ตอนที่ 14 ดินแดนแคว้นฉวาง [2]

ตอนที่ 14 ดินแดนแคว้นฉวาง [2]

“อาอวี่.. เจ้าพักที่นี่งั้นหรือ” เพราะเธอจำได้ว่าในนิยายของเธอ จวนแห่งนี้คือจวนของแม่ทัพใหญ่เจิงเถาฮ่วน เหตุใดเจียอวี่ถึงพามาที่นี่และเหตุใดเจียอวี่ถึงรู้จักแม่ทัพเจิง หรือว่าที่นี่จะเพียงแค่ชื่อคล้ายกัน อาจจะไม่ใช่แม่ทัพเจิงดั่งในนิยายนั่นก็เป็นได้

“นี่คือจวนของท่านพ่อข้า.. แม่ทัพเจิง.. เจิงเถาฮ่วน เจ้าเคยได้ยินนามนี้หรือไม่” เจียอวี่พูดขึ้นด้วยความภูมิใจ สายตา น้ำเสียง แสดงออกถึงความภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด

“แม่ทัพเจิงเถาฮ่วน.. คือท่านพ่อเจ้างั้นหรือ” แปลก แต่กลับเป็นเรื่องจริง เธอจำได้อย่างดีว่าในนิยายที่เธอแต่งนั้น แม่ทัพใหญ่เจิงเถาฮ่วนไม่มีครอบครัว ไม่ยุ่งสตรี นั่นยิ่งไร้บุตร เหตุใดถึง..

“เจ้าอาจจะไม่เคยได้ยินแต่ไม่เป็นไร.. พวกเราเข้าไปด้านในกันก่อนเถอะ” เจียอวี่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งพาอ้อมไปยังโรงเลี้ยงม้า ก่อนจะพากันเดินเข้ามาในจวน

“คุณชายรองกลับมาแล้วหรือขอรับ” เสียงของชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา สะอาดสะอ้าน แต่การแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ค่อนข้างจะธรรมดาไปเสียหน่อย เดาว่าน่าจะเป็นบ่าวรับใช้ในจวนเป็นแน่

“ข้ากลับมาแล้ว.. เจ้าช่วยบอกคนเตรียมห้องพักให้สหายของข้าสักสองห้อง” เจียอวี่เอ่ยกับชายผู้นี้ด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลก่อนจะพาพวกเขาทั้งสองคนเดินเข้ามายังห้องโถงในเรือนหลัก

หลี่เฟยหลงหันมองโดยรอบ พร้อมทั้งกวาดสายตามองจวนเจิงที่ค่อนข้างใหญ่และกว้างมากด้วยความตื่นเต้น มีเรือนเล็กเรือนน้อยมากมายล้อมรอบ นั่นยิ่งทำให้เธอเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าต่อไปเธอนั้นจะพบกับเหตุการณ์ใด ทุกอย่างคล้ายว่าจะเหมือนนิยายที่เธอแต่งอยู่มาก แต่กลับมีหลายอย่างที่ไม่ใช่ มันช่างดูวุ่นวายและต่างจากที่เธอเขียนไว้มากโข ราวกับที่นี่เป็นโลกขนานของนิยายที่เธอแต่งอย่างไรอย่างนั้น

“อาอวี่.. เจ้ากลับมาแล้วงั้นหรือ” เสียงที่ฟังดูน่าเกรงขามแต่กลับนุ่มทุ้มน่าฟังของชายมีอายุ ดังขึ้นทันทีเมื่อพวกเราเหยียบย่างเข้ามาในจวน

“กลับมาแล้วขอรับท่านพ่อ.. สองคนนี้คือสหายร่วมเดินทางของลูกขอรับ” เฟยหลงและเสี่ยวจ๋ายทำความเคารพบุรุษเจ้าของจวนผู้นี้ ก่อนจะถูกเชิญให้มานั่งทานอาหารพร้อมกันอย่างไม่ถือสา ไม่เพียงทานอาหารร่วมกันแต่ทั้งสี่คนกำลังพูดคุยกันเรื่องจิปาถะทั่วไปราวกับว่ารู้จักกันมานาน

ผ่านไปนานกว่าชั่วยามที่เฟยหลงนั่งฟังสองพ่อลูกสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ เธอนั่งจิบชาอย่างสบายใจ ก่อนจะหันไปมองเสี่ยวจ๋ายที่พอหนังท้องตึงก็ทำทีขอตัวออกไปเดินเล่น

“ห้องพักพวกเจ้าน่าจะเรียบร้อยแล้ว.. ข้าพาพวกเจ้าไปดู” เจียอวี่พาหลี่เฟยหลงเดินลัดเลาะมายังเรือนด้านหลัง ที่ค่อนข้างไกลจากเรือนหลักพอสมควร ระหว่างทางก็พบเสี่ยวจ๋ายที่แอบนอนใต้ต้นไม้ข้างบ่อบัวด้วยความสบายใจอย่างน่าหมั่นไส้

“มีเวลาไม่มาก.. เด็กทำความสะอาดได้เพียงเท่านี้เจ้าอยู่ได้หรือไม่” เฟยหลงพยักหน้าให้เจียอวี่อย่างไม่ต้องคิด สองเท้าของเธอนั้นเดินเข้ามาด้านในอย่างชื่นชม ห้องพักแห่งนี้จัดได้ว่าสวยงามและสะอาดสะอ้านเป็นอย่างมาก ทั้งกว้างขวางและดูดีมากกว่ากระท่อมที่เธอหลุดเข้าไปหลายเท่า

“ของเจ้าไม่ใช่ที่นี่!” เธอหันไปมองเจียอวี่ที่ดึงชายเสื้อของเสี่ยวจ๋ายเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเจ้าจิ้งจอกขาวนั้นปรือตามาแต่เมื่อใดไม่รู้กำลังก้าวเท้าตามเธอเข้ามาด้านใน

“ข้าแค่จะเข้าไปตรวจดูว่าปลอดภัยต่ออาเพ่ยหรือไม่ก็เท่านั้น” ทั้งสองจ้องหน้ากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อและท่าทางของเสี่ยวจ๋ายที่อิดออดก่อนจะถูกเจียอวี่ดึงออกไป ยังห้องข้างกันในเวลาที่รวดเร็ว ภาพที่ทั้งสองถกเถียงกันนั้นยิ่งสร้างความขบขันให้เธอได้เป็นอย่างดี

“คุณชายรองให้ข้าน้อยนำชุดมาให้เจ้าค่ะ” เธอหันไปตามเสียงพบว่าเป็นสาวใช้หน้าตาน่ารักสมวัยนางหนึ่ง เดินถือเสื้อผ้าเข้ามาวางให้อย่างนอบน้อม

“ข้าจะไปอาบน้ำได้ที่ไหนงั้นหรือ” หลี่เฟยหลงเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเกรงใจ ก่อนที่สาวใช้จะตอบคำถามแล้วเดินกลับออกไปทันที หลี่เฟยหลงใช้เวลาในการทำธุระส่วนตัวของตนเองไม่นานนัก จนเมื่อเธอนั้นกลับเข้ามาด้านในห้องพักอีกครา

ครั้นเมื่อตอนสว่างที่แห่งนี้ค่อนข้างมีชีวิตชีวาอยู่มาก แต่เมื่อตกดึกจวนแห่งนี้ค่อนข้างเงียบสงบจนแทบจะเรียกว่าวังเวงเสียอย่างนั้น เฟยหลงถือวิสาสะเดินออกมานอกจวน สองเท้าก้าวเดินไปเรื่อย กวาดสายตามองนั่นมองนี่ พร้อมทั้งเธอยังพยายามนึกว่าตอนที่เธอแต่งนิยายถึงจวนเจิงนั้น ที่แห่งนี้มีจุดเด่นใดหรือไม่ แต่เมื่อนึกยังไงเธอก็นึกไม่ออกราวกับว่าในเนื้อหานิยายนั้น เธอไม่ได้ให้คุณค่าที่นี่เสียเท่าไหร่ จนเมื่อเธอเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินของเรือนนี้

สายตาของเฟยหลงนั้นสะดุดตากับเรือนหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไปจากเรือนที่พักค่อนข้างไกล ความรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบมันเป็นเช่นนี้นี่เอง เรือนหลังนั้นขนาดไม่ได้ต่างจากเรือนอื่นเสียเท่าไหร่ เพียงแค่โดดเด่นเพราะตั้งอยู่ไกลความวุ่นวาย นั่นอาจจะหมายถึงเจ้าของเรือนนั้นชอบความสงบสุขกระมัง หน้าเรือนหลังนี้มีต้นท้อต้นใหญ่ที่กำลังออกดอกจนเต็มต้น

หลี่เฟยหลงเพ่งสายตามองไปโดยรอบอย่างสนใจใคร่รู้ แต่สิ่งที่สะดุดตาเธอที่สุดนอกจากต้นท้อนั้น คือสิ่งที่อยู่บนต้นท้อมากกว่าที่ดึงความสนใจของสายตาของเธอได้เป็นอย่างดี หลี่เฟยหลงจ้องมองมันเป็นอย่างดีแล้ว เมื่อเห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไรสองเท้าของเธอรีบก้าวไปตามทางที่ทอดไปยังเรือนหลังนั้นอย่างเร่งรีบพร้อมรอยยิ้มที่ยกขึ้นที่มุมปาก

“เจ้าจะไปไหน!” แต่ยังไม่ทันที่เธอนั้นจะได้ตรงไปยังเรือนหลังนั้น เป็นเฟยหลงที่ต้องตกใจเมื่อคนที่มาคว้าแขนเธอไว้นั้นคือเสี่ยวจ๋าย ที่เพิ่งเดินออกมาจากด้านหลัง และเขาเองที่กำลังจ้องมองเธอตาเขม็งด้วยสายตาที่ดุดันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เจ้า!” เฟยหลงมองหน้าเสี่ยวจ๋ายอย่างตกใจ พร้อมทั้งสลับไปเพ่งมองไปยังต้นท้อต้นนั้นอีกครั้ง ซึ่งเธอมั่นใจเป็นอย่างมากว่าภาพที่เธอเห็นคือจิ้งจอกสีขาวที่ยืนสะบัดหางบนกิ่งท้อและกำลังมองมาที่เธอเป็นแน่ ทว่าบัดนี้ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า..

“ก็ข้านะสิ.. เหตุใดทำหน้าราวกับเห็นผี” เสี่ยวจ๋ายอ้าปากหาวพร้อมกับปล่อยแขนของเธอลงอย่างนิ่มนวล

“เจ้าไปนอนเถอะ.. ข้าง่วงแล้ว” เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงสายตาที่พร่าเรือนหรือว่ามันคือเรื่องจริง แต่เชื่อมั่นได้ว่าตอนที่เสี่ยวจ๋ายจับแขนเธอนั้น สายตาของเธอที่ยังจ้องที่ต้นท้อนั้นและเห็นชัดว่ามีจิ้งจอกสีขาวอีกตัว นั่นหมายความว่าไม่น่าจะเป็นเสี่ยวจ๋าย หรือในมิตินี้มีจิ้งจอกเกลื่อนไปหมดกันนะ ไม่สนใจแล้ว!

“เจ้ามาทำไม” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งกินลูกท้อด้วยใบหน้าสบายใจ พร้อมทั้งนางยังใช้หางตาจ้องมองลงมาที่เขาก่อนจะเบือนหน้าไปอย่างไม่สนใจคำถามของเขาเท่าไหร่นัก

“เฉินฉี! เจ้าตกลงมาถงอวิ๋นเมิ่งแค่นี้ เหตุใดไม่ยอมกลับขึ้นไปเสียที เจ้าจะบอกว่าเจ้ากลับไม่ถูกงั้นหรือ ที่นี่สำหรับเจ้าแล้วเป็นเพียงสถานที่ผ่อนคลายที่กระดิกนิ้วคราเดียวเจ้าก็กลับได้แล้ว เหตุใดยังอยู่ที่นี่” เธอเอ่ยถามยาวเหยียด พร้อมทั้งกระโดดลงมายืนตรงหน้าเขาใช้สายตาคมกริบจ้องเข้าไปในตาอย่างกดดัน

“ข้า..” และคงเป็นเสี่ยวจ๋ายที่อึกอักไม่ยอมตอบคำถามนั้น จนสตรีด้านหน้าเริ่มมีอาการไม่พอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“ข้า! ข้า! ข้าอะไรกันเล่า! เจ้าเป็นถึงทายาทของจิ้งจอกเก้าหาง เป็นถึงว่าที่ผู้นำของหุบเขาฉางเฉียน เหตุใดเจ้าถึงมีเวลามัวมาวิ่งเล่นกับมนุษย์ประหลาดเช่นนี้”

“เจ้าหุบปากไปเลยซูเซียว! เจ้าไม่มีสิทธิ์มาว่าร้ายผู้มีพระคุณของข้า”

“หึ! เจ้าคงไม่ได้ถูกใจแม่นางมนุษย์ผู้นั้นจนไม่ยอมกลับหรอกใช่ไหมจ๋ายเฉินฉี!”

“ข้าทำอะไรข้าย่อมมีเหตุผลของข้า”

“แต่เจ้าต้องไม่ลืมว่าเจ้ามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ.. และข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำผิดพลาดเด็ดขาด”

“เหตุใดข้าต้องมารู้จักจิ้งจอกน่ารำคาญเช่นเจ้ากันนะ” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยก่อนจะสะบัดหน้า ก้าวเดินกลับมุ่งหน้าไปทางห้องพัก แต่ทันทีที่เท้าของเขากำลังจะก้าวเข้าไปยังห้องพัก เสี่ยวจ๋ายนั้นได้ปรายหางตากลับไปมองจิ้งจอกขาวอีกตัวที่ยื่นสะบัดหางทั้งเก้าพิงต้นท้อมองเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้

“ข้าไม่ลืมหน้าที่ของข้าเป็นแน่.. ข้าจะรีบกลับไป” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะเดินลับหายไปยังห้องพักโดยที่ไม่หันกลับมาอีกแม้แต่น้อย

“ข้าจะรอเจ้า..”