ตอนที่ 13 ดินแดนแคว้นฉวาง [1]

ตอนที่ 13 ดินแดนแคว้นฉวาง [1]

“เมื่อครู่.. เถ้าแก่นั้นพูดว่าม้าสามตัว.. เราออกไปดูก่อนกันก่อนดีหรือไม่” เมื่อเห็นด้วยกับคำพูดของเสี่ยวจ๋าย พวกเขาทั้งสามจึงตัดสินใจลองเปิดประตูนั้นอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มันกลับถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ราวกับที่แห่งนี้เป็นโรงเตี๊ยมธรรมดาแห่งหนึ่ง

เมื่อทั้งสามออกมาได้แล้วนั้น ด้านหน้าปรากฏม้าที่ถูกผูกไว้กับต้นไม้สามตัว เจียอวี่เดินเข้าไปตรวจสอบเมื่อเห็นว่าม้าทั้งสามไม่ได้มีกลไก อาคม หรือความผิดปกติใด พวกเขาทั้งหมดพร้อมใจกันหันกลับไปเพื่อที่จะขอบคุณเถ้าแก่โรงเตี๊ยม ก็ต้องยืนนิ่งงันราวกับว่าฝันไป เพราะพื้นที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าราวกับว่าไม่เคยมีโรงเตี๊ยมหลังนั้นมาก่อน

“อะไรกันเนี่ย” เฟยหลงยิ่งเพิ่มความสงสัยไม่หาย เธอยืนมองพื้นที่ว่างเปล่านั้นด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อสายตา ก่อนนี้ตรงนี้มีโรงเตี๊ยมเป็นเรื่องจริง อาหารที่กินก็เรื่องจริง เธอยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากมนของตัวเอง ทั้งเจ็บและโนเป็นเรื่องจริง ม้าสามตัวเบื้องหน้าก็เรื่องจริง

“ไปได้แล้ว” และยังคงเป็นเจียอวี่ที่ส่งเสียงเรียกให้เธอหลุดจากภวังค์นั้น เธอมองพื้นที่โดยรอบอีกครั้งอย่างนึกสงสัยแต่ก็เพียงแค่นั้น เพราะทุกอย่างช่างดู.. ว่างเปล่า

“อืม” เฟยหลงที่เคยไปเข้าสนามขี่ม้ากับพ่ออยู่บ้างตอนเด็ก แต่พอมาเจอเหตุการณ์ที่ต้องขี่อย่างจริงจัง อาการประหม่าก็ค่อนข้างมากอยู่

“เจ้าขี่มันได้หรือไม่” เสี่ยวจ๋ายที่กระโดดขึ้นม้าด้วยท่าทางที่สง่างาม หันมามองเธอที่ยืนจ้องหน้าเจ้าอาชาสีขาวเผือกที่มันกำลังเล็มหญ้าสลับกับมองหน้าเธอ ราวกับว่ามันกำลังถามเธอว่าจะขี่มันหรือไม่

“ได้!” เฟยหลงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เป็นการข่มขวัญตัวเอง

เมื่อเธฮนั้นตั้งหลักได้แล้ว จึงกระโดดขึ้นม้าด้วยท่วงท่าที่คิดว่ามันช่างสง่างามที่สุดตามที่ครูเคยสอนเมื่อครั้งวัยเยาว์ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ทั้งสามจึงเริ่มออกเดินทางด้วยความเร็วที่เจ้าม้าทั้งสามพอจะเร็วได้ แต่เพราะระยะทางจากกระท่อมของเธอนั้นที่อยู่นอกเขตที่ไกลไปหลายลี้กับทิศทางที่เจียอวี่บอกอยู่คนละทิศกับราชวัง ทำให้การเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างใช้เวลานานพอสมควร

“อาอวี่.. เราหาที่พักกันดีหรือไม่” ผ่านไปมากกว่าสองวันที่ทั้งสามควบม้าอย่างบ้าระห่ำ หยุดพักเพียงไม่กี่ครั้ง ครั้งละกี่ถึงชั่วยาม นั่นจึงทำให้ร่างกายของทั้งสามค่อนข้างเหนื่อยล้าไม่น้อย เสี่ยวจ๋ายเลือกที่จะหยุดม้าก่อนจะหันมาถามเจียอวี่เสียงเรียบจริงจัง แต่สายตายังคงจ้องมองไปที่หลี่เฟยหลงที่ขี่ม้าตามหลังมาด้วยท่าทางที่ดูจะเหน็ดเหนื่อยอยู่มาก

“อาเพ่ย.. เจ้าเหนื่อยแล้วใช่หรือไหม เราหาที่พักกันก่อน” เจียอวี่ที่กำลังจะลงจากม้า แต่ถูกเฟยหลงห้ามไว้ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธอย่างจริงจัง

“เดินทางกันต่อเถอะ.. ข้าอยากถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด” ทั้งสามมองหน้ากันอย่างชั่งใจ แต่เมื่อเห็นว่าเธอนั้นยังยืนยันคำเดิม เจียอวี่จึงเลือกที่จะเร่งฝีเท้าของเจ้าอาชา พาทั้งสองมุ่งหน้าเข้าราชวังอย่างเร่งด่วน ไม่รู้เลยว่าตอนนี้สถานการณ์ในวังเป็นเช่นไร อาการของฮ่องเต้เป็นเช่นไร

“หยุด~” เจียอวี่สั่งหยุดม้ากะทันหัน ก่อนจะมองไปด้านหน้าที่มีกลุ่มทหารเดินตรวจการมากมายอยู่ห่างจากที่นี่ไม่มากนัก

“เกิดอะไรขึ้น” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยถามอย่างงุนงงพร้อมทั้งใช้สายตาจ้องไปยังกลุ่มทหารนั้นที่อยู่ไม่ไกลมาก

“พ้นด่านตรงนี้ไป ก็เข้าเขตราชวังแล้ว พวกเจ้าพร้อมหรือไม่” เจียอวี่หันมาถามทั้งสองที่พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น

ไม่รู้หรอกว่าในราชวังนี้จะสามารถมีวิธีทำให้เธอกลับไปยังโลกปัจจุบันได้หรือไม่ แต่ถ้าจะให้เลือกการตายแล้วออกไปเฟยหลงก็ใจไม่เด็ดพอ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้วทั้งสามเริ่มขยับม้าคู่ใจที่เดินทางมาด้วยกันหลายวันให้ตรงไปทางด่านที่มีทหารตรวจการแน่นหนา และความหวังการผ่านด่านครั้งนี้คงต้องฝากไว้ที่เจียอวี่

“พวกเจ้าจะไปไหนกัน!” ทหารหน้าตาน่ากลัวเดินเข้ามาถามทันทีที่พวกเรานั้นหยุดม้าที่หน้าด่าน

 เจียอวี่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขาใช้มือหนาล้วงเข้าไปที่ชายเสื้อหยิบหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมาส่งให้ทหาร เพียงเท่านั้นทหารนับสิบคนรอบบริเวณนั้นนั่งลงทำความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน ไม่แม้แต่ที่ทหารเหล่านั้นจะตกใจ เพราะเฟยหลงและเสี่ยวจ๋ายเองก็หันมองหน้ากันอย่างนึกสงสัยเช่นกัน

“ขออภัยที่พวกขามีตาหามีแววไม่.. เชิญขอรับ” เฟยหลงมองเหตุการณ์นั้นด้วยความสับสน เจียอวี่นั้นแล้ว ตกลงมียศถาบรรดาศักดิ์หรือว่าเป็นเพราะหยกห้วยเอวชิ้นนั้นที่มียศถาบรรดาศักดิ์กันแน่

“อาอวี่.. เจ้าสุดยอด!” เสี่ยวจ๋ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังจากที่พวกเราเดินทางข้ามมายังพื้นที่ของแคว้นฉวางได้อย่างราบรื่น

“ข้าไม่ได้สุดยอด.. ที่สุดยอดคือป้ายหยกนั้นต่างหาก” เจียอวี่หันไปตอบเสี่ยวจ๋ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่จริงจัง

“อีกไกลหรือไม่” เฟยหลงเอ่ยขึ้นเมื่อตอนนี้มองไปทางไหน ก็ยังเห็นแต่ต้นไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด

“ข้ามเขาลูกนั้นไปก็ถึงแล้ว” ทั้งสามหันไปมองตามเรียวนิ้วของเจียอวี่ที่ชี้ไปด้านหน้าที่เห็นเพียงเส้นทางและต้นไม้ใบหญ้า

“ไม่เห็นจะมีเขา” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงุนงง ใบหน้าหันกลับมามองเจียอวี่อย่างตั้งคำถาม

“เจ้านี่มัน! เป็นจิ้งจอกเสียเปล่า.. เสี่ยชื่อหมด” เฟยหลงมองทั้งสองและพยายามกลั้นขำอย่างยากลำบาก ก่อนจะขยับเคลื่อนม้าไปด้านหน้าทิ้งให้สองคนนั้นถกเถียงกันเสียให้พอ

“อาเพ่ย! เจ้ารอข้าด้วยเจ้ามนุษย์ตัวขาวนี่รังแกข้า” เสี่ยวจ๋ายรีบควบม้าตามเธออย่างรวดเร็ว และตามมาด้วยเจียอวี่ที่เร่งฝีเท้าตามมาติด ๆ

“ข้าไม่ได้รังแกเจ้า! เจ้าต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่องเจ้าจิ้งจอกหัวขาว” และยัง.. ยังคงเถียงกันไม่เลิก เฟยหลงส่ายหน้าก่อนจะมุ่งหน้าเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าเข้าวัง โดยที่ไม่ได้สนใจสหายทั้งสองเลยแม้แต่น้อย

ทั้งสามเดินทางข้ามเขาลูกที่เจียอวี่พูดราวกับว่าใกล้นั้น ใช้เวลามากถึงสามชั่วยาม ผ่านด่านในเมืองมากกว่าห้าด่านด้วยป้ายหยกจนพากันเดินทางมาถึงหน้าจวนตระกูลเจิงได้อย่างปลอดภัย หลี่เฟยหลงแหงนหน้ามองป้ายหน้าจวนนั้นด้วยความรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด

“อาอวี่.. เจ้าพักที่นี่งั้นหรือ”