All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพ่อแม่มือใหม่ในยุค 80: Chapter 21 - Chapter 30

อีกด้านหนึ่งครอบครัวของ ลู่เฉิงกำลังกินอาหารเช้ากันด้วยความไม่สบอารมณ์ในขณะที่กินข้าวหลี่กุ้ยหลันก็ยังคงด่าทอไป๋ถังไปด้วย ทุกคำพูดล้วนสบถออกมาจนหมดไม่ว่าจะเป็นไร้ยางอายหรือโสเภณีลี่จูกินโดยที่เอาแต่ก้มหน้า เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมาเพราะกลัวว่า แม่สามีและสามีของเธอจะลุกขึ้นได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้มีต้นเหตุมาจากที่เธอไปหาเรื่องไป๋ถังก่อนโชคดีที่ความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดของแม่สามีล้วนไปลงที่ไป๋ถัง “แม่ เลิกโมโหเถอะกินข้าวให้อิ่มก่อน...เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้เอง!” ลู่เฉิงคีบผักดองลงในชามให้กับแม่หน้าอกของหลี่กุ้ยหลันกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความหงุดหงิด “จะไม่ให้ฉันโมโหได้อย่างไร วันนี้ครอบครัวของพวกเราเสียหน้ามากจริงๆ!”หญิงวัยกลางคนหันไปถามลูกชายของเธอว่า “เมื่อสักครู่นี้แกบอกว่าจะจัดการเอง แล้วแกมีวิธีการอะไรที่จะจัดการพวกมันหรอ”ลู่เฉิงกัดฟันและพูดว่า “แม้ว่าผมจะสู้มันด้วยตัวคนเดียวไม่ได้ แต่ผมเรียกต้าเว่ยมาจัดการพวกมัน ผมไม่เชื่อหรอกว่าคนสองคนจะจัดการไอ้ตัวไร้ค่าคนนั้นไม่ได้”ต้าเว่ยเป็นเพื่อนจากหมู่บ้านเดียวกันที่ออกมาช่วยลู่เฉิงในวันนี้ เขาเป็นชายร่างใหญ่ที่ออกมาตำหนิลู่

เสี่ยวเป่ามองพ่อทีวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยหันกลับมา “แม่ ทำไมพ่อถึงไม่หอมแก้มแม่เหมือนพวกเราล่ะ” ต้าเป่า ก็มองตามด้วยความสงสัยเช่นกัน ไป๋ถังลูบศีรษะของพวกเขาเบาๆ แล้วหัวเราะออกมา ดูเหมือนว่าสหายลู่หยางของเธอจะรุกกลับเป็นเสียด้วย เรื่องนี้ทำให้หญิงสาวยิ้มจนแก้มแทบปริ “มันเป็นการแสดงความรักของพ่อกับแม่ เอาละ…พวกลูกมากินกันต่อเถอะ” หญิงสาวกลัวว่าเด็กน้อยทั้งสองจะพูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่อีก จึงเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขา “พวกเรามาแข่งกันดีกว่า ใครกินหมดคนสุดท้ายจะต้องเป็นคนล้างจาน! มาเริ่มเลย…สาม สอง หนึ่ง!” เธอนับถอยหลังแล้วกัดแป้งจี่เข้าปากอย่างรวดเร็ว ต้าเป่าและเสี่ยวเป่าตกใจเพราะเห็นผู้เป็นแม่กินแป้งข้าวโพดจี่อย่างรวดเร็วในคำเดียว พวกเขาจึงรีบกินแป้งจี่ในมือบ้าง แต่ว่าขณะที่กำลังกินต้าเป่าก็เจตนาลดความเร็วลง เพื่อจะให้ตนเองกินหมดเป็นคนสุดท้าย ท้ายที่สุดต้าเป่าก็ได้เป็นคนล้างจาน ไป๋ถังรู้สึกไม่ดีที่ปล่อยให้เด็กล้างจานอีกครั้ง เธอนั่งยองๆ ข้างอ่างและมองไปที่เด็กน้อยสองคนทางด้านซ้ายและขวา ความจริงต้าเป

หลังจากหลี่กุ้ยหลันเอ่ยขอโทษไป๋ถัง เธอก็อุ้มหลานชายไว้บนตัก และหยอกล้อเขาเล่นอย่างอารมณ์ดี เพราะคิดถึงเงินรางวัลที่จะได้รับ หยอกไปหยอกมาหลานชายของเธอก็บอกว่าปวดฉี่ เด็กผู้ชายมักจะถอดกางเกงและปล่อยเบาที่ข้างถนนเป็นปกติอยู่แล้ว หลี่กุ้ยหลันชี้ไปที่ป่าไผ่ฝั่งตรงข้ามที่อยู่ไม่ไกล “ไปตรงโน้น”ป่าไผ่อยู่ไม่ไกลจากลานนวดข้าว ด้านล่างเป็นทางลาดเอียง และมีบ่อขยะอยู่ ปกติชาวบ้านจะทิ้งพวกเศษอาหารไว้ที่นี่ พอเน่าก็จะกลายเป็นปุ๋ย ทำให้ต้นไผ่สูงและหนาทึบ แต่ข้อเสียคือทำให้ลำต้นของกอไผ่มีเชื้อราสีขาว บางต้นก็กลายเป็นสีดำ เมื่อเดินผ่านบางครั้งก็ได้กลิ่นที่ไม่ดีเสี่ยวต้านหลานชายของหลี่กุ้ยหลันไม่กล้าไปคนเดียว ดังนั้นเขาจึงจับมือผู้เป็นย่าและขอให้เธอไปกับเขา หลี่กุ้ยหลันตามใจหลานชายและพาเขาเดินไปที่นั่น เธอถอดกางเกงของเด็กน้อยและปล่อยให้เขาทำธุระส่วนตัวเรื่องเช่นนี้พบเห็นได้ทั่วไปในชนบทและไม่มีใครให้ความสนใจมากนักในเวลานี้ชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่ในความตื่นกลัว พยายามมองไปรอบๆ กลัวว่าฆาตกรจะโผล่มาไป๋ถังมองไปที่ทางเดินฝั่งตรงข้ามเช่นกัน เธอเห็นลู่หยางกำลังเดินมาที่ลานนวดข้าวแห่งนี้ ในมือของเขาถือไก่ป่า

หัวหน้าหมู่บ้านไม่อยากฟังสองครอบครัวนี้ทะเลาะกันอีกเขาจึงตัดสินใจสรุปออกมา “เมื่อสักครู่สหายตำรวจก็บอกแล้วว่าเงินจะถูกตัดสินโดยผู้บังคับบัญชาของเขา หลี่กุ้ยหลันต่อให้คุณมาโวยวายอยู่ที่นี่ ก็เปลี่ยนแปลงจำนวนเงินไม่ได้ รีบแยกย้ายกันได้แล้ว”ไป๋ถังพยักหน้าอยากเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้นก็รอให้สหายตำรวจแบ่งเงินมา ทางการให้มาเท่าไหร่ฉันก็รับเท่านั้น ““ฉัน... “หลี่กุ้ยหลันโกรธจนพูดไม่ออก เดิมทีเธอต้องการโต้เถียงกับไป๋ถัง และขอให้หัวหน้าหมู่บ้านมอบเงินให้กับครอบครัวของพวกเธอมากขึ้นแต่หัวหน้าหมู่บ้านกลับไม่ฟังคำพูดโต้แย้งของตน ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!เงินหนึ่งร้อยหยวนมันควรจะเป็นของเธอทั้งหมด!หลี่กุ้ยหลันด้วยความโกรธและรู้สึกเสียดายเงิน จึงพูดเรื่องในอดีตออกมา “เอาล่ะ ในเมื่อพวกแกไม่ได้เห็นครอบครัวของฉันเป็นญาติ ถ้าอย่างนั้นก็คืนอาหารที่ยืมไปกลับมาให้หมด!”ลู่เฉิงเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อคุณแม่เขาก็รีบสนับสนุน “ใช่…คืนอาหารมา!”ในขณะนี้ทั้งสองคนพูดเช่นนี้บรรดาชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ก็ชี้ไปที่พวกเขา“พวกแกช่างไร้จิตสำนึกเสียจริง! ไป๋ถังเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือพวกแกนะ!”“ในเมื่อต้องการแยกแยะให้ชัดเจน ถ้าอ

ตั้งแต่สองสามีภรรยาพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างกัน ท่าทีของไป๋ถังและลู่หยางก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาในตอนนี้ราวกับคู่รักที่กำลังแต่งงานใหม่ ทั้งยังชอบทำตัวใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลา เมื่อลู่หยางหอมแก้มลูกชายทั้งสองและจูบลาไป๋ถัง เขาก็ออกไปทำงานรับแต้มตั้งแต่เช้า ในช่วงบ่ายวันนี้ชายหนุ่มวางแผนที่จะขึ้นไปบนเขาอีกครั้ง เด็ก ๆ รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพ่อกับแม่พวกเขาก้มหน้าแล้วส่งสายตาหรือให้กันด้วยความดีใจ มือเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่ายื่นขึ้นมาแตะท้องของเธอ “แม่กำลังจะให้กำเนิดน้องสาวให้ผมกับพี่ชายใช่ไหมครับ” “ห๊ะ… อะไรนะ!” ไป๋ถังตกใจ เสี่ยวเป่าก้มหน้าลงด้วยความเขินอายเล็กน้อย “เพราะผมเห็นพ่อกับแม่แสดงความรักกันบ่อยๆ เสี่ยวหูบอกว่าพ่อแม่ของเขาก็เป็นแบบนี้ ในเวลาไม่นานเขาก็มีน้องสาวเพิ่มขึ้นมา” ต้าเป่ากำลังฝึกเขียนตัวเลขอยู่ข้างๆ เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึม “แม่ไม่ต้องกังวล หากว่าแม่มีน้องชายและน้องสาวเพิ่มขึ้นมา ผมจะช่วยดูแลเองครับ” “พวกลูกนี่ละก็!” ไป๋ถังทำอะไรไม่ถูก ยื่นมือไปลูบหัวของพวกเขาสลับไปมา “แม่ไม่ต้องการมีน้องสาวหรือน้องชายในตอนนี้จ๊ะ พวกลูกอย่าเพิ่งคิดเร