ตอนที่ 12 พวกข้าไม่มีเงิน

ตอนที่ 12  พวกข้าไม่มีเงิน

“ไหนเจ้าบอกว่าไม่ไกลมิใช่หรือ.. เหตุใดหมู่บ้านที่เจ้าว่ายังไม่ถึงเสียที” เสี่ยวจ๋ายหันไปถามเจียอวี่ พร้อมทั้งสลับมองใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของหลี่เฟยหลง ที่คล้ายกับว่าเธอนั้นเดินด้วยท่าทางที่แสนจะสบาย ไม่ได้แสดงอาการเหน็ดเหนื่อยออกมาเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าบ่นเช่นนี้.. ข้ากำลังคิดว่าเจ้าเหนื่อยนะเจ้าจิ้งจอก” และเพราะสหายตัวน้อยนี้ช่างน่าหยอกเย้า เจียอวี่ได้ที่จึงหยุดนิ่งไม่ได้ขยับ พร้อมทั้งหันไปมองใบหน้าของเสี่ยวจ๋ายที่ทำหน้าหงิกงออย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์

“ข้าไม่ได้เหนื่อย!” แต่เพราะคำพูดที่น่าจะทิ่มแทงหัวใจจึงทำให้จิ้งจอกน้อยอย่างเสี่ยวจ๋ายนั้นสะบัดหน้าหนี ก่อนจะหันขวับมามองที่หลี่เฟยหลงนิ่งอย่างมีความหมาย

“เพ่ยเพ่ย.. เจ้าขี่หลังข้าดีหรือไม่” จิ้งจอกน้อยเอ่ยถามสหายซึ่งเป็นสตรีเพียงนางเดียวอย่างอ่อนโยน 

“ข้าไม่เหนื่อย” แต่เมื่อได้ยินคำตอบของเธอแล้วนั้น เสี่ยวจ๋ายที่มองหน้าเธฮไม่กะพริบได้แสยะยิ้มจนกว้างออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ หลี่เฟยหลงมองหน้าเจ้าจิ้งจอกหัวขาวตัวนี้อย่างชั่งใจ

“เช่นนั้น~ ข้าแปลงกายเป็นจิ้งจอกตัวน้อยน่ารักให้เจ้าอุ้มดีหรือไม่.. ขนของข้านั้นนุ่มมาก.. ตัวก็เล็กนิดเดียว.. เจ้าไม่เหนื่อยมากนักหรอก” เฟยหลงจ้องหน้าเสี่ยวจ๋ายด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ พร้อมกันนั้นยังลอบถอนหายใจเสียงดังในท่าทางเอือมระอา

“เจ้าจิ้งจอกตัวน้อยหัวขาวไร้เรี่ยวแรง~ เจ้าดูนั่นนะ..” เจียอวี่เดินเข้าไปจับไหล่ทั้งสองของเขาให้หันหลังไปอีกด้าน พร้อมทั้งชี้นิ้วเรียวไปที่หนึ่งที่มองดูคล้ายหมู่บ้านอยู่ลิบตา

“แล้วทำไมเจ้าเพิ่งบอก!” เสี่ยวจ๋ายหันหลังกลับมาจ้องหน้าเจียอวี่เขม็ง

“แล้วเหตุใดเจ้าไม่ถาม” เฟยหลงที่ยืนฟังมานาน เอียงคอไปถามสหายตัวน้อยพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเดินผ่านทั้งสองไปยังหมู่บ้านนั้นที่อยู่ไม่ไกลนัก

จนเมื่อทั้งสามที่เดินถกเถียงกันมาจนถึงสถานที่แห่งนี้ ใช้สายตากวาดมองกลับไม่ใช่หมู่บ้านอย่างที่เข้าใจแต่เป็นโรงเตี๊ยมประหลาดที่ดูลึกลับอยู่ข้างทาง สามเกลอเดินเข้ามาด้านในที่ดูคล้ายว่าจะไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากพวกเขา นั่นทำให้ทั้งหมดต้องเดินตรวจสอบภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้อย่างระวัง

ปึง!

แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสามจะได้สำรวจที่แห่งนี้จนถ้วนที่ ได้มีชายฉกรรจ์สวมชุดสีดำทะมึนน่าเกรงขาม ผลักประตูจนเกิดเสียงดังเดินเข้ามาอย่างอุกอาจ

“เถ้าแก่อยู่ไหน!”

ชายฉกรรจ์ผู้นี้เดินผ่านทั้งสามไปนั่งที่โต๊ะอย่างไม่นึกสงสัยหรือสนใจพวกเธอ พร้อมทั้งตะโกนเสียงดังอย่างคุ้นเคยและเหมือนว่านี่จะเป็นรหัสลับ เพราะทันทีที่ชายคนนี้ตะโกนเรียก เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็เดินออกมาจากมุมหนึ่งของร้าน

ทั้งสามมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ แต่ความแปลกใจนี้ไม่ใช่เพราะเถ้าแก่มาจากไหนแต่แปลกใจที่หน้าตาของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมนี้ กลับเหมือนชายฉกรรจ์ผู้นั้นไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อยราวกับว่าเป็นคนเดียวกัน

“อาคมบังตา”

เจียอวี่เอ่ยขึ้นพร้อมเสี่ยวจ๋าย ทั้งสองดูไม่ตกใจกับเหตุการณ์นี้มากนัก แต่สำหรับมนุษย์ยุคปัจจุบันเช่นหลี่เฟยหลงแล้ว แม้จะท่องไว้ในใจว่านี่คือโลกนิยายมิติลี้ลับที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่เมื่อพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้จริง ๆ ทุกอย่างกลับยังน่าตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัวไม่มีผิด

“พวกเจ้ารู้จักอาคมนี้งั้นหรือ” เฟยหลงเอนกายขยับใบหน้าไปถามทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกระซิบ

“ไม่ใช่อาคมที่หายาก.. แต่น้อยคนมากที่จะใช้มันได้” เจียอวี่เองขยับใบหน้าเอนมาตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“เจ้าสาม.. พวกท่านจะเข้ามาหรือไม่” และเพราะทั้งสามคนตั้งใจกระซิบคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ทำให้เมื่อเถ้าแก่ผู้นั้นหันมาเอ่ยถาม พวกเขาเป็นต้องสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้

“เข้า.. เข้าขอรับ”

เจียอวี่เอ่ยขึ้นก่อนจะส่งสัญญาณให้ทั้งสามคนเดินเข้าไปนั่งโต๊ะที่ห่างจากบุรุษผู้นั้นไม่มาก หลี่เฟยหลงหันไปมองเถ้าแก่ที่เดินเข้าไปด้านหลังแม้นว่าพวกเขาจะยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมอาหารมากหน้าหลายตา ถูกนำออกมาวางตรงหน้าด้วยใบหน้าของเจียอวี่

“เชิญขอรับ” เถ้าแก่ประหลาดผู้นี้เอ่ยขึ้นเพียงแค่นั้น

ก่อนจะเดินหายไปทางด้านหลัง เฟยหลงหยิบกล่องเข็มเงินออกมาจิ้มอาหารทั้งหมด ข้อดีของการเขียนนิยายจีนโบราณก็เหตุนี้แหละนะ ปกติทำได้แค่เขียนลงไปบนคีย์บอร์ดตอนนี้กลับได้ใช้งานจริง เริ่มสนุกกับชีวิตในโลกนี้เสียแล้วสิ เวลาผ่านไม่ถึงถ้วยชา เมื่อเข็มเงินไม่เปลี่ยนสีแสดงว่าอาหารพวกนี้ปลอดภัย

ปึง!

และทันทีที่น่องไก่ชิ้นโตกำลังเข้าปากของเฟยหลง บุรุษชุดดำผู้นั้นได้กระแทกวางก้อนเงินสามก้อนลงบนโต๊ะตัวนั้นจนเกิดเสียงดัง ก่อนที่จะเดินผ่านทั้งสามไป มีแวบหนึ่งที่เขาหันมามองเธอด้วยหางตาอย่างนึกสงสัย แต่ก็เป็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น

“เฮ้อ~” เฟยหลงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแบบไม่ปิดบัง

ผู้ชายที่หน้าตาน่ากลัว มิหนำซ้ำรูปร่างของเขายังน่าเกรงขามเพียงนั้นหากเกิดอยากหาเรื่องขึ้นมา มีเพียงหนึ่งหญิงที่ไม่รู้เรื่องราวการต่อสู้แม้แต่น้อย หนึ่งชายที่เพิ่งหายจากการป่วยและดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีว่าจะต่อสู้เป็น และอีกหนึ่งตัวที่เอาแต่หยิบปลาและน่องแกะไปกินแบบไม่สนใจใคร รวมกันแล้วยังมองไม่เห็นหนทางชนะเลยแม้แต่นิด

“เจ้ากินได้แล้ว.. อย่าได้กังวลนักเลยพวกข้าดูแลเจ้าได้” เจียอวี่เอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น จนเมื่อทั้งสามจัดการกับอาหารทั้งหมดเรียบร้อย

“อาอวี่~ เจ้ามีเงินจ่ายอาหารมื้อนี้ใช่หรือไม่” เฟยหลงเอ่ยถามเจียอวี่ทันทีที่กินเสร็จด้วยน้ำเสียงที่เรียกว่าอ่อนหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมทั้งส่งสายตากะพริบปริบ ๆ อย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“อาเพ่ย~ เจ้าคงไม่ได้ลืมหรอกใช่หรือไม่.. ว่าเดิมทีตัวข้านั้นถูกชิงทรัพย์จนเกือบตายถึงได้ไปอยู่กับเจ้า” เจียอวี่ยกยิ้มแห้งให้เธอ ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองหน้าคนที่กินจนท้องแน่นอย่างต้องการที่พึ่งพิง แต่เมื่อคิดได้ว่าเสี่ยวจ๋ายนั้นเป็นเพียงจิ้งจอกน้อยที่ตกสวรรค์ทั้งสองจึงหันกลับมามองหน้ากันก่อนจะเงียบกริบปิดปากสนิท

“พวกเจ้าเป็นอันใดกัน.. กินไม่อิ่มงั้นหรือ” เจ้าจิ้งจอกหัวขาวที่ลุกขึ้นมายืนเต็มความสูง หันมองหน้าเฟยหลงสลับกับมองหน้าเจียอวี่อย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้น..” เฟยหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำราวกับไม่อยากเอ่ยถึง

“เจ้าสองคน.. วิ่งไวหรือไม่” เจียอวี่กระซิบขึ้นด้วยคำถามที่ทั้งสองเข้าใจ เสี่ยวจ๋ายยิ้มกว้างพร้อมทั้งยังกางกรงเล็บอวดอย่างน่าหมั่นไส้

“ไม่นะ!” และเพราะสิ่งที่คิดมันกำลังจะเกิดขึ้น เจียอวี่และเสี่ยวจ๋ายหันมองรอบโรงเตี๊ยมด้วยท่าทางที่น่าสงสัย และเมื่อไม่เห็นคนอื่นทั้งสองจึงกระชากมือของเฟยหลงวิ่งออกจากโรงเตี๊ยมทันที

ปึก!

“โอ๊ย”

“พวกท่านจะรีบไปหรือขอรับ”

เสียงของเถ้าแก่เดินมาทางด้านหลัง ทันทีที่ทั้งสามวิ่งชนกับประตูอย่างแรงจนเฟยหลงที่ไม่ทันระวังตัวกระเด็นไปกองที่พื้นอย่างน่าเวทนาโดยที่ทั้งสองคนไม่เป็นอะไรเลย ดีมาก!

“เถ้าแก่.. คือมิใช่แบบนั้น พวกเราแค่ เอ่อ..” เจียอวี่ที่ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาแก้ต่างได้แต่อึกอัก

“คือพวกข้ากินอิ่ม.. แค่อยากลองวิ่งย่อยอาหารเท่านั้น มิได้มีเจตนาอื่น มิได้มีเจตนาอื่น” เสี่ยวจ๋ายรีบดึงแขนเฟยหลงที่ยังนั่งอยู่กับพื้นขึ้นมาอย่างเร่งรีบ เจ้าจิ้งจอกหัวขาวใช้พลังของปีศาจจิ้งจอกมองในโรงเตี๊ยมให้ชัดเจน ถึงได้เข้าใจและมองเห็นว่าทุกจุดในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ปกคลุมด้วยอาคมที่ไม่รู้จัก และคาดว่าทั้งสามนั้นจะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ง่ายเช่นกัน

“พวกข้าไม่มีเงิน” หลี่เฟยหลงที่ยืนนิ่งอยู่นานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังและฟังชัด ในเมื่อเรื่องราวก็มาถึงขั้นนี้แล้วอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเอ่ยพร้อมทั้งเลื่อนมือเข้าไปล้วงกำมีดที่เธอเก็บไว้ในแขนเสื้อแน่น เตรียมพร้อมหากต้องตายแบบศพไร้ญาติ ก็ขอสู้สักครั้ง

“เงิน.. เหตุใดพวกท่านต้องใช้เงิน” เถ้าแก่หันมาถามด้วยใบหน้าของเจียอวี่ที่กำลังค่อย ๆ สลายไปกลายเป็นชายมีอายุที่เดินไปเก็บก้อนเงินอีกโต๊ะ แล้วหันมามองที่พวกเราอีกครั้ง

“ค่าอาหารโต๊ะนี้เพียงไม่กี่อีแปะ ส่วนสามก้อนนี้เป็นส่วนที่จ่ายแทนพวกท่าน รวมถึงม้าสามตัวด้านนอกนั้นด้วย”

คำพูดของเถ้าแก่ทำให้พวกเราหันมองหน้ากันด้วยความไม่วางใจ แต่เมื่อเฟยหลงหันไปมองที่เถ้าแก่คนนั้นอีกครั้ง เพียงในเวลาที่แสนสั้นไม่กี่วินาทีที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า

“หมายความว่าเช่นไรกัน” เธอหันไปเอ่ยถามเจียอวี่ที่ยืนทำหน้าครุ่นคิดอยู่เช่นเดียวกัน แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันตาปริบ ๆ อย่างมึนงงและไม่เข้าใจ

“เมื่อครู่.. เถ้าแก่นั้นพูดว่าม้าสามตัว! เช่นนั้นพวกเราออกไปดูก่อนกันก่อนดีหรือไม่”