All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 61 - Chapter 70

ตอนที่ 60 เบาะแสใหม่“พวกข้ายังไม่ได้ตรวจสอบให้แน่ชัด.. นั่นยิ่งไม่กล้าที่จะบอกนาง” อวี้เจินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัดสองเท้าของเขาก้าวเดินเข้าไปนั่งที่เตียงของเฟยหลงอย่างนุ่มนวล เรียวนิ้วแกร่งปัดปอยผมของเธออย่างอ่อนโยน ฉีอันเฉามองการกระทำของเจิงอวี้เจินที่ปฏิบัติต่อเฟยหลงสลับกับมองใบหน้าของเจิงเจียอวี่ที่มองทั้งสองอย่างไม่ละสายตา“อะแฮ่ม.. แต่ข้าบอกนางไปแล้ว” ฉีอันเฉาเอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่กลับเรียกให้สายตาสองคู่ของอวี้เจินและเจียอวี่หันมามองที่เธอได้อย่างพร้อมเพรียง“หมายความว่าอย่างไร” อวี้เจินมองสตรีผู้นี้ด้วยท่าทางที่ประหลาดใจและตกใจก่อนจะสลับลงมองเธอแม่นางฉีเป็นถึงบุตรีของแม่ทัพฉีไห่หลาง แน่นอนว่านางต้องเก่งกาจเพียงแต่อวี้เจินเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าอันเฉานั้นนางจะรู้เรื่องเหล่านี้ด้วย“หมายความว่านางเองก็สงสัยตนเอง.. ข้าเลยตรวจสอบลมปราณให้นางและเป็นอย่างที่คิด ลมปราณของนางช่างประหลาด และที่แม่นางเพ่ยเป็นลมล้มพับไปนั้น..”“เจ้าว่ามา” เจียอวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนอย่างไม่ปกปิด“เจ้าสองพี่น้องเป็นห่วงอาเพ่ยกันเพียงนี้เชียวหรือ”“เพรา

ตอนที่ 62 สลายวิญญาณมารปลุกวิญญาณเทพเจิงอวี้เจินมองทั้งสามที่เดินทางกลับจวนจนลับสายตา เมื่อเหลือเพียงตัวคนเดียวแล้วเขาได้เดินกลับขึ้นไปยังอารามหนานไห่อีกครั้ง แม้จะเคยมาเมื่อวัยเยาว์ที่อารามแห่งนี้กลับเปลี่ยนไปอยู่มาก“หากไต้ซือรูปนั้นโกหก.. สถานที่ที่พอจะใหญ่พอและปกปิดสายตาชาวบ้านได้ดีที่สุดจะเป็นที่ไหนกัน” เขายืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่หน้าอารามก่อนจะยืนครุ่นคิดอยู่นาน“ด้านหลัง! ถ้าเป็นที่นั่นต้องบังสายตาชาวบ้านได้เป็นแน่” เมื่อสมองเริ่มสั่งการสองเท้าของเขาจึงได้ลัดเลาะรอบกำแพงอารามราวกับเป็นพวกย่องเบาก็มิปาน เขาเดินอย่างเร่งรีบไปตามความทรงจำวัยเมื่อวัยเด็ก ในเศษเสี้ยวความทรงจำของเขานั้นจำได้ว่าด้านหลังมีทางลับที่สามารถแอบเข้าไปในอารามอยู่ที่หนึ่ง“เจอแล้ว..” แม้อารามแห่งนี้จะแปลกไปจากเดิมอยู่มากแต่เส้นทางลับที่ฉีอันเฉาเคยพาเขามาเล่นซนในครั้งนั้นกลับยังคงอยู่อย่างเดิมไม่ได้หายไปไหน“ต้องยกความดีความชอบให้นาง” บุรุษรูปงามที่เจนจัดในสนามรบบัดนี้กลับกำลังมุดกำแพงที่ร้าวด้านหลังเข้าไปในอารามด้วยท่าทางที่ไม่น่าดูนักด้านหลังอารามยังคงเงียบเหงาและวังเวงเช่นเดิมไม่ผิดเพี้ยน อวี้เจินเดินสำรว

ตอนที่ 64 เจ้ายินดีที่จะเป็นของข้าหรือไม่ [2]อารามหนานไห่“อื้อ..” มือเล็กยกขึ้นมากำท้ายทอยเล็กน้อยรับรู้ได้ถึงความปวดหนึบคล้ายกับว่าที่ท้ายทอยนี้ถูกของแข็งฟาดลงมาอย่างหนักดวงตาคู่กลมลืมขึ้นกวาดมองไปรอบห้องด้วยอาการตกใจและประหม่า เธอจำได้ว่าตอนนั้นเพิ่งลอบเข้ามาในอารามยังไม่ทันที่จะได้เจอสหายอวี้เจินเหตุใดเธอถึงมาอยู่ในที่เช่นนี้ได้กัน เธอใช้สายตามองผ่านความมืดเพื่อกวาดมองโดยรอบผ่านแสงจันทร์เพียงเล็กน้อย พบว่าที่แห่งนี้น่าจะเป็นห้องลับหรือห้องขังในอารามเป็นแน่ ความรู้สึกที่สัมผัสได้ถึงความชื้นและกลิ่นอับค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย“หลวงจีน.. ท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร!” เฟยหลงเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อสายตาของเธอนั้นปะทะกับนักบวชที่นั่งอยู่ในมุมหนึ่งไม่ไกลนัก เธอรับดันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะคลานอย่างเร็วมาเกาะกรงไม้เพื่อมองหลวงจีนท่านนั้นให้ชัด ๆ ด้วยแววตาเขม็งเธอยังคงกวาดสายตามองรอบ ๆ อีกครั้งด้วยความหวาดกลัวและระแวงอยู่ไม่น้อย ที่แห่งนี้น่าจะเป็นในถ้ำไม่ผิดแน่ สายตาของเธอมองเห็นความสว่างที่มาจากแสงจากดวงจันทร์เสี้ยวริบหรี่ที่เล็ดลอดเข้ามาด้านในเท่านั้น“อาตมาว่าเป็นความผิดของสีกาเสียมากกว่

ตอนที่ 66 น้องชายที่ตามหา [2]“ท่านกำลังเห็นข้าเป็นเด็กสองขวบงั้นหรือ.. ข้าไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าพี่สาวของข้านิสัยเป็นเช่นไร.. ท่านไม่ใช่! ท่านตอบข้ามาว่าตกลงแล้วท่านเป็นใครกันแน่.. หรือว่าท่านก็คือสตรีที่เดินวนและพูดมากในคุกใต้ดินคนนั้น! แล้วเหตุใดท่านจึงได้มีใบหน้าที่เหมือนพี่สาวของข้าถึงเพียงนี้” เด็กคนนี้เอ่ยไปด้วยพร้อมตะแคงมองพิจารณาเรือนร่างของเฟยหลงไปด้วย ก่อนจะนั่งนิ่งจ้องมองใบหน้าของเธอเขม็งเพื่อเคล้นหาความจริง“ข้าจะบอกเจ้าก็ได้.. แต่เจ้าต้องรับปากที่จะต้องตอบคำถามและช่วยข้าเรื่องหนึ่ง” ในเมื่อเธอไม่สามารถปกปิดตัวตนของตัวเองได้ เช่นนั้นแล้วการที่เธอนั้นพูดความจริงทั้งหมดอาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้“ท่านอยากถามข้าเรื่องใด” หนุ่มน้อยขมวดคิ้วแน่นพร้อมทั้งจ้องมองเธอด้วยสายตาหวาดระแวง แต่นั่นกลับทำให้หลี่เฟยหลงดีใจจนต้องยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก“เล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้าและเพ่ยเพ่ย”“แล้วตอนนี้พี่สาวข้า.. นางอยู่ที่ใด”“พี่สาวของเจ้า.. ก็อยู่หน้าเจ้านี่ไง”“ท่าน! ท่านจะเป็นพี่สาวของข้าได้อย่างไรกัน! นางเป็นสตรีที่งดงามที่สุด.. เอ่อ~ ท่านมีใบหน้าที่เหมือนนางก็จริง.. เช่นนั้นข

ตอนที่ 68 เกรงว่าพวกเราจะโดนหมายหัวมาแต่กำเนิด [2]“ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น.. ข้าหมายถึงสิ่งนั้นท่านก็มีมันติดกายมาตั้งแต่เกิดเช่นเดียวกับข้า.. ท่านเองก็ระวังตัวไว้ให้ดี” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งใช้หลังมือของตนเองเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเบามือ“แล้วหลังจากนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้น.. เจ้าหลบอยู่ในถ้ำโดยที่ไม่มีใครพบตัวได้.. แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่แห่งนี้กัน” มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนขาวที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นของเจิงเจียอวี่มายื่นให้กับน้องเพื่อแก้ขัด“ข้าถูกเจ้าหลานชายของผู้เฒ่าพาหนีออกมา.. ท่านพี่เชื่อหรือไม่หากข้าอยู่ในนั้นอีกเพียงครึ่งก้านธูปข้าคงตายเป็นผีเฝ้าถ้าไปเสียแล้ว.. เจียงม่อเป็นคนพาข้าหนีตายออกมาจากหมู่บ้านนั้นก่อนออกมาข้าได้ยินชัดเจนมากว่าพวกมันไม่ได้ตามหาข้าที่เป็นน้องชายของพี่สาว.. แต่พวกมันกำลังตามหาเด็กชายที่มีรอยพระจันทร์เสี้ยวต่างหาก”กู่ป๋ายที่เล่าความหลังจนมาถึงตอนนี้เขาดูเศร้าลงไม่น้อย น้ำตาของลูกผู้ชายเริ่มไหนรื้นออกมาคลอที่ดวงตาของเขาอีกครั้ง และเธอเองก็ไม่เคยพบผู้ชายที่ร้องไห้เสียเท่าไหร่ เจ้าฟ่านโย่วน้องชายตัวแสบเองตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยร