All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 32 เบาะแสที่ตามหา [2]“แหล่งข่าวของข้าแจ้งมาว่าได้เบาะแสน้องชายของเจ้าแล้ว เพียงแต่..” เจิงเจียอวี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเช่นนี้หมายความว่าอะไร“น้องข้าอยู่ที่ใดงั้นหรือ.. เขายังอยู่ในเมืองหลวงหรือไม่.. เขาสบายดีอยู่ใช่หรือไม่” เฟยหลงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและอยากรู้ หากเธอนั้นพบกู่ป๋ายเรื่องทั้งหมดก็น่าจะคลี่คลาย หากเป็นเรื่องจริงที่ว่าอาเพ่ยนางเพียงแค่อยากให้เธอเข้ามาเพื่อช่วยน้องชายของนางจึงได้ดูดวิญญาณของเธอให้เขามาอยู่ในร่างนี้ เช่นนั้นแล้วของสิ่งที่เธอนั้นต้องการประสบผลสำเร็จ เธอก็อาจจะหลุดกลับไปยังโลกความจริงได้“พวกเราใกล้เข้าเมืองแล้ว.. เราไปหาโรงเตี๊ยมหรือหอน้ำชากันก่อน” เจิงเจียอวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายเสียเท่าไหร่ ดูจากท่าทางของบุรุษตรงหน้าแล้วนั้น บางครั้งน้องชายของอาเพ่ยในตอนนี้อาจจะไม่สู้ดีเป็นแน่ หากเธอต้องการรู้เรื่องราวทั้งหมดของเพ่ยเพ่ยและสาเหตุที่นางต้องยินยอมทำเรื่องชั่วช้าทั้งหมดนี้ คนที่รู้ก็คงมีแต่เขาเท่านั้น.. กู่ป๋าย‘แล้วเจ้าเด็กกู่ป๋ายนี่นิสัยเป็นยังไงกันละเนี่ย.. คงไม่ใช่เด็กที่พูดจาโอหังไม่รู้ความหรอกมั้ง’‘ช่างเรื่องเจ้า

ตอนที่ 34 สาวน้อยร้อยเล่มเกวียน [2]“แม่นางเพ่ยเพ่ย.. ที่เจ้าจ้องข้าถึงราวกับอยากจะกลืนกินข้าถึงเพียงนี้.. เจ้าอยากจะตามข้ากลับจวนหรือไม่” หลี่เฟยหลงสะดุ้งเฮือกได้สติทันทีที่เจิงอวี้เจินเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงติดตลก “ข.. ข้า..” เพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าตาอย่างไรหรือต้องตอบอะไร เธอจึงทำได้แต่มองหน้าของสหายทั้งสองที่นั่งมองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่มองออกได้ชัดว่ากำลังกลั้นขำ ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่มั่นใจได้เลยว่าใบหน้าของเธอในตอนนี้ต้องตลกมากเป็นแน่“อาอวี้! เจ้าแซวอาเพ่ยของพวกข้าเช่นนั้นไม่เหมาะ.. ไม่เหมาะ..” เจิงเจียอวี่ยกนิ้วชี้ของตนขึ้นมาส่ายไปมาตรงหน้าของตัวเองเบา ๆ พร้อมทั้งส่ายหัวไปมาอย่างน่าขัน แต่หารู้ไม่ว่าบัดนี้สตรีเพียงนางเดียวอย่างเฟยหลงนั้นเขินอายมุดม้วนจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียแล้ว“เช่นนั้นหรือ.. เช่นนั้นข้าต้องขออภัยแม่นางอาเพ่ยด้วย” เจิงอวี้เจินไม่เพียงแต่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขานั้นยังหันมามองหน้าเฟยหลงก่อนจะยิ้มหยอกเย้าส่งให้เธออย่างน่าหมั่นไส้อีกด้วย หากเธอสนิทมากกว่านี้ก็อาจจะมีแซวเขาบ้างอะไรบ้าง แต่นี่เพิ่งเจอกันเพียงครั้งสองครั้งยิ่งทำให้เธอนั้นเกร็งไม่น

ตอนที่ 34 สาวน้อยร้อยเล่มเกวียน [2]“แม่นางเพ่ยเพ่ย.. ที่เจ้าจ้องข้าถึงราวกับอยากจะกลืนกินข้าถึงเพียงนี้.. เจ้าอยากจะตามข้ากลับจวนหรือไม่” หลี่เฟยหลงสะดุ้งเฮือกได้สติทันทีที่เจิงอวี้เจินเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงติดตลก “ข.. ข้า..” เพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าตาอย่างไรหรือต้องตอบอะไร เธอจึงทำได้แต่มองหน้าของสหายทั้งสองที่นั่งมองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่มองออกได้ชัดว่ากำลังกลั้นขำ ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่มั่นใจได้เลยว่าใบหน้าของเธอในตอนนี้ต้องตลกมากเป็นแน่“อาอวี้! เจ้าแซวอาเพ่ยของพวกข้าเช่นนั้นไม่เหมาะ.. ไม่เหมาะ..” เจิงเจียอวี่ยกนิ้วชี้ของตนขึ้นมาส่ายไปมาตรงหน้าของตัวเองเบา ๆ พร้อมทั้งส่ายหัวไปมาอย่างน่าขัน แต่หารู้ไม่ว่าบัดนี้สตรีเพียงนางเดียวอย่างเฟยหลงนั้นเขินอายมุดม้วนจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียแล้ว“เช่นนั้นหรือ.. เช่นนั้นข้าต้องขออภัยแม่นางอาเพ่ยด้วย” เจิงอวี้เจินไม่เพียงแต่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขานั้นยังหันมามองหน้าเฟยหลงก่อนจะยิ้มหยอกเย้าส่งให้เธออย่างน่าหมั่นไส้อีกด้วย หากเธอสนิทมากกว่านี้ก็อาจจะมีแซวเขาบ้างอะไรบ้าง แต่นี่เพิ่งเจอกันเพียงครั้งสองครั้งยิ่งทำให้เธอนั้นเกร็งไม่น

ตอนที่ 36 ความจริงที่ปกปิด [1]หลี่เฟยหลงใช้สายตากวาดมองในห้องผ่านความมืดอย่างพิจารณา แต่ไม่ว่าเธอจะมองไปทางใด กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของสหายตัวเล็กนั้นเลยแม่แต่น้อย“อาจ๋าย.. ได้ยินเสียงข้าหรือไม่.. เจ้าอยู่ไหน” ร่างบางขยับริมฝีปากส่งเสียงเรียกหาสหาย สองเท้าของเธอนั้นก้าวเข้าไปใกล้เตียงนอนของเจ้าจิ้งจอกมากขึ้น แม้จะเป็นบรรยากาศที่มีเพียงแสงสลัวจากแสงเทียนด้านนอกไม่กี่เล่ม แต่เห็นได้ชัดว่าบนเตียงนอนหลังนั้นว่างเปล่า ไร้กลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตนั้นยิ่งทำให้เธอนั้นรู้สึกหายใจหายคอไม่ทั่วท้องจนรู้สึกอึดอัด“เสี่ยวจ๋ายเจ้าอยู่ไหนได้ยินเสียงข้าหรือไม่” แม้จะเห็นว่าที่ตรงนั้นว่าเปล่า แต่ขาทั้งสองข้างของเธอนั้นยังคงเดินตรงเข้าไปยังเตียงนอนเรื่อย ๆ เฟยหลงกวาดสายตามองไปรอบห้องผ่านความมืดที่มีเพียงแสงสลัวอยู่เช่นนั้น แต่ไม่ว่าเธอจะมองไปที่ใดก็ไร้ซึ่งวี่แววของเขาพรึ่บ!เธอหันขวับไปทางแสงเทียนเล่มหนึ่งตรงมุมห้องที่ดับลงอย่างผิดปกติ ราวกับว่ามีใครจงใจดับมันเพื่อเรียกร้องให้เธอหันไปสนใจ แต่เมื่อเธอหรี่ตามองในความมืดได้อย่างดีแล้ว ด้านข้างของเทียนเล่มนั้นมีกระดาษแผ่นเล็กแผ่นหนึ่งถูกวางทิ้งไว้อย่างจงใจให

ตอนที่ 38 เริ่มต้นท่องยุทธภพ [1]ทันทีที่เธอนั้นเอ่ยคำนั้นจนจบประโยคก็เป็นเวลาเดียวกับที่เธอนั้นได้สติ หลี่เฟยหลงยื่นมือของตนเองค้างไว้กลางอากาศด้วยความรู้สึกชะงักนิ่ง บรรยากาศรอบกายของเธอคล้ายกับว่าเงียบสนิทจนสงัด ใบหน้าชาวาบพร้อมกันนั้นภายในหน้าอกข้างซ้ายของเธอเต้นรัวราวกับคนที่กำลังตีกลอง เมื่อเธอนั้นนึกได้ว่าเสี่ยวจ๋ายไม่ได้อยู่กับเธอตรงนั้น พรึ่บ!“น้ำ..” แต่ก็เป็นเพียงงช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อกระบอกน้ำใบหนึ่งถูกวางบนมือของเธออย่างแรง และเพราะการกระทำในครั้งนั้นเองที่ช่วยเรียกสติที่หลุดลอยไปของเธอให้กลับมาหลี่เฟยหลงสะบัดศรีษะของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองที่มาของน้ำกระบอกนี้ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเจิงเจียอวี่ที่ยื่นมันมาให้เธอ ก็รู้สึกโล่งใจอยู่ไม่น้อย สหายทั้งสองมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งด้วยสายตาที่ต่างรู้ความรู้สึกของกันและกันเธอยังใช้สายตาที่สั่นไหวมองหน้าของสหายผู้นี้ราวกับกำลังสะกดกลั้นหยดน้ำตา ริมฝีปากบางสีกุหลาบเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมองของบุรุษตรงหน้ายิ่งทำให้เธอต้องสะบัดศีรษะไล่ความคิดที่แสนจะฟุ้งซ่านนั้นทิ้งอย่างรวดเร็ว แล้วจัดการกรอกน้ำเข้าไปในปากของชา