All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 40 หมู่บ้านฉินรั่ว [1]หลี่เฟยหลงปรายตาเพื่อกวาดมองเข้าไปในหมู่บ้านที่เพิ่งเดินทางมาถึงด้วยสายตาที่เรียกว่าเหลือจะเชื่อ เธอมองดวงอาทิตย์เป็นการดูเวลาและคิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นเพียงยามเซินเท่านั้น แต่เมื่อทั้งสองมองเข้าไปในหมู่บ้าน มันช่างคล้ายกับว่าที่นี่เป็นเพียงหมู่บ้านร้างเสียอย่างไรอย่างนั้น“เจ้ามิได้หลงทิศ.. พาข้ามาไม่ผิดแน่นะ” เฟยหลงหันมองหน้าสหายที่เขาเองก็ดูจะประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพของหมู่บ้านที่หวังจะยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่งในยามนี้ เฉกเช่นเดียวกันกับหลี่เฟยหลง เธอยังคงปรายตากวาดมองไปโดยรอบอย่างระแวง“ไม่ผิดแน่! เพียงแต่ที่นี่อยู่นอกเขตปกครองของทั้งแคว้นฉวางและแคว้นฉู่.. และข้าเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดในหมู่บ้านจึงเป็นเช่นนี้ พวกเราเข้าไปด้านในกันเถอะเจ้าระวังตัวด้วย” เจิงเจียอวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นพอควร ก่อนจะกระโดดลงจากหลังหงเชว่ใช้สายตาคมกริบกวาดมองบริเวณหน้าหมู่บ้านอย่างไม่อยากเชื่อสายตาหมู่บ้านฉินรั่วตั้งอยู่นอกเขตการปกครองของทั้งสองแคว้น แต่เพราะสองแคว้นนี้เป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันมาโดยตลอดหมู่บ้านนี้จึงอยู่โดยปลอดภัย เดิมทีที่แห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็

ตอนที่ 42 ซื่อหลงไห่กับชายชุดดำ [1] หลังจากที่ผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วยามที่เฟยหลงต้องมองดูสองพี่น้องจิกกัดกันทางสายตา จนเมื่อทั้งสองที่ดูเหมือนว่าจะตกลงกันจนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงได้พากันควบม้าออกจากหมู่บ้านฉินรั่วด้วยใบหน้าบูดเบี้ยวดูออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากของพี่ชายอย่างเจิงอวี้เจินแต่ที่แตกต่างกันเห็นจะเป็นใบหน้าที่ทะเล้นอารมณ์ดีราวกับว่าเขานั้นถูกลอตเตอรี่ของน้องชายอย่างเจิงเจียอวี่ แต่ถึงแม้ว่าสองพี่น้องจะดูเหมือนว่าถกเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครตลอดเส้นทางทาง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงการแสดงออกแบบหยอกล้อของทั้งคู่เพียงเท่านั้น“หยุด~ แม่นางเพ่ยเพ่ย.. เจ้าเป็นวิชายุทธ์หรือวรยุทธ์บ้างหรือไม่” หลังจากที่ทั้งสามเดินทางออกมาได้เกือบสองชั่วยาม เจิงอวี้เจินได้สั่งหยุดม้าก่อนจะหันมาถามหลี่เฟยหลงที่ทำหน้างุนงงอยู่ไม่น้อย เธอเร่งควบเจ้าม้าเผือกเหินอ๋าวมาหยุดอยู่ด้านข้างเขา“อาเพ่ย.. ท่านเรียกข้าเช่นเดียวกับอาอวี่ได้” เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เมื่อได้ยินเคร่งขรึมจินเรียกเธอด้วยสรรพนามเช่นนั้นค่อนข้างรู้สึกห่างเหินเกินไป ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเพิ่งรู้จักได้เ

ตอนที่ 44 ซื่อหลงไห่กับชายชุดดำ [3] เจิงอวี้เจินหันขวับมาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ติดจะดุอยู่ไม่น้อย ในตอนที่หลี่เฟยหลงนั้นกำลังเดินจูงเจ้าฮ่าวเฉวียนเข้าไปใกล้พวกเขาแต่นอกจากที่เธอนั้นจะไม่ได้สนใจว่าบุรุษผู้นี้จะขึ้นเสียงใส่เธอหรือโมโหเพียงใดแล้ว สายตาของเธอยังคงเหลือบมองไปยังท้ายหมู่บ้านที่มีเพียงความมืดที่ไกลออกไปไม่มากนัก ดวงตากลมหรี่ตามองผ่านความมืดสนิทไปด้านนั้นราวกับว่ากำลังจะมีสิ่งที่น่ากลัวกระโจนออกมาอย่างไรอย่างนั้น เธอยังคงจดจ้องไปด้านนั้นไม่เลื่อนสายตาไปทางอื่นโดยที่สองเท้ายังคงเดินเข้าไปใกล้เจิงอวี้เจินด้วยความประหม่าหมับ!“เจ้าเป็นอันใด” อวี้เจินหันมามองเธอด้วยสายตาแบบใดนั้นด้านหลี่เฟยหลงไม่ทันได้สังเกต เพียงแต่หลังจากที่เธอนั้นคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขา สายตาของเธอก็ยังคงจดจ้องมองเข้าไปในความมืดท้ายหมู่บ้านนั้นโดยที่ตัวของเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใด จนเมื่อสายตาของเธอมองเห็นสิ่งที่เคลื่อนไหวนั้นเหมือนว่าที่ท้ายหมู่บ้านนั้นกำลังมีสิ่งใดเคลื่อนไหวอยู่“อาอวี้! เจ้าดูนั่น” ทั้งสามคนหันไปมองยังทิศทางที่หลี่เฟยหลงใช้ปลายนิ้วเรียวชี้ตรงไปจากสายตาที่ทั้งสามมองเห็นม

ตอนที่ 46 ซื่อหลงไห่กับชายชุดดำ [5]หลังจากท่านผู้เฒ่าพูดจบชาวบ้านทั้งหมดก็พากันถือคบไม้เดินกลับไปที่ภูเขาหลังหมู่บ้านดังเดิมทั้งสามคนหันมองหน้ากันเพียงเล็กน้อยก่อนจะพากันควบม้าออกไปตามคำบอกเล่าของชายสูงวัยผู้นั้น เป้าหมายของสามสหายคือโรงเตี๊ยมในระยะทางหกสิบลี้หนึ่งชั่วยามผ่านไปความมืดสลัวที่มีเพียงดวงจันทร์ครึ่งดวง สองข้างทางที่มีแต่ป่าแต่เขาไร้ซึ่งเสียงของสัตว์น้อยใหญ่ ไร้แม้แต่เสียงของจิ้งหรีดเรไร สิ่งมีชีวิตรอบกายของทั้งสามมีเพียงม้าสองตัวและมนุษย์อีกสามคนเพียงเท่านั้น“ท่านแม่ทัพน้อยเจิง” เฟยหลงเอ่ยเสียงเบาเมื่อเธอใช้สายตาจ้องไปยังแผลบริเวณแขนข้างซ้ายของเขา ที่แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าสีดำแต่กลางแสงจันทร์เธอยังคงมองเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาอยู่เป็นระยะ“อาเพ่ย.. เจ้าเรียกข้าเหมือนที่เจ้าเคยเรียก.. การที่เจ้าเรียกข้าเช่นนี้ข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังทำตัวห่างเหินกับข้าจนเกินไป.. ซึ่งมันทำให้ข้ารู้สึกไม่พอใจเสียเท่าไหร่.. เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่” อวี้เจินไม่ได้หันหลังไปมองเธอหรืออย่างไร เขายังคงควบม้าด้วยความเร็วตามเดิมมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ผู้เฒ่านั้นบอก“อาอวี้.. แผลของท่านเลือดไหลอีก

ตอนที่ 48 โรงเตี๊ยมปริศนา [2]“หรือว่านี่คือสิ่งที่ท่านผู้เฒ่านั้นต้องการจะสื่อกับพวกเรากันนะ” เฟยหลงมองตามไปจนเห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นเดินหายไปจนลับสายตาออกไปยังอีกด้านของห้องพัก เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเธอจึงขยับตัวเองเดินไปด้านข้างที่เป็นห้องพักของพี่น้องตระกูลเจิงทันที เฟยหลงใช้ใบหูแนบไปกับผนังเพื่อฟังว่าสหายทั้งสองนั้นได้ยินหรือได้เห็นเช่นเดียวกับเธอหรือไม่“ในเวลาเช่นนี้.. ถ้ามีมือถือสักเครื่องก็คงจะดีไม่น้อยเนอะ” เธอบ่นอุบอิบพลางทำหน้าครุ่นคิดหวนนึกถึงมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดเครื่องโปรดที่เพิ่งไปถอยออกมาได้เพียงครึ่งเดือนที่ยังใช้ได้ไม่คุ้ม แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น หลี่เฟยหลงยังคงเอียงใบหน้าไปใกล้ฝาผนังใช้หูแอบฟังห้องด้านข้างอยู่หลายนาที แต่ไม่ว่าเธอจะตะแคงฟังนานเพียงไหน กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย“ถ้าเป็นสองคนนั้นจะได้ยินไหมนะ.. ผนังห้องในยุคสมัยนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะได้มาตรฐาน ไม่น่าจะเก็บเสียงขนาดนั้นแต่ทำไมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยละ” เธอยืดตัวมายืนกอดอกครุ่นคิดอยู่อีกนานเกือบนาทีอย่างชั่งใจ แต่เพราะชายผู้นั้นอาจจะเป็นเบาะแสในเรื่องของน้องชายอาเพ่ย และอาจจะเพราะสิ่งนี้ที่ทำใ