ตอนที่ 18 โรงน้ำชาหม่าเถา [2]

ตอนที่ 18 โรงน้ำชาหม่าเถา [2]

ใบหน้าที่หงิกงอของเจ้าจิ้งจอกเก้าหาง แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก และคาดว่าเสียงของเสี่ยวจ๋ายนั้นน่าจะดังเกินพอดี เพราะเพียงแค่คำพูดของเขาเอ่ยขึ้นมานั้น สายตาของผู้ร่ำสุราทั้งหลายในโรงน้ำชาแห่งนี้ได้ปรายตาขึ้นมาจ้องมองพวกเราทั้งสามเป็นตาเดียว

เพราะความคุกรุ่นในสายตาของสหายทั้งหลายที่จ้องมองมานั้น เพียงพอให้ตัวของเสี่ยวจ๋ายเริ่มที่จะสังเกตได้ เพราะทันทีที่ทุกสายตาจ้องมาที่พวกเราเจ้าจิ้งจอกตัวนี้ได้เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะช้า ๆ พร้อมทั้งปรายตามองไปรอบโรงน้ำชานี้กระอักกระอ่วน

“เฮ้ย!” แต่สิ่งที่สร้างความสงสัยให้กับพวกเขาทั้งสอง ก็คงจะเป็นเจ้าจิ้งจอกสีขาวตัวนี้เพราะเหตุใดเขาถึงได้สะดุ้งตกใจจนทั้งสองเริ่มเห็นหางของเขาด้านหลังราง ๆ

“เสี่ยวจ๋าย! เก็บหางของเจ้าเดี๋ยวนี้นะ!” หลี่เฟยหลงที่ตกใจเกรงว่าเรื่องที่เจ้าจิ้งจอกน้อยนี้ไม่ใช่มนุษย์จะแตกออกไป เธฮรีบโยนจอกสุราลงโต๊ะอย่างไม่นึกเสียดายใช้มือทั้งสองไปจับหางทั้งเก้าของเขากดไว้แน่น

และตัวของเสี่ยวจ๋ายนั้นคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน เขาหันตามเสียงของเฟยหลงไปมองหางสีขาวนุ่มฟูพร้อมทั้งสะบัดมันเก็บเข้าที่อย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ผิดปกติสำหรับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เช่นเขานั้น เห็นจะเป็นแววตาที่ตกใจจนวูบไหวอย่างที่ทั้งสองไม่เคยเห็นมาก่อน สายตาของเขานั้นยังคงจ้องมองไปที่สตรีผู้นั้นที่นั่งกอดอกจ้องมองขึ้นมาด้านบนไม่ต่างจากสหายท่านอื่น เพียงตาคนทั่วไปนั้นจะมองทั้งสามสลับกันไปมา แต่สตรีผู้นี้กลับจดจ้องเขม็งเล็งไปที่เสี่ยวจ๋ายเพียงผู้เดียว จิ้งจอกน้อยมองนางด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ไม่เพียงแค่นั้นยังทิ้งตัวนั่งลงไปหลบใต้โต๊ะอย่างหวาดกลัว แสดงอาการออกมาว่าเขานั้นหลบแม่นางผู้นั้นเป็นแน่

“อาจ๋าย.. เจ้ารู้จักแม่นางผู้นั้นงั้นหรือ” เจิงเจียอวี่มองอาการของทั้งสองอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างนึกสงสัย สายตาของเขาจ้องมองแม่นางผู้นั้นสลับกับก้มลงจ้องมองที่ปรากฏจ๋ายอยู่หลายครา และไม่เพียงแค่เจียอวี่เท่านั้นที่นึกสงสัย ยังรวมถึงสายตาของหลี่เฟยหลงอีกด้วย เธอยังคงปรายตามองไปยังสตรีผู้นั้นสลับกับปรายตามาก้มลงมองสหายไม่เลิกเช่นกัน

“ข.. ข้า..” เสี่ยวจ๋ายยังคงก้มตัวนั่งลงใต้โต๊ะราวกับเป็นผู้ร้ายหนีคดีร้ายแรง นั่นเป็นเหตุให้หลี่เฟยหลงเองเกิดคำถามในหัวอยู่มาก เพราะเหตุใดเสี่ยวจ๋ายถึงทำท่าทางหวาดกลัวมนุษย์ผู้นี้ ทั้งที่ก่อนนี้เจ้าจิ้งจอกเอ่ยออกมาเองว่าเขานั้นไม่ค่อยได้ลงมาโลกมนุษย์อย่างถงอวิ๋นเมิ่งสักเท่าไหร่

“อาอวี่.. เจ้าอย่าได้ไปซักไซ้ไล่หาความกับเจ้าจิ้งจอกนักเลย” หลี่เฟยหลงสะบัดศีรษะไล่ความคิดมากมาย มือเรียวเอื้อมไปหยิบจอกสุรา ก่อนจะเทสุราใบไผ่ลงไปจนเต็มขึ้นมายกดื่มอย่างไม่สนใจสหายด้านล่างเสียเท่าไหร่ 

“ข้าเชื่อว่าเสี่ยวจ๋ายเจ้าคงมีเหตุผลของเจ้า.. ใช่หรือไม่” แม้จะเป็นคำถามที่แสดงออกมาไว้ใจสหายตัวน้อยนี้ แต่กลับคลุมเครือในน้ำเสียงอยู่ไม่น้อย

ยังไม่ทันที่เสี่ยวจ๋ายนั้นจะได้เอ่ยคำใดออกมา เพียงไม่นานนักเฟยหลงปรายตามองเลยด้านหลังของเจียอวี่ออกไปอย่างมีความหมาย ด้านหลังนั้นปรากฏร่างของสตรีใบหน้าหวานผู้นั้น นางกำลังเยื้องกรายเข้ามาใกล้ทั้งสามอย่างกดดัน สายตาของนางยังคงจ้องมองไปที่เสี่ยวจ๋ายอย่างไม่ละสายตาเลยแม้แต่น้อย

“เสี่ยวจ๋าย~” นางหยุดนิ่งห่างจากโต๊ะของพวกเขาเพียงไม่ถึงสองฉื่อ เอ่ยเรียกสหายด้านล่างด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ที่ต่างจากน้ำเสียงที่ทั้งสองได้ยินก่อนหน้านี้ราวพลิกฝ่ามือ

“ซินซู.. แฮะ ๆ” เจิงเจียอวี่และหลี่เฟยหลงที่เห็นอาการของทั้งสองที่ดูจะเป็นมิตรมากกว่าศรัตรู จึงนั่งเท้าคางเอียงคอมองทั้งสองอย่างพร้อมเพรียง นั่งดื่มสุราใบไผ่จอกแล้วจอกเล่ามองทั้งสองราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่

เสี่ยวจ๋ายลุกออกจากใต้โต๊ะก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง ยืนขึ้นสงบเสงี่ยมพร้อมทั้งหันไปมองสตรีผู้นี้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่เดี๋ยวนะ!

“ซินซู.. ซินซูงั้นหรือ.. หรือว่าท่านคือเหมยซินซูผู้นั้น” เพราะครั้งหนึ่งเสี่ยวจ๋ายเอ่ยถึงหญิงสาวที่ใจดีและแสนจะอ่อนโยนผู้นั้นให้เธอฟังอยู่ไม่น้อย ภาพที่เฟยหลงจินตนาการในครานั้นกับสตรีที่เธอมองเห็นด้วยตาเนื้อในครานี้มันช่าง.. แตกต่างเสียจริง

“แม่นาง.. รู้จักข้าเช่นนั้นหรือ” เหมยซินซูเบนใบหน้าจากเสี่ยวจ๋ายมาเอ่ยถามเฟยหลงด้วยความสงสัยอย่างไม่ปกปิด

“เสี่ยวจ๋ายเคยเอ่ยถึงแม่นางอยู่บ้าง.. ในทางที่ดี” ซินซูขมวดคิ้วเข้าหากันจนเกิดปมราวกับว่าเธอนั้นกำลังกังวลในใจมากกว่ายินดีที่เสี่ยวจ๋ายเอ่ยถึงเธอในโลกมนุษย์นี้

“เช่นนั้น.. แม่นางรู้จักเสี่ยวจ๋ายและข้ามากน้อยเพียงใดกัน” จากการรอบสังเกตของเฟยหลงนั้น รับรู้ได้ถึงความกังวลของแม่นางที่ค่อนข้างมาก เธฮปรายตามองปราดเดียวก็เริ่มเข้าใจนางอยู่บ้าง การแต่งกายของนางในเวลานี้นั้น ความกังวลที่แสดงออกมาทางสีหน้านั้น ยิ่งฐานะของนางที่แท้จริงนั้น คงเป็นเหตุนี้กระมังที่ทำให้นางกังวลถึงเพียงนี้

“สิ่งที่ข้ารู้.. มิได้แปลว่าเป็นสิ่งที่ข้านั้นจะยินดีป่าวประกาศออกไป.. เช่นนั้นแม่นางอย่าได้กังวลไป.. หากแม่นางซินซูไม่รังเกียจ ร่วมดื่มกับพวกข้าสักจอกดีหรือไม่ คิดเสียว่าพวกเรานั้นเป็นสหายกันแล้ว” หลี่เฟยหลงขยับเก้าอี้ข้างตนเองออกให้เซียนน้อยผู้นี้ได้นั่งลงข้างกัน

เหมยซินซูหันไปมองหน้าของเสี่ยวจ๋ายเล็กน้อยอย่างนึกชั่งใจ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างหลี่เฟยหลงอย่างว่าง่าย

“ข้าขอแนะนำตัวเสียหย่อย.. ข้ามีนามว่าเพ่ยเพ่ย”

“ส่วนทางนั้น สหายอีกคนของพวกเรา.. นามว่าเจียอวี่”

“หากทั้งสองไม่นึกรังเกียจ อยากร่วมเป็นสหาย ซินซูดีใจเป็นอย่างมาก.. เช่นนั้นแล้วข้าน้อยซินซูขอใช้เหล้าที่บ่มเองมาดื่มฉลองให้กับสหายทุกท่านดีหรือไม่” แม่จะเหมือนว่าเป็นคำถาม แต่เพียงสิ้นสุดคำพูดของเหมยซินซูแล้วนั้น ไหหยกเขียวที่บรรจุเหล้ามากกว่าสิบไหได้ปรากฏขึ้นบนโต๊ะอย่างน่าประหลาด

“เจ้าจะดื่มงั้นหรือ” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยถามซินซูด้วยใบหน้าเป็นห่วง

“เหตุใดแม่นางซินถึงดื่มไม่ได้กัน” หลี่เฟยหลงหันไปถามกับซินซูที่ทำได้เพียงหันมายิ้มให้กับเธอ ก่อนที่เธอนั้นจะขยับนิ้วเพียงเล็กน้อย เหล้าทั้งหมดก็เข้ามาอยู่ในจอกของทั้งสี่อย่างพร้อมเพรียง

“เพื่อสหายทุกท่าน.. ซินซูขอบคุณสหายทั้งสองท่านมาก ที่ช่วยดูแลเสี่ยวจ๋ายสหายของข้า.. เชิญ~” เหมยซินซูยกจอกเหล้าขึ้นดื่ม ก่อนจะตามด้วยทั้งสามที่ยกขึ้นดื่มเช่นกัน

“รสชาตินี้.. ความหอมหวานละมุนลิ้นนี่ทำมาจากสิ่งใดกัน” เจียอวี่หันไปถามแม่นางซินอย่างนึกสงสัย สุราใบไผ่ที่ว่าเลิศรสแล้วนั้นยังต้องพ่ายให้กับสุราของแม่นางซิน รสชาติและกลิ่นของสุราจอกนี้ช่างแตกต่างอยู่มากโข

“เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้นำสุราส่วนของข้าไปให้ผู้อื่นกัน!”