All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพ่อแม่มือใหม่ในยุค 80: Chapter 31 - Chapter 40

หัวหน้าหมู่บ้านมองหลี่กุ้ยหลัน ที่รีบพาครอบครัวเดินจากไปอย่างเร่งรีบโดยไม่หันกลับมากล่าวขอบคุณสักคำ เขาส่ายหัวด้วยท่าทางเต็มไปด้วยความระอา จากนั้นก็หันมาพูดกับไป๋ถังที่กำลังยกตะกร้าใส่เมล็ดถั่วทั้งหลายขึ้นหลัง ที่เขาไม่ได้ใช้รถลากเอาของไปส่งที่บ้านของไป๋ถัง เพราะรถลากมีขนาดใหญ่เกินไปที่จะลากผ่านถนนเล็กๆ จนไปถึงบ้านของเธอได้ “เธอยกของหนักขนาดนี้ไหวเหรอ ต้องการให้อาเว่ยช่วยยกกลับหรือไม่ “ อาเว่ยยิ้มกว้างออกมาโชว์ฟันสีขาวของเขา “สหายลู่หยาง สหายไป๋ถัง ให้ผมช่วยแบกเถอะ” ขณะที่เขาพูดก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนทั้งสองสามารถแบกของขึ้นหลังได้ด้วยท่าทีสบายๆ ลู่หยางเขาไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่เพราะอีกฝ่ายก็เป็นชายที่รูปร่างกำยำ แต่ว่าไป๋ถังเป็นผู้หญิงท่าทางอ่อนแอ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะยกของหนักๆ เช่นนี้ได้อย่างสบายๆ แต่เมื่อคิดถึงตอนที่หญิงสาวจัดการกับฆาตกรจนเขาลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้น เขาก็คิดว่าเรื่องนี้คงไม่หนักหนาเกินไปสำหรับเธอ “ไป๋ถังคุณช่างเก่งกาจจริงๆ” “ยกย่องเกินไปแล้วๆ “ ไป๋ถังเกาหลังคอตัวเองอย่างเขินอาย “ในตอนแรกฉันค่อนข้างที่จะขี้เกียจแล้วก็รักสบายไปบ้าง แต่ตอนนี้ฉันต้องขยันขึ้นมาหน่อยเพื่อจะไ

พวกเขาเดินเล่นไปทั่วอำเภอ โดยไป๋ถังไม่ลืมที่จะซื้อถุงยางอนามัยจากโรงพยาบาล แต่ในยุคนี้ยังไม่มีการซื้อขายถุงยางอนามัย แต่มีแจกฟรีในโรงพยาบาลทุกๆ เดือน เป็นชนิดแบบที่ใช้แล้วให้นำกลับมาซักแล้วใช้ซ้ำได้อีก หญิงสาวจึงขอเจ้าหน้าที่มาหลายกล่อง โดยบอกว่าบ้านของตนอยู่ไกลไม่สามารถเข้ามาในอำเภอได้บ่อยๆ ได้ ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็ใจดีมอบให้เธอมาหญิงสาวสะพายถุงผ้าที่เต็มไปด้วยกล่องถุงยางอนามัย ลู่หยางกินแล้วก็หน้าแดงก่ำ แต่ว่าไป๋ถังไม่ได้สนใจท่าทีของเขา เพราะในเวลานี้เธอกำลังคิดว่าพวกเขาจะเริ่มทำธุรกิจอะไรดี “คุณคิดว่าพวกเราจะทำธุรกิจอะไรกันดีคะ เงินในครอบครัวของพวกเราจะพอทำไหม”ลู่หยางตั้งสติแล้วเลิกสนใจของในถุงผ้า ชายหนุ่มเสนอความคิดเห็นของตน “ผมว่าเราควรจะตั้งแผงลอยขายเสื้อผ้านะ ในยุคนี้การขายเสื้อผ้าค่อนข้างเป็นไปด้วยดี ครอบครัวของผมก็ร่ำรวยมาจากการขายเสื้อผ้าเช่นกัน คุณปู่ของผมมีเงินเปิดห้างสรรพสินค้าจากการขายเสื้อผ้านี่แหละ แต่ตอนนี้เราคงต้องไปถามราคาต้นทุนจากโรงงานก่อน”“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย เราจะเริ่มจากการขายเสื้อผ้านี่แหละค่ะ” ไป๋ถังสนับสนุน “ฉันจะไปสอบถามที่โรงงานดู…คุณกับลูกนั่งรอฉันอยู่ที่น

ไป๋ถังตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเข้าไปในอำเภอ คราวนี้เธอจะไปหาร้านที่รับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า หญิงสาวคิดว่าจะซื้อพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ช่างคนอื่นๆซ่อมไม่ได้ มาลองซ่อมด้วยตัวเอง แต่ว่าในยุคนี้อุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าค่อนข้างแพง ผู้คนจึงไม่สามารถซื้อมาใช้กันได้ทุกบ้าน เธอเดินในตรอกหลายแห่งแต่ก็ไม่พบร้านสำหรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าเลย หญิงสาวนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงร้านขายเกี๊ยว เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “อำเภอนี้คงจะเล็กเกินไป ทำไมไม่มีร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าเลยนะ...” เพราะออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า ไป๋ถังหิวมากเธอจึงสั่งเกี๊ยวเนื้อมาสองชาม แม้ตอนเช้าจะได้นั่งรถแทรกเตอร์มาที่อำเภอ แต่ว่าเธอเดินวนเวียนตามซอกซอยอยู่เป็นเวลานานจึงทำให้สูญเสียพลังงานไปมาก หลังจากที่กินจนอิ่มท้องเธอก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูคุ้นตาเดินออกมาจากตรอกด้านข้าง เมื่อเห็นบุคคลที่เดินออกมา ไป๋ถังจึงส่งเสียงทักทาย “เจ้าหน้าที่หลิน” หลินเม่ยค่อนข้างประหลาดใจที่เห็นเธอ จากนั้นก็เดินเข้ามาทักทาย ความดีความชอบที่หญิงสาวได้ช่วยจับฆาตกรในวันนั้น ทำให้เจ้าหน้าที่หลินชื่นชมเธอมาก และความรู้สึกไม่ค่อยชอบในตัวไป๋ถังก็หายไป “สหายไป๋ถัง” เธอมอง

ทางด้านลู่หยางที่เข้าไปในอำเภอวันนี้ เนื่องจากรถแทรกเตอร์ที่นั่งเต็ม เขาจึงเดินเท้าเข้าเมืองตั้งแต่เช้า ชายหนุ่มคิดว่าได้ออกกำลังกายเช่นนี้ก็ถือว่าดีเช่นกันระหว่างทางเขาได้เดินผ่านโรงงานผลิตยางแห่งหนึ่ง ในช่วงทศวรรษที่ 1980 อาชีพคนงานในโรงงานค่อนข้างได้รับความนิยมอย่างมากเรียกได้ว่าเป็นชามข้าวเหล็กที่ใครๆ ก็อยากเข้ามาจับจองตำแหน่งเงินเดือนของพวกเขาโดยเฉลี่ยแล้วมีประมาณ 30 ถึง 40 หยวนซึ่งถือว่าเป็นเงินเดือนที่สูงมากในยุคนี้นอกจากรายได้ที่มั่นคงแล้ว ทางโรงงานยังมีสวัสดิการต่างๆ มากมาย หลังเกษียณยังได้เงินบำนาญจนกว่าจะหมดอายุขัยอีกด้วยมีหลายคนต่างต้องการที่จะใช้เส้นสายในการเข้ามาทำงานที่โรงงาน ดูอย่างลู่เฉิงที่สามารถเข้ามาทำงานอยู่ในโรงงานได้ ก็เพราะว่าพ่อของเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับผู้จัดการโรงงานอย่างไรก็ตาม เมื่อประเทศมีการปฏิรูป เศรษฐกิจก็เจริญเติบโตไปตามยุคสมัย ในอนาคตพวกเขาอาจถูกเลิกจ้าง เนื่องจากโรงงานของรัฐเหล่านี้ปิดตัวลงแน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในภายหลัง...“ช่วยด้วย…ช่วยด้วยมีคนตกน้ำ!”“แย่แล้ว! แย่แล้ว! ผู้จัดการจางตกลงไปในคลอง!”คนงานหลายคนที่อยู่ไม่ไก

ไป๋ถังต้องดื่มเป็นเพื่อนป้าๆ ที่ช่วยพูดแทนเธอ ลู่หยางจึงพาลูกกลับมานอนพักที่บ้านก่อน เพราะเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว เด็กน้อยทั้งสองจึงเริ่มตาปรือด้วยความง่วงหลังจากที่พวกเด็กๆ หลับไม่นานนัก บรรดาป้าๆ ก็พาไป๋ถังมาส่งที่บ้านป้าโจวที่อยู่ข้างบ้านพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวไป๋เมามากจนหลับไปแล้ว...ต้องขอโทษด้วย ป้าไม่คิดว่าเธอจะคออ่อนขนาดนี้” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยความรู้สึกผิด“ไม่เป็นไรครับ...ถือว่าให้เธอได้ผ่อนคลาย”เมื่อเห็นชายหนุ่มปิดบ้านและพยุงไป๋ถังเข้าไปอย่างราบรื่น พวกป้าโจวก็แยกย้ายกันกลับบ้านชายหนุ่มพาไป๋ถังไปล้างหน้าล้างตาและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอจนสะอาดแล้วพากลับมานอนที่ห้องนี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หยางเห็นไป๋ถังเมา เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นคนที่เมาได้เรียบร้อยขนาดนี้ เธอไม่ได้ส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย เพียงแค่นอนหลับไป ราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของไป๋ถัง ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วของเขาบีบแก้มเธอหลังจากที่ได้สัมผัสความนุ่มนิ่มของแก้ม ลู่หยางก็ห้ามใจไม่ได้ที่จะหยิกแก้มเธอไปอีกหลายครั้งตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่เขาเผลอ หญิงสาวถึงมักจะ