที่ไป๋ถังสงบสติอารมณ์ลง เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสามีจอมขี้เกียจของร่างเดิม เนื่องจากโดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่เอาแต่นอนทั้งวัน จะมีทักษะในการต่อสู้อย่างเช่นเมื่อสักครู่นี้ได้อย่างไรดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีวิญญาณจากที่อื่นมาแทนที่ด้วยเช่นกัน เธอจึงถามออกไปว่าเขาทะลุมิติมาเหมือนกันใช่ไหมแล้วก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ อีกฝ่ายก็เหมือนกันกับเธอ!ไป๋ถังหัวเราะ รู้สึกว่าเรื่องราวมันน่าตื่นเต้นขึ้นทุกที เธอพูดกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีผ่อนคลาย “เรามาคุยกันหน่อยไหม “ลู่หยางมองผู้หญิงตรงหน้าที่เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว เมื่อสักครู่เธอยังอยากจะฆ่าเขา แต่ตอนนี้กลับยิ้มให้อย่างสบายๆผู้หญิงคนนี้...ช่างแปลกประหลาดจริงๆ“แล้วเด็กสองคนนี้ล่ะ “ลู่หยางมองเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของพวกเขาสองพี่น้องซบอยู่ที่อกของพ่อกับแม่ มีน้ำมูกไหลออกมาจากรูจมูกของพวกเขาและมันกำลังจะไหลเข้าไปในปาก ไป๋ถังเห็นแล้วก็รีบตะโกน “เร็วๆ เอากระดาษมาเช็ดน้ำมูกของพวกเขาก่อน”“ดูเหมือนว่าจะใช้หมดไปเมื่อสองสามวันก่อนและพวกเราก็ไม่มีเงินซื้อมัน”ลู่หยางนึกถึงความทรงจำของร่างเดิมไป๋ถังนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เธอก

ลู่หยางได้ฟังก็ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าฝีปากของตนนั้นสู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่ก่อนที่เขาจะถามอะไรออกไป หางตาก็สังเกตเห็นว่ามีเงาร่างน้อยๆ เดินเข้ามาแอบฟัง ไป๋ถังก็รู้สึกตัวแล้วเช่นกัน เธอยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วกดที่ริมฝีปากส่งสัญญาณให้เขาเงียบเสียงเมื่อเห็นพ่อแม่เดินเข้าไปคุยกันเป็นเวลานาน ต้าเป่าก็เริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาคิดว่าพ่อกับแม่ต้องไปปรึกษากันเรื่องที่จะขายเขาและน้องชายแน่ๆเด็กน้อยนั่งอยู่ไม่สุขและในที่สุด เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป จึงกระซิบบอกน้องชายให้นั่งอยู่กับที่ ขณะที่ตนเดินย่องเข้าไปใกล้ห้องนอนของพ่อกับแม่เพื่อจะแอบฟังแต่เขาไม่ทันระวังจึงเดินเข้าไปเหยียบกิ่งไม้แห้งจนเกิดเสียงดัง ต้าเป่าก้มหน้าลงด้วยความตกใจ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พ่อกับแม่ก็เดินออกมาที่หน้าประตูแล้วใบหน้าของต้าเป่าซีดลงด้วยความตกใจ มันจบแล้ว!ในครั้งนี้ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะจัดการเขาอย่างไร เขาอาจจะถูกงดอาหารหรือไม่ก็อาจถูกส่งตัวออกไปขายต้าเป่ามีความคิดฟุ้งซ่านมากมายกว่าเด็กทั่วไป ทั้งที่ความจริงแล้วเขาอายุเพียงสี่ขวบ แต่กลับต้องมาหวาดระแวงพ่อแม่ของตัวเองเบ้าตาของเด็กน้อยมีน้ำตาเอ่อคลออีกครั้งไ

ลุงของลู่หยางชื่อว่าลู่ฮุ่ย แต่ก่อนที่บิดาของเขายังอยู่ ครอบครัวทั้งคู่ยังคงสนิทสนมกันดี แต่เมื่อไม่มีบิดาของลู่หยาง ลุงคนนี้ก็ไม่ได้สนใจใยดีหลานชายคนนี้อีกชายหนุ่มเสี่ยงดวงลองเคาะประตูบ้านของลุงดู หลังจากรออยู่ไม่นานหลี่กุ้ยหลันผู้เป็นป้าสะใภ้ก็ออกมาเปิดประตู และเมื่อเห็นว่าเป็นลู่หยาง ใบหน้าของเธอก็แสดงความรังเกียจออกมา “แกมาทำไม!”นอกจากสีหน้าที่ไม่ชื่นชอบแล้วน้ำเสียงของป้าสะใภ้ก็เต็มไปด้วยความขยะแขยงลู่หยางรู้สึกอายเล็กน้อย ชาติก่อนชายหนุ่มหน้าตาน่ารักมาตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงเป็นที่โปรดปรานของผู้หลักผู้ใหญ่มาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนแสดงท่าทีรังเกียจเมื่อเห็นเขาเขาพยายามยิ้มให้กับป้าสะใภ้ของร่างเดิม “ป้าสะใภ้ คือ... ผมขอโทษที่มารบกวน แต่ตอนนี้ไม่มีอาหารที่บ้าน และลูกทั้งสองของผมก็หิวมาก ป้าสะใภ้พอจะให้ผมยืมอาหารก่อนได้ไหม ผมจะรีบจ่ายคืนให้ทันทีหลังการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงสิ้นสุดลง”“ให้แกยืมอาหารงั้นรึ”หลี่กุ้ยหลันหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลก “ลู่หยาง แกมาขอยืมแล้วเคยคืนด้วยเหรอ... หลังจากพ่อของแกตาย ฉันเคยให้ยืมอาหารไปแล้ว เพราะว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันญาติมิตร สุดท้ายแ

ระหว่างทางที่ไป๋ถังกำลังเดินกลับบ้าน จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอขึ้นมา “นี่ เสี่ยวไป๋ มาดื่มกับพี่ชายไหมจ๊ะ”เสี่ยวไป๋?นี่เขาเรียกเธออย่างนั้นหรือไป๋ถังหรี่ตามองอีกฝ่าย เธอพบกับใบหน้าซูบผอมของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ยืนมองเธอมาจากข้างในบ้าน ดวงตาของเขาจ้องมองเธอด้วยความลามก หญิงสาวกำหมัดแน่นแต่ใบหน้าที่แสดงออกเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างสดใสดีมาก ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีคนต้องเสียอาหารให้เธอแล้ว!จากความทรงจำของร่างเดิม ชายคนนี้มีชื่อว่าจางตู้ เขาเป็นอันธพาลประจำหมู่บ้าน ตอนนี้อีกฝ่ายมีอายุเกือบสามสิบปี แต่ไม่เคยแต่งงาน เพราะด้วยนิสัยของเขาบวกกับหน้าตาและฐานะทางบ้านที่ไม่ค่อยมีเงิน จึงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแต่งงานกับเขาเพราะเขาไม่ได้แต่งภรรยา เงินที่หามาได้จึงใช้อย่างสุรุ่ยสุร่าย เขามักซื้อเหล้ามาดื่ม เวลาเมาจะชอบไปนั่งใต้ต้นไทรใหญ่หน้าหมู่บ้านและหยอกล้อผู้หญิงที่เดินผ่านไปมา ทุกคนเกลียดเขามากและขอให้หัวหน้าหมู่บ้าน ไปตักเตือนเขาแต่ก็ไม่ค่อยได้ผล จางตู้มักจะแค่พูดจาลวนลามเท่านั้นโดยที่ไม่ได้ไปแตะต้องตัวใคร พฤติกรรมของเขาเพียงสร้างความรำคาญ ท้ายที่สุดผู้คนจึงทำได้เพียงเดินหนีให้ห่างเวลาที