All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่ 50 พลาดอีกจนได้ [2]“เจ้าทำอะไร! ข้าให้เจ้าหลบมาอยู่หลังข้า.. เจิงเจียอวี่นี่คือคำสั่ง!”“เจ้านั่งให้นิ่งหน่อย! กระบี่ข้าไม่มีตาหากมันออกจากฝักข้าเกรงว่าเจ้าจะรับไม่ไหว” เจียอวี่กำกระบี่ในมือของเขาไว้แน่นแต่เพราะด้านหลังของเขานั้นมีพี่ชายที่ได้รับบาดเจ็บ ซึ่งไม่รู้เลยว่ามากน้อยเพียงใดหากเขาใจร้อนวู่วามออกไปอาจเป็นอันตรายได้แสงสว่างจากตะเกียงใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แต่ยังไม่ทันที่คนผู้นั้นจะเดินเข้ามาใกล้ แสงตะเกียงที่สาดเข้ามาพอให้แสงสว่าง ทำให้เจิงอวี้เจินตัดสินใจเบี่ยงตัวเองดึงน้องชายของเขานั้นเข้าไปหลบในซอกหินที่เห็นเพียงเล็กน้อยนั้นชู่ว~“อาอวี้! อาอวี่! พวกเจ้าอยู่ไหนกันอยู่ในนี้หรือไม่” แต่เพราะเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงที่ทั้งสองคุ้นเคยดี เจียอวี่และอวี้เจินหันมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกดีใจ แม้จะไม่ค่อยพอใจนักที่เพ่ยเพ่ยเดินเข้ามาในที่อันตรายเช่นนี้ แต่เวลานี้นางเป็นคนเดียวที่จะคลี่คลายสถานการณ์นี้ได้“อาเพ่ย! พวกข้าอยู่ตรงนี้” หลี่เฟยหลงหันตะเกียงนั้นมาตามเสียงทันทีที่ได้ยิน สองเท้าเล็กของเธอก้าวเดินตรงเข้าไปที่สหายทั้งสองที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบ“เกิดอะไรขึ้น..

ตอนที่ 52 ภาพมายา [2]“ข้าไม่มีสหายเป็นสตรีนอกจากเจ้า.. สหายของข้าที่หายไปเป็นจิ้งจอกประหลาดตัวผู้นามว่าเสี่ยวจ๋ายเท่านั้น” เจียอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ติดจะงุนงงและไม่เข้าใจในคำถามนั้นของเธอ“เป็นเจ้า..” หลี่เฟยหลงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมมองหน้าสหายอย่างขอโทษ“เจ้าเป็นอะไรกันแน่อาเพ่ย.. หรือว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ เหตุใดเจ้าถึงสงสัยข้าเช่นนี้” เจียอวี่ขยับเข้ามาใกล้เฟฟยหลงด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งใช้หน้าผากของตนโน้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ แต่ยังไม่ทันที่ใบหน้าทั้งสองจะใกล้กัน เฟยหลงได้ผละใบหน้าของตนเองออกก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่กังวล“เมื่อครู่.. ข้าตามเจ้าลงมาในห้องนี้”“ตามข้า! จะเป็นไปได้อย่างไร”“ก่อนเจ้ามานั้นข้าเห็นว่าเจ้ายืนอยู่ตรงนี้.. พร้อมทั้งยังบอกว่าให้ข้าเดินเข้าไปในประตู” เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบพร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่กลางห้องนั้น“ประตู.. ประตูอะไรกันข้าเห็นมีแต่พื้นห้องโล่ง ๆ”“ข้าก็ไม่รู้.. ข้าก็มองไม่เห็น”“เจ้าไม่ได้ป่วยใช่หรือไม่” เจียอวี่เอ่ยถามเธออย่างไม่เข้าใจ เขาใช้มือของตนนั้นแตะไปที่หน้าผากของเธออย่างรวดเร็ว“ข้าไม่ได้เป็นอะไร.. ไม่ได้ป่วย.. อาอวี่

ตอนที่ 54 หากเป็นไปได้.. ข้าขอไม่พบเจอกับนางตลอดกาลถึงแม้ว่าจะรู้สึกเขินอายตามประสาสตรีอยู่บ้าง จะหงุดหงิดต่ออาการที่ดื้อรั้นของเขาอยู่บ้าง แต่กลับปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อย เฟยหลงพยักหน้าให้เขาเบา ๆ เจิงอวี้เจินเห็นเช่นนั้นได้ส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักลงไปด้านล่าง พบเจียอวี่ที่นั่งทำหน้าตาที่ดูจะตกใจอยู่มากที่เห็นพี่ชายของตนเองเดินเหินอย่างสะดวก สายตาคมจ้องมองทั้งสองที่เดินออกไปยังนอกโรงเตี๊ยม “นั่นมันเจ้าเหินอ๋าวไม่ใช่หรือ!” หลี่เฟยหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความดีใจเมื่อเห็นม้าสีเผือกสหายรักที่กำลังนอนเล็มหญ้าอยู่ข้างหงเชว่และฮ่าวเฉวียน“มันคงกลับมาหาเจ้าของ” อวี้เจินหันไปมองหน้าเฟยหลงพร้อมทั้งเอ่ยยิ้ม ๆ ให้กับเธอ เฟยหลงเองไม่ได้สนใจนักหรอกว่าเจ้าม้าเผือกตัวนี้จะกลับมาเพราะเหตุใด แต่เพียงแค่มันกลับมาสำหรับเธอก็ดีมากแล้ว“เหินอ๋าว~ เจ้ามาหาข้างั้นหรือ” หลี่เฟยหลงรีบวิ่งไปหาเจ้าม้าตัวดีอย่างทันใด มือของเธอลูบวนไปที่หัวของมันอย่างเอ็นดู อ่อนโยนและหวงแหน แต่เจ้าม้าตัวนั้นทำเพียงแค่หันหน้ามามองเธอเพียงเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีมือของเธอราวกับ

ตอนที่ 56 เด็กคนนั้นกับฉันคนนี้ [2]“ส่วนนั่น.. มันมีชื่อว่าเถาวัลย์เลือด มันจะดูดกินเลือดของสิ่งมีชีวิตราวกับว่ามันมีชีวิตจนกว่าร่างกายของผู้นั้นจะเหือดแห้ง ที่สำคัญไปกว่านั้นเถาวัลย์เลือดนี้มีความพิเศษตรงมันไม่มีวันตาย! อาอวี่.. อาอวี้.. ท่านช่วยเด็กคนนี้ออกไปก่อนได้หรือไม่” ทั้งสองพยักหน้าให้เธอก่อนจะอุ้มเด็กน้อยนั้นขึ้นแต่ไม่ว่าจะอย่างไรหนุ่มน้อยผู้นี้กลับหนักราวกับก้อนหินผา ไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่น้อย หลี่เฟยหลงมองใบหน้าของทั้งสองสลับกับไปมาอย่างไม่เข้าใจ“พวกเจ้าหยุดเพราะเหตุใด.. เดี๋ยวเจ้าเถาวัลย์นั้นจะฟื้นขึ้นมาแล้วหากไม่รีบเด็กคนนี้ต้องตายเป็นแน่!” เธอมองทั้งสองที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างติเตียน ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังนั่งลงไปอุ้มเด็กผู้นี้อย่างทุลักทุเล แต่ก็เป็นเหมือนที่อวี้เจินและเจียอวี่รู้ เด็กคนนี้ทั้งหนักและติดพื้นแน่นราวกับว่าร่างกายของเขากำลังรวมเป็นหนึ่งกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วอย่างไรอย่างนั้น“เจ้าหนู.. เจ้าขยับไหวหรือไม่พวกพี่ยกเจ้าไม่ได้เลย เจ้าช่วยออกแรงหน่อยได้หรือไม่” เฟยหลงละล่ำละลักถามเด็กน้อยที่เอาแต่ยิ้มให้เธอด้วยใบหน้าที่เศร้าสลดราวกับว่าเขานั้นทำใจกั

ตอนที่ 58 เถาวัลย์เลือดกับเด็กชายปริศนา [2]“ข้าถอนเจ้าพวกนี้มาอย่างนั้นหรือ”“ไม่ใช่เจ้า.. แล้วจะเป็นพวกข้างั้นหรือ.. หรือว่าเจ้าจำอะไรไม่ได้เลย” เจียอวี่ใช้น้ำเสียงที่แสดงถึงอาการทีเล่นทีจริง โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่หลี่เฟยหลงสลับกับเจ้ากระถางเถาวัลย์น้อย“เจ้าสิ่งนี้.. ช่างเถอะ.. อย่างไรก็ขอบใจเจ้ามาก” เธอเลือกที่จะวางกระถางเถาวัลย์เลือดที่ทั้งดูอันตรายและไม่น่าเก็บไว้เพื่อขยายพันธุ์นั้นไว้ที่ริมหน้าต่างตามเดิม“อาเพ่ย.. เจ้าฟื้นแล้วงั้นหรือ” ทันทีที่เธอนั้นได้ยินเสียงที่คุ้นหู ใบหน้าสวยหันขวับไปมองผู้ที่เข้ามาทีหลังด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี เจิงอวี้เจินเดินตรงเข้ามาหาเธอพร้อมกับชายมีอายุผู้หนึ่ง“ข้าฟื้นแล้ว.. ดูสิ! อาการของข้าดีขึ้นมากแล้วด้วย” เธอเอ่ยตอบพร้อมกับยกแขนแสดงท่าทางแข็งแรงให้กับเขา ก่อนจะปรายตาไปมองชายที่อยู่ด้านข้างของเขา“ท่านนี้คือลุงฉี.. แม่ทัพฉีไห่หลาง.. เป็นสหายสนิทของพ่อข้าแม่ทัพเจิงเถาฮ่วน ท่านลุง.. แม่นางผู้นี้คือสหายของอวี้เจิน.. แม่นางเพ่ยเพ่ยนางเป็นหมอยา” เขาเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกันด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน“ตามสบายเถ