ตอนที่ 15  ลับลมคมใน [1]

ตอนที่ 15  ลับลมคมใน [1]

“ข้าจะรอเจ้า..” แม้จะตอบบุรุษผู้นี้ออกไปด้วยเสียงเข้มแข็งและหนักแน่น แต่ใจส่วนที่ลึกที่สุดของนางแล้วนั้น กลับไม่รู้เลยว่าคำว่าจะกลับไปของจ๋ายเฉินฉีนั้นคือเมื่อใด ไป๋ซูเซียวมองตามหลังของเฉินฉีด้วยสายตาที่ไม่อาจจะคาดเดาความหมายได้ จนร่างของเจ้าจิ้งจอกขาวนั้นหายไปจนพ้นสายตา

เซิงเซียนหยุน

“เป็นอย่างไรบ้าง.. เจ้าเจอเสี่ยวจ๋ายหรือไม่” เสียงหวานละมุนของเหมยซินซู

เซียนบุปผาหนึ่งเดียวแห่งยอดเขาเซิงเซียนหยุน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ทั้งกังวลและตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าสหายซูเซียวนั้นเดินทางกลับมาถึงป่าท้อเมื่อครู่ เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ซินซูได้ไหว้วานให้จิ้งจอกขาวเก้าหางหางแดงอย่างเธอนั้น ไปตามหาจิ้งจอกขาวเก้าหางหางฟ้าที่ถูกพายุประหลาดพัดหล่นหายไปเมื่อหลายวันก่อน เธอค่อนข้างมั่นใจ ว่าหากตกลงไปจากป่าท้อนั้นย่อมลงไปโลกมนุษย์เป็นแน่ แต่เมื่อมานั่งตระหนักว่าแล้วเหตุใดเสี่ยวจ๋ายถึงยังไม่กลับมานางก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“เจอแล้ว.. เจ้าเลิกเป็นห่วงได้แล้ว” ซูเซียวเอ่ยตอบสหายซินซูด้วยท่าทางไร้อารมณ์อย่างเห็นได้ชัดว่านางนั้นอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก ซินซูจึงทำเพียงมองสหายผู้นี้อย่างเงียบเชียบ มองดูนางที่เดินตรงไปนั่งใต้ต้นท้อสวรรค์ที่ออกดอกออกผลสะพรั่งต้นประจำของนาง และเพียงแค่พริบตาเดียว ไหสุราดอกท้อมากมายที่เหมยซินซูนั้นหมักฝังไว้ใต้ต้นก็ถูกนำขึ้นมาวางตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว

“เจอแล้ว.. แล้วเหตุใดเจ้ายังดูกลัดกลุ้มใจเช่นนี้” เหมยซินซูเดินเข้ามาใกล้ ปรายตามองสหายตัวน้อยที่ดูอารมณ์เสียไม่เลิกรา สลับกับไหสุราแสนรักที่หมักไว้หลายร้อยปี ที่ถูกซูเซียวนั้นกระดกเข้าปากอย่างต้องการระบายอารมณ์

“ไม่มีอะไร ข้าแค่..” เจ้าจิ้งจอกน้อยชะงักเสียงและไม่ได้เอ่ยอะไรต่อจากนั้น มือเล็กของนางยกไหสุรากระดกเข้าปากไหแล้วไหเล่าด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ก่อนจะปรายตามามองหน้าเหมยซินซูที่ยังนั่งจ้องใบหน้าของเธอไม่ละสายตา

“เจ้า.. จะดื่มด้วยกันหรือไม่" ไป๋ซูเซียวยื่นไหสุราไปด้านหน้าอย่างลืมตัว นั่นยิ่งทำให้เซียนน้อยอย่างเหมยซินซูนั้นรีบปฏิเสธนางอย่างทันควันอย่างไม่ต้องคิด

เหมยซินซูเซียนบุปผาอายุไม่กี่หมื่นปีอย่างเธอนั้น ทำเพียงแค่หมักสุราจากดอกท้อไปวัน ๆ เพราะเธอคือเซียนบุปผาองค์สุดท้ายของยอดเขาเซิงเซียนหยุน มีหน้าที่ปกปักรักษาป่าท้อแห่งนี้ตามบัญชาสวรรค์อย่างมหาเทพเทียนวั่ง ถนัดเรื่องการบ่มสุราแม้ว่าเธอนั้นจะไม่เคยลองแตะมันเลยสักครั้ง นั่นเรียกได้ว่าฝีมือช่างร้ายกาจและมีชื่อเสียงในแดนสวรรค์เป็นอย่างมาก และเรื่องที่เธอนั้นจะไม่ดื่มสุรานั่นเป็นเรื่องที่ไป๋ซูเซียวเองก็รู้ดี

“ข้าจะลงไปถงอวิ๋นเมิ่งสักหลายวัน เจ้า..อยู่เล่นคนเดียวได้หรือไม่” เหมยซินซูเอ่ยปากถามสหายด้วยความรู้สึกพะว้าพะวัง เพราะสหายผู้นี้ของเธอนั้นช่างอารมณ์ไม่แน่ไม่นอน ฉุนเฉียวแล้วยิ่งตอนนี้อารมณ์ของนางยิ่งไม่ดีเช่นนี้ด้วยแล้ว

“เจ้าไปเถอะ.. ข้าโดดเดี่ยวจนชินแล้ว” จิ้งจอกขาวหันมายิ้มเศร้าให้เธอก่อนจะกระดกเหล้าอีกไหเข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้วสลายหายวับกลับเข้าไปยังถ้ำของตน

“เจ้าสองตัวนี้นี่ทะเลาะกันอีกแล้วเป็นแน่” เหมยซินซูส่ายหน้าให้กับสหายตัวน้อยทั้งสอง กวาดสายตามองกองสุราที่ตัวเองบ่มมานานหลายปี ก่อนจะร่ายมนตร์เพื่อเก็บกวาดพื้นที่ตรงนี้จนสะอาดราวกับว่าไม่เคยมีสิ่งใดว่างไว้มาก่อน

“ทะเลาะกันทีไร.. ไหสุราของข้าย่อมได้ออกโรงทุกครา.. แล้วก็คงเป็นข้าที่ต้องตามเก็บทุกที”

จวนแม่ทัพใหญ่

ฟิ้ว! ฉึก!

เพราะความแปลกที่แปลกถิ่น ทำให้หลี่เฟยหลงนั้นมิเคยนอนหลับไปสนิทเสียเท่าใดนัก ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองผ่านความมืดหันไปตามเสียงที่ได้ยิน แม้นจะเบาหวิวราวสายลม แต่เธอได้ยินชัดเจนว่านั่นเป็นเสียงสิ่งของที่ทะลุหน้าต่างเข้ามาเป็นแน่ เธอเบือนหน้าไปตามเสียงนั้นทั้งยังหรี่สายตามองในความมืดอย่างต้องการหาเจ้าของเสียงนั้น

เฟยหลงหรี่ตามองไปยังโต๊ะเล็กข้างหัวเตียงผ่านแสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์ เห็นลูกธนูดอกหนึ่งปักอยู่บนนั้นอย่างลึกลับ เธอจ้องมองลูกดอกนั้นอย่างพิจารณาให้ถี่ถ้วน จนมั่นใจว่าเธอนั้นเห็นส่วนปลายของลูกดอกมีกระดาษม้วนมัดติดไว้ราวกับมันคือลูกดอกส่งสาส์นลับอย่างไรอย่างนั้น

หลี่เฟยหลงดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งตรง สายตาคมกริบมองซ้ายมองขวาผ่านความมืด มองย้อนไปตามทิศทางที่มาของลูกดอกนี้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอนั้นจะตัดสินใจเอื้อมมือไปดึงลูกดอกนี้มาไว้ในมือ เรียวนิ้วเล็กดึงกระดาษที่น่าสงสัยนั้นขึ้นมาอ่านอย่างนึกสงสัย

เธอนั้นยังพอมีโชคอยู่บ้าง ที่กระดาษแผ่นนี้เป็นการเขียนอักษรจากพู่กันที่มีสอนในยุคสมัยปัจจุบัน นั่นจึงทำให้เธออ่านข้อความในกระดาษแผ่นเล็กนั้นได้โดยง่าย  ‘งานที่ข้าสั่งเจ้าไปเรียบร้อยดีแล้วใช่หรือไม่.. เพ่ยเพ่ย’

เฟยหลงลองพิจารณาดูจากลายมือที่เขียนแล้วนั้น ค่อนข้างสวยงามเป็นระเบียบ ประดุจว่าผ่านการคัดและฝึกฝนมาเป็นเวลานาน หากมองจากมุมมองของเธอแล้ว ผู้ที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ต้องเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงหรือตำแหน่งอยู่ไม่น้อย

และการที่คนผู้นั้นไม่ระบุที่มาของตน นั่นยิ่งทำให้เธอนั้นสงสัยเพิ่มเข้าไปอีกไม่น้อย เหตุใดถึงมีคนส่งกระดาษที่กำกวมแผ่นหนึ่งมาให้เธอในยามนี้ หรือจะเป็นเพียงการส่งที่ผิดพลาด แต่ถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้วคนผู้นี้ต้องการส่งหาผู้ใดในเรือนหลังนี้กันแน่ และงานที่ให้ไปทำนี่คือเรื่องอันใด

“นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน” เฟยหลงนั่งนิ่งอย่างครุ่นคิด แต่ไม่ว่าเธอนั้นจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ตกเลยสักนิด เธอเลือกที่จะเก็บกระดาษแผ่นนั้นยัดไว้ในห่อผ้าของตน ก่อนจะนำลูกดอกไปปักไว้ตามเดิม

แม้นว่าเธอนั้นจะไม่ได้รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่มากมายนัก แต่ในใจเธอกลับรับรู้ได้ว่า ที่จวนสกุลเจิงแห่งนี้ไม่ค่อยปลอดภัยเสียเท่าใด

ที่นี่เป็นถึงจวนของแม่ทัพใหญ่ แต่เหตุใดยังมีการลอบเข้ามาก่อเรื่องเช่นนี้ได้โดยง่ายเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่คิดได้ในตอนนี้คงเป็นเพียง หากไม่ใช่ว่าการคุ้มกันของที่นี่อ่อนแอ ก็ต้องเป็นผู้ที่นำจดหมายนี้มานั้นรู้ทุกการเคลื่อนไหวของที่นี่อย่างแน่นอน

เมื่อเรื่องราวทั้งหมดนี้ทำให้เธอนั้นคิดไม่ตก จึงทำได้เพียงแค่ต้องข่มตาให้หลับลงเพียงเท่านั้น หลี่เฟยหลงใช้ความพยายามเป็นอย่างมากราวกับว่าเธอนั้นกำลังแบกโลกทั้งใบ ไม่ว่าจะลองเอนกายนอนราบบนเตียงแต่สายตาก็ยังคงจ้องมองเพดานผ่านความมืดด้วยหัวใจที่ไม่สงบ ถึงแม้นว่าจะไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายแต่สิ่งที่น่าประหลาดใจกลับมีมากมายเต็มไปหมด เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วยามเห็นจะได้ ที่เธอนั้นยังคงนอนลืมตากวาดมองไปรอบห้องอยู่เช่นนั้น

“เฮ้อ!”