ความขมขื่นที่ปกปิดไว้ / 1

เพล้ง!

เสียงของตกแตกดังขึ้นภายในกระท่อมหลังหนึ่ง เศษไหสุรากระจายเต็มพื้นไม้ใกล้กับดรุณีวัยเก้าขวบที่นั่งคุกเข่ากับพื้นก้มหน้ามองหน้าขาตนเองด้วยตัวสั่นเทา

หลังจากสองอาหลานกลับจากตลาดในหมู่บ้าน หลี่ต้งผู้เป็นใหญ่สุดในกระท่อมหลังนี้เอาแต่ใส่อารมณ์กับหลี่ชิงชิงเพราะก่อนหน้าเขาถูกชาวบ้านระแวกใกล้เคียงบีบคั้นให้ออกจากหมู่บ้านนี้ไปด้วยข่าวลือเรื่องที่ลูกสาวบ้านนี้เป็นปีศาจ

ครั้นคนสร้างเรื่องกลับมาถึงพอดีหลี่ต้งจึงระเบิดอารมณ์ใส่บุตรสาวอย่างไร้การถามไถ่

"พี่ใหญ่ ท่านอย่าไปเชื่อข่าวลือพวกนั้นเลย เสี่ยวชิงของเราจะเป็นปีศาจได้เยี่ยงไร"

หลี่จงพยายามพูดเตือนสติพี่ชายที่เป็นบิดาแท้ ๆ ของหลี่ชิงชิง หากแต่บัดนี้เขากำลังมองบุตรสาวด้วยดวงตาขวางราวคนตรงหน้าเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

"เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนนาง ถ้าไม่มีมูลมีหรือคนทั้งตลาดจะเล่าลือกันเช่นนั้น มิหนำซ้ำยังคอยมาขับไล่ครอบครัวเราออกจากหมู่บ้านอีก!"

หลี่ต้งกล่าวอย่างฉุนเฉียวพลางมองหน้าบุตรสาวที่เอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมแก้ตัวสักครึ่งคำ

"พี่ใหญ่ ท่านก็เห็นเสี่ยวชิงตั้งแต่ตัวแดงแล้ว เหตุใดถึงไปเชื่อคำคนนอกพวกนั้นเล่า"

ลมหายใจหลี่ต้งสะดุดครู่หนึ่งเหมือนฉุกคิดได้ ทว่าพอนึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อนขึ้นมาความฉุนเฉียวก็แล่นขึ้นสมองอีกระรอก

"แม่เจ้าสมสู่กับปีศาจ เจ้าเป็นเลือดเนื้อของปีศาจตนนั้น!"

ในที่สุดสิ่งที่หลี่ต้งเห็นเมื่อสิบปีก่อนและเก็บงำไว้คนเดียวก็หลุดออกจากปากเขาแล้วในวันนี้

ไม่ทน! เขาจะไม่ทนหลอกตัวเองในสิ่งที่เห็นเมื่อสิบปีก่อนอีกแล้ว

"ท่านพ่อหมายความเช่นไรเจ้าคะ ผู้ใดคือเลือดเนื้อของปีศาจ"

หลี่ชิงชิงเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยความใคร่สงสัยระคนหวาดกลัวในคำตอบที่บิดาจะเอ่ยในเวลาต่อมา

"แม่เจ้าทำให้ข้ากลายเป็นคนหน้าโง่สวมหมวกเขียวอยู่หลายปี(ถูกภรรยานอกใจ) แอบลักลอบออกไปสมสู่กับปีศาจ สมควรแล้วที่สุดท้ายถูกปีศาจนั่นฆ่าตายหลังจากคลอดเจ้าแล้ว!"

สิ่งที่หลี่จงและหลี่ชิงชิงไม่เคยรู้มาก่อนถูกคนเก็บความลับนี้ไว้มาเป็นเวลาสิบปียอมง้างปากบอกเล่าตามสิ่งที่เขาเห็น

"พี่ใหญ่! ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรืออย่างไรถึงได้กล่าวหาพี่สะใภ้เช่นนั้น"

"ข้าพูดความจริง เมื่อสิบปีก่อนเจ้าก็รู้ว่าหยวนชิงนางคลอดลูกที่ใดและตายที่ใด"

สองพี่น้องถกเถียงกันเรื่องเก่าที่หลี่ชิงชิงไม่รู้เพราะนางเพิ่งลืมตาดูโลกใบนี้

"พ...พวกท่านกำลังพูดเรื่องอันใดเจ้าคะ เหตุใดถึงได้บอกว่าท่านแม่ถูกปีศาจฆ่าตาย"

หลี่ชิงชิงไม่สนใจว่านางจะเป็นลูกปีศาจหรือไม่ สิ่งที่นางสนใจคือเรื่องการตายของมารดามากกว่า

"ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าไปฟังที่พ่อเจ้าพูดเลย วันนี้พ่อเจ้าคงดื่มมากไปหน่อย"

"ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงบอกว่าท่านแม่ถูกปีศาจสังหารเจ้าคะ ท่านแม่มิได้ป่วยจนสิ้นใจหรอกหรือ"

บัดนี้คำพูดก่อนหน้าของอาสี่นางมิได้เข้าหูหลี่ชิงชิงเลย ดวงตาสวยหม่นหมองลงราวกับมีเมฆหมอกบดบัง พร่ำรอคำตอบที่หวังชโลมจิตใจปวดร้าวนี้

ตั้งแต่เกิดมาหลี่ชิงชิงก็อาภัพมารดาแล้ว แม้แต่ภาพวาดของมารดานางยังไม่เคยเห็น มีเพียงการพรรณนาของหลี่จงที่คอยเล่าให้ฟังว่ามารดามีหน้าตาเช่นไรนางจึงจินตนาการตาม

"ท่านพ่อ ท่านตอบข้าสิ ไหนท่านเล่าให้ข้าฟังตั้งแต่ข้ารู้ความว่าท่านแม่ป่วยจนสิ้นใจไงเจ้าคะ"

เสียงเล็กสั่นสะอื้น ม่านน้ำตาเอ่อนองจนไหลอาบข้างแก้มทั้งสอง

หลี่จงที่เพิ่งได้ยินเรื่องเล่าใหม่ของพี่ชายถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งข้างหลี่ชิงชิง

"เสี่ยวชิงของอา เจ้าอย่าฟังพ่อเจ้าเลย ปีศาจไม่มีบนโลกนี้ พ่อเจ้าแค่ดื่มมากจนเลอะเลือน..."

"ข้ามีสติทุกอย่าง ตั้งแต่เจ้าเกิดจนถึงตอนนี้ อาการปวดแสบปวดร้อนราวไฟแผดเผายังคงเกิดขึ้นทุกคืนจันทร์เต็มดวงมิใช่หรือ"

สิ่งที่บิดาถามทำเอาหลี่ชิงชิงจุกที่หน้าอก

อาการประหลาดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ปวดแสบปวดร้อนราวในกายมีไฟแผดเผามักจะเกิดกับตัวนางทุกคืนจันทร์เต็มดวงจริง ๆ

ยิ่งนางโตขึ้น นางยิ่งรับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผดเผาในตัวนางทวีคูณตามอายุ

"ท่านบอกว่ามันคือโรคประจำตัวข้ามิใช่หรือเจ้าคะ"

หลี่ชิงชิงถามด้วยเสียงสั่นเครือ ในใจวูบโหวง ในหัวสับสนกับเรื่องเล่าใหม่

"ที่ผ่านมาข้าโกหก! คงเพราะสวรรค์สงสารคนโง่เช่นข้าที่ถูกสวมหมวกเขียวมานาน วันที่เจ้าเกิดข้าจึงเห็นความจริงทุกอย่าง วันนั้นแม่เจ้าตั้งใจหนีไปกับปีศาจตนนั้นที่ตีนเขาเซียนลู่ เดิมที่วิสัยของปีศาจก็จิตใจต่ำช้าอยู่แล้ว มันคงไม่ยอมรับเด็กที่เป็นครึ่งปีศาจครึ่งมนุษย์เช่นเจ้าจึงได้ฆ่าแม่เจ้าปิดปากและกำลังจะฆ่าเจ้าเป็นรายต่อไป เวลานั้นข้ามิได้คำนึงเรื่องถูกแม่เจ้านอกใจ ความเป็นบิดาของข้ากลัวแต่ลูกจะเป็นอันตรายจึงเสี่ยงชีวิตรีบเข้าไปอุ้มเจ้าหนีมา คิดผิดจริง ๆ ครั้งนั้นข้าใจอ่อนเกินไปที่ช่วยสายเลือดปีศาจแถมเลี้ยงลูกปีศาจอย่างเจ้ามาถึงสิบปีเช่นนี้"

หลี่ต้งเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เขาเห็นเมื่อสิบปีก่อนให้ผู้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวทั้งสองคนฟัง

"เหตุใดตอนนั้นท่านไม่พูดเช่นนี้"