ตอนที่ 11 การเดินทางของสามเกลอ

ตอนที่ 11 การเดินทางของสามเกลอ

“เจ้าจิ้งจอก!” เจียอวี่ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อสายตา

แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน เพราะต่อมาชายผู้นั้นรีบจ้ำอ้าวเดินลงมายังข้างลำธารที่มีเสี่ยวจ๋ายร่างมนุษย์ยืนอยู่ด้วยความเร็วแสง สองขายาวที่น่ายำเกรงเดินลงมาหยุด มองซ้ายแลขวาจับเสี่ยวจ๋ายหัวสำรวจทุกพื้นที่

“เจ้านี่เป็นตัวประหลาดหรือเป็นสิ่งใดกัน”

“ข้ามิใช่ตัวประหลาด เจ้าดู!นี่หางของข้าของแท้แน่นอน และข้าเป็นถึงเพื่อนเล่นของเหมยซินซูแห่งป่าท้อเชียวนะ” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น หางทั้งหมดที่มีเริ่มกระดิกดุ๊กดิ๊กอย่างน่ารักน่าชัง

“หนึ่ง..สอง..สาม..สี่..” เจียอวี่ขยับนิ้วนับหางของเสี่ยวจ๋ายด้วยความรู้สึกตื่นเต้น แบบเด็กน้อยที่เห็นของเล่นชิ้นใหม่

“เก้าหาง ไม่ต้องนับ!” เสี่ยวจ๋ายสะบัดหางทั้งเก้าโชว์อย่างโอ้อวด ภูมิใจ ใบหน้าเชิดขึ้นพร้อมทั้งลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้

“เจ้าพูดได้ แล้วเหตุใดเจ้าไม่พูดตั้งแต่แรก” เจียอวี่ยืดตัวเต็มความสูง เท้าเอวจ้องหน้ามองเสี่ยวจ๋ายอย่างหาเรื่อง

“ก็ข้าแค่ไม่อยากเสวนากับคนอย่างเจ้า” แต่มีหรือเจ้าจิ้งจอกอย่างเขาจะกลัว เพราะทันทีที่เจียอวี่ยืดตัวเท้าเอว เสี่ยวจ๋ายเองก็ทำท่าเดียวกัน ทั้งสองจ้องมองกันราวกับจะกินเลือดเฉือนเนื้อ

“เพราะสิ่งใด เจ้าถึงไม่อยากเสวนากับข้า” เฟยหลงยืนมองทั้งสองเถียงกันอย่างเอือมระอา

เธอเดินขึ้นจากลำธาร มายืนเท้าเอวมองทั้งสองด้วยสายตาของคนที่รำคาญขั้นสุดอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองต่างพากันเงียบเสียงที่เถียงกันไม่ลดละเมื่อครู่ลง รับรู้ได้ถึงแรงกดดันจากด้านหลัง ใบหน้าของผู้ชายที่หล่อเหลาทั้งสองเบือนหน้ามามองเฟยหลงอย่างเชื่องช้า

“เมื่อไหร่พวกเจ้าจะเลิกถกเถียงกันเรื่องไร้สาระนี่เสียที เจ้า!ในเมื่อเจ้าหายดีแล้ว และเจ้า!ในเมื่อพวกเจ้ามีแขนสองข้าง มีขาสองข้าง มีหาง.. เอ่อ อันนี้ช่างมันเถอะ! งั้นก็ไปหาอาหารมา ข้าจะทำให้พวกเจ้ากิน!” เฟยหลงคิดถึงเมนูอาหารจากซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วน้ำลายแทบไหล เธอชี้นิ้วไปที่ทั้งสองคนอย่างออกคำสั่ง

“เจ้าจะทำ!” และไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เจียอวี่และเจ้าจิ้งจอกถึงรีบอุทานออกมาพร้อมใบหน้าเหยเก

“ก็ข้านะสิ หรือพวกเจ้าจะทำ” เฟยหลงใช้เรียวนิ้วปัดปอยผมสะบัดหน้าอย่างมั่นใจ พร้อมทั้งเหล่มองหน้าทั้งสองอย่างจับผิด ก็ตัวเธอนั้นทำอาหารออกจะหน้าตาน่ารับประทาน เหตุใดพวกเขาถึงแสดงใบหน้าเช่นนั้นออกมากันนะ

“ข้าว่า.. เจ้ากับข้าออกไปหาเป็นผลไม้ดีกว่า ใช่ไหมเจ้าจิ้งจอก!” เจียอวี่ละล่ำละลักพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้น คือเจ้าเสี่ยวจ๋ายก็พยักหน้ารัวเห็นดีเห็นงามด้วยเสียอย่างนั้น!

“พวกเจ้านี่แปลกพิกล เมื่อครู่ยังนึกว่าจะกินเลือดเฉือนเนื้อกันอยู่เลย เหตุใดตอนนี้ถึงเกิดสามัคคีกันแล้วเล่า” เฟยหลงหรี่ตาจ้องทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ

“เชื่อข้าเถอะ เดี๋ยวพวกข้าไปหาผลไม้มาให้เจ้า แล้วรุ่งเช้าเราเดินทางเข้าวังกันดีหรือไม่” เจียอวี่เอ่ยขึ้นอย่างขอเจรจา ไม่เพียงเท่านั้นมือของเขายังกระตุกชายเสื้อของเสี่ยวจ๋ายอย่างหาตัวช่วย

“ได้! เช่นนั้นเอาตามนี้” แม้จะไม่เข้าใจ แต่เฟยหลงตัดสินใจตกปากรับคำของเขาทันที เสี่ยวจ๋ายมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่แสดงอาการใด หรือแม้แต่จะพูดอะไรจนคนด้านข้างเกิดสงสัย

“เจ้าเป็นอันใด หรือว่าเจ้าไม่อยากไปกับข้าหรือ” เจียอวี่หันหน้าไปเอ่ยถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“เหตุใดเจ้าถึงเชื่อใจคนผู้นี้ ถึงขั้นตามเข้าวังโดยไม่สืบสาเหตุให้แน่ชัด เจ้าไม่กลัวหรือ” จิ้งจอกขาวไม่เพียงแต่ที่จะไม่ตอบคำถามของเจียอวี่ แต่เขายังเปลี่ยนเป็นคำถามที่ถามเฟยหลงแทนด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“จิ้งจอกน้อย.. ในวังมีของกินเยอะนะ มีเนื้อ มีปลา มีนก มีไก่ ใช่ไหมเจียอวี่” เธอไม่รู้หรอกว่าในวังเป็นเช่นไร แต่เรื่องข้าวปลาอาหาร คงไม่ขาดตกบกพร่องกระมัง

“ใช่.. โดยเฉพาะปลา เจ้ากินทั้งเดือนก็ไม่มีหมด!”

“ข.. ข้าไม่ได้เห็นแก่ของกินเล็กน้อยพวกนั้นหรอกนะ ข้าเพียงแต่คิดว่ายังไงก็จะให้หญิงสาวมาอยู่ตัวคนเดียวในป่าเห็นจะไม่ดีนัก ควรเข้าวังพบปะผู้คนเสียหน่อยก็ดี” ทั้งสองหันมองหน้าเสี่ยวจ๋ายที่พูดไป ทำท่าทางน้ำลายไหลไปด้วยความขบขัน

ยามโฉ่ว

“เจ้าเก็บหางของเจ้าได้หรือไม่ เจ้าไปสภาพนี้คนที่พบเห็นได้ตกใจกันพอดี”

“ข้าไม่อยากเก็บ เวลาข้าไม่มีหางมันน่าเกลียด ข้ารับไม่ได้”

“ต่อให้เจ้ามีหางเป็นร้อย เจ้าก็ไม่ได้ดูดีนักหรอก เก็บเข้าไป”

“เจ้าใช้ตาที่ไม่มีแววของเจ้านั้นดูข้าให้ชัดเจนอีกครา เส้นผมสีเทาของข้านุ่มสลวย หางฟูนี่ก็เช่นกัน ไหนจะใบหน้าที่ไร้ที่ติเช่นนี้ เจ้ากลับบอกว่าข้าดูไม่ดีเช่นนั้นหรือ!”

เสียงการสนทนาจากด้านนอกปลุกให้หญิงงามอันดับหนึ่งในกระท่อมหลังนี้ต้องลืมตาตื่น เฟยหลงมองดูรอบตัวพบว่าทุกอย่างยังคงมืดสนิท แล้วเหตุใดทั้งสองด้านนอกถึงส่งเสียงดังรบกวนเช่นนี้

เธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงไม้อย่างหมดอาลัยตายอยาก สองเท้าก้าวตรงไปที่ประตูด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว ไม่เพียงเท่านั้นอารมณ์ของเธอตอนนี้จัดได้ว่ากำลังเดือดปุดราวน้ำที่ถูกต้มด้วยอุณหภูมิมากกว่า120องศา

“นี่พวกเจ้าจะเสียงดังกันทำไม!” เฟยหลงผลักประตูออกมาด้วยความโมโห จ้องมองทั้งสองที่ยืนเถียงกันอยู่ด้านนอกด้วยใบหน้าที่เรียกได้ว่าโมโหขั้นสุด

“เจ้าตื่นแล้วหรือ เช่นนั้นพวกเราเดินทางกันได้แล้ว” เจียอวี่หันมามองเฟยหลงที่อยู่ในสภาพของหญิงสาวที่เพิ่งตื่นนอน ใบหน้าที่มันเยิ้ม ผมเผ้าที่ฟูไม่เป็นทรง ด้วยอาการกลั้นหัวเราะจนใบหน้าบิดเบี้ยว

“เจ้าไปแต่งกายให้รัดกุมหน่อยดีหรือไม่ กว่าจะถึงที่หมายที่ว่าใช้เวลาหลายชั่วยามหรืออาจจะหลายวัน” เสี่ยวจ๋ายเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งสะบัดหางของตนเองเก็บเข้าที่ เพื่อให้ตัวเองนั้นอยู่ในร่างมนุษย์แบบเต็มร้อย จิ้งจอกขาวตัวนี้จัดอยู่ในกลุ่มชายที่เรียกว่าหล่อมากตัวหนึ่ง หาเป็นในโลกปัจจุบัน ความหล่อของเขาเทียบเท่ากับเหล่าดารานักแสดงอันดับต้น ๆ ได้สบาย แต่พอนึกถึงนิสัยที่เหมือนเด็กนั่นแล้ว

“อืม” เธอพับเก็บความคิด ก่อนจะตอบรับทั้งสองปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้อง จุดตะเกียงและแต่งกายด้วยชุดที่คิดว่าทะมัดทะแมงที่สุดในกระท่อมหลังนี้

สายตากวาดมองไปโดยรอบ หยิบสิ่งของที่คิดว่าจำเป็นและเป็นประโยชน์ที่สุดใส่ถุงผ้า เธอสำรวจในห้องนอนอย่างละเอียดก่อนออกจากที่นี่อีกครั้ง เพราะคิดว่าหากเธอไปจากที่นี่แล้วคงไม่ได้กลับมาที่กระท่อมหลังนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

กึก!

“พวกเจ้าทั้งสองเรียบร้อยแล้วหรือ” เฟยหลงเดินหอบถุงผ้าถุงใหญ่ เปิดประตูออกมาก็พบว่าทั้งสองคนเตรียมตัว นั่งรอกันอยู่ก่อนแล้ว

“เจ้ามีสิ่งใดที่อยากพกไปอีกหรือไม่” เฟยหลงมองดูรอบกระท่อม ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

“งั้นพวกเราไปกันเถอะ ห่างจากที่นี่ไม่มากจะมีหมู่บ้าน พวกเราจะไปหาม้าจากที่นั่น เจ้าเดินไหวหรือไม่” เจียอวี่จัดแจงทุกอย่างจนเรียบร้อยการเดินทางของพวกเขาจึงเริ่มต้นขึ้น

“ข้าไหว”