บททั้งหมดของ ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 ความฝัน (1)ในค่ำคืนที่มีพายุฝนกระหน่ำโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย หลี่เฟยหลง นักเขียนนิยายมีชื่อเจ้าของนามปากกา โหวเมี่ยนเถียว เธอตกอยู่ในห้วงฝันอยู่หลายฉาก ถึงบทในนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดที่ตัวเองนั้นกำลังแต่งมาจนใกล้จะถึงครึ่งเรื่องแล้วราวกับว่าตัวของเธอนั้นกำลังเข้าไปเป็นผู้กำกับบทนิยายนั้น เฟยหลงฝันถึงฉากที่หลี่เฟยหลงยังเขียนบรรยายไว้ได้ไม่จบดี ก่อนจะเห็นภาพที่มีหญิงสาวนักปรุงยาผู้หนึ่ง ที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับตัวของเธอยิ่งนัก“เอ๊ะ? นั่นใคร.. ทำไมหน้าตาเธอเหมือนกับเราแบบนี้ละ”หญิงสาวผู้นั้นเดินทางเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อนำยาที่นางปรุงเสร็จขึ้นถวายแก่พระองค์ที่พำนักอยู่ในห้องทรงงาน เฟยหลงยังคงจดจ้องตั้งใจมองภาพที่เห็นทั้งหมดที่ลอยอยู่ในหัวของเธอราวกับว่าตัวเธอนั้นกำลังดูภาพยนตร์3มิติ'พระองค์ทรงดื่มยาเถิดเพคะ''แม่นางเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร''พระสนมทรงมีคำสั่งให้หม่อมฉันนำโอสถมาถวายฮ่องเต้เพคะ''อืม.. ขอบใจเจ้ามาก เจ้าวางไว้ตรงนั้นก่อน''พระสนมทรงรับสั่งหม่อมฉันไว้ว่าต้องให้พระองค์ทรงดื่มให้หม่อมฉันเห็นเพคะ พระสนมทรงเป็นห่วงพระองค์มากเพื่อให้อาการป่วยของพระองค์จะได้ดีขึ้นเพคะ’เ

ตอนที่ 3 เกิดอะไรขึ้น (1)เสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมาจนดังสนั่นหวั่นไหว แสงสว่างวาบจนแสบตา ราวกับว่าดวงตานั้นกำลังถูกไอร้อนจากหม้อหม่าล่าสายพานที่ชอบกินพวยพุ่งใส่จนเกือบจะมืดบอด เป็นเหตุให้เฟยหลงสะดุ้งตื่นจากความฝันนั้น ฝันที่เธอกำลังงุนงงและปะติดปะต่อเรื่องราวที่เห็น ก่อนจะขยับเปลือกตาขึ้นมากะพริบถี่รอบดวงตาสวยยังสัมผัสได้ถึงความแสบร้อน ราวกับว่ามันพึ่งผ่านการร้องไห้หนักมาหมาด ๆ เฟยหลงพยายามใช้สายตาของตนโฟกัสไปรอบกาย ทั้งที่รอบกายของเธอในตอนนี้นั้นมีเพียงความมืดมิด ก่อนจะนึกบางอย่างออกรู้สึกว่าช่วงก่อนหน้านี้เธอจะฝันถึงเรื่องราวอะไรสักอย่าง แต่เมื่อเค้นสมองมากเท่าไหร่กลับนึกออกเพียงไม่กี่อย่าง“หญิงสาว..กระท่อม.. ฮองเฮา.. ฮ่องเต้.. สนม.. แล้วอะไรอีกนะ”เฟยหลงนอนจ้องมองความมืดสนิทอย่างนึกประหลาด ห้องนอนของเธอมืดสนิทเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่มีแม้แต่แสงสว่างจากโคมไฟที่หัวเตียงที่เปิดเป็นประจำ ไม่มีแสงไฟจากโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดที่มักจะอยู่บนเตียงไม่เคยห่างเธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบากมือไม้ปัดป่ายไปรอบตัว แต่สัมผัสแรกที่เธอได้รับมันกลับเป็นความแข็งของเตียงไม้ที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งแน่นอ

ตอนที่ 5 หมอยาจำเป็น (1)ถึงแม้ว่าเฟยหลงจะงุนงงกับการกระทำของตัวเอง แต่เธอนั้นก็สามารถจัดการเปลื้องผ้าของชายผู้นี้จนอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไปเสียแล้วดวงตาทั้งสองหลับปี๋ คลุมท่อนล่างของเขาเอาไว้ด้วยผ้าคลุมผืนใหญ่ เช็ดล้างคราบน้ำฝน คราบเลือดของชายผู้นี้จนสะอาด หาชุดที่คาดว่าใหญ่พอมาสวมให้ก่อนที่ภาพด้านหน้าที่เห็นนั้นจะติดตาไปมากกว่านี้สิ่งที่เฟยหลงเห็นในแวบแรกนั้นคือ บนร่างกายของชายผู้นี้ไร้รอยขีดข่วน เดาได้ว่าน่าจะไม่ใช่แม่ทัพ ทหาร หรือโจรป่าใจโฉด พิจารณาจากผิวพรรณดูคล้ายจะผ่านการบำรุงดูแลมาเป็นอย่างดี นั่นคือชายผู้นี้อาจจะเป็นเพียงจอมเสเพล ที่ดื่มเหล้าเคล้านารีกะมั้ง จะมีก็เพียงรอยแผลใหม่ที่เพิ่งใช้ผ้าทำความสะอาดไปเมื่อสักครู่สองสามรอยเท่านั้นหลังจากเช็ดตัวเขาเรียบร้อย พร้อมทั้งจัดการสวมชุดที่หามาได้เท่าที่มีในกระท่อมหลังนี้ให้เขาแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทำแผล เฟยหลงหลับตาลงหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ เริ่มตั้งสติของตัวเองให้นิ่งขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้าเพื่อดูบาดแผลนั้นอีกครั้งอย่างใจไม่สู้ดีนัก“ยุบหนอพองหนอ”“แผลลึกขนาดนี้ ไปทำอะไรที่ไหนมาเนี่ย”หมับ!“เอ๊ะ”“เจ้าเป็นใ

ตอนที่ 7 จิ้งจอกตัวน้อยสายตาที่หรี่ลงจนเกือบจะเป็นเส้นตรงกำลังจ้องมองหาเสียงที่ได้ยินผ่านความมืด พร้อมทั้งหันขวับไปตามเสียงร้องน่ารักนั้น เธอจ้องมองอย่างดีแล้วและพบว่าเสียงนั้นมาจากในป่าสมุนไพรที่เธอเพิ่งลุกออกมาได้ไม่นาน เฟยหลงเริ่มขยับขาเข้าไปตามเสียงร้องบางเบานั้นช้า ๆเปรี๊ยง!กรี๊ด!!!อัตราการเต้นของหัวใจแรงขึ้นหลายเท่า สองขาย่อลงสองมืออุดหู ก้มลงกอดตัวเองแน่น ดวงตาทั้งสองข้างหลับลงอัตโนมัติ เมื่อเธอมั่นใจว่าเสียงฟ้าผ่าเงียบหายไปแล้ว เฟยหลงขยับเปลือกตาให้เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า หัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อสักครู่เริ่มปรับลงจนเป็นจังหวะปกติ เธอมองโคมไฟที่กระเด็นไปจนแสงไฟที่เดิมทีก็สลัวอยู่แล้ว ค่อย ๆ ดับลงจนดับสนิท“แย่แล้ว มืดขนาดนี้จะกลับยังไง” เฟยหลงมองโคมไฟนั้นด้วยสายตาที่ละห้อยอย่างหมดอาลัยตายอยากแต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธอได้ยินเสียงของอะไรสักอย่างที่มาจากพุ่มสมุนไพรไม่ไกลนัก เธอชั่งใจอยู่นานแต่เพราะเสียงร้องนั้นเริ่มจะดังขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับกำลังหวังจะให้เธอเป็นที่พึ่ง หลี่เฟยหลงเลือกตัดสินใจเดินเข้าไปในพุ่มสมุนไพรนั้นอย่างเชื่องช้างิ๊ง!งิ๊ง~“เอ๋! นี่เจ้าเป็นแมว..หรือหมากั

ตอนที่ 9 ผู้ร่วมชะตาคนใหม่ (2)ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ราวกับว่ากำลังต่อว่าเธอด้วยสายตาว่าเธอนั้นไม่รู้เรื่องอย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าจะไม่อยากสนใจ แต่บุรุษผู้นี้ต้องยอมรับเลยว่าช่างสง่าผ่าเผยราวกับลูกเจ้าขุนคุณนายอะไรเทือกนั้น“แล้วมันกินอะไร” เฟยหลงหันมาถามบุรุษผู้นั้น สายตาจ้องมองเขาที่กำลังเดินลงจากเตียงไม้มายืนยืดตัวเต็มความสูง รอยยิ้มชั่วร้ายกระตุกยกขึ้นที่มุมปากพร้อมกันนั้นเขายังจ้องหน้าเธออย่างมีปริศนา“แล้ว.. เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ” เขาไม่ได้ตอบหรือสนใจคำถามเธอเลยแม้แต่น้อย แต่กลับขยับปัดเครื่องแต่งกายจัดแจงเสื้อผ้าของตน ก่อนจะหันมาถามนามของเธอ “นามของข้า.. เจียอวี่ เจ้าเรียกข้าว่าอาอวี่ได้”“ข้า..” หลี่เฟยหลงที่กำลังจะบอกชื่อของตนออกไปว่าเธอมีนามว่าเฟยหลง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเธอนั้นยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของเธอนั้นเป็นเช่นไร นั่นทำให้เธอได้แต่เงียบไว้“แค่นามของเจ้า.. ก็หวงหรือ” เจียอวี่ไม่เพียงจะถือสา แต่เขากลับเริ่มเดินสำรวจในกระท่อมนี้ทีละจุด จับนั่น วางนี่ ก่อนจะหันมาถามเธอ“หรือว่าเจ้าจะเป็น หมอปรุงยาลึกลับกลางป่า..ผู้นั้น”เจียอวี่เดินมองข