All Chapters of ลิขิตรักเจ้าสาวเทพมังกรฟ้า: Chapter 31 - Chapter 40

ครานี้กว่างเซียงเซียงรู้สึกโกรธคนตรงหน้าจริงแล้ว นางไม่คิดว่าหลี่ชิงชิงจะคิดตื้นเขินหนีไปเพียงลำพังเช่นนี้“เซียงเซียงข้าขอโทษ”หลี่ชิงชิงรีบเอ่ยขอโทษออกไปอย่างจริงใจกว่างเซียงเซียงทำเพียงเชิดใบหน้างามหนีไปอีกทางอย่างแง่งอน“หนทางข้างหน้าข้าอาจจะนำพาอันตรายมาแก่เจ้าหรือคนรอบข้าง”“แล้วเช่นไร เจ้าเห็นสหายผู้นี้เป็นคนไร้วิชา เอาตัวรอดไม่ได้หรือ”หลี่ชิงชิงรีบส่ายหน้า นางไม่ได้มีใจคิดดูถูกวิชาที่กว่างเซียงเซียงมีเพียงแต่ว่าอดีตที่พบเจอทำให้นางกลัว กลัวว่าคนที่อยู่กับนางหรือเกี่ยวข้องกับตนจะมีจุดจบเช่นบิดาและท่านอาของนาง“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้มีเจตนาจะทิ้งเจ้าหรือดูแคลนวิชาของเจ้า”“เช่นนั้นแล้วเจ้าเลยหลบหน้าข้าคิดจะเดินทางคนเดียวเช่นนี้หรือ”หลี่ชิงชิงได้แต่ส่งสายตาสำนึกผิดไร้ซึ่งคำพูดที่จะหลุดออกจากปาก“เสี่ยวชิง เจ้ากับข้าเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งเกือบสิบปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมายเท่าใดเจ้าจำไม่ได้?”“ข้า...”“ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกลัวข้าจะเป็นอันตราย แต่อย่าลืมคำสัตย์ที่เรากล่าวต่อหน้าศาลบรรพชนท่านเจ้าสำนักรุ่นก่อน ๆ สิ”“เป็นตายร่วมกัน”“อืม เป็นตายร่วมกัน นี่คือคำสัตย์ที่เราให้ไว้ตั้ง

: ปีศาจบุปผา :เขาเปี่ยงเซิง...หลี่ชิงชิงและกว่างเซียงเซียงรวมถึงแขกของหอเซี่ยหลันที่พักฝั่งเดียวกับพวกนางต่างถูกพาตัวมายังถ้ำลึกบนเขาเปี่ยงเซิงอย่างไม่รู้ตัว"เจ้าบุปผา วันนี้ข้านำสตรีงดงามมาให้ท่านเลือกห้าคนเจ้าค่ะ"เสียงปีศาจจื่อจิงรายงานเจ้าบุปผาของตน"ทำได้ดีมาก ข้าจะแบ่งมนุษย์พวกนี้ให้เป็นของเล่นเจ้าคนนึง"เสียงอ่อนหวานดังขึ้นอย่างชอบใจ ก่อนจะสะบัดมือเพียงครั้งเดียวสตรีนางหนึ่งก็หายวับมากองอยู่แทบเท้าของปีศาจจื่อจิงแล้ว"ขอบคุณเจ้าบุปผา"เมื่อถูกตกรางวัลเรียบร้อย ปีศาจตนนั้นก็รีบเร้นกายกลับไปยังต้นจื่อจิงที่เป็นที่อาศัยและร่างแท้ของนางทันทีถ้ำแห่งนี้จึงเหลือเพียงเจ้าบุปผาอี่ฮวากับสตรีอีกสี่นางปีศาจอี่ฮวาเหลียวมองสตรีที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้าครู่หนึ่งก่อนจะเลือกหนึ่งในสี่ให้ลอยขึ้นกลางอากาศเพื่อดื่มกินเลือดและดวงวิญญาณของสตรีเคราะห์ร้ายนางนั้น ชั่วพริบตาเดียวร่างที่มีเนื้อหนังกลับแห้งเหี่ยวเหลือเพียงเศษเสื้อผ้าที่ตกลงสู่พื้นดิน"ไม่ได้เรื่อง!"ปีศาจอี่ฮวาตนนี้หนีออกมาจากแดนปีศาจเมื่อครึ่งเดือนก่อน นางใช้วิชาหมอกลวงตาสร้างทิวทัศน์บุปผาเพื่อหลอกล่อมนุษย์ให้มาพักที่หอเซี่ยหลันจากนั

'ตอนนี้แดนปีศาจคงรับรู้ถึงพลังของเจ้าปีศาจทั้งปวงที่อ่อนแอลงแล้ว หลังจากนี้ความวุ่นวายของจริงคงเริ่มขึ้น'เทียนหลงเซ่อกล่าวอย่างเยือกเย็นไร้ความเห็นอกเห็นใจหรือสงสารมังกรฟ้าในตอนนี้หากเป็นเขาคงยอมปล่อยให้มนุษย์นางนี้ถูกอัคคีมรกตเผาจนมอดไหม้แทนที่จะยอมสละอายุขัยพันปีเพื่อต่อชีวิตมดปลวกที่แสนสั้นให้มนุษย์อ่อนแอได้อยู่สร้างปัญหาต่อตุบ!หลังจากเทียนหลงเซ่อตัดการสื่อสารไป มังกรฟ้าผู้ยิ่งใหญ่ก็หมดสติล้มกองกับพื้นอยู่ข้าง ๆ หลี่ชิงชิงผ่านมาราวหนึ่งก้านธูป...หลังจากที่ได้รับพลังต่ออายุขัยของมังกรฟ้า กำลังภายในที่สะท้อนกลับของหลี่ชิงชิงก็กลับมาเป็นปกติ รวมถึงอัคคีมรกตที่ไม่สำแดงฤทธิ์ในคืนจันทร์เต็มดวงเช่นทุกที ส่งผลให้นางค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับหินงอกหินย้อยที่อยู่ภายในถ้ำแห่งนี้"ถ้ำ?"หลี่ชิงชิงไม่แน่ใจว่านี่คือถ้ำของปีศาจบุปผาหรือไม่จึงรีบตื่นตัวลุกพราดขึ้นมา หากแต่เมื่อลองสำรวจดูแล้วกลับเป็นคนละสถานที่กับที่นางต่อสู้กับปีศาจบุปผาเมื่อครู่"เซียงเซียง!"กำลังจะลุกจากแท่นหินที่นั่งอยู่สายตากลับสะท้อนเข้ากับร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่นอนสลบอยู่บนพื้น"คุณชายเทียน!"หลี่ชิงชิงรู้สึกประหลาดใ

การต่อสู้ระหว่างเทพและปีศาจดำเนินไปนานเท่าไรไม่มีผู้ใดจดจำ หากแต่ฝ่ายเทพเซียนกลับสูญเสียเป็นส่วนใหญ่ สัตว์เทพทั้งสามที่แข็งแกร่งที่สุดในเพลานี้เริ่มหมดสิ้นเรี่ยวแรงและพลังวิญญาณหงส์เพลิงฝืนใช้พลังจนหมดสิ้นนางล้มทั้งยืนหมดสติหากแต่ยังคงกอดปกป้องภูติบุปผาน้อยไว้ในอ้อมอก"จูฮวาเหยียน!"ไป๋จินซวนร้องเรียกสหายสัตว์เทพอย่างลนลาน หางตาเขามองเห็นปีศาจตนหนึ่งกำลังจะลอบทำร้ายหงส์เพลิงที่หมดสติอยู่ ไป๋จินซวนรีบซัดพลังเฮือกสุดท้ายปกป้องหงส์เพลิงไว้ได้ทัน ส่วนตนเองก็เพลี้ยงพร้ำรับการโจมตีจากจูมู่เซิงจนกระอักเลือดทรุดลงกองกับพื้นเสวียนอวี่รีบร่ายอาคมปกป้องสหายสัตว์เทพทั้งสองจากการโจมตีของเหล่าปีศาจที่พร้อมเข้าซ้ำคนอ่อนแอ พลังของเต่าดำในกายเริ่มถดถอยไม่ต่างจากคนอื่น ๆ เขามองไปยังตำหนักเทียนเซิงของมหาเทพ ในใจเป็นห่วงผู้เป็นเจ้าสวรรค์ที่ยังบำเพ็ญเพียรไม่สามารถออกมากลางคันได้เพียงแค่ชั่วพริบตาที่ลมหายใจเต่าดำกำลังจะหมดลง สายอัสนีบาตอันทรงพลังผ่าลงกลางศึกเทพและมารจนพื้นที่ย้อมไปด้วยสีแดงฉานแตกร้าวเป็นทางยาว"ปีศาจตนใดกล้ารบกวนเวลานอนของข้า"เสียงอันทรงพลังดังกึกก้องสะท้านไปทั่วแดนสวรรค์ชั้นฟ้า แสงแลบ

: ตกสู่วิถีมาร :ครึ่งชั่วยามต่อมา...หลี่ชิงชิงนั่งเฝ้าเจ้าสำนักหยวนจีอย่างไม่หลับไม่นอน เมื่อเห็นว่าอาจารย์ป้าของนางชีพจรคงที ลมปราณกลับมาเดินปกติจึงผละออกมานั่งคิดถึงเทียนหั่วหลง นางไม่รู้ว่าป่านนี้มังกรฟ้าผู้นั้นจะฟื้นแล้วหรือยัง"กินอะไรก่อนเถิด"หยวนอวิ๋นที่เดินตรวจตราเขตอาคมปากถ้ำเสร็จจึงเดินกลับมาดูแลศิษย์น้องห้า เขาหยิบแผ่นแป้งทอดติดมือมายื่นให้หลี่ชิงชิง"ข้ายังไม่หิว"แม้หลี่ชิงชิงจะปฏิเสธแต่หยวนอวิ๋นก็มองออกว่าศิษย์น้องผู้นี้คงมีเรื่องในใจให้คิดจนกินอะไรไม่ลงมากกว่าเขาจึงเปลี่ยนวิธีแบฝ่ามือออกเพื่อขออะไรบางอย่าง"ถุงเฉียนคุน""อ้อ นี่เจ้าค่ะ"หลี่ชิงชิงรีบปลดถุงเฉียนคุนส่งคืนให้เจ้าของหยวนอวิ๋นรับมาก่อนจะเทเอาของบางอย่างออกมา"ลูกกวาด"หลี่ชิงชิงเห็นลูกกวาดหลากสีถึงกับดีใจ"อ้าปาก"หยวนอวิ๋นแกะลูกกวาดออกมาหนึ่งเม็ดพร้อมสั่งให้คนตาลุกวาวเมื่อเห็นของชอบอ้าปาก"หวานไหม""อื้อ"หลี่ชิงชิงเคี้ยวลูกกวาดที่ศิษย์พี่ใหญ่ป้อนให้ตุ้ย ๆ ด้วยความอารมณ์ดีหยวนอวิ๋นเห็นศิษย์น้องที่เอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวดมาหลายชั่วยามยิ้มออกเขาก็โล่งใจ เผลอเอื้อมมือไปลูบผมหลี่ชิงชิงด้วยความเอ็นดู"ก่อนหน