All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 81 - Chapter 90

ตอนที่ 80 หากนางไม่สำเร็จวิชาข้าก็จะฝึกแทนนาง“ข้าเข้าใจแล้ว..” สิ้นคำสั่งของพี่ชายเจียอวี่ได้พยักหน้ารับคำนั้นก่อนจะถอยหลังออกไปนั่งข้างฉีอันเฉาดังเดิม“ท่านยาย.. เมื่อครั้งที่พวกข้ามาย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย อสูร หรือปีศาจ แต่สภาพแวดล้อมนั้นไม่ง่ายเลยที่ทั้งสองจะกลับไปได้อย่างปลอดภัย”“ข้าให้พวกเขากลับได้.. ข้าย่อมมีทางส่งพวกเขาไปอย่างปลอดภัย ไม่มีสิ่งใดที่ข้าหลิงไถจะทำไม่ได้เว้นเพียงแต่.. ลงไปจากเขาลูกนี้” เธอเห็นใบหน้าของท่านยายที่ดูสลดลงอยู่ไม่น้อย แต่เพราะว่าเธอนั้นไม่รู้จักกับนางเป็นการส่วนตัวหากถามซักไซ้เกรงว่าจะไม่เหมาะ หากเมื่อท่านยายอยากเล่าท่านคงได้เอ่ยปากออกมาเอง“แล้วเจ้า.. ไม่กลับไปด้วยงั้นหรือ” เฟยหลงปรายตามองไปตามท่านยายที่เห็นว่าเขานั้นหันไปถามกับเจิงอวี้เจิน“ข้าจะไม่มีทางยอมทิ้งสตรีผู้นี้ไว้ผู้เดียว” คำพูดของเขาแม้ว่าจะไม่ได้ดูสวยหรูเสียเท่าไหร่ แต่สำหรับเธอแล้วย่อมมีความหมายต่อใจอยู่ไม่น้อย“เจ้าหมายถึงผู้ใด.. แม่นางเฟยหลงหรืออาเพ่ยกัน” บรรยากาศที่เงียบสงบจนน่ากลัวเกิดขึ้นทันทีที่สิ้นสุดคำถามที่แม้แต่เฟยหลงเองยังไม่อยากได้ยิน“ว่าอย่างไร.. คนที่เจ้

ตอนที่ 82 เจ้าอยากไปเดินเล่นกับข้าหรือไม่ [1]"ขั้นตอนแรกที่เจ้าจะสามารถเรียนวิชากระแสพิษวนกลับได้นั้น เจ้าจำเป็นต้องมีสมาธิที่มั่นคงตั้งจิตให้มั่น ระหว่างนี้ข้าจะให้เจ้านั่งทำสมาธิเพื่อกระตุ้นพลังวิญญาณในร่างกายของเจ้าเพิ่มความคุ้นชิน" หลังจากที่ท่านยายเอ่ยคำนั้น สตรีสูงวัยผู้นี้ได้เดินถอยออกไปทิ้งให้หลี่เฟยหลงและเจิงอวี้เจินยืนมองหน้ากันนิ่ง หากเป็นเช่นที่ท่านยายกล่าวชีวิตของแม่นางเพ่ยเพ่ยก็น่าสงสารแล้ว มิหนำซ้ำชีวิตของน้องชายของเขาอย่างกู่ป๋ายยิ่งน่าสงสาร ขึ้นไปอีก"ข้าไม่อยากจะคิด.. หากกู่ป๋ายรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ทายาทเลือดสีทองจะเป็นเช่นไร""แม่นางหลี่เฟยหลง.. ท่านยายพึ่งบอกให้เจ้าทำสมาธิใช่หรือไม่ ข้าคิดว่าเจ้าควรทำจิตใจให้สงบ เรื่องของกู่ป๋าย ข้าเชื่อว่าเด็กคนนี้มีความคิดความอ่านที่แตกต่างจากเด็กทั่วไป เขาต้องเข้าใจเรื่องนี้นี้ได้เป็นอย่างดีแน่""แต่ว่าข้า..""หากเมื่อเทียบกับอายุของเจ้าและเขาแล้ว เจ้าเด็กคนนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นบรรพบุรุษของพวกเราเลยก็ว่าได้.. เจ้าเชื่อใจเขาเถอะ อย่าได้กังวลไป" เจิงอวี้เจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่นมือหนาข้างหนึ่งวางลงไว้บนศีรษะของเธออย่างเอ็นด

ตอนที่ 84 ฮูหยินของข้า"ท่านนี่มัน!" ความรู้สึกนี้ไม่ปลอดภัยต่อหัวใจเป็นเช่นนี้นี่เอง เธอรู้สึกได้เลยว่าเจิงอวี้เจินผู้นี้เรื่องการจีบสาวก็แพรวพราวไม่แพ้ผู้ใด จนเริ่มเกิดคำถามในใจว่าสิ่งที่เขาเอ่ยมานั้นเคยเอ่ยกับผู้ใดมาก่อนหรือไม่"อ๊ะ!" แต่ยังไม่ทันที่เธอนั้นจะได้คิดอะไรให้มากความ สองแขนแกร่งของเขาได้ตวัดช้อนร่างกายของเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว ก่อนจะพาเดินลงจากยอดเขาด้วยความเนิบช้าทางด้านของเฟยหลงเองก็ไม่ได้คิดจะขัดข้องกับการกระทำของเขาสักเท่าไรนัก แต่เมื่อคิดว่าถ้าหากท่านยายเห็นการกระทำของพวกเขาแล้วท่านจะรู้สึกเช่นไรหรือท่านจะสงสัยอะไรหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นย่อมไม่เป็นผลดีต่อทั้งสองเป็นแน่"อาอวี้ท่านวางข้าลงก่อน.. หากท่านอุ้มข้าไปในสภาพนี้ท่านยายหลิงไถต้องสงสัยพวกเราเป็นแน่""ท่านยายสงสัยแล้วจะเป็นกระไรไป.. ข้าอุ้มฮูหยินของข้า มีอะไรที่ข้ากระทำผิดไปอย่างนั้นหรือ""ท่านอย่ามาทำเป็นมึนหน่อยเลย.. ท่านอย่าลืมว่าตอนนี้ท่านกับข้าเป็นเพียงสหาย""แต่ที่เราทำกันบนยอดเขานั้นไม่มีสหายใดที่ทำกันหรอกนะเจิงฮูหยิน" ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือไม่แต่คำพูดและการกระทำของบุรุษตรงหน้านี้ดูเหมือนจะมีอาการไม่พอใ

ตอนที่ 86 เหตุการณ์พลิกผัน สกุลเจิงก่อกบฏนั่นคือคำพูดของท่านยายหลิงไถ เมื่อครั้งที่ร่างกายของเธอนั้นเริ่มที่จะต้านทานและรับพลังมากมายที่ไหลเข้ามาไม่ไหว เธอมองเห็นใบหน้าของหญิงชราที่มีท่าทีตื่นตระหนก ดวงตากลมมองเห็นไอปีศาจที่กำลังลอยเข้ามาในร่างของเธอราวกับว่าร่างกายของเธอนั้นคือแม่เหล็กขนาดใหญ่ เธอได้ยินเสียงเรียกของบุรุษด้านนอกได้ชัดเจน สิ่งที่เธอประสบพบเจอนั้นเธอมั่นใจว่าเธอได้ยินทุกอย่าง เพียงแต่เธอไม่สามารถตั้งสติได้ดั่งที่ท่านยายร้องขอไอปีศาจและวิชากระแสพิษย้อนกลับที่ท่านยายถ่ายทอดให้กับเธอนั้น กำลังย้อนกลับเข้าไปในร่างกายของเธอ ความรู้สึกที่เจ็บปวดแทบขาดใจความรู้สึกเช่นนี้เธอไม่เคยได้รับรู้มาก่อนร่างกายของอาเพ่ยที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นร่างกายอมตะ มีเลือดสีทองไหลเวียนอยู่ในกายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอย่อมไม่เป็นอันตราย แต่บัดนี้กับปนเปื้อนไปด้วยไอ ปีศาจรวมถึงพิษทั้งห้าที่ร้ายแรงที่สุด'แม่นางเพ่ยเพ่ย.. ข้าต้องขอโทษร่างกายของท่านแล้วที่ไม่สามารถดูแลร่างกายนี้ได้เป็นอย่างดี.. ขอโทษด้วย'ทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ในกระท่อมหลังนี้ จนร่างกายของหลี่เฟยหลงเริ่มฟื้นฟูพลังเซียนได้มากขึ้น หลังจากที

ตอนที่ 88 สกุลเจิงตกอยู่ในอันตราย [2]"อาอวี้! นี่ท่านกำลังทำอะไรข้าตกใจหมด" แม่นางหลี่ชักสีหน้าใส่เล็กน้อย พร้อมทั้งเอื้อมมือไปหยิบมีดออกจากมือของเขามาเก็บไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินไปปิดประตูลงจนสนิท"เหตุใดเจ้าจึงทำหน้าบึ้งตึงเช่นนั้น.. ข้าเพียงแค่อยากอยู่กับเจ้าเพียงแค่นี้เจ้าก็ไม่ยินดีอย่างนั้นหรือ" เธอปรายตามองบุรุษที่พึ่งเข้ามาในห้องด้วยสายตาราบเรียบ ดวงตาคมกริบของเขาสลดลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับค่อย ๆ ก้าวเข้ามานั่งข้างเธอบนเตียง"เจิงฮูหยิน.. เจ้าโกรธข้าเรื่องใดอย่างนั้นหรือ เหตุใดต้องทำหน้าหมางเมินกับข้าเช่นนี้.. หรือเพราะเรื่องที่ข้าให้ท่านอยู่ที่นี่ ท่านไม่พอใจอย่างนั้นหรือ" ไม่ใช่ว่าเฟยหลงจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดอวี้เจินถึงไม่ยอมให้นางออกไปด้านนอก เพียงแต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจมากกว่านั้นคือเพราะเหตุใดเขาถึงได้ยอมเสียสละตนเองที่จะออกไปสืบหาเบาะแสเพียงผู้เดียว ทั้งที่เขาเองก็มีประกาศจับเช่นกัน"อาอวี้เจ้าเป็นห่วงข้าเข้าใจ.. แล้วเจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าข้าก็เป็นห่วงเจ้าเช่นกัน เหตุใดเจ้าไม่ปรึกษาข้าสักคำ" แม้ว่าในใจจะรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย แต่เธอมั่นใจว่าน้ำเสียงของเธอในเวลานี้ อ่อนลงม