สี่สัตว์เทพสวรรค์ / 1

แดนสวรรค์ , หุบเขาวังมังกรฟ้า

"เรียนมหาเทพ นายท่านยังไม่ออกจากฌานขอรับ"

ภูติหิ่งห้อยอาเล่ย ภูติรับใช้คนสนิทของเทียนหั่วหลงรายงานมหาเทพผู้ครองแดนสวรรค์ที่วันนี้เขามีเรื่องต้องคุยกับเจ้าของหุบเขาวังมังกรฟ้าแห่งนี้ให้กระจ่าง

"ข้าจะเข้าไปดึงเจ้ามังกรหัวดื้อออกจากฌานให้ท่านเอง"

เสียงหงุดหงิดใจของพยัคฆ์ขาวไป๋จินซวนเอ่ยขึ้น

เดิมที่วิสัยของไป๋จินซวนชอบอิสระ เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ พูดจาโผงผาง หากคนไม่สนิทด้วยจะมองว่าเขาก้าวร้าวไม่รู้จักยำเกรงผู้อาวุโสกว่า

"เจ้าเสือขาวอันธพาล เอะอะก็จะใช้แต่กำลัง"

เสียงสตรีนางหนึ่งเหินเวหาลงมายืนเคียงข้างมหาเทพเทียนวั่งพร้อมกล่าวตำหนิไป๋จินซวน

"หงส์เพลิงเช่นเจ้ากล้าตำหนิผู้อาวุโสกว่าเช่นข้ารึ!"

"ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อเจ้าแก่แต่อายุ หากสมองอ่อนกว่าข้ายิ่งนัก"

หงส์เพลิงจูฮวาเหยียน สตรีนางเดียวที่เป็นหนึ่งในสี่สัตว์เทพแลบลิ้นปริ้นตาเย้าแหย่คู่กัดอย่างพยัคฆ์ขาวไป๋จินซวน

"พวกเจ้าสำรวมด้วย"

เสียงทุ้มมาพร้อมรูปลักษณ์ที่สงบนิ่งและงดงามของเต่าดำเสวียนอวี่ดังปราม

"คาราวะมหาเทพเทียนวั่ง"

ผู้อาวุโสสุดอย่างเต่าดำรีบค้อมคำนับองค์มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้ทั้งไป๋จินซวนและจูฮวาเหยียนรีบน้อมคำนับตาม

"พวกเจ้ามีวิธีอันใดที่จะให้มังกรฟ้าออกจากฌานได้หรือไม่"

มหาเทพเทียนวั่งหารือกับเหล่าสัตว์เทพทั้งสามที่มีพลังวิญญาณของเขาอยู่ในร่างกายถึงแปดส่วนจึงกลายมาเป็นสัตว์เทพบนแดนสวรรค์แห่งนี้

"นิสัยของมังกรฟ้าใช่ว่าท่านจะไม่รู้จัก"

เสวียนอวี่ที่มีอายุมานานถึงสี่พันปีกล่าวขึ้น

"มังกรฟ้าคงหมดหนทางจะตามหาสตรีนางนั้นจึงตั้งใจหลบหน้าเซียนท่านอื่นด้วยการเข้าฌานแทน"

"เจ้าเสือนิสัยไม่ดีอย่ามาใส่ร้ายหลงหลงของข้านะ! คนฉลาดอย่างเขามีหรือจะอับจนหนทางตามหาพลังวิญญาณกลับมา"

"งั้นเจ้าบอกเหตุผลมาสิ เหตุใดมังกรฟ้าถึงเข้าฌานนานเพียงนี้"

"เพราะเขาฉลาดกว่าเจ้าคงคาดเดาเอาไว้แล้วว่าการดึงพลังกลับมาอาจต้องใช้พลังเยอะเลยต้องเตรียมความพร้อมเอาไว้"

จูฮวาเหยียนเถียงไป๋จินซวนคอเป็นเอ็นที่กล้ากล่าวหาผู้มีพระคุณแถมยังเป็นชายในดวงใจของนาง

"ชิ! แตะไม่ได้เชียวนะเจ้ามังกรเฒ่าเนี่ย"

"หากยังไม่เลิกปากเสียข้าจะย่างเสือกินก็วันนี้แล"

"กลัวจังเลย"

"นี่เจ้า!"

"พอได้แล้ว"

เป็นมหาเทพเทียนวั่งที่ทนเสียงโวยวายของสัตว์เทพทั้งสองนี้ไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากห้ามปราม

"นายท่านเจ้าได้บอกไว้หรือไม่จะออกจากฌานเมื่อไร"

มหาเทพเทียนวั่งเอ่ยถามภูติข้างกายมังกรฟ้า

"นายท่านไม่ได้สั่งการเรื่องเวลาข้าน้อยไว้ บอกเพียงแค่ว่าห้ามผู้ใดเข้ามาทำลายความสงบของที่นี่"

ปลายเสียงออกแนวแผ่วเบาลงเมื่อสายตาของภูติหิ่งห้อยแอบชำเรืองมองไป๋จินซวนกับจูฮวาเหยียนเงียบ ๆ

"เจ้ามังกรเฒ่าสั่งห้ามเจ้ามาที่นี่ได้ยินหรือยัง"

ไป๋จินซวนเหน็บแนมสตรีเพียงหนึ่งเดียวหวังให้เจ็บปวดใจเล่น

"เจ้าภูติเรืองแสงนี่เอ่ยชื่อข้าตอนไหน"

จูฮวาเหยียนลอยหน้าลอยตาไม่สนใจสายตาที่ภูติหิ่งห้อยมองนางตอนที่แจ้งประสงค์ของเจ้านายให้ฟัง

ในเมื่อมังกรฟ้าไม่ได้แจ้งชื่อใครไว้เป็นพิเศษ เหตุใดนางจะต้องยอมรับว่าเขาหมายถึงตัวนางที่จะมาทำลายความสงบสุขในหุบเขาวังมังกรกัน

"เฮ้อ พวกเจ้าเงียบเสียงสักเค่อหนึ่งได้หรือไม่"

"ไม่!"

สองเสียงประสานตอบเสวียนอวี่ทำเอาคนเงียบ สุขุมอย่างเต่าดำถึงกับส่ายหน้าเลิกสนใจสองคนนี้ทันที

"ท่านมหาเทพมีแผนการอันใดหรือไม่"

มหาเทพเทียนวั่งไร้คำตอบ เขามองไปยังประตูถ้ำที่ถูกผนึกด้วยอาคมของมังกรฟ้าไม่ให้คนนอกเข้าไปรบกวน

เขตอาคมแค่นี้มหาเทพอย่างเขาหรือจะแก้มิได้ เพียงแต่มหาเทพเทียนวั่งอยากให้เกียรติคนที่อยู่ด้านในไม่อยากบุกรุกเข้าไปตามใจตนให้ถูกครหา

"คงทำได้เพียงต้องรอ" เสียงปล่อยวางดังขึ้น

ไม่รู้ว่ามังกรฟ้าผู้นี้จะให้เหล่าทวยเทพบนชั้นฟ้ามาถลกผมดำบนศีรษะเขาให้หมดก่อนขึ้นสีขาวหรือไร บอกจะเข้าฌานเพียงไม่กี่วันแล้วค่อยลงไปตามหาพลังวิญญาณที่ถ่ายทอดให้สตรีท้องแก่นางนั้แต่กลับเงียบหาย

นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีสวรรค์แล้วที่เทียนหั่วหลงหลบเข้าฌาน ยังไม่พอให้เขารวบรวมพลังแล้วออกตามหาทายาทของสตรีนางนั้นที่ตอนนี้น่าจะโตเป็นสาวอีกหรือ

ครึ่งปีที่เขาไม่อยู่รอยร้าวของเขตอาคมแดนบูรพาอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด เป็นมหาเทพเทียนวั่งที่คอยใช้พลังวิญญาณของตนส่งเสริมให้เป็นบางครั้งคราว แต่เพราะเขตอาคมถูกสร้างไว้ด้วยสี่สัตว์เทพคุ้มกันเท่านั้น ต่อให้เป็นพลังของมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ก็ช่วยได้เพียงชั่วคราวไม่ยั่งยืนเหมือนพลังวิญญานสัตว์เทพโดยสมบูรณ์

แวบ...

ทว่ามหาเทพตัดพ้อความผิดของมังกรฟ้าในใจได้เพียงครู่เดียว แสงสีเขียวมรกตราวพฤกษาบริสุทธิ์ก็พวยพุ่งออกมาจากปากถ้ำที่พวกเขายืนรออยู่

"นายท่านออกจากฌานแล้ว"

ภูติหิ่งห้อยรีบน้อมคำนับเพื่อเป็นการต้อนรับการออกจากฌานของเจ้านายที่รอคอยมาหลายปี

"อาหลง อื้อ ๆ"

เสวียนอวี่รีบร่ายอาคมปิดปากจูฮวาเหยียนพร้อมจองจำทั้งไป๋จินซวนไม่ให้เข้ามาวุ่นวายการหารือธุระในครั้งนี้

"เจ้าออกมาแล้ว"

"คำนับมหาเทพ"

มังกรฟ้าเทียนหั่วหลงผู้ปกครองเขตแดนบูรพารีบคุกเข่าทำความเคารพนายเหนือหัวทันที

"ลุกขึ้นเถิด"

รอยยิ้มและแววตาของมหาเทพเทียนวั่งที่มองเทียนหั่วหลงช่างอบอุ่นยิ่งนัก

จะไม่ให้เขามองมังกรฟ้าตนนี้อย่างอบอุ่นได้เช่นไร ในเมื่อครึ่งหนึ่งของมังกรฟ้ามีโลหิตของเขาไหลเวียนอยู่

"ข้าขออภัยที่ใช้เวลาเข้าฌานนานเช่นนี้"

"เจ้าคงมีเหตุผล"

ในแววตาของมหาเทพเทียนวั่งที่มองเทียนหั่วหลงมีแต่ความเข้าอกเข้าใจเขา

หรือนี่จะเรียกว่าการเชื่อใจกันและกันของสัตว์คู่กายและนายของมัน

"หนึ่งปีก่อนที่พลังข้าอ่อนแรงลงจนทำให้ครึ่งปีให้หลังเขตอาคมสั่นสะเทือนเกิดรอยร้าว ข้าควรรีบตามหาพลังคืนตั้งแต่ตอนนั้น ทว่าไม่รู้ผู้ใดกันที่สามารถผนึกปราณอัคคีของข้าได้ ทำให้หาเบาะแสไม่พบว่าตอนนั้นปราณอัคคีข้าอยู่ที่ใด"

เทียนหั่วหลงรีบอธิบายถึงสิ่งที่เขาเก็บงำเอาไว้มาตลอดให้ทุกคนที่อยู่ที่แห่งนี้เข้าใจในการกระทำของเขา