บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาเป็นพ่อแม่มือใหม่ในยุค 80: บทที่ 11 - บทที่ 20

ไป๋ถังวางกระจกลง หญิงสาวยิ้มออกมาและลูบศีรษะเล็กๆ ของพวกเขาด้วยท่าทางอ่อนโยน “ไปดูพ่อทำอาหารกันเถอะ” เธอเป่าตะเกียงน้ำมันก๊าดในห้องให้ดับลง ช่วงนี้พวกเขาต้องประหยัดในเมื่อห้องนี้ไม่มีคนก็ควรจะดับตะเกียงเอาไว้ หญิงสาวจูงมือเด็กน้อยทั้งสองพาเดินกลับไปที่ห้องครัว ในห้องครัวมีเก้าอี้ตัวเล็กวางอยู่เธอจึงนั่งลงพร้อมกับอุ้มต้าเป่าและเสี่ยวเป่าไว้บนตัก สามคนแม่ลูกนั่งมองลู่หยางที่กำลังย่างปลาด้วยสายตากระตือรือร้น เมื่อลู่หยางเห็นสายตาที่จ้องมองมาของทั้งสามคน ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมา “คุณอยากจะช่วยผมย่างปลาหรือเปล่าครับ” ไป๋ถังมุ่ยปากลง “ฉันทำอาหารไม่เป็นค่ะ”ลู่หยางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “คุณไม่เคยทำอาหารมาก่อนเหรอครับ” ไป๋ถังส่ายหัว “ไม่เคย” ลู่หยางหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณทำไม่เป็นก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมทำเอง” เสี่ยวเป่ายกมือขึ้นเสนอตัว “พ่อ เสี่ยวเป่าทำเป็น” ต้าเป่าก็ยกมือขึ้นเหมือนกัน “พ่อ ต้าเป่าก็ทำเป็น” ลู่หยางยิ้มเอ็นดูเด็กๆ ทั้งสอง “พ่อทำเองได้ ลูกนั่งอยู่เฉยๆ กับแม่ตรงนั้นเถอะ” ชายหนุ่มย่างปลาด้วยวิธีง่

วันรุ่งขึ้นเสียงฆ้องเรียกประชุมดังสนั่นมาจากนอกบ้าน มีเสียงคนตะโกนว่า “เรียกประชุมด่วน เรียกประชุมด่วน อีกครึ่งชั่วโมงทุกคนมาเจอกันที่ลานนวดข้าว!” ไป๋ถังลืมตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ และเมื่อเห็นว่าทั้งแขนและขาของเธอพาดทับไปที่ลู่หยาง ใบหน้าเล็กๆ ก็แข็งทื่อ เธอลืมไปเสียสนิทว่าตนเองเป็นพวกนอนดิ้น ในตอนที่อยู่โลกเดิม เพื่อป้องกันไม่ให้เธอนอนดิ้นจนตกเตียงลงไป เตียงที่เธอนอนจะต้องกว้างมากกว่าห้าเมตร! หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเพราะกลัวว่าลู่หยางจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าเธอกอดเขาอยู่ เธอค่อยไป ยกมือและเท้าขึ้นฝากตัวของชายหนุ่มเบา ๆแต่ลู่หยางที่อุทิศแขนให้เธอนอนหนุนต่างหมอน เขาก็ตื่นขึ้นมาจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นยิ่งนัก “คุณนอนกอดผมทั้งคืนเลยนะ รู้สึกสบายดีไหมล่ะ” “...” ไป๋ถังพูดไม่ออกเธอรู้สึกเขินอาย เมื่อมองชายหนุ่มที่แม้จะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเขาก็ยังคงดูดี ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย “ขอโทษด้วยค่ะ... ฉันเป็นพวกนอนดิ้น เมื่อคืนต้องลำบากคุณแล้ว” ลู่หยางจ้องไปที่ใบหน้าแดงของเธอ เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็ดูเจ้าอารมณ์ พูดจาโผงผาง แต่บางครั้งก็ดูท่าทางน่าเอ็นดู เ

ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในยุคไหน คนของทางการก็มีความน่าเกรงขามอยู่ในตัว โดยเฉพาะในพื้นที่ชนบทชาวบ้านทั่วไปก็ไม่กล้ายุ่งกับพวกเขา ครอบครัวของลู่ฮุย เมื่อเห็นหัวหน้าหมู่บ้านปรากฏตัวขึ้น พวกเขาทั้งหมดก็หยุดชะงัก ลู่ฮุยรีบวางพลั่วขุดดินลงด้วยสายตาที่สำนึกผิด หลินเม่ยเจ้าหน้าที่หญิงที่ถูกส่งมาประจำหมู่บ้านก็จ้องไปที่ไป๋ถังและพูดอย่างไม่พอใจ “คุณยังไม่ปล่อยคนอีกหรือคะ” ไป๋ถังปล่อยมือของหญิงวัยกลางคนด้วยความไม่เต็มใจ เมื่อหลี่กุ้ยหลันได้รับอิสรภาพ เธอก็บีบนวดไหล่ของตนด้วยความปวดเมื่อย และฟ้องร้องกับหัวหน้าหมู่บ้านและเจ้าหน้าที่หลินทั้งน้ำตา “หัวหน้าหมู่บ้าน คุณต้องช่วยฉัน…แล้วก็ลูกชายและลูกสะใภ้ของฉันด้วยนะคะ สองสามีภรรยาคู่นี้น่ารังเกียจจริงๆ เจ้าลู่หยางเตะลูกชายของฉัน ส่วนผู้หญิงคนนี้ก็จงใจพูดจาใส่ร้ายปล่อยข่าวลือว่าลูกสะใภ้ของฉันแอบสะกดรอยตามผู้ชาย แล้วฉันก็แก่แล้ว อีกทั้งยังถือได้ว่าเป็นป้าสะใภ้ของหล่อนด้วยซ้ำ แต่หล่อนยังทำร้ายฉันได้ลงคอ!” หลี่กุ้ยหลันไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ตนเองจะเป็นฝ่ายลงมือตบตีลู่หยางก่อน เพราะหญิงวัยกลางตนถือว่าตนเองเป็นผู้อาวุโส จะลงมือทุบตีสั่งสอนหลานชายนั้นไม่ใช่เรื

#####18 สวีจ้าวคิดเข้าข้างตัวเอง เมื่อเห็นว่าลู่เฉิงยอมหุบปาก หัวหน้าหมู่บ้านจ้าว จึงสั่งให้ทั้งสองฝ่ายขอโทษกัน “เร็วเข้า พวกคุณรีบขอโทษกันและกันเถอะ เราจะได้เริ่มประชุมเรื่องสำคัญการเสียที ตอนนี้เสียเวลามามากแล้ว!” ทั้งสองฝ่ายต่างฝืนใจขอโทษซึ่งกันและกัน ไป๋ถังแกล้งทำเป็นเช็ดน้ำตา ทั้งที่ไม่มีน้ำตาเลยสักหยด ก่อนจะกล่าวขอโทษครอบครัวลุงสามีด้วยเสียงแผ่วเบา หลังจากเรื่องนี้สงบเรียบร้อย หัวหน้าหมู่บ้านก็เรียกทุกคนให้มารวมตัวกันที่หน้าลานนวดข้าว โดยเขาเป็นฝ่ายยืนตรงกลาง ไป๋ถังและลู่หยางอุ้มเด็กทั้งสองแล้วเดินไปข้างหน้า ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าที่เมื่อสักครู่ยังตกใจจนร้องไห้ ในตอนนี้พวกเขาดูนิ่งสงบมาก ไป๋ถังคิดว่าพวกเขาคงหวาดกลัวอยู่ในใจจึงรีบปลอบโยนเด็กน้อยทั้งสอง “พวกลูกวางใจเถอะพ่อกับแม่ไม่ปล่อยให้ใครมารังแกได้อยู่แล้ว” ลู่หยางก็ลูบหัวของพวกเขาเช่นกัน “ไหนให้พ่อดูซิ ตาบวมหรือเปล่า” เมื่อเห็นครอบครัวนี้ดูรักกันดี ชาวบ้านคนอื่นๆ ก็ดูประหลาดใจที่ได้เห็น โดยเฉพาะสวีจ้าวที่รู้ว่าไป๋ถังเกลียดเด็กทั้งสองมากแค่ไหน เพราะเขาเคยได้ยินเธอบ่นอยู่หลายครั้ง แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงได้ดูรักลูกของตัวเอ

หลังจากที่ทุกคนได้ดูรูปถ่ายของฆาตกรแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็สั่งให้แยกย้ายกันไปได้ แต่เจ้าหน้าที่หลินยืนขึ้นแล้วพูดกับหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านฉันมีบางคำที่ต้องพูด” หัวหน้าหมู่บ้านจ้าวรีบยกมือขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่งลงก่อน “ทุกคนอย่าเพิ่งไปเจ้าหน้าที่หลินมีเรื่องจะพูด” คนที่เพิ่งลุกขึ้นไปเมื่อสักครู่จึงนั่งลงไปอีกครั้ง เจ้าหน้าที่หลินมองไปที่ชาวบ้านทุกคนและเปล่งเสียงของตนออกมา “ฉันมีบางคำที่จะบอก เมื่อสักครู่ทุกคนได้ยินเรื่องที่เยาวชนผู้มีการศึกษาเป็นฆาตกรนี้อาจทำให้ทุกคนรู้สึกกลัวอยู่บ้าง... แต่ว่ากลุ่มเยาวชนผู้มีการศึกษาในหมู่บ้านของเรากำลังจะกลับเข้า เมืองหลวงดังนั้นขอให้ชาวบ้านอย่าได้หวาดกลัวจนเลือกปฏิบัติกับพวกเขานะคะ ฉันเชื่อว่าเยาวชนที่มีการศึกษาในหมู่บ้านของเราเป็นคนดีทุกคน” เมื่อได้ยินคำพูดของเธอชาวบ้านก็หันไปมองเยาวชนที่มีการศึกษาที่มีกันอยู่ห้าคน มีคู่รักชายหญิงที่ยืนยันความสัมพันธ์กันแล้วนอกจากนั้นก็เหลือเพียงชายโสดอีกแค่สามคน ในบรรดาชายหนุ่มที่เหลือยกเว้น สวีจ้าว พวกเขาไม่ได้หน้าตาดีนัก แต่พวกเขาเป็นพวกฉลาดเฉลียวและมีความคิดมองการณ์ไกลจึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์