ตอนที่ 5 หมอยาจำเป็น (1)

ตอนที่ 5 หมอยาจำเป็น (1)

ถึงแม้ว่าเฟยหลงจะงุนงงกับการกระทำของตัวเอง แต่เธอนั้นก็สามารถจัดการเปลื้องผ้าของชายผู้นี้จนอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไปเสียแล้ว

ดวงตาทั้งสองหลับปี๋ คลุมท่อนล่างของเขาเอาไว้ด้วยผ้าคลุมผืนใหญ่ เช็ดล้างคราบน้ำฝน คราบเลือดของชายผู้นี้จนสะอาด หาชุดที่คาดว่าใหญ่พอมาสวมให้ก่อนที่ภาพด้านหน้าที่เห็นนั้นจะติดตาไปมากกว่านี้

สิ่งที่เฟยหลงเห็นในแวบแรกนั้นคือ บนร่างกายของชายผู้นี้ไร้รอยขีดข่วน เดาได้ว่าน่าจะไม่ใช่แม่ทัพ ทหาร หรือโจรป่าใจโฉด พิจารณาจากผิวพรรณดูคล้ายจะผ่านการบำรุงดูแลมาเป็นอย่างดี นั่นคือชายผู้นี้อาจจะเป็นเพียงจอมเสเพล ที่ดื่มเหล้าเคล้านารีกะมั้ง จะมีก็เพียงรอยแผลใหม่ที่เพิ่งใช้ผ้าทำความสะอาดไปเมื่อสักครู่สองสามรอยเท่านั้น

หลังจากเช็ดตัวเขาเรียบร้อย พร้อมทั้งจัดการสวมชุดที่หามาได้เท่าที่มีในกระท่อมหลังนี้ให้เขาแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทำแผล เฟยหลงหลับตาลงหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ เริ่มตั้งสติของตัวเองให้นิ่งขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้าเพื่อดูบาดแผลนั้นอีกครั้งอย่างใจไม่สู้ดีนัก

“ยุบหนอพองหนอ”

“แผลลึกขนาดนี้ ไปทำอะไรที่ไหนมาเนี่ย”

หมับ!

“เอ๊ะ”

“เจ้าเป็นใครกัน หรือว่าเจ้าจะเป็นหมอยาผู้นั้นที่ร่ำลือกัน”

ชายผู้นี้จ้องหน้าเธอนิ่งราวกับต้องการคำตอบ พร้อมทั้งเอ่ยอะไรแปลกประหลาด หมอยา? หมอยาอะไร?

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบคำถาม คนเบื้องหน้านั้นได้สลบไปทั้งอย่างนั้น หรือว่าที่นี่จะเป็นแค่ความฝันที่เธอยังนอนไม่ตื่น แบบว่าฝันซ้อนฝันอะไรทำนองนี้หรือเปล่านะ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเรียวนิ้วสวยได้พยายามหยิกแขนตัวเองอีกหลายต่อหลายครั้ง จนรู้สึกว่าเช้ามาแขนของเธอเห็นว่าจะต้องช้ำเป็นจ้ำแน่นอน เมื่อได้ความเจ็บเป็นคำตอบ ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจแต่เธอก็ทำได้เพียงทำใจ และนี่ก็คงไม่ใช่เวลาที่เธอเองจะมัวมายืนตบตีกับความรู้สึกของตัวเองสักเท่าไหร่ ในเมื่อคิดที่จะช่วยแล้วก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด

“ทำเท่าที่จะทำได้แล้วกันนะ”

เธอเดินวนดูในกระท่อมหลังนี้อีกครั้ง ว่ามีอะไรที่พอจะช่วยรักษาผู้ชายคนนี้ได้บ้าง เหมือนโชคจะยังเข้าข้างอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะทุกพื้นที่ในกระท่อมหลังนี้ มีแต่สมุนไพรมากหน้าหลายตาเยอะแยะไปหมดเยอะแบบเยอะมาก แต่ก็คงจะโชคร้ายของชายผู้นี้เล็กน้อย เพราะว่าเฟยหลงคนนี้ นั้นไม่ได้ศึกษาเรื่องสมุนไพรนี้มาเลยสักต้นเดียว

“แล้วอันไหนมันจะใช้รักษาบาดแผลได้บ้างละเนี่ย”

เธอยืนมองกองสมุนไพรอย่างเหม่อลอยพักใหญ่ ใช้ความรู้สึกตัดสินใจเอื้อมมือขึ้นไปหยิบมาต้นหนึ่ง หวังจะใช้จมูกนั้นสูดดมกลิ่น ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากราวกับว่าเธอรู้จักเสียอย่างนั้น เธอใช้ความมั่นใจทั้งหมดที่มี ตัดสินใจจะเอาเจ้าต้นนี้นี่แหละไปต้มให้บุรุษผู้นั้นดื่ม

“น่าจะใช้ได้แหละ..มั้ง”

แต่ยังไม่ทันที่จะได้หยิบมันลงหม้อ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นไม้ไม่ห่างนัก เฟยหลงวางสมุนไพรที่หยิบมาดมไว้บนโต๊ะ สองเท้าก้าวแบบเร่งรีบไปหยิบสิ่งนั้นออกมาเปิดดูก็พบว่ามันคือตำราที่เก็บบันทึกเกี่ยวกับสมุนไพรไว้มากมาย

แต่มันถูกขีดเขียนด้วยหมึกทำให้อ่านค่อนข้างยาก ไร้ซึ่งตัวอักษร มีแต่รูปภาพที่ให้คิดเอาเองแต่ก็โชคดีหน่อยที่มีรูปภาพการใช้งานประกอบมาด้วย แม้จะมองออกบ้างไม่ออกบ้างก็เถอะ เธอเปิดตำรานั้นทีละหน้า เปิดไปได้พักใหญ่ก็พบกับสิ่งที่เธอตามหาและคาดว่าน่าจะช่วยเกี่ยวกับการรักษาบาดแผลของคนผู้นี้ได้

“พจนานุกรมในโลกนี้ก็สะดวกดีเหมือนกันนะเนี่ย”

หลี่เฟยหลงรีบหยิบสมุนไพรก่อนหน้านี้วางที่เดิมก่อนจะค้นหาเจ้าสมุนไพรต้นที่เธอต้องการ แต่ไม่ว่าเธอจะหาอย่างไรก็ไร้วี่แววที่จะพบ

“มีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำถึงไม่มีไอ้ต้นที่อยากได้ละ!”