All Chapters of ลิขิตรักเจ้าสาวเทพมังกรฟ้า: Chapter 1 - Chapter 10

ตั้งแต่จักรวาลถือกำเนิดขึ้น ดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน แดนสวรรค์ชั้นฟ้า โลกมนุษย์ และพิภพปีศาจ สำหรับแดนสวรรค์นั้นเล่ากันว่าเทพบรรพกาลเป็นผู้สร้างขึ้นและมอบหน้าที่ปกครองดินแดนแห่งนี้ให้มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่เหนือเทพเซียนทั้งปวงปกครองทั้งยังแบ่งทิศทั้งสี่ให้มีสัตว์เทพที่สร้างขึ้นจากพลังวิญญาณของมหาเทพกาลเวลานั้น ๆ ปกครอง สัตว์เทพแต่ละตนจะมีอายุตามกาลดับสูญของอายุขัยองค์มหาเทพที่สร้างพวกเขาขึ้นมา เว้นเสียแต่ว่า มหาเทพผู้ปลุกพลังสัตว์เทพขึ้นมาจะปลดปล่อยสัตว์เทพของตนให้เป็นอิสระก่อนหมดอายุขัยหน้าที่ของสัตว์เทพทั้งสี่ยิ่งใหญ่ยิ่งนัก แต่ละตนต้องคอยสร้างเขตอาคมปกคลุมแดนสวรรค์ที่ไม่มีพื้นที่สิ้นสุดเพื่อเป็นเกราะคุ้มภัยอันตรายจากพิภพปีศาจที่เล่าลือกันว่าปกครองโดยจอมมารชั่วร้ายที่ถือกำเนิดมาพร้อมเทพบรรพกาลของสวรรค์แดนสวรรค์ถูกเปลี่ยนองค์มหาเทพและสัตว์เทพมาแล้วนับไม่ถ้วน กระทั่งครั้งนี้แดนสวรรค์มีองค์มหาเทพนามว่า 'เทียนวั่ง' ปกครองอยู่ สัตว์เทพทั้งสี่ทิศจึงได้ถือกำเนิดขึ้นใหม่อีกครา...แดนเป่ย(ทิศเหนือ)ปกครองโดยเต่าดำ เสวียนอวี่ อายุสี่พันปีแดนหนาน(ทิศใต้)ปกครองโดยหงส์แดง จูฮวา

เพล้ง!เสียงของตกแตกดังขึ้นภายในกระท่อมหลังหนึ่ง เศษไหสุรากระจายเต็มพื้นไม้ใกล้กับดรุณีวัยเก้าขวบที่นั่งคุกเข่ากับพื้นก้มหน้ามองหน้าขาตนเองด้วยตัวสั่นเทาหลังจากสองอาหลานกลับจากตลาดในหมู่บ้าน หลี่ต้งผู้เป็นใหญ่สุดในกระท่อมหลังนี้เอาแต่ใส่อารมณ์กับหลี่ชิงชิงเพราะก่อนหน้าเขาถูกชาวบ้านระแวกใกล้เคียงบีบคั้นให้ออกจากหมู่บ้านนี้ไปด้วยข่าวลือเรื่องที่ลูกสาวบ้านนี้เป็นปีศาจครั้นคนสร้างเรื่องกลับมาถึงพอดีหลี่ต้งจึงระเบิดอารมณ์ใส่บุตรสาวอย่างไร้การถามไถ่"พี่ใหญ่ ท่านอย่าไปเชื่อข่าวลือพวกนั้นเลย เสี่ยวชิงของเราจะเป็นปีศาจได้เยี่ยงไร"หลี่จงพยายามพูดเตือนสติพี่ชายที่เป็นบิดาแท้ ๆ ของหลี่ชิงชิง หากแต่บัดนี้เขากำลังมองบุตรสาวด้วยดวงตาขวางราวคนตรงหน้าเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว"เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนนาง ถ้าไม่มีมูลมีหรือคนทั้งตลาดจะเล่าลือกันเช่นนั้น มิหนำซ้ำยังคอยมาขับไล่ครอบครัวเราออกจากหมู่บ้านอีก!"หลี่ต้งกล่าวอย่างฉุนเฉียวพลางมองหน้าบุตรสาวที่เอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมแก้ตัวสักครึ่งคำ"พี่ใหญ่ ท่านก็เห็นเสี่ยวชิงตั้งแต่ตัวแดงแล้ว เหตุใดถึงไปเชื่อคำคนนอกพวกนั้นเล่า"ลมหายใจหลี่ต้งสะดุดครู่หนึ่งเหมือนฉุกคิ

"ท่านคือ..."หลี่จงเคยเห็นการแต่งกายเช่นนี้ หากแต่เขากลับไม่รู้ชื่อนักพรตหญิงตรงหน้า"ข้าคือเจ้าสำนักเมฆาล่องลอย หยวนจี""ท่านแซ่หยวนหรือ ไม่ทราบท่านเกี่ยวข้องอันใดกับหยวนชิง"หลี่ต้งได้ยินชื่อแซ่ของนักพรตท่านนี้จากปากนางเองจึงใคร่สงสัย"เจ้ารู้จักหยวนชิง?"เจ้าสำนักหยวนจีทั้งดีใจระคนแปลกใจที่ชาวบ้านผู้นี้เอ่ยนามของพี่น้องร่วมสาบานนาง"นางคือพี่สะใภ้ข้า" หลี่จงเป็นคนตอบคำถามเพราะกลัวพี่ชายจะพลั้งปากพูดอะไรไม่เข้าหูนักพรตหญิงตรงหน้าเข้า"เช่นนั้นเองรึ ข้ากับหยวนชิงเป็นศิษย์จากสำนักเมฆาล่องลอยรุ่นแรก ถูกเจ้าสำนักรุ่นก่อนเก็บมาเลี้ยงจึงใช้แซ่เดียวกัน เปรียบเสมือนพี่น้องร่วมสาบานกัน"เจ้าสำนักเมฆาล่องลอยหยวนจีอธิบายสิ่งที่สกุลหลี่ไม่เคยรู้มาก่อนให้ฟัง"เหตุใดพี่สะใภ้ถึงไม่เคยบอกเรื่องนี้แก่เรา""เรื่องนี้หากเล่าแล้วยาวนัก เมื่อยี่สิบปีก่อน หยวนชิงกับข้าต่างก็ถูกอาจารย์หมายหัวไม่คนใดก็คนหนึ่งจะต้องได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักคนต่อไป ทว่าหยวนชิงมีนิสัยเป็นคนรักอิสระ ไม่ชอบอยู่ในกฎในเกณฑ์ นางไม่อยากถูกจองจำไว้ที่เขาเมฆาที่เงียบสงบนั้น สุดท้ายจึงตัดสินใจหนีลงจากเขาและปกปิดตัวตนจากสำนักเมฆาล่องลอยไม่ใ

"อาจารย์ป้า"ทันทีที่มาถึงที่พำนักส่วนตัวของเจ้าสำนักหยวนจี หลี่ชิงชิงก็รีบเข้ามากอดมาหอมผู้มีพระคุณของนางทันที"นี่ผู้ใดกัน เหตุใดถึงไม่คุ้นหน้า"หยวนจีแกล้งเย้าแหย่หลานรักเล่น ทำเอาคนถูกแกล้งถึงกับอมลมจนแก้มป่องทั้งสองข้าง แต่ก็แค่ประเดี๋ยว แก้มน้อย ๆ นั้นก็ซุกถูบนตักนิ่มของหยวนจีอย่างออดอ้อนเช่นเดิม"ชิงชิงคิดถึงอาจารย์ป้าที่สุดเจ้าค่ะ"มือบางเอื้อมขึ้นมาลูบผมบุตรสาวของศิษย์น้องนางที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าด้วยความเอ็นดู"คิดถึงอาจารย์แล้วตั้งใจใฝ่เรียน ฝึกในวิชาหรือไม่"คำถามแรกพุ่งเป้าไปเช่นนี้เลยหรือ แต่ไม่เป็นไร หลี่ชิงชิงไม่เคยออกนอกลู่นอกทางอยู่แล้ว"ตอนนี้ข้าฝึกชำระจิตที่ถ้ำเหมันต์จนเรียกว่าสนิทกับภูติน้ำแข็งได้แล้ว"คนถูกถามคุยโวโอ้อวดอย่างภูมิใจ"หืม... เหมือนเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเล่าตั้งแต่อาจารย์ยังไม่เข้าฌานมิใช่หรือ"คนถูกจับได้ว่าแอบเกเรวิชาไม่เลื่อนขั้นถึงกับยิ้มแห้งหัวเราะแหะ ๆ แก้เขิน"โธ่ ท่านป้าคนสวย ชิงเอ๋อร์หมายถึงว่าตอนนี้มีเพื่อนเป็นภูติน้ำแข็งเพิ่มมาอีกเป็นกองทัพ เยอะกว่าเมื่อก่อนตั้ง..."นัยน์ตาน้ำหมึกกลอกกลิ้งไปมาคล้ายกำลังนับจำนวนในใจ เวลาที่หลี่ชิงชิงจะออดอ

"มนุษย์ผู้ใดถึงได้มีอาคมแก่กล้าสามารถปิดผนึกพลังสัตว์เทพอย่างพวกเราได้"เสวียนอวี่กล่าวอย่างสงสัย"ผู้ที่สามารถผนึกพลังเทพได้ต้องเป็นขั้นปรมาจารย์หรือไม่ก็นักพรตที่บำเพ็ญเพียรไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยปีมนุษย์"ทั้งเต่าดำและมังกรฟ้าต่างคิดเช่นเดียวกับสิ่งที่มหาเทพเทียนวั่งกล่าว"ที่เจ้าออกฌานในครั้งนี้เพราะสะสมพลังวิญญาณได้มากแล้วหรือ"มหาเทพเทียนวั่งรับรู้ถึงพลังที่ไหลเวียนในตัวของตนเองเพิ่มพูลขึ้น เช่นนี้แปลว่ามังกรฟ้าคงสั่งสมพลังมาได้มากเช่นกัน"ได้กลับคืนมาประมาณหนึ่ง แต่ยังไม่เพียงพอถึงห้าในสิบส่วน"เข้าฌานมาครึ่งปี อย่างน้อยพลังใหม่บวกพลังเก่าที่หลงเหลืออยู่ต้องได้กลับคืนมามากกว่าแปดส่วนถึงจะถูก หากเป็นเช่นนี้เท่ากับว่าการเข้าฌานของเขาเสียเวลาเปล่าแล้ว"หรือเพราะพลังวิญญาณครึ่งหนึ่งของเจ้าอยู่กับมนุษย์ ทำให้การเพิ่มพลังวิญญาณขัดแย้งกัน"เทียนหั่วหลงก็คิดเช่นเดียวกับที่มหาเทพเทียนวั่งกล่าว"แล้วเหตุใดจู่ ๆ เจ้าถึงออกจากฌาน หรือว่าพวกข้ามารบกวน" เสวียนอวี่ถามไถ่บ้าง"มิใช่เพราะเหตุนั้น เมื่อครู่แม้จะแค่ประเดี๋ยวเดียวแต่ข้าก็รับรู้ได้ถึงพลังวิญญาณที่หายไป""หมายความเช่นไร"ไม่ใช่แค่มหาเทพ