All Chapters of ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21 คนของสนมเอก [1]ยังไม่ทันที่สองเท้าของหลี่เฟยหลงจะได้ก้าวออกไปดูสมุนไพรพวกนั้นตาที่คิดไว้ ด้านหน้าประตูนั้นมีเสียงของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น แม้ว่าการมาของสนมเอกนั้นจะเป็นสิ่งที่เธอปรารถนามาตลอด แต่เมื่อพระองค์มาด้วยพระองค์เองเช่นนี้กลับรู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย มือเล็กรีบเปิดประตูด้านหลังก่อนจะเดินไปยืนอยู่กลางห้องโถงด้วยอาการวิตกกังวลอยู่ไม่น้อย“พระสนมมาอย่างงั้นเหรอ.. เอายังไงดีหลี่เฟยหลง คิดสิ คิด!” ความว้าวุ่นใจเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน สองเท้าขยับเดินวนไปวนมาอยู่กลางห้องนั้น ดวงตากลมโปรายตาไปจ้องยังประตูด้านหน้าเรือนอย่างเป็นกังวลไม่ละสายตา ปลายเล็บคมข้างหนึ่งขยับจิกลงไปบนหลังมืออีกข้างสลับกันไปมาด้วยท่าทางหวั่นวิตก ท่าทางเช่นนี้จะเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อเธฮนั้นเป็นกังวลอย่างไม่สามารถแก้ให้หายได้“พระสนมเสด็จ~” ดวงตาหวานยังปรายตามองไปยังต้นทางของเสียงสตรีผู้นั้นที่ดังขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกประหม่าและหวาดกลัวเกาะกุมไปทั่วขั้วหัวใจจนเย็นเยือก แม้ว่าจะท่องในใจเป็นเวลาเกือบเจ็ดวัน ว่าสักวันหนึ่งสนมเอกของเรื่องต้องมาหาเธอเป็นแน่ แต่กลับไม่คาดคิดว่าพระองค์นั้นจะมีผลต่อจิตใจของเธอเช่น

ตอนที่ 23 ตามหา [1]ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกขยาด เธอหยุดพลิกฝ่ามือของตัวเองก่อนจะคิดไปไหนต่อไหนจนวิตกไปมากกว่านี้ สายตาคมกริบจิกตามองไปยังหม้อดินเผาสีดำทะมึนทั้งหลาย ที่ถูกวางไว้บนก้อนหินขนาดพอเหมาะเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างพิจารณาหากเป็นดั่งที่หลี่เฟยหลงคิด หม้อสีดำทะมึนทุกใบที่อยู่บนก้อนเส้านี้ล้วนมีตัวสมุนไพรที่มีพิษตัวนี้ผสมอยู่ในหม้อด้วยกันทั้งหมด นั่นหมายความว่าทุกหม้อที่อยู่ตรงหน้าของเธอนี้ จะต้องจงใจปรุงยาพิษขึ้นมาไม่ผิดแน่ ร่างสวยยืนนิ่งใช้ดวงตากวาดตามองภาพด้านหน้าอย่างพิจารณาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินไปหยุดที่หน้าหม้อยาใบหนึ่งอย่างคิดไม่ตก“ในเมื่อตอนนี้ยาที่ปรุงนี้เย็นชืดหมดแล้ว หากเพียงแค่เปิดดู.. ไม่น่าจะเป็นอะไรร้ายแรงหรอกมั้ง” เหมือนมือของเธอจะไวกว่าความคิด เพราะทันทีที่เฟยหลงนั้นยังคิดไม่ตก ตบตีกับตัวเองว่าจะเปิดออกเพื่อดูสิ่งที่อยู่ด้านในนั้นดีหรือไม่ฝาหม้อดินเผาใบนั้นได้ถูกเปิดออกมาด้วยมือของเธอเสียแล้ว แม้จะตกใจจนมือเรียวชะงักค้างกลางอากาศ แต่เธอยังคงทำใจดีสู้เสือมองฝาหม้อในมือตัวเองอย่างตกใจอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะโน้มใบหน้าหวานมองเข้าไปด้านในอย่างประหม่า หม้อที่มีสมุนไ

ตอนที่ 25 ตามหาน้องชาย [1]น้ำเสียงที่แสดงถึงความตกใจที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ยังไม่ทันที่หลี่เฟยหลงจะได้แสดงอาการตกใจหรือดีใจนั้นออกไป มีฝ่ามือหนาพุ่งมากระชากเรียวแขนของเธอจากทางด้านหลังทั้งสองข้าง สองมือนั้นกระชากด้วยความแรงที่มากพอจะนำพาให้ร่างกายของเธอนั้นปลิวหวือไปตามแรงอย่างว่าง่าย“พวกเจ้า!” และเมื่อดวงตากลมโตนั้นมองเห็นได้ชัด ว่าผู้ที่อยู่ด้านหลังของเธอนั้นเป็นผู้ใด หลี่เฟยหลงเปลี่ยนจากอาการที่กำละงจะตกใจเป็นหันไปกระโดดกอดรอบคอของเจ้าจิ้งจอกน้อยนั้นเอาไว้แน่น สองเท้าของเธอกอดรัดรอบเอวของสหายผู้นี้ราวกับว่าเธอนั้นเป็นเด็กน้อยวัยสามขวบด้วยความรู้สึกที่ทั้งดีใจและโล่งใจทางด้านของเจ้าจิ้งจอกขาวเสี่ยวจ๋ายนั้นก็ได้กอดตอบเธอด้วยความเร็วอย่างไม่เขินอาย มือของเขาลูบหลังของเฟยหลงราวกับว่ากำลังปลอบโยน เธอไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่าที่ผ่านมานั้นเธอเองคิดถึงพวกเขามากเพียงนี้มันเป็นความรู้สึกที่เมื่อเห็นหน้าของพวกเขาทั้งสอง ความหวาดกลัวและอึดอัดใจที่เคยสั่งสมมานั้นได้สลายหายไปอย่างกับมีเวทมนตร์ อาจเป็นเพราะทั้งสามนั้นผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มาด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาที่ไม่นาน แต่สำหรับหล

ตอนที่ 27 จุดเริ่มต้นของเพ่ยเพ่ย [1]จอกสุราทั้งหมดถูกปาลงบนพื้นแตกกระจายจนเกิดเสียงดังก้องไปทั่วห้องอย่างไม่นึกว่าจะรบกวนผู้ใด ก่อนที่สหายนั้นจะนั่งนิ่งมองหน้ากันอย่างเงียบเชียบ เป็นความรู้สึกที่ราวกับว่า พวกเราไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดออกมาก็รู้ความคิดของกันและกันอย่างไรอย่างนั้น“อาอวี่.. เจ้าบอกข้าว่าท่านผู้นั้นต้องการพบข้า ท่านผู้นั้นของเจ้านั้นสะดวกเมื่อใดงั้นหรือ” ในเมื่อไม่ว่าจะอย่างไรแล้ว หลี่เฟยหลงผู้นี้จะต้องเข้าไปในวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ งานที่อาอวี่ต้องการให้เพ่ยเพ่ยจัดการหากเป็นไปได้ทำไปพร้อมกันในครั้งนี้ก็เห็นจะไม่เสียเวลาเปล่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว คุ้ม!“อาเพ่ย.. ข้าคิดว่าเรื่องที่เจ้ากำลังทำอาจเป็นเรื่องเดียวกับที่ข้าต้องการตรวจสอบ เช่นนั้นแล้ว.. เจ้าทำในส่วนของเจ้าได้เลย” เจิงเจียอวี่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเฟยหลงด้วยสายตาที่จริงจังอย่างที่ไม่เคยได้เห็นจากคนผู้นี้มาก่อน ทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาราวกับว่าทั้งคู่สื่อสารกันได้อย่างเข้าใจ"ข้าเข้าใจแล้ว" หากเจิงเจียอวี่เลือกที่จะปกปิดและไม่ยอมอธิบายเนื้อหาให้ฟังอย่างเข้าใจ เช่นนั้นแล้วเขาย่อยมีเหตุผลเสมอ กา

ตอนที่ 29 พบกันครั้งแรก [1]“ขันทีอู๋.. วันนี้อวี้เจินนำทัพกลับมาแล้วใช่หรือไม่” เสียงนุ่มทุ้มของผู้ที่อยู่สูงสุดของแคว้นฉวางดังขึ้นในห้องทรงพระอักษร ที่บัดนี้มีเพียงฮ่องเต้และขันทีคนสนิทเพียงเท่านั้น“พ่ะย่ะค่ะ! สักประเดี๋ยวแม่ทัพน้อยเจิงน่าจะเข้าเฝ้าพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าไม่ต้องมากพิธี.. เจิงอวี้เสารทุกข์สุกดิบนเจ้าเด็กคนนี้เป็นบุตรชายของแม่ทัพใหญ่เจิงสหายของข้าที่มีฝีมือไม่น้อย.. ไม่ว่าออกรบคราใดไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลยสักครา” ฮ่องเต้วางพู่กันลงก่อนจะเอ่ยชื่นชมบุตรชายของสหายสนิท เรียกได้ว่าแม่ทัพน้อยเจิงผู้นี้แทบจะเป็นลูกรักของพระองค์เลยก็ว่าได้“พระองค์กล่าวได้ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีที่หน้าตาเฉลียวฉลาดผู้นี้เอ่ยชื่นชมตามฮ่องเต้อย่างเห็นดีเห็นงามด้วย“ต้องตกรางวัลให้อย่างงาม” พระพักตร์ของฮ่องเต้นั้นเมื่อยามพูดถึงแม่ทัพน้อยเจิงคราใดย่อมมีรอยยิ้มเกิดขึ้นครานั้น เจิงอวี้เจิน นั้นเป็นบุตรชายของสหายสนิท ‘เจิงเถาฮ่วน’ ซึ่งเป็นแม่ทัพใหญ่ที่คุมกองกำลังอาชานภา ร่วมสู้ศึกเคียงบ่าเคียงไหล่ฮ่องเต้มาตั้งแต่ฮ่องเต้เป็นต้าอ๋อง เรียกได้ว่าทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนร่วมศึกที่รักกันมาก เมื่อครั้งที