All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 71 - Chapter 80

ตอนที่ 70 ต่อให้ต้องสลายกลายเป็นฝุ่นผง [2]“พี่สาวของข้าแอบฝึกทั้งวรยุทธ์และวิชายุทธ์ ลมปราณของนางพลังของนางย่อมไม่มีใครเทียบเทียมได้ นางเก่งทุกด้านและใจดีที่สุด” กู่ป๋ายเมื่อยามที่พูดถึงพี่สาว เขาดูมีความสุขมากพูดไปยิ้มไปอย่างสดใส นั่นทำให้หลี่เฟยหลงเองเริ่มรู้สึกดีต่ออาเพ่ยไม่น้อยสิ่งที่นางทำไปเป็นเพราะจำใจ น้องชายของนางย่อมต้องสำคัญที่สุด.. แต่เพราะนางคงไม่อยากทำผิดต่อฮ่องเต้เป็นแน่เรื่องทั้งหมดถึงได้วุ่นวายเพียงนี้“แล้วเจ้า.. ใช้มันได้หรือไม่” ในนาทีนี้สิ่งที่เธอคิดได้คือต้องตามหาท่านยายให้เจอเท่านั้น และการตามหาท่านยายผู้นี้จำเป็นต้องใช้พลังที่มากกว่าวิชายุทธ์มีดบินที่เป็นเพียงงู ๆ ปลา ๆ “ท่านใช้ไม่เป็นหรือ” แม้ว่าร่างกายนี้จะเป็นของแม่นางเพ่ยเพ่ย แต่เวลานี้เธอกลับรู้สึกว่าตัวเธอเองอ่อนประสบการณ์เป็นอย่างยิ่ง พลังปราณที่กู่ป๋ายพูดถึงว่าไม่มีใครเทียบได้นั้นเธอไม่รู้สึกถึงมันแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิธีรักษา จะวิทยายุทธ์ วิชายุทธ์ พลังยุทธ์ หรือสิ่งใดก็ตามเธอไม่สามารถสัมผัสมันได้เลย“เอ่อ.. ข.. ข้าใช้เป็นแค่มีดบินที่แม่นางอันเฉาสอนเท่านั้น” เพราะคำถามของเขาค่อนข้างจี้ใจดำอยู่

ตอนที่ 72 การเดินทางครั้งสุดท้าย [2]น้ำเสียงที่เคยฟังว่านุ่มทุ้มจริงจังน่าเกรงขาม เธอรู้ว่าเขาพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเมื่อออกมาจากปากของแม่ทัพน้อยเจิงในเวลานี้กลับดูน่าหวาดกลัวจนเสียวสันหลังเช่นนี้“ข้า..” แม้ก่อนหน้านี้เธอจะคาดหวังว่าคนที่ช่วยเธอได้จะมีเพียงอาอวี่และอาอวี้สองสหายที่ร่วมเดินทางกันมาแต่พอเธออ้าปากพูดออกไปมันกลับเพิ่งทำให้เธอนั้นคิดและได้สติ เธอหลงลืมไปได้อย่างไรว่าทั้งสองนั้นเป็นคนแคว้นฉวาง ยิ่งกว่านั้นผู้ที่วางยาพิษลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้คือสตรีที่ดูไร้พิษภัยที่นั่งจ๋องดั่งลูกหมาอยู่ตรงหน้า เธอไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใดกันที่คิดว่าทั้งสองนั้นจะเข้าใจและยอมช่วยเหลือกบฏเช่นเธอยิ่งในเวลานี้เฟยหลงนั้นไม่รู้เลยว่ากระบี่คู่กายของทั้งสองตวัดคมมาบั่นคอเธอเมื่อไหร่ เพียงแต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าคำพูดของเธอช่างน่ากลัวเสียจริง ไม่ว่าจะเอ่ยคำใดออกไปมันช่างดูเหมือนเป็นคำที่จะคร่าชีวิตของเธอได้ทุกเวลาเสียจริง“อาเพ่ย.. แม้ว่าข้าจะรู้จักเจ้าไม่นานแต่ข้าเชื่อว่าสิ่งที่เจ้าทำเหตุผล.. เพราะเรื่องนี้ใช่หรือไม่ที่เจ้าถึงสงสัยว่าเป็นฝีมือของสนมเอกเรื่องลักพาตัวน้อง

ตอนที่ 74 มาแล้วหรือ‘คารวะนายท่าน.. ขอน้อมต้อนรับนายท่านกลับบ้าน’ไอปีศาจที่เคยหนาแน่นกำลังค่อย ๆ สลายออกจนเปิดให้เห็นเส้นทางทำให้ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความงุนงง ฟองอากาศหลงจ้องหน้าอวี้เจินอย่างไม่ละสายตาและไม่เข้าใจ เมื่อกี้เธอได้ยินชัดเจนว่าเสียงนั้นดังก้องไปทั่ว และคงไม่ใช่แค่เธอที่ได้ยินเพราะเขาเองก็มองมันด้วยความฉงนเช่นกัน“นายท่านงั้นหรือ.. หมายความว่าอย่างไรกัน” เฟยหลงกำมือไว้แน่น มองเขาด้วยสายตาที่สงสัยอย่างถึงที่สุด“ข้าคิดว่าไม่ใช่ข้า.. แต่เป็นเจ้า”“ข้างั้นหรือ” เธอมองไปตามเส้นทางที่ไอปีศาจนั้นเปิดอย่างกังวล แม้จะไม่เข้าใจสักนิดแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือทางที่สามารถทำให้ทุกคนได้ไปต่อ“อาเพ่ย.. พวกเราเร่งเดินทางกันก่อน” เจียอวี่และอันเฉาเดินจูงม้าทั้งสี่ตามมาทางด้านหลัง และเมื่อเห็นว่าเส้นทางนั้นเปิดออกทั้งสี่จึงกระโดดขึ้นม้าแล้วมุ่งหน้าไปตามเส้นทางนั้นทันทีมีหลายต่อหลายครั้งที่เธอนั้นหันกลับไปมองด้านหลัง ไอปีศาจที่เคยเปิดเส้นทางให้นั้นกำลังล่องลอยปิดเส้นทางด้วยความรวดเร็วราวกับว่าไม่อยากให้มีคนย้อนกลับไป“กะพริบตา!” ทั้งสี่มุ่งหน้าขี่ม้าไปตามเส้นทางแห่งนี้ด้วยความระแวง แม่

ตอนที่ 76 รักษาด้วยเลือด [2]“เพียงแต่ข้า.. จับปลาไม่เป็น” เธอหันหน้ามาตอบเขาพร้อมทั้งยิ้มให้แห้ง ๆ ส่งให้“หากเจ้าอยากกิน.. เช่นนั้นข้าจับให้เจ้า” อวี้เจินลุกขึ้นจากที่เขานั่งได้เพียงเล็กน้อย ต้องกลับลงมานั่งลงตามเดิมด้วยแรงกระชากจากแขนของน้องชายที่กำลังนั่งยิ้มหวานให้เขาจนตาหยีสลับกับมองใบหน้าของเฟยหลงก่อนจะแสดงท่าทางขนลุกขนชันอย่างน่าประหลาด“เจ้าทำอะไร” เขาเอ่ยถามน้องชายด้วยท่าทางและสายตาที่เรียกได้ว่าหากไม่ใช่น้องชาย อาจจะได้มีการประลองกระบี่กันไปหลายฉาก“ข้ายังอยากกลับบ้านอยู่.. ปล่อยให้ปลามันอยู่ในน้ำไปนั่นดีแล้ว พวกเรากินผลไม้กันได้ใช่หรือไม่.. รีบกินเถอะเราจะได้รีบไปต่อ” หลี่เฟยหลงที่เห็นอาการของสหาย ทำได้เพียงแค่เบะปากมองบนอย่างเข้าใจความหมายของเขา ก็ใช่ว่าเธอนั้นจะอยากย่างปลาชาร์โคลนั่นให้สหายได้กินเสียเมื่อไหร่“เช่นนั้นเจ้าก็รีบกินเข้าไป.. เราจะได้เดินทาง” เธอหันไปมองเจียอวี่ก่อนจะทำใบหน้าทะเล้นให้เขาอย่างขบขัน พร้อมทั้งหันกลับมานั่งกินผลไม้ตามเดิม“พวกเจ้าเอาด้วยหรือไม่” เธอหันไปยื่นผลแอปเปิลที่เหลือให้กับสหายตัวน้อย และพวกมันเองก็ดูเหมือนจะชอบมากเช่นกัน ทั้งสี่ลุกมาคาบผ

ตอนที่ 78 ยอดเขาฉางเต๋อ [2]“มันอยู่เพื่อกักขัง.. ตราบใดที่ข้าไม่ลงเขา พวกมันก็ไม่ทำร้ายข้า.. แต่ไม่ใช่กับพวกเจ้า อยู่ให้ห่างจากพวกมันหน่อยจะเป็นผลดี” คำพูดที่แสนจะกำกวมนั้นออกมาจากปากของท่านยายยิ่งทำให้เฟยหลงรู้สึกงุนงงและสงสัยเข้าไปใหญ่ เธอไม่เข้าใจว่านางกำลังหมายถึงสิ่งใดทำได้เพียงมองไปยังไอปีศาจสลับกับหญิงชราผู้นี้ไปมา“หมายความว่าอย่างไร” แต่คงไม่ได้มีแค่เธอกระมังที่นึกสงสัยในคำพูดกำกวมนั้น เพราะแม่นางฉีเองก็เอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยเช่นกัน“แม่นาง.. เจ้าอยู่ให้ห่างจากพวกมันเสียหน่อย ร่างกายเจ้าไม่ควรเข้าใกล้พวกมัน เจ้า..” ท่านยายหลิงไถหันมามองฉีอันเฉาก่อนจะปรายตามองเธออย่างพิจารณา สายตาของท่านยายดูมีลับลมคมในไม่น้อย ท่านมองใบหน้าของอันเฉาสลับกับมองที่หน้าท้องเล็กน้อยโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาก่อนจะหันกลับไปเดินต่อโดยทิ้งคำถามไว้ให้พวกเราอย่างมากมาย“พวกเจ้าเดินตามข้ามาก็พอ” ทั้งสี่คนทำได้เพียงจูงเจ้าสหายตัวน้อยเดินตามท่านยายหลิงไถไปอย่างเงียบเชียบ ผ่านไปหลายชั่วยามที่ทั้งสี่เดินตามสตรีชราผู้นี้อย่างมองไม่เห็นจุดหมาย ข้างทางเป็นเพียงต้นไม้สีน้ำตาลแห้งแร้งที่ถูกปกคลุมด้วยไอปีศาจดำไม่น่าเ