ตอนที่ 1 ความฝัน (1)

ตอนที่ 1 ความฝัน (1)

ในค่ำคืนที่มีพายุฝนกระหน่ำโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย หลี่เฟยหลง นักเขียนนิยายมีชื่อเจ้าของนามปากกา โหวเมี่ยนเถียว เธอตกอยู่ในห้วงฝันอยู่หลายฉาก ถึงบทในนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดที่ตัวเองนั้นกำลังแต่งมาจนใกล้จะถึงครึ่งเรื่องแล้ว

ราวกับว่าตัวของเธอนั้นกำลังเข้าไปเป็นผู้กำกับบทนิยายนั้น เฟยหลงฝันถึงฉากที่หลี่เฟยหลงยังเขียนบรรยายไว้ได้ไม่จบดี ก่อนจะเห็นภาพที่มีหญิงสาวนักปรุงยาผู้หนึ่ง ที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับตัวของเธอยิ่งนัก

“เอ๊ะ? นั่นใคร.. ทำไมหน้าตาเธอเหมือนกับเราแบบนี้ละ”

หญิงสาวผู้นั้นเดินทางเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อนำยาที่นางปรุงเสร็จขึ้นถวายแก่พระองค์ที่พำนักอยู่ในห้องทรงงาน เฟยหลงยังคงจดจ้องตั้งใจมองภาพที่เห็นทั้งหมดที่ลอยอยู่ในหัวของเธอราวกับว่าตัวเธอนั้นกำลังดูภาพยนตร์3มิติ

'พระองค์ทรงดื่มยาเถิดเพคะ'

'แม่นางเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร'

'พระสนมทรงมีคำสั่งให้หม่อมฉันนำโอสถมาถวายฮ่องเต้เพคะ'

'อืม.. ขอบใจเจ้ามาก เจ้าวางไว้ตรงนั้นก่อน'

'พระสนมทรงรับสั่งหม่อมฉันไว้ว่าต้องให้พระองค์ทรงดื่มให้หม่อมฉันเห็นเพคะ พระสนมทรงเป็นห่วงพระองค์มากเพื่อให้อาการป่วยของพระองค์จะได้ดีขึ้นเพคะ’

เฟยหลงเห็นเพียงเท่านั้น ฉากในความฝันของเธอได้ตัดภาพไปที่ชายฝั่งข้ามแม่น้ำแคว้นฉวาง ซึ่งเป็นที่ตั้งของกองกำลังแม่ทัพใหญ่อย่างกองกำลังอาชานภา ที่เธอจำได้ว่าวางบทไว้ให้เจิงเถาฮ่วนเป็นผู้นำทัพ รอบบริเวณนั้นรวมมีกองกำลังที่แน่นหนา รวมถึงพลธนูที่ดักซุ่ม และหน่วยสังหารที่เฝ้าระวังเป็นอย่างดี

ถัดไปประมาณเจ็ดสิบลี้เห็นจะได้ พบกองทัพขนาดเล็กกำลังเคลื่อนไหวมุ่งหน้ามาทางแคว้นฉวาง จากธงที่กำลังโบกสะบัดตามความเร็วของอาชา คาดว่าเป็นกองทัพจากเมืองอวี้ที่วางบทไว้ให้เป็นเมืองศัตรูคู่แค้นเป็นแน่

“ไหนนะ แม่ทัพใหญ่ผู้นั้นหน้าตาเป็นเช่นไรกันนะ”

ยังไม่ทันที่เฟยหลงจะได้เห็นหน้าของแม่ทัพเจิงเถาฮ่วนที่น่าเกรงขามและไม่สนใจสตรีผู้นั้น ภาพฝันนั้นก็ตัดไปที่หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนเดิมที่ไม่ว่าจะเพ่งมองแค่ไหน หรือมองในมุมมองที่ใกล้ขึ้น ใบหน้าของหญิงผู้นี้ก็คงละม้ายคล้ายกับตนเองอยู่มาก ราวกับว่าเป็นคนเดียวกันเสียอย่างนั้น

“คนนี้อีกแล้ว”

หญิงสาวผู้นี้นั่งอยู่ในกระท่อมเดี่ยวกลางป่า ที่ห้อมล้อมโดยรอบด้วยธารน้ำจากน้ำตกด้านหลัง ทั้งนี้ยังมีแปลงดอกไม้ที่ออกดอกสีสันสดใสล้อมรอบ ไกลไปอีกหน่อยมีแปลงสมุนไพรหน้าตาประหลาดกำลังผลิใบชูช่อ เฟยหลงมองภาพนี้ยังคิดว่าที่นี่เป็นดั่งสรวงสวรรค์ของสาวผู้นี้เป็นแน่

“แต่ทำไมหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ถึงมาอยู่กลางป่ากันนะ ไม่ใช่ว่านางอยู่ในวังหรอกหรือ”

หลี่เฟยหลงจ้องมองไปที่หญิงผู้นั้น สองมือของนางบดยาอยู่บนโต๊ะไม้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ข้างกันนั้นมีแผ่นกระดาษแบบฉบับสมัยโบราณไว้จดบันทึกอยู่หลายแผ่น นางวางมันไว้อย่างไม่เป็นระเบียบราวกับว่านางกำลังทดลองหรือวิจัยยาตัวใหม่แบบนักวิทยาศาสตร์

“ยาอะไรกันที่ทำให้หญิงผู้นี้ปรุงไปแบบเคร่งเครียดเช่นนั้น”

เฟยหลงถึงจะมีสติรับรู้ว่านี่คือความฝัน แต่เธอกลับไม่สามารถพาตัวเองออกจากความฝันนี้ได้ แต่พอคิดดูแล้วเธอไม่เห็นจะจำได้เลยว่าในนิยายที่เธอแต่งนั้นจะมีกระท่อมของหญิงปรุงยาผู้นี้ หากเป็นเช่นนั้นแล้วหญิงสาวผู้นี้นางเป็นใครกัน หรือว่าที่นี่จะไม่ใช่เนื้อเรื่องในนิยายที่เธอแต่งกันแน่

ถึงแม้หลี่เฟยหลงจะพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝันมากเท่าไหร่ แต่กลับเหมือนยิ่งถูกดึงดูดให้มองภาพในห้วงฝันนี้มากขึ้นเท่านั้น

เธอยังคงเห็นหญิงผู้นั้นขะมักเขม้นในการดูตำราและปรุงยาหลายต่อหลายหม้อ ผ่านไปค่อนข้างนานในความคิดและความรู้สึกของเฟยหลง เห็นหญิงผู้นั้นลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไม้ มือหนึ่งถือตะกร้าสานใบโต มุ่งหน้าไปหลังเขาอย่างมีจุดหมาย

ภาพในห้วงฝันตัดฉับราวกับผู้กำกับตีเสลท ตัดภาพมาที่แคว้นฉวางจากที่มองน่าจะในส่วนของราชวัง ปรากฏภาพของฮองเฮาที่ไม่ว่ามองเช่นไรก็เหมือนที่เธอแต่งไว้ในนิยายไม่มีผิด

รูปโฉมที่งดงาม ความมีสง่าราศี ยืนถือถ้วยโอสถเตรียมถวายแก่ฮ่องเต้ ซึ่งกำลังพำนักอยู่กับสนมในตำหนักเล็ก สองมือกำถ้วยโอสถแน่นราวกับคนที่มีความทุกข์หนัก สายตาทอดมองเข้าไปยังห้องของสนมอย่างเหม่อลอย

เฟยหลงมองภาพนั้นเขม็ง ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที พระองค์ถึงได้ส่งสัญญาณรับสั่งให้คนรับใช้เคาะประตู เมื่อประตูเปิดออกพบว่ามีหญิงงามอีกผู้หนึ่งเดินออกมาจากด้านในยกยิ้มเย้ยหยัน หลี่เฟยหลงหรี่ตามองทั้งสอง ไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตา หญิงผู้นี้จัดได้ว่าเป็นหญิงที่สวยสดงดงามนางหนึ่งเลยทีเดียว

ใบหน้าขาวผ่องนวลเนียน ริมฝีปากที่กำลังยกยิ้มดูแคลนถูกป้ายด้วยชาดสีสด เรียวคิ้วโก่งรับใบหน้า นางใช้สายตามองไปยังฮองเฮาราวกับเป็นผู้ชนะ มือของเธอเอื้อมกระชากถ้วยยาที่อยู่ในมือฮองเฮาอย่างเร็ว ทำความเคารพและปิดประตูลงทันที ทิ้งให้ฮองเฮานั้นยืนกำมือแน่นอยู่หน้าตำหนัก

“อื้อฮือ นิสัย”